Ik ga even mijn verhaal vertellen omdat ik het toch echt eens kwijt moet Op 15 oktober kwam ik er erachter dat ik zwanger was... helemaal blij maar ook tegelijk zo onzeker Na 4 weken wachten zouden wij (12NOV) eindelijk onze eerste echo hebben met 8 weken Zo blij dat we eindelijk konden zien of alles goed was met ons kindje Helaas niets was minder waar Er was geen vruchtje te zien, dus of ons kindje was vroeg in de zwangerschap overleden of ik was gewoon minder ver zwanger We moesten over 2 weken nog maar eens terug komen omdat ze er nu niets over kon zeggen Woensdag kreeg ik opeens rode afscheiding met afvegen... niet echt bloed maar toch iets dat gewoon niet klopte ook had ik 2 rood/roze slijmpropjes in de wc liggen Donderdag nog steeds die afscheiding dus toch weer vk gebelt en we mochten langs komen voor een echo Daar kregen we te horen dat het toch echt heel onrustig was in mijn baarmoeder en dat mijn lichaam bezig is met een miskraam Ze vroeg of we wilden wachten op mijn lichaam of toch even naar de gyn willen ons kindje was al weken gestopt met groeien dus mijn lichaam had duidelijk geen zin om iets te doen, dus toch maar een afspraak in het zh gemaakt afgelopen vrijdag dus weer een echo in het zh gehad en weer was het duidelijk dat het echt fout zit Om mijn lichaam toch nog een kans te geven hebben wij voor cytotec gekozen om een miskraam op te wekken maandag begonnen de pillen in te brengen, maandag middag ergste krampen ooit!!!! Even later ook flinke stolsels... eigenlijk de hele dag door Dinsdag ook nog eens 2x2 pillen ingebracht Vandaag terug naar het zh... helaas niet "schoon'' Krijg dus aanstaande Dinsdag alsnog een curretage Als of het nog niet erg genoeg was dat ons kindje niet leeft.... deze nasleep maakt het echt tot een HEL!!!!!!!!!!!
in eerste instantie ga je er natuurlijk vanuit dat je lichaam het zelf oplost maar helaas, dus toen dacht ik dan wek ik het met cytotec op omdat dat toch het beste is voor je lichaam maar helaas ook dat werkte niet Als ik dit van te voren had geweten had ik het ook meteen gedaan! Mijn lichaam is nu toch wel met iets bezig want heb vaker van die nare steekjes en een mega druk rond mijn schaamstreek Maar jij hebt dus een curretage gehad... met plaatselijke verdoving? Ik ben namelijk nu toch wel een beetje bang omdat ik niet weet wat ik moet verwachten
jeetje meid wat verschrikkelijk. Het is al ellende en dan duurt het ook nog eens zo lang. heel veel sterkte.
Dank je wel Het is idd vreselijk maar ieder huisje heeft zn kruisje zullen we dan maar zeggen Ik hou moed dat mijn lichaam het alsnog zelf oplost want sinds vanmiddag heb ik toch weer vervelende steken en krampen en ik verlies ook weer kleine stolsels... we blijven hopen dat ik geen curretage nodig heb
Wat naar voor je. Sterkte te komende tijd, hopen dat je lichaam het inderdaad zelf oplost. Ik heb een curettage gehad en dat was onder volledige narcose.
dank je wel allemaal ik kan er vrij goed mee omgaan (na een week 24/7 huilen) Maar die nasleep is echt een hel en ik ben ook zenuwachtig voor die curretage omdat ik niet weet wat ik moet verwachten Nog steeds steekjes en nog steeds vloeien en stolsels dus ik hoop stiekem dat mijn lichaam het toch nog zelf oplost
Heb je al een intake gehad bij het ziekenhuis? Bij ons is toen wel goed uitgelegd wat er zou gebeuren. Dat vind ik inderdaad ook fijn om te weten. Bij mij ging het als volgt: ik moest vanaf een bepaald moment nuchter blijven. (Ik geloof dat ik licht mocht ontbijten en daarna niks meer. Ik was pas laat in de middag aan de beurt.) Ik moest ook een vaginaal tablet innemen. Ik denk dat het ook cyotec ofzo was. In ieder geval iets dat ook oraal gebruikt kan worden bij maagklachten? Het zorgde ervoor dat de baarmoedermond al wat open ging staan, dat maakt de curettage makkelijker. In de loop van de middag moest ik me melden bij de afdeling. Mijn man was mee. We werden naar een kamer gebracht waar ik een bed toegewezen kreeg. Daar moest ik zo'n ziekenhuishemd aandoen en daarna wachten tot ik aan de beurt was. Tip: neem iets mee als afleiding. Mijn man en ik zaten elkaar maar wat aan te kijken, dus toen zijn we allebei maar een boek gaan lezen. Toen ik aan de beurt was, werd ik met bed en al naar een soort 'voorzaal' (weet niet hoe dat heet) gebracht. Daar werden al wat dingen aangebracht die ze gebruiken om je bloeddruk en hartslag enzo te meten. En volgens mij ook al het infuus waar later de verdoving in zat. In die zaal moest ik ook weer even wachten. Toen werd ik naar de OK gereden. In de ok werd ik overgelegd op een ander bed. Ik moest met mijn voeten in de beugels. Ik weet nog dat ik toen erg moest huilen, maar op dat moment zette de anesthesist ook gelijk het infuus met narcosemiddel aan en toen viel ik vrijwel gelijk in slaap. Voor mijn gevoel werd ik maar een minuutje later wakker en toen lag ik al op de verkoeverkamer. Daar moest ik even blijven. Ik had het erg koud, dus ik kreeg warme dekens over me heen. Toen ik wat helderder was, werd ik teruggereden naar de kamer. Daar zat mijn man te wachten. Vervolgens moesten we daar nog even blijven tot de gynaecoloog die de ingreep had uitgevoerd langs was geweest om te vertellen hoe het was gegaan. En daarna mochten we naar huis. Dat was 's avonds rond een uur of acht ofzo. Ik was wel erg slapjes en natuurlijk toch ook wel hongerig. Het is wel lekker om dan een soepje ofzo te eten. Dus probeer daar ook iets van in huis te hebben. De dagen erna was ik nog wel moe. De eerste avond flink bloedverlies (kraamverband nodig). De dag erna al een stuk minder (maandverband voldoende). Het bloedverlies is me al met al meegevallen. Wel nog lang (2 wkn denk ik) bruine afscheiding. Ik zag op tegen de narcose, dat leek me eng. Maar dat is me erg meegevallen. Ook het herstel ging best vlot. Ik ben geloof ik 2 weken thuis gebleven van mijn werk. Deels was dat lichamelijk nodig, maar ook emotioneel is het natuurlijk niet niks. Na twee weken vond ik het wel weer fijn om aan het werk te gaan, als was het de eerste dag wel weer even moeilijk. Toch is de afleiding ook fijn. Het geestelijke herstel duurde wel lang. Ik dacht dat het wel weer ging, maar na drie maanden hadden we vakantie en toen kreeg ik toch weer even een flinke terugslag. Veel sterkte met het verwerken van je verlies. Neem er je tijd voor,d at mag!
Dag Cindy, wat heftig die pijn en dan nu ook de angst voor de eventuele curettage. Ik was daar ook ontzettend bang voor! De narcose... Maar ook de kans op negatieve gevolgen voor de vruchtbaarheid. Ik heb dus afgewacht, wat emotioneel lastig was. Ons kindje kwam vanzelf, maar de placenta niet. Dus toch nog naar ziekenhuis. Pillen om weeën op te wekken deden niets. Toen moest ik dus naar de ok. Ik kon me er ineens aan overgeven, want ik was er klaar mee, het hele gedoe. Het is me echt heel erg meegevallen. Terwijl ik echt het idee van narcose altijd heel eng vond. Ik hoop dat het voor jou niet nodig is, maar anders hoop ik dat het ook voor jou erg meevalt. Hou je taai
tupp dank je wel voor je reactie ik weet wel alles wat ze gaan doen Heb dat gesprek gehad Moet om 5uur weer 2 cytotec inbrengen, om half 9 in het zh zijn en word om 10uur geholpen, gaat ongeveer 20 min duren en als alles goed gaat mag ik binnen 2 uur weer naar huis Maar waar het mij om gaat Ik krijg een plaatselijke verdoving en vraag me af of het allemaal pijn doen...
Wat is de reden dat ze kiezen voor een plaatselijke verdoving i.p.v. narcose? Ik moet zeggen dat de narcose me eng leek, maar het ks me 100% meegevallen en ik was er zelfs erg dankbaar voor. Het lijkt me behoorlijk emotioneel om dat bewust mee te moeten maken.
@marmalot ook jij bedankt voor je reactie. merk dat bijna iedereen die ik spreek een narcose had, die krijg ik dus niet! Vandaar ook mijn vraag wat ik moet verwachten Mij valt wel nu pas op hoe veel mensen een miskraam hebben/hadden was me er nooit zo bewust hoe vaak het gebeurt
hier in het zh doen ze het altijd onder plaatselijke verdoving De optie narcose heb ik dus niet, geen idee hoezo
Sorry dat ik je niet goed begreep. Ik wist niet eens dat plaatselijke verdoving ook een mogelijkheid is. Wat is dat toch vreemd dat het in ieder ziekenhuis weer een beetje anders gaat. Het mooiste is wanneer je als patiënt zelf mag kiezen voor wat het beste bij je past. Dat lijkt mij van belang voor de verwerking. Wellicht is het wel mogelijk dat er rekening wordt gehouden met jouw wensen? Heb je het al besproken? Wat moeilijk joh... Al zoveel pijn en verdriet heb je gehad... Ik vind het naar dat je je nu zoveel zorgen maakt. Ik gun je rust. En tijd om met verwerken te kunnen beginnen. Wat is het toch vreselijk. Wij leven met je mee.
Toen ik bij de gyn was werd er alleen besproken of ik wilde afwachten of dat ze toch naar een curettage inplannen Ik wil dit afsluiten en niet nog weken wachten dus vandaar de afspraak voor de curettage Over de rest heb ik niets te vertellen. Kreeg en briefje over hoe ze het doen dus een andere keus heb je niet