Nu met mijn dochter pak ik het iets anders aan als met mijn zoon. Nu vertel ik meer het verhaal en wat er om heen zit niet alles gelijk. Ze hoort te veel mensen om haar heen over de sint praten van het is geheim. Dus heb besloten om het verhaal dus te vertellen in een verhaaltje zo als doornroosje ect waar niet waar en zo dat hij wel bestond en zo en nu nog steeds graag aan klein kinderen cadeautjes geeft. Maar meer in de richting dus van de ( waarheid) Ben iets milder geworden. Een paar jaar terug gaf ik hier ook antwoord op en was nog vel dat andere ouders het zouden verpesten voor mijn kind. Dus tussen geloven en niet geloven in. Hoop dat het wat duidelijk is.
Nog een kleine toevoeging; Mijn dochtertje 'gelooft' dat haar knuffels echt zijn, maar ergens weet ze wel dat het niet zo is. Knuffie moet hier regelmatig een slokje uit haar beker of een hapje van haar eten. Maar knuffie doet echt z'n mond niet open en het eten zit nog gewoon op de lepel nadat hij een hapje heeft genomen. Ze vindt haar knuffels heel lief maar soms worden ze keihard ergens op de grond gemikt en gaat ze er heel wreed bovenop staan... Ik weet dat de sint niet echt bestaat maar in december ís hij er toch! Het is een kwestie van meegaan met de magie en kinderen kunnen dat gewoon heel goed.
Omdat mijn kind mee gaat met de meute. Ik denk dat zo'n 95% van de Nederlandse kinderen gelooft in Sinterklaas, op scholen wordt de ook gespeeld ... Zo'n beetje overal dus. Een kind dat verteld is dat Sint niet bestaat ( die wijsheid komt meestal niet uit hun eigen koker) is dus speciaal daarover geïnformeerd. Meestal door ouders. En dat is hun goed recht, ik zeg ook helemaal niet dat kinderen MOETEN geloven. Maar als ze die kennis hebben, vind ik wel dat omwille van de overgrote meerderheid daar voorzichtig mee omgegaan moet worden. Vertellen dat zoiets speciaals als Sinterklaas niet echt is, moet gewoon door ouders worden verteld ... Als zij vinden dat het kind er klaar voor is. Dat recht hebben die ouders, net zoals andere ouders het recht hebben hun kinderen al vroeg te vertellen dat Sint niet echt is. Kwestie van respect voor ieders zienswijze ...
Maar een kind dat wel gelooft dat Sinterklaas bestaat doet dat toch óók omdat hem dat verteld is? Misschien letterlijk in woorden, maar wel in alles er om heen? Behalve dat het één 'afwijkend' is tov de meerderheid en het ander niet, zie ik er geen verschil tussen.
Tot op zekere hoogte. Je zet je kind niet neer op een stoel op een bepaald moment en zegt "luister kind, Sinterklaas is echt!". Een kind gaat gewoon eigenlijk vanaf jongs af aan mee in de mythe, eerste keer naar de intocht, kadootjes, het bonzen op de ramen, de zak van Sinterklaas, strooigoed ... De hele santenkraam. In tegenstelling tot vertellen dat hij niet echt is, dat is een specifieke actie met een doel. Dat kind tot dan toe gelooft ook gewoon tot zekere hoogte. Ik vind dar toch echt anders ...
Ik laat het in het midden, maar we doen vrolijk mee met intochten, schoen zetten en hebben een fijne pakjesavond. Toen mijn dochter vorig jaar haar twijfel uitte, vertelde ik haar dat Sinterklaas net als Tinkerbell en Doornroosje een heel mooi verhaal is en dat het soms gewoon fijn en leuk is om in mooie verhalen te geloven.
Dat bedoel ik met 'niet letterlijk in woorden, maar wel in alles er om heen'(het woordje 'niet' miste, zie ik nu). En is de hele 'santenkraam' niet ook een (geheel aan) specifieke actie(s) met een doel?
Ja, de hele mythe van Sinterklaas. Zoals dat voor ieder kind geldt, omdat het ook een Nederlandse traditie is.
Heel mooi gezegd! Precies hoe ik er ook over denk!!! Ik kan me nog heel goed herinneren dat sinterklaas van mij "afgepakt" werd door een meidje uit de klas. Ik was pas 5 en echt hevig teleurgesteld (dikke tranen...) De ouders van het meisje vertelden haar ook het echte verhaal en tsja je moet een 5-jarige natuurlijk niet vertellen een "geheim" te bewaren Het meisje was nogal een "aanwezig tiepje" en de hele klas kwam dus dus met vragen thuis over Sinterklaas..... Later vertelden mijn ouders dat het toen best een rel is geweest op school omdat sommige ouders de ouders van het meisje er over aanspraken....
Maar Sinterklaas bestaat toch gewoon? Hij is op tv, in het winkelcentrum en zelfs op mijn werk.... En ja, ik weet dat het een verklede man is die doet alsof maar het lijkt heel echt allemaal. En ik vind er niets mis mee zolang het niet wordt overdreven. Daarentegen hou ik helemaal niet van het principe doen om overal maar zogenaamd eerlijk over te zijn. Vertel je je kind in dat geval dat hij alleen kadootjes krijgt omdat andere ze krijgen? Ik ga mijn kinderen niet vertellen dat sinterklaas over de daken loopt met zijn paard of dat pieten door de schoorsteen komen maar ook niet dat hij niet echt is. Ik laat het aan de fantasie van mijn peuter over, die vragen over hoe zit dat dan komen vanzelf wel. Sinterklaas is voor mij nog steeds een leuk feest, als je klein bent en nog "gelooft" heel spannend en daarna vooral heel gezellig met surprises en leuke spelletjes. Dus wel met kadootjes maar niet te gek, kadootje mag ook best een pyjama of een broodtrommeltje zijn en zeker niet veel en duur. Ik kan me nog herinneren dat jongere kinderen waaronder mijn broertje hoorden van andere kinderen dat Sinterklaas niet bestond. Bij de een leidde dat tot twijfel, de ander geloofde nog zo rotsvast, die was vooral boos dat een kind zoiets stoms kon vertellen. En papa's en mama's hebben altijd nog meer gelijk dan andere kindjes als het op dit soort dingen aankomt.
Nee, ik doe lekker mee hoor. Prachtig toch En ik vind het sinterklaasfeest veel magischer als je er echt in geloofd, dan wanneer je weet dat het een verklede man is. Ik zie het nut er eerlijk gezegd niet van in om kinderen 'de waarheid' te vertellen. Als we een verkleed persoon (buiten sinterklaas) zien, ga ik ook niet vertellen dat die gewoon verkleed is. Tenzij ze het specifiek zou vragen of wanneer ze panisch is en ik denk dat het helpt als ik vertel dat het 'niet echt' is. Verder ben ik niet zo hysterisch bezig met het geheim te houden. Ik praat (weliswaar gedempt) over cadeautjes, koop soms zelfs wat waar ze bij is. Ik denk dat zolang ze wil geloven, ze zal blijven geloven. Ook al heeft ze wat gezien of gehoord. Ik 'lieg' wel over sinterklaas. Kan me voorstellen dat niet iedereen zich daar prettig bij voelt. Maar je kunt het ook doen, zonder te liegen en zelf niets te vertellen over dat 'sinterklaas dat wel gedaan zou hebben' oid. Verder vind ik het sinterklaasfeest tegenwoordig niet meer overdreven dan vroeger.. Toen kwam sinterklaas ook in het dorp, op school en andere clubjes. Mochten we een paar keer onze schoen zetten en kregen we een berg cadeautjes op 5 december. Misschien zijn de gemiddelde cadeaus groter/meer dan vroeger, maar dat ligt niet aan sinterklaas, maar aan de tijd waar we in leven. Kinderen hebben sowieso meer speelgoed etc.
Sommigen hebben het over "je kind vertellen dat Sinterklaas niet bestaat", maar dit is niet wat ik wil en bedoel. Ik vind het alleen belangrijk dat als mijn dochter mij over één of twee jaar vraagt "mam, bestaat Sint echt of komt de Sint echt uit Spanje?" Dat ik dan eerlijk uitleg hoe het zit en vertel hoe het feest gebaseerd is op een man die echt heeft bestaan en arme kindjes hielp en ter ere van wie dit feest nu wordt gegeven. Ik vind het gewoon belangrijk om haar vragen eerlijk te beantwoorden. En nogmaals, ik wil absoluut niet zeggen dat dit het beste is voor andere ouders, echt niet! Ieder kind is anders. Ik heb mijn ouders vroeger gevraagd of Sint echt was, omdat ik in de gaten had dat er iets niet klopte en mijn moeder zei toen dat hij echt bestond. Toen ik er een klein jaar later echt achterkwam dat het niet waar was, voelde ik me dus zwaar besodemieterd. Dus niet iedereen vind dit even relaxed, maar ik weet dat andere kinderen er heel anders mee omgingen. Ik ben het verder met Arevinol eens. Ik denk echt wel dat wij op een hele leuke manier Sinterklaas kunnen vieren zonder expliciet te zeggen dat Sinterklaas bestaat of de cadeautjes geeft, etc. en sommige van de reacties hier hebben me hier alleen nog maar verder van overtuigd. Dus bedankt voor de reacties en ook voor het feit dat de discussie netjes is gebleven, ondanks dat we allemaal een hele sterke eigen mening hebben . Kijk, we kunnen het wel .
Ik denk dat je kinderen niet 'laat geloven'. In de zomer vertelde Quincy aan tafel nog dat zwarte piet gewoon geschminkt en verkleed is, ik ben daar niet op in gegaan en bij vragen stel ik wedervragen. Maar nu gelooft ze echt heilig hoor. Het Sinterklaasjournaal kijkt ze nu ook en ze vind het erg spannend. In die eerste uitzending was de staf vergeten, het was afgelopen, ze stond op pakte een blaadje ging een staf tekenen en uitknippen 'nu hoeft Sinterklaas niet terug en kan hij gewoon hier de staf op komen halen'. Dus tja, ze gaat er helemaal in op en ik vind het super. Ik hoop echt niet dat er iemand tegen haar zegt dat het allemaal nep is en het ook uit gaat leggen. Vooral omdat ze er zelf al over heeft gehad denk ik dat het dan klaar is. Ook hoor ik erg vaak dat ze erg veel op mij lijkt, tegen mij heeft iemand verteld dat het nep was toen ik 4 was en ik geloofde echt niet meer, voor mij was het kwartje gevallen. Al die leuke herinneringen heb ik dus niet, het was zeker gezellig hoor, maar niet dat ik het zo bijzonder vond als verhalen van mensen die je hoort die wel langer geloofde.
Het ligt denk ik ook wel aan de leeftijd hoeveel je nog 'liegt'. Ik denk dat ik, hoe ouder ze wordt, minder zal meegaan in het sprookje en meer zal terugkaatsen, wat denk jij? Maar vorig jaar had ze bijv vragen over de schoorsteen en de open haard. Dat had ze nog nooit gezien. Toen heb ik verteld wat een open haard is en dat zwarte piet vroeger, toen de mensen nog geen verwarming hadden, door de schoorsteen kwam en daarom zo zwart is. Verder geen vragen waarom hij nu dan nog steeds zo zwart is (Laatst zei ze: vroeger toen de mensen nog geen verwarming hadden, hadden ze airconditioning, he mama! Ehh.. iets met een klok en een klepel.. haha)
Hier geloven ze wel ze weten dat de pieten gesminkt zijn (ze zijn 4 en 5) en ze vroegen vanavond mama is Sinterklaas echt? Ik vroeg wat ze zelf dachten ze zeiden ja ik denk het wel waarop dan is het goed heb geantwoord kinderen blij en mama blij want ik zeg niet dat hij bestaat. Maar ookal zou je zeggen ja hij is echt heb je eigenlijk nog gelijk je bent toch zelf Sinterklaas.
Mijn dochtertje zat van de week tv te kijken, toen kabouter Plop kwam vroeg ze 'bestaat kabouter Plop'. Ik zei dat hij verkleed was. Vervolgens kwam Sinterklaas en vroeg ze 'bestaat Sinterklaas', ik zei weer dat hij verkleed was. Daarna kwam K3 en vroeg ze 'bestaat K3', ik zei dat zijn gewoon 3 vrouwen die samen zingen. Vervolgens kwam de speelgoedreclame en kwam ze naar me toe rennen om te vertellen wat ze voor Sinterklaas wilde. Ik denk ook dat ze met de vraag over het wel of niet bestaan meer bedoelt of het een echt mens betreft of een stripfiguur/animatie.
zoon zei vorig jaar bijvoorbeeld: "kijk mama dat is weer een andere man als sinterklaas!" ik ga dan niet zeggen 'ja maar dat is een hulp sint etc...' maar ik ga ook niet meteen hem lastig vallen met afkomst van sint en geschiedenis van de feest etc. gewoon zo laten. wat zeg ik dan? ' die? ok, ik heb gezien' ....
Wat sneu dat kinderen meteen geremd worden als ze in een rollenspel/ fantasiespel verwikkeld zijn. weet je wel hoe belangrijk het voor een kind is om dit te kunnen doen? Zou zouden ze zich nooit eens in kunnen leven! Bah wat ongezellig spelen zo! Mijn kinderen vinden het geweldig als je mee gaat in hun verhaal. Wat zouden ze teleurgesteld zijn als ik zou zeggen tegen mijn verklede kleuter: nee zwarte piet, ik wil alleen pepernoten en kado's van een echte zwarte piet. Jij bent niet echt hoor! Heerlijk toch die fantasie!!!
Is niet sneu voor onze kinderen, want ze worden niet geremd. Als je goed zou lezen zou je dit misschien begrijpen. Zegt niet dat het de beste manier is of een mindere manier, maar is onze manier. Er is bijvoorbeeld ook niets mis met hun fantasie. Ze weten alleen gewoon heel goed dat het 'nep'/spel/fantasie is. Zo spelen ze vrijwel iedere dag wel een 'rollenspel' als prinses, minnie mouse, mega mindy weet ik veel wie of wat. Ze weten alleen heel goed dat ze het spelen. Om op het dik gedrukte in te gaan. Dat zouden wij dus zeggen als:'Wow, je lijkt net een echte Zwarte Piet zo, wat kun je dat goed nadoen.. Papa/Mama wil graag een paar pepernoten van jou hebben'. Zou helemaal niet in de mond nemen:'Nee, jij bent F en geen Zwarte Piet'. Maar heb al een aantal keer aangegeven dat het alleen om een andere verwoording gaat en niet om letterlijk corrigeren van 'neee dat ben je niet'
Tja, lastige discussie. Ik denk dat je er gewoon niet zo´n punt van moet maken. Mega mindy is ook een superheld en komt uit Belgie, ik ga mijn dochter echt niet vertellen dat zij een gewone vrouw is met een gezin en helemaal geen superkrachten heeft. Mocht ze ernaar vragen, dan zeg ik het wel eerlijk, maar dit doet ze niet. Sinterklaas is voor kinderen net al Bumba en al die andere figuren, tenminste zo zie ik het. Nu doen we gewoon lekker mee en als ze er vragen over gaat stellen ga ik er niet over liegen.