Ik vind het echt afschuwelijk als ons mannetje huilt. Kan er echt niet tegen. Niet omdat ie ons ermee wakker houdt, maar gewoon omdat ik me dan zo'n enorme faalmoeder voel, omdat ik heel vaak niet weet waarom hij huilt en wat ik dan het beste kan doen. We proberen dan eerst de standaard dingetjes: heeft ie zijn luier vol? Heeft ie honger? Boertje dat dwars zit? Darmkramjes?? Maar soms lijkt hij echt ontroostbaar en blijft maar huilen. Hij wordt dan helemaal rood en schreeuwt het echt uit. Het enige wat dan vaak helpt is om hem even 5 minuutjes te laten huilen. Daarna ga ik dan weer naar boven en spreek hem sussend toe, geef hem een aai over zijn bolletje, doe hem een speentje in . Soms moet ik dat een of twee keer herhalen, maar daarna slaapt ie dan altijd wel. Het lijkt er dus op dat ie dan overprikkelt is. Maar ik vind het altijd zo moeilijk als ie huilt. Want als je niet zeker weet wat het is, dan is het zo lastig .. Ik heb dan altijd twijfels: - Als we hem iets te eten geven en het blijkt dat hij juist huilt omdat ie last van zijn maag heeft, dan maken we het alleen maar erger . Maar ik wil hem ook geen honger laten lijden. Dus wat kies je dan? - Als hij huilt omdat ie overprikkelt is moeten we hem met rust laten en even laten huilen, maar wat nou als hij juist huilt omdat ie ons mist en zich heel erg alleen voelt en daarom juist huilt? Dan doen we het weer helemaal fout door hem te laten huilen . Kortom: ik vind het echt enorm lastig Heb het gevoel dat ik niet echt goed kan doen. Hoe gaan jullie hiermee om? En herkennen jullie wel waarom jullie baby's huilen?? Ik heb die baby-geluidjes cursus op youtube bekeken, maar ik herken het lang niet altijd, helaas.
Heeeeeeeel erg herkenbaar hoor! Ik had echt hetzelfde toen mijn zoontje net geboren was. Maar doe wat je gevoel je ingeeft, geef het echt de tijd... nog een paar weken verder en je weet al veel beter welk huiltje wat betekent. Geef hem gewoon lekker genoeg aandacht, probeer dingen uit, streep dingen weg en volg je moedergevoel!
Even een dikke knuffel. Maar wel herkenbaar hoor. DL is nu vijf maand, maar mijn maag draait zich nog altijd rond, als ze huilt. Ik herkende de huilgeluidjes van DL wel al heel vroeg, maar omdat ze reflux heeft, is hier dus veel gehuild. (en dus veel maagdraaien haha) Als ik mij goed herinner is jouw kindje nog erg "piep" vers, toch? Kleine baby's hebben ook nog veel huidhonger. Helpt het als je je kindje in een draagdoek doet?
Vooral lekker bij je nemen bij huilen.. Is inderdaad ook veel huidhonger/mamahonger. Niet altijd hoor, maar hier eindeloos veel uren doorgebracht met de kids op mijn borst die eerste tijd. Was het niet gewoon voor de behoefte aan mama, waren het wel krampjes (en dan waren papa en mama ook de beste troost) of het gewoon niet alleen willen slapen. Na verloop van tijd werd dit beter/minder en begonnen we ook meer onderscheid te zien/horen in het huilen.
@hopefultimes: klopt, hij is nu krap 3 weekjes. Het eerste wat ik doe is hem inderdaad bij me nemen en soms valt hij dan ook in slaap tegen me aan Maar het gebeurt ook wel eens dat hij dan nóg harder gaat huilen en wild begint te bewegen .. (Niet zoekend naar een tepel, maar echt gewoon alsof ie absoluut niet vastgehouden wil worden). Maar als ik hem dan op bed leg huilt ie eerst ook heel hard, om dan vervolgens opeens na 5 minuutjes in slaap te vallen. Dat blijft me echt verbazen, en ik voel me ergens schuldig dat ik hem dan die 5 minuutjes laat huilen, maar het lijkt erop dat ie het echt nodig heeft Maar hij is nog zo klein en ondanks dat het helpt ben ik toch bang dat ik hem er heel veel verdriet mee doe .
Herkenbaar, vind het ook vreselijk moeilijk om haar te laten huilen en voelt zo naar als ik niet weet wat er is. Alsof ik als moeder gaal omdat ik haar miet kan troosten. Denk dat we in het begin te snel voeding gaven als ze dan weer huilde. Vooral het niet alleen willen zijn kan ik nog moeilijk plaatsen als dat het is. Ik bedoel dan dat ik het niet door heb. maar uiteindelijk merk ik het doordat ze alleen wil slapen als ze bij mij is... dat doet me als moeder natuurlijk wel erg goed. Dus dan ga ik lekker met haar op de bank liggen.
Heb helaas geen tips voor je maar kan je wel vertellen dat het goed komt. Na een tijdje ga je zijn huiltjes herkennen!
Jonge baby's hebben ook last van krampjes. Was hier de eerste maanden een ramp. Is helaas niks aan te doen, op wat druppels e.d. na. Die hielpen bij ons dochter helaas niet. Ze moeten daar echt doorheen. Hier hield ik haar lekker dicht bij me.
Zoooo herkenbaar.... ik herkende niets en ook met logisch beredeneren kwam ik ernietaltijd.. maar veel bij je nemen, laten huilen heeft echt geen zin en het wordt vanzelf beter, ze willen veel bij je zijn en gewoon daarin meegaan een accepteren. Veel succes!
TS geeft aan dat haar zoontje na 2x5 minuten vaak in slaap valt: Lijkt me dus geen medische oorzaak, maar normaal gedrag voor deze leeftijd. Mijn zoontje had hetzelfde, veel huilen bij het slapen gaan maar vaak was hij na 10 a 15 minuten gewoon in slaap gevallen. Veel kinderen hebben zo'n huiltje gewoon nodig om in slaap te vallen, ik denk niet dat dat aan een overmaat aan prikkels te wijten is. We vonden het belangrijk dat ons zoontje was gewend aan zijn ledikantje en dat dat zijn slaapplek was. Draagdoeken hebben we dan ook nooit overwogen. Volgens mij is een draagdoek weliswaar vooral in het begin erg handig, maar kan het zijn dat ze op een later tijdstip (bijvoorbeeld als je weer gaat werken) niet meer in hun bed gelegd willen worden. Voor mijn gevoel plukken we nu (9,5 maand later) nog steeds de vruchten van onze aanpak. Ons zoontje gaat elke avond rond 19 uur zonder protest slapen, valt binnen 5 minuten door en slaapt door tot de volgende ochtend 7 uur.
Als eerste, een dikke knuffel! Wat hier heel goed hielp, bij hard huilen, was samen onder de douche. ik snapte er in het begin ook helemaal niks van, van al die huiltjes.. onder de douche ontspande ze helemaal. Dus of het kramp was, aandacht, huid op huid.. geen idee. T resultaat was wel, dat ik soms 3x per dag onder de douche stond, en dat het aankleden een drama was. Maar. Daarna sliep ze als een blok, en werd vaak vrolijk wakker Zelf zou ik mn kindje iig niet laten huilen. Maar dat komt omdat Fem dan totaal overstuur raakte (en nu nog) en dan duurt het nog veel langer!
Dat had ons meisje de eerste weken ook. Ze huilde soms ook een paar minuutjes ontroostbaar, en dan in een tel was ze stil en sliep ze.
Ik heb me ook zo gevoeld, vreselijk vond ik het! Dochter is nu 7,5 maand en elke dag zeg ik weer (bij wijze van) dat ik blij ben dat die tijd voorbij is. Rond 3 maanden werd het ineens een stuk beter. Ze huilt nooit meer, maar als ze het eens doet dan schiet ik meteen weer in die stresshouding. Ik heb me zo machteloos gevoeld, en vond het vooral zo zielig voor haar...dat ik haar niet kon troosten, en dat ik haar pijn zag hebben door krampjes. Ik ben heel eerlijk, ik zou op termijn een 2e kindje willen, maar ik vraag me weleens af ofzo het wel moet doen, zo erg vond ik de eerste 3 maanden! Dat huilen bedoel ik dan hoor, want er waren ook mooie momenten. Toch heeft dat huilen die tijd echt overschaduwd en heb ik er achteraf zelfs spijt van dat ik er te weinig van genoten heb. Maar als je er midden inzit is het gewoon zwaar! Ik weet dat ik echt wel voor een 2e kindje zal gaan, want die wens is er...maar nog ff niet, en ik zie dan ontzettend op tegen die begintijd. Enige wat echt waar is, is dat het echt beter wordt! Dooddoener, maar het js zo. Rond 3 maanden waren krampjes voorbij, en door inbakeren en rust & regelmaat ging het ook echt vooruit. Ook osteopaat heeft veel goeds gedaan, want haar nekje zat vast en enorme voorkeurshouding, dus daar had ze ook last van. Uiteindelijk werd het een zeer vrolijke baby, ze lacht nu de hele dag door en elke dag vind ik het leuker worden. Dus het komt goed! Neem af en toe even afstand. Ik ging soms heel vroeg naar bed, deed mijn man de voedingen zodat ik bij kon slapen. Uitgerust kon ik dingen beter aan. Een lekkere douche, warm bad...gewoon even alleen zijn, en met jezelf bezig! Succes, en onthoud dat het goed komt!
Het is idd normaal gedrag voor deze leeftijd, nog maar 3 weken. Wat ook normaal is,je kindje wil bij je zijn. Na 9 maanden vertrouwdheid,is het hier even anders. Het ene kindje heeft meer mama-behoefte dan de ander. Wat jammer dat een kindje "moet" slapen in zijn bedje,moet leren. Heb je zelf de ervaring dat eenmaal in de draagdoek ze er niet meer uit komen? Dat is mijn ervaring helemaal niet. Je geeft ze de geborgenheid die ze nodig hebben. En op een gegeven moment slapen ze prima in hun eigen bed.
Ik herken het ook heel erg goed, helaas. Dat overschaduwde ook een beetje onze kraamperiode. Bij mij huilde hij telkens op het moment dat ik hem net even neerlegde en iets voor mijzelf kon gaan doen. Ik deed nog geen stap opzij en hij begon alweer. Ik vond het echt vreemd en werd er boos van. Bleek dat meneer zijn armpjes heen en weer zwaaide. Als hij op zijn buik tegen mij aan lag, had hij er geen last van. Als ik hem op zijn rug in zijn bedje legde, sloeg hij zichzelf CONTINU tegen zijn gezicht aan. Inbakeren bleek hier dus het succes van de eeuw te zijn! Ik zeg niet dat dat jouw oplossing is, maar wel dat het soms iets heel praktisch kan zijn. Mijn advies: kijken, kijken, kijken. Wat gebeurt er? Kun je er een patroon in vinden? Waarom moet hij ineens huilen? Tegen buikkrampjes kun je Cinababy proberen. Dat is een homeopathisch middel en beter dan die andere druppels! Sterkte meis
Heel herkenbaar. Onze dochter huilde, en dan vooral de avond, erg veel. Ze had savonds altijd krampjes. We zijn toen Infacol gaan gebruiken, en haar gewoon bij ons genomen, als ze krampjes had. Lekker met haar buikje op mij liggen, dat gaf haar verlichting. Als de krampjes dan weg waren gaf ik haar gewoon een flesvoeding, daarmee kwamen de krampjes niet terug. Als je de fles maar pas geeft zodra de krampen over zijn. We hebben een maand met een huilend kind gezeten, tot het moment dat we Infacol gingen geven, en de DR Brown flessen gingen gebruiken. Binnen 3 dagen hadden we en kind dat niet tot nauwelijks krampen had meer. Oh ja, en we hebben haar vanaf week 4 tot week 8 ingebakend, dmv een simpele laken. ( heeft de verpleegster in het ziekenhuis ons voor gedaan )
Wow, hoe herkenbaar je gevoelens, hier precies eender. Ik had vaak het gevoel dat ik maar wat deed en ik bleef twijfelen over mijn aanpak. En ik werd gek van het advies dat ik naar m'n gevoel moest luisteren. Weet nu achteraf nog steeds niet of ze bv nu wel reflux had of niet. Kwam er wel achter dat mijn dochter juist over haar toeren raakte omdat we haar niet gewoon in haar bedje stopten. We probeerden dan van alles om het huilen te stoppen, waardoor ze nog harder ging huilen. Sommige kindjes hebben het blijkbaar nodig om eventjes te huilen.. Hier werd het huilen vanaf 10 weken significant minder en vanaf toen klommen we eindelijk op die roze wolk.
Ik zou naar osteopaat gaan. Heb je moelijke bevalling gehad(ks/tang/lang?) of juist te snelle? Kan oorzak daarin liggen. Sluit deze af en zoek verder!
Hier bleek even laten huilen ook een oplossing. Ze had het nodig, want als er haar eruit haalde, beneden hielden dan was het helemaal mis. Ze sliep ook nooit in de wandelwagen, op mij of wat dan ook...alleen in bed. Ze was elders zo alert dat ze daar erg overprikkeld van raakte. Vanaf toen ben ik veel thuis gebleven met haar, rust en regelmaat, overdag ook de rolluik dicht op haar kamer en overdag ook inbakeren, soms even laten huilen en dat hielp al een stuk! En het is verder een kwestie van de tijd uitzitten! Baby's zijn nog niet af na 9 maanden, ze zouden eigenlijk nog 3 maanden langer in de buik moeten kunnen blijven. Maar dan krijg je echt helse bevallingen, haha Toen ik er middenin zat dacht ik dat het nooit beter zou worden. Maar rond 3 maanden werd het echt beter en mijn baby veranderde steeds meer in een vrolijke baby die erg goed slaapt en een fantastisch ritme heeft. Zo zou ik er wel 10 kunnen hebben, maar die eerste 3 maanden moet je gewoon uitzitten. Ik weet nu al zeker dat ik die eerste tijd het ergste vind van haar hele leven!