Mooi gezegd. Wij doen exact hetzelfde. Ik ga onze kinderen niet actief voorliegen, maar ook niet uitleggen dat het allemaal niet waar is en dat Sinterklaas niet bestaat. Ik ga gewoon mee in hun fantasie, net zoals ik dat die wanneer mijn dochter een prinses is en mijn zoon een boef Zodra er kritische vragen komen krijgende een eerlijk antwoord, net zoals ze dat krijgen als ze vragen waar baby's vandaan komen of welke andere situatie dan ook.
Ik! Ik heb mijn kinderen van kleins af aan verteld dat we uit eer voor sint nicolaas sinterklaas vieren maar dat het geen echte sinterklazen zijn. Scheelt een hoop verzinsels om van alles uit te leggen en hun pret is er nooit minder om geweest. Het gaat ze toch om de kadootjes...haha. Bij ons thuis is kerst ook een christelijk feest en dus ook geen kerstman verzinsels.
Ik denk dat je kritische vragen ook niet moet verwarren met het verhaal niet kennen. Mijn dochter heeft ook wel vragen gesteld, die ik uit had kunnen leggen als twijfels. Het ligt er ook maar net aan hoe je op die vragen reageert. Of je het sprookje uitlegt of dat je niet wilt 'liegen'.. Daarbij is het volgens mij niet puur zo dat zien is geloven. Iemand moet ze het verhaal/sprookje toch verteld hebben voordat ze er in gaan geloven. Dus ik denk niet dat het makkelijker is om een kind in sinterklaas te laten geloven dan om hem in 'de waarheid' te laten geloven.
Dat..ga haar niet bewust voorliegen maar ook niet bewust de waarheid vertellen, zie wel waar ze zelf mee komt. En ze mag zeker schoen zetten en krijgt cadeautjes, superleuk vond ik dat als kind. Maar ook mijn moeder heeft me nooit voorgelogen, ik kan me ook geen moment herinneren dat ik opeens de waarheid wist ofzo..ging geleidelijk denk ik?
Precies, dat denk ik ook hoor. Geen idee of het de norm is maar dat zie ik hier dus ook. Mijn dochter kent het dus niet van de verhalen maar heeft echt weleens Sinterklaas ergens gezien, ze denkt gewoon dat het een persoon is die zich heeft verkleed, idem voor zwarte piet.. net zoals dat een clown gewoon gesminckt is. Hier is het dus ook helemaal geen kwestie van 'in geloven' aangezien ze niet eens begrijpt wat de hele bedoeling achter Sinterklaas is. Wanneer een kind het hele verhaal achter Sinterklaas kent en school en ouders doen er in mee, ja dan is zien wel geloven.
precies... Maar goed je kan fantasie stimuleren en ontwikkelen, als je zelf vragen stelt aan je kind en hun laat antwoorden / denken is dat wat anders dan dat zogenaamde liegen en kan je toch de fantasie levend houden voor hun. Als je het echter niet ontwikkeld door de (harde) waarheid steeds te blijven melden ja dan zullen ze niet meer zelf iets gaan bedenken. Dus je hoeft niet te liegen maar kan wel hun eigen fantasie levend houden of teniet doen dat is een keuze van de ouder.
Waar haal je dan vandaan dat mensen dat doen?? Net alsof mensen continu erop hameren dat sinterklaas niet bestaat en er op uit zijn om de tere kinderzieltjes te verwoesten? Ik lieg alleen niet omdat ik dat niet wil. Ik ga gewoon mee in haar fantasie. Maar als zij mij oprecht vraagt hoe dat kan, dan ga ik echt niet ombuigen om haar maar te laten geloven. En ik ga dit dus ook niet van haar vragen. Dat voelt heel fout, om haar aan te zetten tot liegen.
Wij vertellen het als ze vragen stellen, maar ik zou het niet leuk vinden als een ander het zou vertellen. En als wij aan onze kinderen het vertellen dan zou ik ze ook zeggen dat ze het niet mogen zeggen tegen andere kindjes.
kijk kinderen onder elkaar doen het wel anders ook helemaal goed. de vriendin van mijn zoon pakt soms een boek en gaat mijn zoontje voor lezen...zoon roept soms: dat staat er helemaal niet, je leest helemaal verkeerd, je verzint maar wat; totdat het meisje toe geeft dat zij doet alsof ze leest. maar zoontje vindt het echt hilarisch hoe zij nou voorleest. ze lachen zich helemaal kapot...moet ik aan mijn zoon zeggen dat hij het meisje niet moet vertellen dat zij niet echt leest wat er staat? ik laat hen gewoon hun zaken zelf regelen. ik heb nog nooit een kindje tegen gekomen, of gehoord van 4-5 jaar oud, dat huilend thuis komt omdat een kindje op school het verklapt heeft dat de sint niet bestaat. ik snap niet waarom de ouders zo bang zijn van de kinderen die niet in sint geloven?
Ok...ik ben niet representatief met een pasgeboren baby op schoot maar ik geniet van de intocht nu op tv..janken!!! Hihi zo leuk dit Heerlijk. Kids zijn met papa en oma naar de plaatselijke intocht
Ik wel hoor. Werk in het onderwijs en dit soort situaties komen echt voor. Kindje a is thuis verteld dat sinterklaas niet bestaat en vertelt dit op school aan kindje b die nog gelooft. Kindje b komt al dan niet huilend, maar wel verontwaardigd en/of teleurgesteld thuis met 'a zegt....' Gelukkig lossen de meeste ouders het op door iets te vragen in de trant van 'wat denk jij.' Waarop de meeste kinderen dan zeggen dat zij het wel geloven en dan is het weer klaar. Maar mensen, als je je kind niet wilt laten geloven of je vindt dat je het bij een bepaalde leeftijd wilt vertellen, zeg er dan alsjeblieft bij dat ze er verder niet over mogen praten, leg uit dat andere kindjes misschien nog wel geloven...
Maar waarom dan? Ik vraag mijn kind toch ook niet haar mond te houden over andere zaken? Zo geloven wij ook niet in god/jezus moet ik dan maar vragen of mijn dochter niet tegen andere kinderen wil zeggen dat jezus niet bestaat? En wij doen ook niet aan de tandenfee/kerstman/weet ik wat allemaal. Zou mooi zijn als ik mijn dochter hele instructies moet geven omdat wij voor deze manier van leven kiezen. Bovendien denk ik dat je meer bereikt door er gewoon ook niet de nadruk op te leggen?
Zeker wel Maar volgens mij is het idd dan vaak wel makkelijk opgelost. Kinderen onder elkaar kunnen sowieso erg katten, vooral meiden en dat hoort er ook wel een beetje bij. Ik ben er ook niet bang voor dat mijn dochter zo van haar geloof valt. Persoonlijk zeg ik er soms wel iets van als mijn dochter andere kindjes loopt te betuttelen die dingen nog niet weten/kunnen. Ligt ook wel aan de manier waarop. Gefeliciteerd trouwens Cygnet!!
Wij geloven ook niet in god/jezus maar ik leer mijn kind dus wel dat je niet tegen anderen gaat zeggen dat die niet bestaan. Dat noem ik respect. En zo hoeven kinderen ook niet hardop te zeggen dat sinterklaas niet bestaat. Kinderen mogen best leren dat je alles mag denken, dat je ook best mag uiten wat je denkt maar dat je uit respect voor anderen, wel moet nadenken over wat je zegt, hoe je het zegt en welke gevolgen als dat heeft.
Jeetje, je maakt je er wel heel erg druk om hé, MET AL DIE CAPS. Denk om je hart. En waar zeg ik dat de overtuiging van andere mensen niet boeit? En nee, ik ben het niet met je eens dat hoe jij dat ombuigt. Prima toch? Ik snap jouw probleem niet zo, ik heb het daarna met de moeder er over gehad ( die ik erg goed ken ) en uiteindelijk de kinderen zelf tot een conclusie laten komen. Damn, lezen en je niet direct aangevallen voelen is blijkbaar heel erg moeilijk voor jou. Ik begrijp dat het erg gevoelig voor jou ligt en jij de behoefte voelt om het persoonlijk te maken. Sterkte en een fijn Sinterklaas feest. Wij gaan naar de intocht!
Maar waarom dan? Omdat je weet dat heel veel mensen het heel erg op prijs zouden stellen. Waarom zo dwars en moeilijk doen, zo erg is het toch niet om een klein beetje rekening te houden met andere mensen? Als je jouw kind vertelt over Sinterklaas is het toch niet zo'n ramp om erbij te zeggen dat heel veel andere kindjes geloven dat hij wel echt bestaat, maar dat zij het geheimpje mag weten en het niet aan anderen moet verklappen. En de reden dat ik Sinterklaas iets heel anders is dan de kerstman of de tandenfee (of Jezus, for that matter) is dat verreweg het grootste deel van de jonge kinderen er wel in gelooft. Jij kan ergens anders voor kiezen en dat is je goed recht, maar hoeveel moeite is het om daarbij een beetje rekening te houden met anderen? Ik probeer jouw kind toch ook niet wijs te maken dat hij wel bestaat?