Hoi Dames, Mijn zoontje wordt volgende week een jaar. Het was een jaar met ups en downs. Dit lag voornamelijk aan zijn gemoedstoestand. We zijn tegen meerdere kleine probleempjes aangelopen waardoor het niet altijd soepel verliep. Niet erg, maar ik begin me nu toch af te vragen of er niet meer met mij aan de hand is, of ik geen last heb van een postnatale depressie? Ik zal hieronder mijn klachten proberen te omschrijven, misschien herkent iemand ze: - Snel geïrriteerd. - Veel snoepen. - Geen beslissingen kunnen maken. - Rusteloos: van alles willen doen, maar heel weinig echt doen op een dag. - Chaotisch: geen overzicht hebben van wat ik allemaal wil doen op een dag en wanneer ik dat dan het beste kan doen. - Niet meer logisch kunnen nadenken. - Ik probeer er elke dag wel wat van te maken en heb ook regelmatig momenten dat ik geniet maar er sluimert altijd 'iets' op de achtergrond. Oftewel, ik ben gewoon nog totaal niet mezelf. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan denken?
Ik vond het eerste jaar met mn oudste ook erg pittig en kwam er weinig uit mn handen. Ik ben toen schemas gaan maken per dag. Met tijden erbij enz. Op deze manier kreeg ik structuur terug en had ik overzicht in wat er moest gebeuren. Bv 9.00 wassen 9.30 huis afstoffen 10.15 breakie Enz enz Na een maandje ofzo hoefde ik alleen nog maar op te schrijven wt er per dag gedaan moet worden en nu 4 jaar verder gaat alles vanzelf!! Soms na een hectishe tijd maak ik wel weer lijstjes.
Ik herken je wel. Wij hebben met dochterlief ook niet het makkelijkste eerste jaar gehad. Dat heeft toch effect op je! Toen dochterlief ongeveer 3 maanden oud was, benn ik bij de huisarts geweest voor mezelf. Ik bleef maar huilen, om alles, om niets. De huisarts heeft me toen wat adviezen gegeven, maar een postnatale depressie wilde ze (nog) niet aan. Het is in de loop van het jaar wel steeds beter gegaan, ik huil niet overal meer om, gelukkig Maar een aantal dingen die jij schrijft, herken ik hoor. Ik geniet ook zeker wel van dochterlief, maar ergens ben ik niet happy, constant een beetje verdrietig, niet tevreden op de een of andere manier. Ik krijg ook echt helemaal niets gedaan van wat ik zou willen doen. Haha, ik snoep me een ongeluk en neem me elke dag voor dat de volgende dag niet meer te doen! Maar dat is wel iets wat ik doe als ik niet helemaal happy ben, is dus wel een signaal... Hoe is dat bij jou? Je zou natuurlijk een keer met je huisarts kunnen praten, die zijn ervoor tenslotte! Wie weet heb je er wat aan. Wat ik nu voornamelijk probeer te doen, klinkt heel jeuk, is zoveel mogelijk positief te denken. Er gaat ook best veel wel goed en ik wil het dagelijks leven zo leuk mogelijk maken voor dochterlief en dat gaat niet als ik zelf in de put zit. Ook probeer ik wel bewust aan mezelf te werken door kleine dingen. Iets van mijn veel te grote to do-lijst doen bijvoorbeeld. Of zoals vandaag: een saucijzenbroodje afgeslagen op mijn werk Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, je bent in ieder geval niet de enige! Knuffel!
Pff fijn om herkenning te horen! Dit weekend was het gewoon even helemaal mis, waardoor ik dacht dat het echt een dikke depressie was. Vandaag maar weer besloten om mijzelf een schop onder de kont te geven en er gewoon voor te gaan. Ik herken alle punten die jij omschrijft! Ook gaan we er volgens mij een beetje op dezelfde manier mee om; bewust aan positieve dingen denken en er iets van proberen te maken. Inderdaad ook voor zoon (in mijn geval) lief. Verder moet ik gewoon echt proberen te accepteren dat een dag met je kind bezig zijn, geen nutteloze dag is. Ik kom gewoon verder aan minder dingen toe dan ik zou willen. En ik moet accepteren dat mijn zoontje heel schattig is maar nou eenmaal niet het meest makkelijke kind. Ook dat vind ik nog wel eens moeilijk. Vooral wanneer ik dan vriendinnen zie met hele makkelijke kinderen. Ik wen vast wel een keer aan dit hele andere, nieuwe leven : ). Bedankt voor je reactie!
Oh ja, echt wat jij zegt, zo ervaar ik het ook! Een dag met dochterlief is niet een dag "veel te weinig gedaan", maar een leuke dag met haar! En inderdaad, als ik andere moeders soms hoor, ik kan me niet voorstellen dat sommige andere kindjes zoveel makkelijk zijn! Maar blijkbaar is dat toch zo... Ach weet je, het is zoals het is en we maken er het beste van. En soms even lekker mopperen lucht heerlijk op. Wat ik wel heel leuk vind, is dat dochterlief nu ineens knuffelig wordt, dat was ze het afgelopen jaar helemaal niet. Krijg ik ineens een echte knuffel van haar, zo leuk Wanneer is je zoontje jarig?
in je eerste jaar is het zowiezo zwaar. je moet ontzwangeren een nieuw ritme vinden etc. de een gaat daar beter mee om als de ander. Het klinkt naar mijn oren niet echt als een postnatale depressie, al is die per persoon net zo verschillend als een normale depressie. maar ik ben geen dokter natuurlijk. als iemand met die postnatale depressie heeft gehad vind ik het altijd heel vervelend als mensen roepen dat ze denken dat postnatale depressie hebben (zeg niet dat jij dat doet hoor) omdat ze niet lekker in hun vel zitten en toevallig een kind hebben gekregen. het is zoveel meer dan dat helaas. voor mijn gevoel word de term regelmatig misbruikt net als het woord depressief trouwens. daar erger ik me ook dood aan ik wil je wel heer veel sterkte wensen en hoop dat je je snel beter voelt.
Ook hier veel herkenning Ik heb geen postnatale depressie gehad, maar wel een zenuwinzinking met opname na de geboorte van de 2e. Dat is gelukkig weer helemaal goed gekomen, maar ik vind het nog steeds wel zwaar, terwijl ze nu bijna 2 jaar is. Echt genieten doe ik niet, ik kom gewoon de dag door zeg maar. Ik kan af en toe ook echt uit kijken naar de dag waarop ook zij naar school gaat. Tja, misschien ben ik gewoon niet zo van de kleine kids. Ik vind het steeds leuker worden als ze ouder worden.
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik kan namelijk nog wel 'mezelf een schop onder de kont geven', ik denk dat daar met een postnatale depressie geen sprake van is. Alleen dit weekend bleef ik depri en huilen waardoor ik even twijfelde en dacht oh, oh zou het dan toch. Maar vandaag ging het alweer een stuk beter.
Net wat jij zegt; niet echt genieten maar gewoon de dag doorkomen. Pff, ik vind het verschrikkelijk dat ik het zo ervaar. Ik heb stage gelopen op een kinderdagverblijf en was daar helemaal in mijn element! Ik ben juist wel van kleine kinderen, vond dit altijd geweldig. En nu...., vind het heel raar dat ik het zo ervaar. Had dit ook nooit verwacht. Ik zag het waarschijnlijk allemaal te zonnig in.