Ik was ook bijna mijn hele zwangerschap extreem moe. Iedereen zei dat het wel beter zou worden, maar nee hoor, ben gewoon bijna 9 maanden lang heel moe en futloos geweest. Op een gegeven moment wordt het mentaal inderdaad ook moeilijker. Het rare was dat ik me al heel snel na de bevalling veel beter voelde. Ik had in de kraamweek amper geslapen en een hele zware bevalling achter de rug en toch voelde ik me na die week echt veel energieker en ik had weer zin in van alles! Het kunnen dus ook gewoon de zwangerschapshormonen zijn, de kans is groot dat de vermoeidheid na de bevalling weg is. Je bent dan nog wel 'gewoon' moe van weinig slapen etc., maar het voelt niet meer als zo'n waas die nooit weggaat. Heel veel sterkte en zwanger zijn van een tweeling is ook gewoon zwaarder! Wees niet te streng voor jezelf, je hoeft echt niet te bewijzen dat je nog hetzelfde kan als eerst. Neem zoveel mogelijk rust, dan blijft het hopelijk nog een beetje behapbaar.
Heel herkenbaar, ik zat er dan ook op mijn werk doorheen. Ik ben maar door en door gegaan. Elke avond na het werken storte ik in. Totdat mijn lichaam aangaf dat het genoeg was en ik door mijn benen zakte. Nu zit ik thuis en voel wel de energie lichamelijk terug komen maar blijf wel moe. Doe dan ook elke middag een dutje. En na gtst lekker mijn bedje in
Ik ben vier keer zwanger geweest waarvan één keer een tweeling (** ma 10 wkn) alle zwangerschappen ben ik erg vermoeid geweest. Maar zelfs in die korte zwangerschap van de tweeling, merkte ik dat het veel zwaarder was dan een eenlingzwangerschap. Door misselijkheid en extreme vermoeidheid, ben ik zelfs arbeidstherapeutisch gaan werken omdat ik volle dagen niet volhield. Dit ging in goed overleg met arbo-arts en uwv. Toevallig was de arbo-arts die ik trof, zelf moeder van een tweeling. Zij gaf toen al gelijk aan dat het gewoon bekend is dat deze zwangerschappen een stuk pittiger zijn. Zeker als je al een kindje hebt rondlopen! Veel vrouwen tweelingmama's stoppen dan ook eerder met werken. Dat is allemaal niks om je voor te schamen en al helemaal niet om je schuldig te voelen! Geef er aan toe, rust voldoende uit en laat je dochter gerust eens ergens anders spelen. Voor jou fijn, maar voor haar toch ook gewoon leuk? Niks mis mee, gewoon doen.
Ja ik stel veel te hoge eisen aan mezelf, dat heb ik deze week wel ontdekt. Ik ben echt een beetje ingestort vorige week, en ik denk dat dat een teken was dat ik zo niet door kan gaan. Ik wil alles zelf doen, en altijd sterk zijn, vooral niet toegeven dat ik iets niet trek. Toen de gyn bij m'n eerste afspraak al zei dat ze vrouwen met 37 weken meestal inleiden als de tweeling er nog niet is (omdat de vrouwen het vaak niet meer trekken), zei ik al gelijk tegen mezelf "oh nee ik loop het wel uit hoor". En ook op de waarschuwing dat het dubbel zo zwaar zou worden dacht ik gelijk "nou dat zullen we nog wel zien".. Nou ik heb het inmiddels gemerkt ja, haha. En met een peuterpuber in huis is het misschien wel 3-dubbel zo zwaar. Ik vind hulp vragen moeilijk, ik zie dat blijkbaar als een zwakte en teleurstelling in mezelf . (Terwijl ik t van een ander echt belachelijk zou vinden als zij zo denkt!) Ik ben veel te streng voor mezelf.. Ik hoop dat ik wat kan veranderen aan mezelf met deze nieuwe inzichten.. Ik ben lichamelijk heel moe en voel de spanning in mijn schouders al opkomen als ik in de ochtend naast me hoor "mama mama opstaan kom maar spelen".. Merk idd dat ik dan ineens aan dingen ga twijfelen waar ik voorheen gewoon vertrouwen in had.. Vermoeiend.. Vandaag gaat mijn dochtertje iig bij opa en oma spelen en dat voelt best ok. Heb zolang ze er is (dik 2 jaar dus) nooit wat zonder haar gedaan, behalve naar mijn werk gaan..
heel erg herkenbaar ik ben ook al mijn hele zwangerschap erg moe en heb absoluut niet naar mijn lijf geluistert waardoor ik in een prenatale depressie ben beland. Dus meid luister goed naar je lijf en ga niet meer over je grenzen heen.
ach is ook keileuk om met opa en oma te spelen dat zijn ook mooie momenten voor haar (en opa en oma) dus iedereen heeft er baat bij...
ja hoop het ook voor je en anders duidelijk aangeven bij de gyn hoe je je echt voelt . Ik ben nu 38 weken zwanger en het gaat redelijk zit wel aan medicatie helaas maar ik zat dan ook echt heel diep in de put. Ook ik wil altijd alles zelf doen maar door dit alles zitten wij nu bij mijn ouders in huis omdat ik door de vermoeidheid zelf niet meer voor ons zoontje kon zorgen. Dus accepteer alle hulp die je krijgt.
Hier zwanger van de vijfde en ook extreem moe. Herken dit echt niet van de andere zwangerschappen, al was ik bij nummer 4 ook wel vermoeider. Moet wel eerlijk zeggen dat ik 's nachts ook slecht slaap en dus niet echt uitrust. Lig wel om half 9 's avonds in mijn bed omdat mijn lichaam gewoon zo moe is dat zitten niet prettig is. Maar dan nog slaap ik pas tegen half 11, en waarom weet ik niet en om vervolgens of wakker te worden omdat ik naar de wc moet of te lang op 1 zij lig en door bekkenproblemen is draaien niet zo 1,2,3 gedaan of omdat 1 van de kids ziek is of spookt. Vergeet niet dat je zwanger bent van een tweeling en een ondernemend peutertje hebt rondlopen die ook je aandacht wil. Probeer je rust te pakken als dat kan en hoe moeilijk ook (ik kan het ook niet) breng haar eens een middagje naar opa en oma en ga zelf lekker liggen. Sterkte ermee.
Mijn situatie is een beetje anders, ik heb hyperemesis (HG) die langzaam wegtrekt. Dat heeft veel van mijn lijf gevraagd. Ik ben ook heel vermoeid, zeker nu ik heel voorzichtig aan het reintegreren ben op mijn werk. Mijn bedtijd is 9 uur en als ik gewerkt heb, doe ik de volgende dag een middagslaapje (ga 2x pw kort naar mijn werk). Gun jezelf tijd en rust, en laat het niet uit de hand lopen! Hulp vragen is keimoeilijk, maar uiteindelijk beter voor iedereen. Misschien dat je man/vriend ook kan bijspringen met sommige dingen?
Ja het is lastig om aan de vermoeidheid toe te geven, aangezien je nou eenmaal nog een kindje hebt rondlopen en niet kan gaan liggen of slapen wanneer je wil. Ik hoop dat het met wat extra slaap en rust beter zal gaan, en ik zal inderdaad meer hulp in moeten schakelen.. Daar moet ik me maar gewoon bij neerleggen. Denk dat de hormonen het ook allemaal zwaarder voor me maken dan het is..
Ik ook! Ben nu 25 weken zwanger en zoooo moe.. heb nog 1 van 17 maanden lopen (rennen) en ik heb er echt geen energie voor. Heb ook minstens 2 keer op een dag extreme huilbuien (normaal ben ik niet zo'n jankerd )
Ik ben ook ontzettend moe!! Ik slaap zo veel op de dag... Kan gewoon echt mijn ogen niet open houden. En wat gebeurd er dan. In de nacht word ik wakker (zoals nu) en kan ik niet slapen. Dus dan ben ik er weer een uurtje uit en ga dan weer verder slapen......
Het hoort er dus helaas gewoon echt bij dat je je zo vroeg in de zwangerschap al zo moe kan voelen.. Ik ben niet zozeer moe dat ik wil slapen, maar lichamelijk moe en futloos. Vannacht heb ik 12 uurtjes geslapen (en heel diep ook!) en alsnog heb ik een uur nadat ik wakker ben al het gevoel alsof ik er een hele werkdag op heb zitten.. Ik probeer me er nu maar gewoon bij neer te leggen en mijn gedachten te verzetten. Want als ik de hele dag maar ga lopen klagen en tellen hoe lang ik nog moet wordt het er ook niet beter op Het zware "ik zit er doorheen" gevoel is gelukkig wel weg, probeer goed naar m'n lijf te luisteren.. Is denk ik het enige wat we kunnen doen dames?
Ja ertegen vechten zorgt ervoor dat je daaraan energie verliest die je beter op n andere manier kan besteden.. dat voel je nu.
Hier ook niet vooruit te slepen! Dood en dood moe werk ook nog maar 50% van mijn iren het gaat gewoon echt niet anders!