Haha, ik was eerder boos omdat ik bang was dat het Sint feest met bijbehorende cadeautjes was afgelopen... Ik vond het trouwens wel een bijzonder geheimpje, mijn zusje geloofde nog en ik wist van het geheim!
Wat ik heel vreemd vind is dat sommigen zeggen: "ik ga niet liegen tegen mijn kinderen en doe er dus niet aan mee". Een kind zit nog boordevol fantasie, of het over elfjes, draken, kabouters of over Sinterklaas gaat. Zeg je dan over alles meteen: sorry, schat, kabouters bestaan niet. Ik vind het juist geweldig om dat er voorlopig in te houden. Daarom kijken mijn zoon en ik ook uit naar kleine rode puntmutsjes in het bos . En dan ook dat eeuwige gezeur over: "iedereen vindt dat het hoort, dus doe ik er juist niet aan mee". Waarom niet? Het Sinterklaasfeest is iets echt Nederlands en ik vind het superleuk om daar aan mee te doen en deze traditie in stand te houden. Ik was ook best een beetje teleurgesteld dat hij niet bestond, maar jeetje zeg, dat is toch zo weer over. Ik respecteer iedereen die er anders over denkt, maar ik vind het een heerlijk kinderfeest dat erbij "hoort" .
Wat ieder doet moeten ze zelf weten, maar ik zou best boos worden als een.anderckind het gaat verklappen tegen mijn dochter.. vind dat ze nu nog geen goede leeftijd hebben om een geheim te bewaren. Vind het wel apart dat je gaat vertellen tegen je kind dat hij niet bestaat maar wel je schoen zetten, lekker cverwarrend voor een kind! Beetje onlogisch... als je niet gelooft / laat geloven moet je ook niet meedoen.. Ouders die niet willen liegen; als je dochter vraagt / speelt dat ze een prinses is, zeg je dan ook dat ze dat niet is? Als er monsters in de kast zitten,.jaag je ze dan niet weg? Als ze uren hebben zitten kleuren zeg je dab ook dat t niet mooi is?
Op zich ben ik het met je eens. Maar Sinterklaas vieren behoort toch wel tot de leukste jeugdherinneringen die ik heb dus dat zou ik mijn kind niet willen onthouden als we in Nederland zouden wonen. Dus toch wel een 'beetje zielig' vind ik het. Hier geloven we overigens allemaal heilig in de Kerstman, love it!
Mag ik vragen waarom? En zijn er dan wel andere (volks)feesten die jullie uitgebreid vieren voor de kinderen?
Voor mijn gevoel zit er nogal wat verschil in je kind lekker te laten spelen en tegen je kind zeggen dat Sinterklaas echt bestaat als je kind dat vraagt. Ik ga ook niet bij voorbaat zeggen dat hij niet bestaat, maar als ze het vraagt dan wil ik eerlijk zijn. Idem dito met kabouters en monsters, etc. We hebben nu vaak theefeestjes met beer en pop en als beer en pop thee of een taartje willen dan krijgen ze het en ga ik echt niet zeggen dat ze niet leven en dus niets willen . Ik denk ook niet dat het dit jaar een issue gaat worden nu ze nog zo jong is. Ik zat meer te denken over hoe we dat straks gaan doen als haar begrip verder ontwikkeld is. En wat betreft het dikgedrukte stuk; ik heb helemaal niemand dit ooit horen roepen. Niet hier en niet in RL... Ik betwijfel of er überhaupt iemand is dit dit als reden heeft om Sinterklaas niet te vieren. Het lijkt me in ieder geval geen eeuwig gezeur
Mijn moeder vond de traditie ook maar 'voorliegen' en dus deden wij er nooit aan. Nu zat ik ook op een reformatorische basisschool dus werd er sowieso op school nagenoeg geen aandacht aanbesteed. Toch vond ik het vreselijk jammer dat mijn ouders dit niet deden. Niet om de kadootjes, maar om de magie die ik wel bij anderen zag. Ik ging altijd stiekem bij de intocht kijken en genootvan de spannende sfeer die er hing. Bij mijn neefjes en nichtjes werd er wel vol overtuiging geloofd en ik vond het zo balen dat ik dat niet had. Het is dus niet zo dat als je kind niet beter weet het sowieso ook niks mist. Ik vind het nog jammer dat ik het gevoel van sinterlas nooit echt heb gekend. Wij doen er nu wel aan en ik vind het heerlijk. Ik vind het zo grappig dat zelfs veel volwassenen er met een grote glimlach aan terug denken.
Wij hebben dat soort dingen toch eigenlijk altijd benaderd als:'Je ziet er nu wel echt uit als een prinses', want zo ziet ze er toch ook uit op dat moment? Maar wij zeggen inderdaad niet 'wow je bent een mooie prinses', want nee ze is geen prinses. Als ik een rode pruik, met gek hoedje op zet en een rode neus dan lijk ik ook op een clown, maar ik ben het niet.. Ik ben mama die verkleed is als clown of lijkt op een clown. Monsters? Vraag ernaar hoe die eruit ziet en dan kijken we samen of die ook echt ergens zitten.. Niet? 'Zie je wel ze bestaan niet echt'. En kleuren.. Ik vind dat ze voor hun leeftijd best mooi kleuren, dus nee daar is geen woord van gelogen als ik zeg dat ik het mooi vind. En soms mag je ook best zeggen dat iets een beetje slordig is toch? Maargoed, een leugentje zal altijd weleens voorkomen denk ik. Alleen proberen wij ze eigenlijk wel te vermijden als het even kan.
Geloof me...ik heb het er een aantal horen roepen, niet hier nee, maar ik ken ze. Zijn per definitie altijd overal op tegen. Daarom ben ik per definitie overal voor...hou het graag in balans
Hier niet hoor, ik ga niet van tevoren tegen mijn zoontje zeggen: Milan, we gaan nu wel riddertje en prinsesje spelen, maar denk er goed aan, we zijn het niet echt hoor! Kom, beetje fantasie is toch leuk!
Ja, maar je hoeft het toch ook niet zo onnatuurlijk en overdreven te doen? Sterker nog, als je zegt "we gaan nu riddertje en prinsesje spelen", dan zeg je in wezen al gewoon dat het niet echt en maar een spel is en dan heb je geen woord hoeven liegen of de fantasie hoeven te doorbreken . Doen alsof is hartstikke leuk en gezond, dat vinden we allemaal. Ik niet dat iemand hierover in discussie wil gaan.
Mag toch ook en hebben ze hier ook zeg alleen wel dat we prinsesje spelen en dus niet 'kom we zijn nu prinsessen'. Hoef ik helemaal niet voor te benoemen dat het nep is.. Doet ook niets af aan hun fantasie trouwens, maar dat is misschien moeilijk voor te stellen. Oh haha nana33 zegt al precies hetzelfde
Wat erg zeg. Dan moet je heel de dag letten op wst je zegt. E. Zegt net; mama, kus mij wakker ik ben doornroosje.. geef ik er een kus en ze danst weer verder met haar barbie.. je zou zon moment maar moeten verbreken omdat je anders liegt; nee schat,.je bent niet doornroosje,.je bent E. En speelt dat je haar bent. Ze is eer heilig van overtuigt dat ze doornroosje is.
Mag jij vragen hoor Ik vier het niet mee in de zin van....ik vertel geen sprookjes over Sinterklaas die zogenaamd zou bestaan...net zoals ik zeg dat monsters en sprookjes ook niet echt zijn. Zit niet heel de dag tegen mijn kind te drillen he voordat mensen dat gaan denken. Maar als het hier aan bod komt vertel ik gewoon hoe het zit. We vieren ook geen kerst en ook geen Pasen.... Tenminste niks wat betreft "geloof" dan. Ze krijgen wel snoepjes en een kado met kerst maar dat is dan het enige
Ik heb niet alle reacties gelezen, want ik heb niet zo'n zin in deze discussie. Wel wil ik je het perspectief meegeven van hoe mijn ouders dat vroeger bij mij aangepakt hebben. Mijns inziens met groot succes, want zowel mijn zus, mijn broertje als ik zijn nog steeds grote sinterklaas-fans! Mijn ouders deden wel gewoon mee met sinterklaas. Wij zaten verkleed als zwarte piet voor de tv tijdens de intocht. Wij mochten onze schoen zetten en zongen daarbij sinterklaasliedjes. Op 5 december was ook bij ons pakjesavond. Mijn ouders hebben ons echter wel altijd verteld dat we met z'n allen doen alsof. Dat het een groot spel is, dat de grote mensen spelen voor de kleine kindjes, omdat het zo leuk is voor de kleine kindjes. Ze vertelden dat sinterklaas en zwarte piet verklede mensen zijn en dat als er een cadeautje in onze schoen zat, dat papa en mama dat er dan in het echt in hadden gedaan. Ook vertelden ze dat bijna alle kleine kindjes niet weten dat het niet echt is en dat we het geheim dus absoluut niet aan andere kindjes mochten verklappen. Wij voelden ons alle drie heel erg groot, omdat we op de hoogte waren van dit grote mensen geheim, en hebben het nooit verklapt. Het is heus niet zo dat mijn ouders dit verhaal elke dag fanatiek aan ons vertelden. Ze zweepten ons echter ook niet op in de aanloop naar sinterklaas en als sinterklaas aan het begin van de sint-periode ter sprake kwam, of we een sinterklaas zagen, dan vertelden ze het. Daarna herhaalden ze het eigenlijk bijna nooit. Dat was niet nodig, want we wisten het wel. En op het moment dat we een sinterklaas of piet zagen, maakte het niks uit hoor: dan geloofden we gewoon in wat we voor ons zagen. De reden dat mijn ouders dit deden, is trouwens niet dat ze niet tegen ons wilden liegen, zoals veel mensen meteen denken. Bij mijn zus (de oudste) hebben ze in het begin gewoon meegedaan, maar mijn zus was al snel doodsbang voor sinterklaas. Ze begon steeds te huilen, wilde niet meer slapen... Toen had mijn moeder zoiets van: "voor wie moet dit feestje nou eigenlijk leuk zijn?" Ze hebben het toen verteld en toen ontspande mijn zus. Ze vond het natuurlijk nog steeds spannend, maar niet meer zo erg als eerst en kon er toen wél plezier aan beleven.
Als mijn dochter in haar spel zou denken dat ze Doornroosje is, zou ik haar spel ook niet doorbreken. Zou ze uren later tijdens het avondeten bijvoorbeeld nog steeds zeggen dat ze Doornroosje is dan zou ik misschien wel zoiets zeggen van, hey, maar ben je nu dan niet weer gewoon mama's xxxx (naam)? Niet liegen is voor mij wat anders dan cru het spel van een kind onderbreken en het voelt helemaal niet 'moeilijk' of iets dergelijks.