Op 4 oktober ben ik bevallen van mijn tweede kindje, een dochtertje. Ik was toen 38w zwanger. De gynaecoloog waarschuwde me al sinds het begin van de zwangerschap voor vroeggeboorte omdat zoon te vroeg kwam en ze ook al eens moesten remmen nu aan 30 weken. Ik had dus nooit gedacht de 38w te halen en werd best ongeduldig. Kwam daar nog eens bij dat ik al twee weken serieuze voorweeën had. Deze waren ook duidelijk te zien op de monitor en hadden al voor 3 à 4 cm ontsluiting gezorgd. De laatste dagen verloor ik steeds slijm met bloed dus het kon niet lang meer duren. Toen ik op vrijdag echter veel bloed verloor besloot ik toch maar eens langs te gaan bij de gynaecoloog en opnieuw aan de monitor te gaan liggen. Er waren opnieuw duidelijk weeën te zien maar deze keer kwamen ze ook regelmatig. Ondertussen had ik ook al ruim 4 cm volgens de vroedvrouw. De gyn kwam binnen en volgens haar was het nu toch goed en wel begonnen. Ik mocht me installeren op een kamer. Ik bleef aan de monitor. Eerst werden de weeën precies sterker en regelmatiger maar al snel vielen ze weer net zo snel weg. Dit gebeurde thuis ook de hele tijd. De vroedvrouw kreeg de opdracht van de gyn om mijn vliezen te breken. Ook dit deed helemaal niets. De gyn kwam zelf even kijken en zag dat de vroedvrouw de vliezen helemaal niet had gebroken. De gyn brak ze deze keer zelf. Het eerste kwartier leek het alsof er niets veranderde maar plots was daar de eerste harde, pijnlijke en vooral lange wee! Vanaf de tweede wee zat er geen pauze meer tussen de weeën. Ze bleven elkaar continu opvolgen en ik wist niet meer waar ik het had. De vroedvrouw kwam even binnen om te controleren en wist niet wat ze zag. Ik was aan het kronkelen op het bed omdat ik met de pijn geen raad wist. Ze besloot om even de ontsluiting te controleren. Ik was in vijf minuten van 5cm naar 7cm gegaan. Ze ging even de gynaecoloog bellen, die had niet verwacht dat het zo snel ging gaan en was na het breken van de vliezen nog even naar huis gegaan. Al snel zei ik aan manlief dat hij de vroedvrouw opnieuw moest halen. Hij wou eerst niet maar na flink wat afsnauwen toch maar gedaan. Ik vroeg om me even op het toilet te helpen want ik moest zo dringend een grote boodschap doen. Ze trok grote ogen en zei dat ik vooral niet aan het gevoel mocht toegeven. Ze controleerde opnieuw en ik had 9cm ontsluiting. Nog even de laatste centimeter wegpuffen. Wat was dat lastig zeg! Mijn lijf besliste zelf wat het deed en ik had het niet meer onder controle. Uiteindelijk mocht ik meepersen. Tien minuten en vijf persweeën verder kwam ons meisje ter wereld. De gyn was net op tijd om ze over te nemen van de vroedvrouw. Ik was zo trots op mezelf! Deze keer zonder epidurale bevallen en dat wou ik heel graag. Een bevalling van 1u30min als ik reken vanaf het breken van de vliezen. Genant detail: tijdens het persen had ik echt nergens nog controle over en moest ik zo toegeven aan die drang dat ik... tijdens het persen één van de vroedvrouwen volledig ondergeplast heb... Volgens manlief was het net een fonteintje... Oeps.
Genant ? Memorabel ? Niet echt maar vergeten doe ik ht nooit meer heb er moeite mee het te verwerken , al stel ik me volgens sommige aan ..... Hier komt het mijn 3de bevalling ... 19september ik ben 34+4 ik en manlief liggen te slapen , ik sliep eindelijk een uurtje na hele nacht pijnlijke voorweeen . Om 5u14 horen we door de babyfoon dat ons 2, 5 jarige dochter aan het spugen in . We gaan beide meteen naar de kamer . Ik haal zoonlief van 15, 5 maand uit bed en ga naar de woonkamer . Men man ontfermt zich over dochterlief n heeft haar gedouched etc . Ik nog het bed verschoont en zoonlief terug in bed . Het was ondertussen 6uur en dochter hadden we op de zetel gelegd , manlief zegt dat hij nog een uurtje in bed gaat en nadien kan ik nog wat gaan slapen . Dit is minder zwaar voor mij want dan zou zoonlief ook wakker worden . Manlief in bed , ik op de gsm even Facebook nakijken . Wil men benen even omhoog leggen wat denk je ? Voel its lopen , ik meteen naar de kamer gerend manlief bevolen meteeeeen naar de woonkamer te gaan . Hij vraagt of docher opnieuw overgegeven heeft , neee ik plas in mijn broek !!!!! Me gewassen ondergoed verschoont , manlief weer in bed 5minuten later weer hetzelfde . Dit keer bleef het stromen en toen werd ht duidelijk . Ik ht ziekenhuis gebeld met de mededeling dat ik dacht dat men vliezen gebroken waren en ik pas 34+4weken ben . Moest meteen komen . Zus gebeld en met haar naar het ziekenhuis manlief zou zijn mama opbellen rond 8 uur dat ze kwam om op de kindjes te letten . In het ziekenhuis meteeen aan d3 monitor , harde buiken om de 4 min . Weeenremmers gehad . Een geweldig aantrekkelijk netbroekje en kraamverband , water bleeeef stromen . Na een uur men man gebeld met de stand van zaken . En ik werd naar een kamer op materniteit gebracht . Rond de middag was man bij mij en ik werd naar een 2persoonskamer gebracht . Daar lag een vrouw pas bevallen met de baby op de kamer . Rond 19u30 nog eens monitor en de mededeling dat er longrijping werd gegeven . 20u monitor eraf harde buiken om de 5min . Shot 1 van de Longrijping gehad . En afwachten maar . Temp werd om de 2 uur gemeten en bleek iets verhoogd . 20 sept . 8uur monitor en bezoek van mijn gyn , die zei , probeerd ze tot maandag binnen te houden , komt ze toch dan is het zo anders helpen we maandag een handje . Dag gaat voorbij harde buiken blijven .... longrijping nummer 2 word gegeven en krijg een andere ook net bevallen buurvrouw die ook dus de baby opnde kamer had . 21 sep zelfde als dag voordien monitoren etc gyn van wacht komt en zegt dat ik zondag wel naar huis kon o, ok weer om de 5min harde buiken tot 20uur , de harde buiken worden pijnlijke weeen . Om 23 uur worden de weeenremmers stopgezet en ik meld dat ik pijnlijke weeen heb die ik moet wegpuffen . Monitor weer erbij en jahoor om de 3minuten een wee die 1 minuut duurt , alleen registreerd dat stom machien niet goed , de weeen werden geregistreerd op gemiddeld 75 maar dat is volgens d2 verpleging nog geen echte wee . ( weet na twee bevallingen heus wel hoe weeen voelen ) 22 sep , nog steeds weeen om de 3 min , ze duren nu 1, 5 minuten , doen verdomd pijn , dus ze gaan de ontsluiting nakijken , 2cm . Nog niet in arbeid volgens hun . Buurvrouw krijgt ook bezoek en ik lig daar weeen weg te puffen . Monitor gaf steeds htzelfde aan . Dag gaat voorbij en om 20 uur ik breek ik knap ik kan niet meer had al 24 uur weeen en niemand geloofde mij ... Ze komen de kamer in met een dafalgannetje , moest dat nemen en proberen slapen . Ik spronh uit bed en ging naar huis , manlief heft me nog kunnen tegenhouden en ben ingestort , begon te huilen en kon niet meer ik was op . Manlief zei dat ik me moest excuseren en at ik rustig moest worden , heb hem nit zo vriendelijk verzocht zen mond te houden !!! Verpleginh aangedaan en weer weg . 10 min later komen ze weer binnen , ze hadden de gyn van wacht gebeld en kreg een spuit , ( phetedine??) 21uur gaat manlief naar huis , 22 uur spuit van een op ander moment uitgewerkt !!! Weeen nu om de 2 minuten amper nog weg te puffen . Nachtverpleging kwam haar ronde doen even monitor en ze geloofde me maar ging haar collega van de verloskamer erbij halen . Die kwam binnengestormd met de mededeling dat ik me niet meer moest aanstellen dat de bevalling nog niet begonnen was en ik nu onmiddelijk moest slapen !!! Ik begin te huilen en waggel naar de toilet , daar zit ik ht confortabelste en blijf ziten . Om 1uur30 zweet breekt me uit , word lijkbleek en misselijk als de pest . Ik besluit van toilet tr gaan en a1n de wasbak te hangen . Ik zie bijnhet opstaan v1n toilet dat de pot vol bloed hangt . Ik drukte op het belletje en verpleegster (de lieve) komt , ziet me zo staan zegt its maar ik hoor haar niet en kan alleeen naar de pot wijzen Ze kijkt ik zie haar gezicht vertrekken en ze is weg . 2min later stormt de onvriendijke troela weer binnen ziet dit ook , spoelt door en beveelt me nu op bed te gaan liggen . Conclusie 4cm . Ze ging een rolstoel halen en ik moest men man mar opbellen , ht was nu 2u18 . Hup in de rolstoel naar de verloskamer , daar geinstaleerd . 2u40 manlief komt binnen . En mevrouw troela kijkt nog eens naar de ontsluiting 8cm . Gyn word met spoed opgebeld , de kinderarts van wacht en de couveuse verantwoordelijke , couveuse word gereed gemaakt . 3u10 komt gyn en gevolg binnen . Beugels worden klaargemaakt en mag meteen persen , om 3u31 is ons meisje er . Ze word op men buik gelegd , manlief word een zchaar in zen handen geduwd voor de navelstreng en ze nemen haar van men buik en meteen naar de ka . Apgzr 9 , 9 , 10 . 2240gram en 46 cm (blijkt achteraf maar 44cm ) Ze word nagekeken en ond3rtussen komt ook de placenta . Ze mzg nog 5min bij me liggen en word in de couveuse gelegd en weggenomen . Ik word nagekeken alles in orde , moet met manlief douche en mag nadien naar ons meisje . In de rolstoel naar de neonatale . Wat is ze moooi !!!!! Ze word met behulp van de verpleegster aangelegd en drinkt meteen uit de borst . 5u15 ben ik terug op de kamer , baby van de buurvrouw was wakker en aar lag ik , alleen , zonder baby . Net bevallen en compleet van de kaart . Wat er door de gyn nog gezegd is en door troela de veroleegster bespaar ik jullie . Er zijn verder nog 2 weken voor ons meisje naar huis mocht maar dat bespaar ik jullie ook . Myn gyn was razend op verpleging en gyn van wacht dat ze niet ingegrepen hebben , aangezien mijn voorgeschiedenis mbt bevallingen (duurde 48 en 42 uur) gekend was en mijn gyn beloofd had dit niet meer te laten gebeuren .
Bah,wat een trut eerste klas,hoop dat je dit snel achter je kunt laten en van je mooie gezinnetje met de nieuwste aanwinst kunt genieten!
Ik was eigenlijk heel erg saai bij de bevalling geloof ik, was helemaal in mezelf gekeerd. Ik weet wel nog dat ik zei dat ik eigenlijk nog ff naar de markt wilde en toen onze dochter geboren was en ik gehecht werd, zei mijn vriend; "naai heel de boel maar meteen dicht". Die had toch nog stiekem even gekeken en die dacht dat dit nooit meer goed kwam
Ik vond mijn bevalling echt zó geweldig!! 's Morgens was ik gestript en die dag hadden we nog wat leuke dingen gedaan, o.a even ergens geluncht en 's middags naar de Intratuin geweest. Afentoe had ik wel wat kramp, maar om nou te zeggen weeën?? Nee, meer gewoon wat extra harde buiken . Ik wilde er ook niet teveel op gefocust zijn, want ik wilde inmiddels zó graag ons mannetje zien, dat ik liever niet teveel ermee bezig wilde zijn, uit angst voor teleurstelling als het strippen niet was gelukt. 's avonds lekker op tijd naar bed gegaan, toch wel met de gedachte 'zouden we morgenavond met zijn drietjes zijn?' Om 2 uur werd ik wakker met buikkramp. En opeens was het weer weg Paar minuten later weer terug Dus ik maakte mijn man wakker en vertelde heel relaxed dat ik wat kramp had en wilde gaan timen. Dus zijn we samen gaan timen en bleek dat ik dus om de 2 minuten een wee had. We belden de verloskundige en die zei: je klinkt nog zo vrolijk, bel maar als je de weeën echt moet gaan wegzuchten. Dus dat heb ik gedaan. Ongeveer anderhalf uur later hebben we haar weer gebeld en is ze gekomen. Bleek ik dus al 7 cm ontsluiting te hebben Dus ze is gelijk gebleven, beneden gaan zitten. Ik ben toen in bad gegaan. Ik was heel erg relaxed eigenlijk nog steeds, voelde de weeën goed aankomen en kon ze goed wegzuchten. Manlief was iets minder relaxed, die bleef maar kletsen. Omdat ik niet echt aangaf wanneer ik een wee had, maar gewoon opeens stilviel, wist ie soms niet eens dat ik bezig was met wegzuchten Maar ik bleef daar ook vrij kalm onder Soms vroeg ie tijdens een wee of ik iets wilde (water, een sultans enz ) en dan kon ik na de wee gewoon antwoord geven. Na iets van een uurtje ging de vk weer voelen en bleek ik 9 cm te hebben. Ze was echt superverbaast dat ik nog zo relaxed was en ze bood aan om de vliezen te breken. Daarna heeft ze de kraamzorg gebeld. Ook n het breken van de vliezen bleef ik echt heel relaxed, zat rustig mijn weeën weg te puffen op de skippybal. De kraamzorg kwam en geloofde eerst niet dat ik al 9 cm ontsluiting had, omdat ik nog zo rustig was VK zei zelfs dat ze dit pas 1 keer eerder had meegemaakt dat iemand zo lang de pijn onder controle kon houden op ademhaling. (Dus ik was stiekem wel een beetje trots op mezelf). Op dit moment was de wisseling van de wacht, vk1 vertrok en vk2 kwam. Helaas bleef ik echt een hele poos steken op 9 cm en werd er gezegd dat ik misschien toch naar het ziekenhuis moest. Laatste redmiddel was een katheter, want waarschijnlijk hield een volle blaas die ik dus echt niet meer leeg kreeg door de pijn van de weeën mijn ontsluiting tegen. (want pijnlijk was het wel, alleen ik heb niet gegild, tenminste, op dat moment nog niet ) Nou, vervolgens nog een half uur tegen die katheter aan zitten hikken. Telkens maar proberen om toch te plassen, maar nee, het was óf katheter en mogelijk een thuisbevalling óf direct naar het ziekenhuis. Nou, dan maar de katheter Ze had de katheter er nog niet uitgetrokken of de persweeën begonnen al! My god, dat was even een ander gevoel, zeg! Ik moet zeggen dat ik mezelf toen even niet meer onder controle had. De vk had gezegd: na de katheter geef ik je nog een half uur om te ontsluiten, is het dan nog niet gelukt, dan ga je naar het ziekenhuis . Nou, ik heb haar gesmeekt of ik niet eerder naar het ziekenhuis mocht en of ze de ruggenprik mee konden nemen in de ambulance zodat ik die alvast maar had VK zei: prima, maar laat me eerst even voelen of de ontsluiting nog niet is gevorderd, want ik wil niet dat je ergens onderweg in de auto gaat bevallen. Toen heeft ze gevoeld en bleek dus dat ik al direct mocht gaan persen . Het persen was ook nog wel grappig. Bij de eerste keer persen vond ik het zo eng dat ik maar 1 keer perste en vervolgens de rest van de minuut heb liggen gillen, echt in pure paniek omdat ik het gevoel zo eng vond. VK heeft me toen even heel streng toegesproken en zei: ik heb je voelen persen (ze had namelijk eerder al getoucheerd en toen gevraagd of ik even wilde persen, zodat ze kon bepalen waar het hoofdje lag) en als jij even je best doet, heb je binnen de korste keren je kindje. Maar dan moet je wel even doorzetten Vanaf dat moment ben ik ervoor gegaan en elke keer met persen kreeg ik er meer vertrouwen in en nam de angst wat meer af. Zeker toen ik na de 3e perswee het hoofdje al een heel klein beetje kon voelen zelf tussen de persweeën door heb ik nog gezegd dat ik even ging slapen, want ik was zo moe Toch vond ik tijdens de weeën wel de kracht om toch weer te gaan persen en was ons mannetje uiteindelijk binnen 5 persweeën geboren. Al met al vond ik het echt een geweldige ervaring. Wat een enorme oerkracht heeft je lichaam dan, zeg Ik ben wel benieuwd wat de twee verloskundigen tegen elkaar zullen zeggen. De eerste 9 cm was ik echt superrelaxed en een echte weeënwegpuffende boedha, en in de persfase was ik toch beduidend minder relaxed . Volgens mij hebben beiden dan echt het gevoel dat ze een heel ander persoon hebben geholpen dan de ander
Hahaha geweldig mijn bevalling verliep gelukkig goed behalve de laatste anderhalf uur geen persweeën. Er wordt hier zowizo veel gelachen we staan wel bekent als een komisch stel omdat wij niet alleen partners zijn mar gewoon beste vrienden we nemen elkaar vaak in de zeik en grappen en lachen heel veel samen. @bolkje onze bevalling lijkt echt heel erg op elkaar. Week voor mijn bevalling waren we aan vrijen tot ik in eens begon te bloeden mijn man kreeg zowat een hartverknetering. Ik ben een vrij nuchter en droog persoon en verwachte dat er niks aan de hand was ik voelde prima geen pijn miss iets te wilde geweest dat kan toch haha maar goed ik stond er een beetje onozel bij toen hij dus compleet in paniek raakte. Ik zij nog heel rustig nou zullen we maar even bellen weet je wat bel jij ik ga mij heel even wassen. Zo gezegd zo gedaan vk kwam toch even langs gezien de hoeveelheid vond ze het nodig naar het ziekenhuis te gaan. ik stond ondertussen rustig wat spulletjes te pakken tot de vk weer naar boven kwam rennen en man lief stond al klaar voor de start bij de voor deur KOMM JE NOG!! Oh ja ik kom was even wat spulletjes pakken wat een haast hebben jullie (oow erg hoor) naja achter hun aangestrompeld in de auto naar het ziekenhuis en zoals ik al dacht niks aan de hand haarvaatje gesprongen waarschijnlijk ofzo 2 dagen ter observatie moeten blijven en mocht weer naar huis GELUKKIGG (me moeder kon er erg om lachen met de reactie wat ben je toch ook droog) tja sorry raak niet snel paniek heeft ze voordelen hahaha Week later braken mijn vliezen in de nacht ik moest op zo een nacht wel 5 keer naar de wc als het niet meer was. Maar bij elke keer dat ik het bed verliet zat manlief recht overeind gaat het goed is er iets mis begint het al!?!? Uhh nee nog niet moet even plassen. Maar precies die keer dat me vliezenbraken bleef hij slapen hoe is het mogelijk zo stil als ik altijd deed om naar de wc te gaan hoe luiduchtig ik als een mafketel uit bed sprong toen ik voelde dat er iets gaande was. Snel mijn inlegkruisje gecheckt ja wel erg nat maar even snel me broek uit, en toen kwam de plons oepsii ja dat was em wel maar manlief sliep gewoon door -_- ik heb zelfs een paar keer geroepen toen hij mij eindelijk hoorde vloog hij overeind WAT IS ER? ik zeg ja mijn vliezen zijn gebroken. Jaa echt en nu. Ik zeg ja en nuu dat betekent dat onze zoon als het goed is binnen 24 uur geboren wordt. Eerst maar even deze troep opruimen onee wacht ik moet even vruchtwater opvangen dus dat gedaan daarna wat handdoeken neer gelegd op de grond letterlijk dweilen met de kraan open kwam geen einde aan uiteindelijk met een handoek tussen me benen naar de babykamer gelopen want daar hing het briefje waarop stond in de nacht bij helder vruchtwater en pas bij weeen binnen de 4 minuten bellen. Nou het was half 4 snachts dus we moesten nog maar even wachten, heb mijn moeder gebeld en gezegd dat ze haar mb bij zich moest houden ze zou bij de bevalling zijn dus dat niet meer lang zou duren maar had nog geen weeen dus slaap nog maar even verder. Ik stelde voor om ook zelf gewoon nog maar even proberen te slapen. Maar eerst even oud beddengoed op het bed doen ik wilde graag thuis bevallen dus vandaar. Stonden we dus nog samen al lachend het bed te verschonen en oud beddengoed erop. Ojaa ik ondekte een gat in mijn kussen ja dat kon echt niet hoor dus die heb ik maar even gemaakt. Nog even wat drinken en weer naar bed op de trap kwam precies een uur later om half 5 mijn eerste wee en ben ook maar in bed gekropen en mannetje paniek was helemaal niet meer in paniek nee die had het front alweer verlaten en lag al in dromenland ongelofelijk ik heb hem lekker laten liggen en mijn eigen weeen getimed die in een nood time binnen 4 minuten kwamen mannetje lief was ondertussen alweer ontwaakt en aangekleed toen hij hoorde dat ik het moeilijker kreeg om 6 uur toch de verloskundige maar gebeld want de weeën kwamen met 3 min de vk vond eerst niet echt nodig maar ik vond echt nodig want ging voor mij gevoel erg hard. Mijn gevoel klopte VK kwam en ik zat in 2 uur al op 4 cm ontsluiting. VK vertrok weer en moeder arriveerde ondertussen rond 7e in de ochtend. Na wat weeen weg te hebben gepuft voelde ik dat ik moest persen me moeder tegen man lief gezegd de verloskundige te bellen omdat ik pers drang had het duurde vreselijk lang en toen VK kwam zat ik op 9 cm ik mocht wat mee persen en zat zo op de 10 cm. Omdat mijn ontsluiting zo mega snel was gegaan waren mijn persweeën gewoonweg op en moest dus op eigen kracht verder ik was kapot en zo moe en wilde tussen de pijn door wel even slapen. Manlief moest limonaden pakken veel siroop suiker had ik nodig nou dat was niet overdreven. Elke keer kreeg ik bijna een slok pure siroop naar binnen gegoten ik riep dat ik dorst had en hoppa kwamen ze weer met die siroop en toen was ik er even klaar mee en verliet het angeltje mij even IK MOET DIE ZOETE TROEP NIET!! ik heb dorst geef me water ofzoo krijg er een droge smoel van. tja en toen was ik weer lief hahaha na een uur persen vorderde het niet ik kreeg een katheter omdat vermoedelijk een volle blaas verdere vooruitgang in de weg stond en dit was ook zo. Ons kindje deed het geweldig maar mijn krachten raakte steeds meer op en de vk zij als hij nu niet binnen een halfuur geboren wordt gaan we naar ziekenhuis. Nou dat dacht ik even niet wij gaan nergens naar toe ik blijf hier!! gevold door paniek want ik begon voor de verandering toch echt in paniek te raken wat gingen ze doen kreeg ik een pomp een knip wat waren ze van plan het gevoel dat ik mijn controle kwijt raakte is het meest angstige gevoel wat ik heb geen controle meer hebben. Maar ik herpakte mezelf en zetten alles op alles om niet naar ziekenhuis te moeten en weet niet waar de kracht vandaan kwam maar 30 minuten later is onze zoon geboren. Manlief stond trouwens leuk raak van alles te vragen tijdens te bevalling wat is dit was dat om nog maar te zwijgen over de foto's hahaha overigens stond hij niet bij mijn hoofd daar stond moeder gelukkig maar manlief stond recht voor de uitgang te loeren en van alles te vragen foto's te maken en te suporten dat ik door moest gaan want het hoofdje was al zichtbaar VK riep nog Hij heeft haar (ik was bang voor een kindje met rood haar spijt me zeer ) Dus ik riep even tussen door nog wat voor kleur?? VK grapte terug ja rood ahahah waarop ik zij nou duw hem dan maar terug. (echt erg gewoon weer) metal een goeie thuis bevalling gehad zonder knippen en scheuren en een gezonde zoon met een bos donker haar hahaha. We hebben achteraf toch best om de hele toestand moeten lachen VK zij dat ik erg trots mocht zijn op mezelf dat ik dit zo even had gedaan ze zij dat weinig vrouwen en zeker niet bij de eerste dit zo hadden kunnen doen en toch echt naar ziekenhuis hadden gemoeten. Dus ben natuurlijk erg trots op mezelf
Ik had aan mijn man tijdens de bevalling gevraagd of hij zijn tanden ging poetsen want ik vond zn adem stinken xD en toen ging mn schoonmoeder iedereen in de kamer een kauwgom geven hahaha
Bij mij zijn om 2 uur 's nachts ongeveer mijn vliezen gebroken. We lagen eigenlijk net op bed, en ik heb de dag ervoor nog vrolijk boodschappen gedaan bij de AH, de hond gelopen, en 's avonds voordat we naar bed gingen nog met manlief een rondje gelopen met de hond. Ik werd wakker van de menstruatiekrampen en ik moest naar het toilet. En daar zag ik het al, bloed in de pot en het bleef ook lopen. Dus ik manlief weer wakker gemaakt met de mededeling dat we het ziekenhuis moesten bellen. Vraagt manlief "weet je het zeker? Kan dat bloed niet ergens anders vandaan komen??". Ehhh, nee schat, ik weet wel wat er uit welk gaatje daar beneden komt. En dit voelt niet als urine Daarop naar het ziekenhuis gegaan, en daar zijn we in een kamer gelegd waar we moesten wachten op de vroege dienst en ik mijn weeën weg lag te puffen. En ja, we waren moe, maar ik had ook niet verwacht dat manlief in een stoel naast me lag te snurken ... en toen ik het allemaal niet meer grappig vond met de weeën ook nog eens licht geirriteerd zijn dat ik hem niet zo lief wakker maakte. Hij heeft het daarna wel goed gemaakt hoor Vervolgens na een een uur onder de douche heb ik mezelf toegestaan om de verpleging te bellen en te vragen om pijnstilling. Ik had alleen maar rugweeen en kon niet zitten of liggen. En vanwege been weeën kon ik ook echt niet meer op mijn beentjes blijven staan. Maar helaas, ik had al 8 cm ontsluiting, dus was pijnstilling ook niet meer mogelijk. Naar de verloskamer gereden, en daar kreeg ik een infuus in mijn hand (rot-dingen zijn dat), waardoor ik ook die hand niet meer kon gebruiken om iets vast te pakken tijdens een wee :x Uiteindelijk ben ik op mijn zij gaan liggen, en heb mij vastgehouden aan de rand van het bed. Op een gegeven moment verstelde de verpleegkundige het bed, en op eens begon het bed allerlei rare dingen te doen, precies in een wee. Ik heb geroepen dat ze G&^(*#^(-domme op moesten houden met die rare fratsen. De verpleegster trok wit weg en snapte niet hoe het kon ... wat bleek ... ik was het zelf omdat ik maar 1 hand had om te knijpen, had ik mezelf helemaal tegen de rand van het verlosbed getrokken, precies tegen de knoppen aan om het bed te verstellen ... ooeeppps ... sorry Toen ik eindelijk mocht persen, schoot het ook niet op. Iedere keer vroeg ik "zie je al wat?" en "ik voel niets!!". Ik voelde ook echt niets. Ik perste mij het ongans, maar voelde totaal geen vooruitgang. En opeens na een half uur kwam de gyn binnen. En ik had zoiets van dit is foute boel! Wat doe hij hier nu weer. Maar hij kwam alleen een kijkje nemen zij hij. Ooh, okee. En weer een half uur persen verder voelde ik nog steeds geen vooruitgang ... en weer de gyn in de kamer. En toen voelde ik al nattigheid. Hij deed handschoenen aan, liep wat te smoezen met de vk en vervolgens werd ons verteld dat ik geholpen ging worden. Ze schoot niet op en herstelde ook niet meer tussen de weeen. Waarop ik zei ... IK OOK NIET ... met weeen om de minuut kon ik ook zelf niet meer op adem komen. Dus toen hij zei dat ze met vacuum gehaald ging worden, zei ik nog wel "dat vind ik niet fijn"... waarop mijn man zegt "ja, maar het is wel voor een goed doen". Ja dat snap ik, maar dan nog was het niet mijn fijnste scenario dat ik had kunnen verzinnen. Vervolgens ging de pomp erin, kreeg ik een knip (die ik niet heb gevoeld) en in 2 persweeen was ze er. Daarna werd ik gehecht. Ik heb gezegd tegen iedereen inclusief mijn man: Ik wil NIET weten hoeveel hechtingen het zijn en hoe het eruit ziet daar beneden. Je doet maar wat je moet doen, maar ik wil het echt niet weten. En ik lag daar met mijn meisje op mijn buik. Ik kijk naar haar en zie op eens over het hoofdje heen aan het einde van het bed de hand van de vk naar boven komen met een naald en draad. Alsof ze een prachtige kruissteek aan het maken was. Manlief zei nog wel, ach, het valt allemaal wel mee daar (wat zei ik nou ... ik wil het NIET weten), om vervolgens op zaal toch maar te zeggen dat het best een slagveld was daar (WAT ZEI IK NOU ... IK WILLLLL HET NIET WEEEETEN!!! :x) Blijkbaar vond hij het grappig genoeg om het toch nog even te melden. We hebben daar ruim 1,5 uur geleden met z'n drietjes op de verloskamer, deken over mij heen, en een naakte Eva op mijn buik. Zo speciaal. Manlief was wel geschrokken toen ze eruit kwam, zo grauw en grijs, maar dat trok vanzelf wel en werd ze roze. Daarna kwam de verpleegkundige vragen of ik gewassen wilde worden. Waarop ik vroeg of ik niet mocht douchen. Dat was blijkbaar nogal een rare vraag, maar ik voelde me prima genoeg om gewoon even onder de douche te gaan. Dus samen met haar de douche in, haren wassen ... je voelt je toch weer wat meer mens daarna. Ik had allemaal kleine bloeduitstortinkjes op mijn gezicht van het harde persen. Manlief zei later dat hij trots op me was, omdat hij zag hoeveel pijn het deed en dat ik het zo goed had gedaan. Ik was doodop, maar kon ook niet slapen. Had gehoopt om tijdens de rusttijden even een uurtje mijn ogen dicht te doen, maar ik kon niet slapen en alleen maar naar mijn baby te kijken die naast me lag. Teveel adrenaline in mijn systeem ...
Geweldig ik heb het hele topic gelezen! Ik heb niet echt grappige dingen. Als ik weeën heb, keer ik helemaal in mezelf en sluit me eigen compleet af voor alles en iedereen. Zo kan ik ze het beste opvangen. Ik zeg dus gewoon echt vanaf de serieuze weeën geen woord meer haha. Mijn man weet dit gelukkig en laat mij dus ook gewoon. Hierdoor geen boze reacties van mijn kant en geen scheldpartijen haha.
Vlak voor het persen heb ik mijn moeder gevraagd of zij het niet even voor me kon doen. Ze had het immers al 3x gedaan en ik was moe.... Was echt beledigd toen ze zei dat dat niet kon!! (ik had een heerlijke roes van de pijnstilling )
Mijn bevalling van ons eerste zoontje vond ik een regelrechte ramp het ging ongeveer als volgt: Ik was op 11 maart 2012 uitgerekend maar het begon op dinsdag 13 maart te rommelen. Ik had vanaf 26 weken regelmatig last van veel harde buiken maar die dag waren ze pijnlijker en verloor ik bloederig slijm. 's Middag nog mijn paarden gemest en gevoerd en 's avonds tegen 7 uur kwamen de weeen regelmatig om de 7 minuten en hielden ongeveer een minuut aan, allemaal nog prima te doen. Gewoon naar bed gegaan die avond en iedere keer mijn weeen opgeschreven. Rond 23.00u kwamen ze rond de 3 a 4 minuten en hielden 2 minuten aan nog niet super pijnlijk en nog goed weg te zuchten. Om 01.00u mijn man wakker gemaakt dat hij de huisarts (is bij ons tevens verloskundige) moest bellen omdat het nu echt aan de gang was. Ze kwam langs en ik bleek 3cm te hebben en mocht door naar het ziekenhuis omdat ik daar graag wilde bevallen. Daar aangekomen rond 02.00u nog steeds 3cm wel goede sterke weeen om de 3 minuten, was toen allemaal nog erg grappig. Foto's gemaakt van mijn man die op het verlosbed lag te 'slapen'. Om 05.00u nog steeds 3cm en inmiddels al 20x door verschillende mensen getoucheerd. De huisarts ging de vliezen breken. Een aantal keer geprobeerd maar dit lukte niet omdat de vliezen heel hoog zaten. Uiteindelijk kwam er een b*tch van een verloskunde van het ziekenhuis die zowat dat staafje er door mn strot heen weer uit ramde die "even"mn vliezen brak. Daarna aan de monitor met weeenopwekkers en een spuit pethidine in mn been. Wat een verschrikkelijke spuit is dat!! Wil ik echt nooit meer was compleet van de wereld wist van voren niet dat ik van achter leefde maar hielp niets tegen de pijn. Om 08.00u nog steeds 3cm en zo stoned als een garnaal. De anasthesist kwam om een ruggeprik te zetten omdat het niet opschoot. De weeenopwekkers gingen ondertussen ieder uur een standje omhoog.... Die ruggenprik was en zaligheid!! wat een rus eindelijk even doezelen zonder pijn. Om half 12 volledige ontsluiting! weeenopwekkers nog iets omhoog ruggenprik uit.De verloskundige van het ziekenhuis (inmiddels weer een andere ivm wissel van de wacht)vroeg of dat ik ht gevoel had dat ik moest poepen. Dit had ik niet alleen verschrikkelijke druk op mn schaambeen. Dus ik dat gezegd maar werd niet echt p gereageerd. Heb toen maar gezegd dat ik wel het gevoel had dat ik moest poepen Om 12 uur mocht ik gaan persen op mn zij want de kleine vondt het niet leuk meer. Heb alles bijelkaar gegild zon pijn bij mijn schaambeen en geen persweeen alleen gewone weeen. Heb gegild dat ze het er maar uit moesten snijden omdat ik het niet kon. OP een gegeven moment zei de verloskundige rond 13.30u dat ze de gyn ing bellen want dit kwam niet goed, hij bleef heel hoog zitten en vondt het nu echt niet leuk meer. Ze zei dat als i niet zou stoppen met gillen iedereen weg zou gaan en niemand me meer zou helpen, dus ik "doe maar maakt me niets uit" De gyn kwam en zette een knip kantelde mijn bekken en een paar keer persen en hij was er! Pfff was helemaal kapot. Heb daarna nog bijna een jaar niet kunnen zitten alleen op een zachte ondergrond of opgerole handdoek omdat mijn stuitje zodanig ontwricht is geweest door de bevalling. Heb tijdens de zwangerschap steeds het gevoel gehad dat het niet ging passen door mijn bekken maar dit was onzin. WE zijn nu bezig voor een 2e en ben een paar maanden geleden op consult geweest bij de gyn voor en keizersnee op verzoek. Dit was gelukkig geen probleem ivm de langdurige klachten die ik gehad heb.
Dag dames, bedankt voor de heerlijke lachbuien die jullie me bezorgt hebben wanneer ik niet kon slapen tot groot ongenoegen van mijn man. Mijn eerste bevalling heb ik (ook) wat uitschieters gemaakt zoals ik nu weet velen met mij. Ik heb getracht maar gefaald om het heel kort op te schrijven. Alvast excuses! Ten eerste: - Ik was met 37 weken en 3 dagen opgenomen ivm begin zwangerschapsvergiftiging. Bij overleg hadden ze besloten om mij voor te bereiden op inleiden, dus een ballonnetje geplaatst die je er vanzelf uit zou moeten plassen. Voordeel je krijgt de eerste 3cm "gratis". Ik was al behoorlijk ziek, had al 1 dag overgegeven en diaree gehad en liet alles gelaten over me heen komen. Midden in de nacht na heel wat buikkrampen (van die ballon) het ding uitgeplast. Ik de zuster gebeld en daar stond ik dus heel trots met dat ballonnetje te zwaaien. Het is me gelukt!!!! Zij heeft mij gefeliciteerd en gezegd dat het misschien verstandig was dat ik maar wat probeerde te slapen, de volgende dag zou immer de bevalling echt beginnen. Oja.... - Nadat ik een ruggenprik had gekregen (bij 5cm) moest ik op een gegeven moment enorm plassen en ik de zuster gebeld met de vraag of ze me even af kon koppelen zodat ik naar de wc kon. Ze kijkt me aan alsof ik gek was. Legt me heel rustig uit dat ik geen gevoel heb in dat gebied, ik een hele discussie met haar gehouden dat ik al heel wat jaartjes zelf plas en ook zelf dus aan kan voelen of ik al dan niet moet plassen. Afijn zij geeft het op en zegt nog wel dat ik niet kan lopen ivm ruggenprik. Dat detail was ik dan weer even vergeten. Ik dacht compromis...een bedpan, maar geen katheter!! Dus zij komt braaf met bedpan aan en zij en mijn man helpen me in zitpostie. Zit ik daar toch heerlijk triomfantelijk te plassen!! Je had haar gezicht moeten zien!! Zij helemaal verbaasd met mijn gevulde bedpan naar de arts en nog eens gevraagd of dit uberhaubt mogelijk was. Die vertrouwde het ook niet en kwam maar eens poolshoogte nemen. Bleek ik volledige ontsluiting te hebben!! - Omdat de uk nog niet ingedaald was moest ik op mijn zij draaien zodat de uk dan makkelijker in kon dalen. Dokter vertrok weer met de mededeling dat dit nog wel een paar uur kon duren en dat ik straks enorm moet poepen. Ze was net koud de kamer uit en ik voel me toch een poep neiging. Ik dacht, ach dat kan nog niet. Maar dat gevoel bleef en het werd zo erg dat ik dacht dat ik volledig uit elkaar zou scheuren. Ik bijt mijn man toe dat hij op het belletje moest drukken, zegt manlief serieus tegen mij dat dat nog niet kan en dat ik geduld moest hebben!!! Ik heb hem vriendelijk verzocht om dat nog eens te herhalen binnen mijn reikbereik of dat belletje indrukken. Aan hem de keuze! Hij dus bellen en nu zie ik ze nog voor me, de verpleegster en de gynaecologe die binnen komen met een susgezicht om mij even te sussen want het zal nog wel even duren. De gynaecologe komt mij tegemoet en zegt pers maar een beetje mee, dan kon zij kijken hoe het ervoor stond. Afijn ik doen.....tadaa daar is het hoofd!!! Nog nooit eerder een arts OEPS horen zeggen of handschoenen zo snel aan zien trekken. - Wanneer het hoofdje stond dacht ik alleen maar aan dat liedje van Johnny Cash met Burning ring of fire en vroeg ik me echt af hoe hij dat nou kan weten dat dat zo voelt! Waar je maar mee bezig kan zijn. - Door het terug draaien van zij naar rugligging was ik met mijn onderrug tussen bed en dat plankje komen te liggen. Dat voelde niet prettig en wilde ik me nog gaan verliggen, wat denk je pakken ze mijn benen vast en zeggen goed zo pers maar mee met die wee. Ik roepen: 'HEB NIET WEE", maar ja toen kwam er wel een wee. Heb maar gelijk meegeperst en binnen 2 persweeën was ons meisje er. Fijn snel gegaan, maar het hechten was daarna geen pretje! Ik had veel kleine scheurtjes en was op plekjes gescheurd die ze niet konden verdoven helaas. Toen moest mijn man echt mijn hand vasthouden! - Toen onze dochter geboren was zei de gynaecologe heel trots, gefeliciteerd met jullie dochter en wij beiden tegelijk: "NEE, KIJK NOG EENS!". We wisten het niet maar hadden beiden een sterk voorgevoel dat het een jongen ging worden, stom he?! Laat de gynaecologe het aan ons zien, met de mededeling van nee hoor het is echt een meisje. Ik dacht grappig te zijn en zei....Ja dat komt omdat hij nu eerder is gehaald en heeft hij geen tijd gehad om dat piemeltje eraan te zetten. Kijkt ze me toch serieus aan en antwoord erg droog dat dat zo echt niet werkt! Al met al vanaf start weeën opwekkers tot de geboorte van mijn meisje heeft het in totaal 6u geduurd. Daar was ik erg blij mee, na 2 dagen niet slapen alles eruit gegooid te hebben door overgeven als diarree had ik ook niet langer getrokken denk ik. 1 voordeel had ik dan weer wel...ik kon niet poepen tijdens want er zat niets meer. Nu 37 weken zwanger van de tweede, ben benieuwd wat dat gaat geven. Mocht ik of mijn man weer heldere momenten hebben dan zal ik jullie dat zeker niet onthouden!
Ik heb anderhalve week gedaan over het lezen van dit topic! Ik ben nu op pagina 166. Elke avond in bed lees ik een aantal pagina's maar wat heb ik vaak proestend onder de dekens gelegen ik ben zelf in maart uitgerekend van ons eerste kindje en dit topic maakt alles wat dragelijker! Ik zie toch wel op tegen de bevalling.
Dit is echt het geniaalste topic op dit forum! Ik zal proberen een stuk van mijn bevalling te vertellen, maar ik ben daar volgens mij niet zo goed in Maar ik ga het toch proberen, bereid je maar voor op een lang verhaal: Ik werd al een lange tijd in de gaten gehouden: met 32 weken hebben ze mij moeten remmen omdat de bevalling op gang kwam, heb toen een week in het ziekenhuis gelegen voordat ze me na huis lieten gaan en vanaf toen heb ik niet veel meer kunnen doen. Al die tijd hebben ze mij goed in de gaten gehouden doordat ik nogal een beer van een baby in mijn buik droeg volgens de echo's (ik trok me daar niks van aan want hoorde alleen maar van andere mensen dat ze het vrijwel altijd mis hebben met die schattingen) Hoe verder ik kwam in de zwangerschap hoe moeilijker ik het kreeg. Meerdere echo's vanwege de groei van onze baby, en ik begon steeds meer naar een zwangerschapsvergiftiging te neigen. Toen stond ik snachts op en ik voelde al hoe laat het was. Ik kon amper meer zien omdat mijn gezicht zo opgeblazen was. Dus ik de verloskundige gebeld en mijn woorden waren letterlijk: 'Ik weet niet wat er aan de hand is maar ik ben helemaal opgepompt!' De verloskundige zei daarop dat ik direct na het ziekehuis moest (die verloskundige had diezelfde week nog een echo gemaakt van mijn baby, en in de wachtkamer had ik er toen al alles uitgekotst dus zij vertrouwde me al lang niet meer) Ik vroeg toen heel bescheten: 'Maar uu kom je dan niet eerst langs?' En de verloskundige antwoorde doodleuk: 'Nee bij jou komen we niet meer langs' Dus wij midden in de nacht na het ziekenhuis en de conclusie: we werden ingeleid zodra het ochtend werd. Toen de inleiding begon hadden ze gel ingebracht (had al ontsluiting van de 32 weken) en ze zouden rond 11 uur terug komen voor de 2e keer gel. Rond 2 uur was er nog geen gyn te zien! Dus wij vragen kregen we doodleuk te horen dat alles vol lag dus ze deden mij wat rekken . Nou ja ik kon dat opzich wel hebben want ja het rommelde wel maar het rommelde al de hele tijd vanaf 32 weken. Toen ze om half 4 eindelijk kwamen kijken vroegen ze of dat ik al echte weeen had. 'Nou u ja nee ja volgens mij niet. Ik weet het niet." Dan zullen we nu de 2e keer gel inbrengen want dan zal de eerste gel nog wel niks gedaan hebben... Dus getoucheerd en wat bleek: Nou de 2e keer gel was niet nodig (had al genoeg ontsluiting) en ze ging me strippen om wat meer activiteit te stimuleren, want vliezen breken deden ze nog niet want er was nog geen plek op de verloskamers. Half uur erna ben ik naar de verloskamers gebracht en hebben ze mijn vliezen gebroken. vanaf toen had ik wel leuke weeen voor mijn gevoel. Mooi om de 5 minuten en ze hielden mooi aan. Maar de gyn vond dat ik niet genoeg pijn had. Nou lekker is dat! Dus hop het infuus erin met weeenopwekkers. "En hoe gaat het met de pijn?" Ja ik voel wel wat maar het gaat wel goed zo. 'O dan doen we een standje hoger.' En zo dus twee keer!!! Toen kwamen de weeen erg vlug achter elkaar , en er zat net een minuut tussen kreeg ik te horen dat het niet goed opschoot. Dus nog een stand hoger. Ik had ze al gewaarschuwd dat ik veel kon hebben, maar een standje hoger????? "ja een standje hoger" nou toen begon het feestje, de ene wee was nog niet voorbij of de andere wee was er alweer. Nou ik verging zowat. Ik kon niet meer staan, kruipen, lopen, liggen. De zusters wisten niet wat ze met me moesten doen want ik wilde met de ctg overal heen.... Mijn man was net na een hele dag saai zitten, net een spannende film aan het kijken en dat vond hij belangrijker dan mij in en uit bed te hijsen (dat moet hij nu nog steeds horen ) Toen kwam de gyn weer en die zei dat ik maar die brief moest ondertekenen voor een ruggenprik, nou dat heeft mijn man toen gedaan want dat kon ik echt niet meer. Toen mocht ik naar de Ok voor de ruggeprik. En er kwam een hele lieve OK assistent voor mij staan die mij bij mijn schouders vasthield toen ik op het rand van het bed zat voor die ruggenprik. Echt op dat moment kon ik niks meer, ik zei geen woord meer tegen niemand meer (terwijl die OK assistent mij vanalles vroeg) Op het moment dat ik merkte dat die OK assistente bleef stan en mij vast bleef houden ben ik met mijn hoofd tussen haar borsten gaan hangen want ik wist niet wwaar ik moest blijven van de pijn, en ik moest nog stil zitten ook. Ze vragen veel van je hoor als je aan bevallen bent en heel veel pijn hebt! (toen vond ik het heel normaal dat ik met mijn hoofd tussen haar borsten hing, maar als ik daar nu aan terug denk) Toen de ruggenprik gezet was en eindelijk werkte kon ik eindelijk praatten met die lieve Ok assistente, (moest een half uur daar blijven voordat ik terug mocht naar de verloskamers). ik weet niet meer hoe het kwam maar op een begeven moment zei ik: "ja ik ben nu ook niet echt op mijn sexiest" en de OK assistente wilde me opbeuren door te zeggen dat ik er nog heel fris uitzag en dat het allemaal best meeviel. Nou serieus -zonder Bh-in een uitgelubberd hemdje-met zon stomme net-onderbroekje-met een grote opvangmaandverband-zwetend-met mijn haren helemaal in de war boven op mijn kop-in een ziekenhuis bed???? Nou je kunt me nog meer wijsmaken haha. We konden er toen alletwee mee lachen. Die OK assistente heeft me ook weer naar de verloskamer gereden. Mijn man was blij toen ik weer terug was, hij had zijn filmpje ongestoord af kunnen kijken en ik kon weer praten! Toen kreeg ik te horen dat het toch nog wel een paar uur zou duren. En de gyn verliet de kamer. De zuster bracht een catheter in en we waren allemaal verbaast over de hoeveelheid die in het zakje liep ( er leek geen eind aan te komen!) na een half uurtje kwam de zuster weer wat rommelen op de kamer en vroeg hoe het ging. mijn antwoord :"ik heb er geen verstand van maar het lijkt of er een voetbal uit komt" de zuster lachte het een beetje weg met de mededeling dat dat wel vlug zou zijn. (wist ik veel dat dat persweeën zouden zijn) Maar de gyn kwam toch even voelen en constateerde toch al volledige ontsluiting. Mijn antwoord:"aahaaaa vandaar die voetbal!" Was helemaal verbaast van mezelf dat ik zoiets kon voelen. Toen gingen ze alles klaarzetten en ik mocht beginnen met persen met de ruggenprik aan. Ze zeiden dat er niet veel vrouwen zijn die dat konden maar ze wilde het wel proberen, ze konden de ruggenprik altijd nog uitzetten. Ook vertelde ze dat de eerste keer persen waarschijnlijk helemaal fout zou gaan maar dat zou niks geven. Dus ik de eerste keer persen (voelde de persweeën wel en moest daar maar gewoon met mee gaan persen in het wilde weg) en ik kreeg vier paar grote ogen te zien, "die komt er wel uit met ruggenprik!" Dat was zo fijn om te horen. Toen kreeg ik te horen dat ze al haren zagen en ik wilde meekijken met een spiegel. Tussen de weeen door hadden we met zijn 4en grote lol op de verloskamer, en de gyn zei: "die ligt hier gewoon lachend te bevallen!" En tijdens het persen kreeg ik tig keer te horen "WOOOW DIE RUIMTE!!!!" Toen stond het hoofdje na een kwartiertje persen, en ik voelde iets en dacht dat ik het hoofdje wat voelde draaien . Dus ik vroeg toen: "voel ik dat goed??? dat wil ik zien!!! " En ja hoor op de spiegel kon ik zien hoe het hoofdje nog wat aan het wiebelen was terwijl deze stond. De gyn en de zuster snapte niet dat ik dat wilde zien, maar ik vond het prachtig en glunderde helemaal. En de gyn en zuster waren zich alleen maar aan het verbazen over die ruimte . Echt die ruggenprik was fantastisch want ik had geen centje pijn! Toen werd na 20 minuten persen de baby geboren en mijn man en ik hebben hem samen aangepakt en op mijn buik gelegd. wat een prachtig moment was dat, we hoorde meteen gehuil. De zuster deelde mee dat het een flinke beer was na een paar minuten. "hoezo is het een jongen dan??? " we wisten niet wat het geslacht was, en we waren er helemaal niet mee bezig. We waren alleen maar dat babytje van ons aan het bewonderen en aan het genieten. Maar inderdaad het was een jongen. Toen werden we voorbereid want hij zou wel een na de couveuse afdeling moeten... Daar snapte wij dus helemaal niks van want hij was zo groot! Maar hij behoorde met zijn 38 weken en een gewicht van 4255 gram tot macrosomie. Nou ik kan je zeggen zo'n joekel van een baby op een couveuse afdeling is geen gezicht. maar wat waren wij blij! En na een aantal suikerwaardes getest te hebben mocht ons ventje na 12 uur bij ons op de kamer komen. en na 35 uur waren ons ventje en ik alletwee goedgekeurd en mochten we na huis! op nacontrole bij de gyn kreeg ik te horen: Bereid je maar voor want de volgende wordt nog groter want je hebt gewoon aanleg voor grote babys (ik had geen zwangerschapssuiker), maar bevallen dat kun je, want er zijn maar weinig vrouwen met zoveel ruimte! Waar je toch al wel niet overal complimenten over kunt krijgen Sorry voor het lange verhaal, en ik neem het jullie niet kwalijk als je het niet helemaal hebt gelezen hoor
Ik herinnerde me opeens nog iets grappigs .. Tussen de persweeën door heb ik nog een hele tirade gehouden dat we het geheim gingen houden dat ik was bevallen, dat niemand MIJN zoon mocht aanraken, behalve ik. Dat we absoluut niet gingen bellen met mensen, dat ze met hun poten van hem af moesten blijven en dat ik VAN MIJ was, want ik had er pijn voor geleden . om vervolgens zo'n beetje direct na de bevalling mijn moeder te bellen om te vertellen hoe mooi hij was en te vragen of ze langskwam om hem te bewonderen
Mijn laatste bevalling ging heel snel. Had de hele dag wat pijnlijk harde buiken zonder regelmaat. Uiteindelijk kreeg ik 3 echte weeen met een kwartier ertussen, vk gebeld omdat het vorige keer ook al vrij vlot ging. Ze kwam binnen en ik zei dat ik dacht dat de bevalling begonnen was, ze toucheerde: 7 cm, dus ze ging spullen pakken om de vliezen te breken. Ik kreeg 2 gruwelijke weeen en opeens vreselijke persdrang, dus ik riep 'de baby komt NU!'. De vk stond d'r handschoenen aan te doen en keek . Toen braken spontaan mijn vliezen en gelijk daar achteraan lanceerde ik min of meer de baby. De vk stond en ik zei 'ja leuk is dit, ik wilde d'r zelf aanpakken'. Haha Mijn moeder was erbij en die stamelde alleen maar 'ze had 7 cm, is het nog wel heel? Komt dit wel goed? Ze had pas 7 cm' Op de nacontrole was het eerste dat de vk vroeg of mijn moeder mijn bevalling al te boven was