Lieve DeesDees Weet precies hoe je je nu voelt. En de eerste weken is het ook echt niet vooruit kijken maar echt dag voor dag. Het is overleven elke dag weer. Dit is een pijn en verdriet die haast niet te omschrijven is, je hart is echt gebroken.... Het een plekje geven geloof niet dat ik dat ooit ga kunnen, maar je leert er mee leven.... Je merkt na paar weken dat het leven doorgaat en dat doet heel veel pijn want voor jou staat het stil, maar het helpt je wel om weer langzaamaan dingen op te pakken. Dikke dikke knufff
Jeetje, jij kreeg het ook zwaar te verduren! Hoe is het nu met je vriend? Bedankt voor de tips, de verloskundige kwam ook met de tip van het boekje van kikker en het vogeltje. Morgen eens kijken bij de boekwinkel of ze die hebben liggen, anders bestel ik die.
Pfoe, dat is wel heel erg zeldzaam! Lijkt me dan ook heel erg moeilijk het te accepteren dat ze buiten jou buik geen menswaardig bestaan zou hebben gehad. Ik denk ook dat jullie keuze dan heel goed is geweest, een kind moet wel kind kunnen zijn. Daar zou ik ook voor hebben gekozen denk ik. Hopelijk is het ook echt niet erfelijk, gaan ze daar nu wel goed onderzoek naar doen ivm een volgende zwangerschap. Ik duim met alle liefde dat jullie nog een gezond kindje op de wereld mogen zetten!! Dat hebben jullie verdient! De wens voor een 3e is/was er...we moeten het nu maar even goed laten bezinken. 2 kindjes verliezen in een half jaar is net even teveel. Toen het mis ging riep ik gelijk dat ik het niet meer aandurf...ik begin nu te twijfelen Mijn man is heel zeker en durft het ook niet meer aan en riep gelijk, ik vind dat jij nu wel genoeg te verduren heb gehad.
Lieve dees ik vind het heel moeilijk te lezen omdat het nij echt raakt zo erg vind ik dit voor jullie. Nogmaals geel ceel strekte knuffs vanaf hier
Goed idee, ik kan naar het ziekenhuis bellen. Ik heb al wat tips kunnen krijgen hier, bedankt! Wij hebben ons zoontje (nog) geen naam gegeven, ik wil dit wel heel graag maar mijn man vindt dit moeilijk. Voor zijn verwerking twijfelt hij nog, wij staan daar beide helaas anders in. Voor mijn verwerking geef ik hem liever een naam. In mijn hoofd zit dan ook al min of meer zijn naam. Hij was 21 cm en 110 gram. De afdrukjes van handjes en voetjes was helaas niet mogelijk, dit zou echt mislukken omdat zijn lichaam heel zacht en slap was, voor de afdrukjes zou je toch echt lichtjes druk moeten zetten maar dan zou je echt bijv. zijn handjes plat drukken
Lieve dees, ja wij hebben ook het nodige voor de kiezen gehad. Gelukkig gaat het nu weer goed met mn vriend, al zal hij de rest van zijn leven medicatie moeten blijven slikken en zal ook onder controle moeten blijven bij de cardioloog. T was echt binnen twee dagen twee keer slecht nieuws. Eerst op zondag mn vriend een hartinfarct, binnen 10 minuten na aankomst in het ZH is hij al gedotterd en heeft hij een stent gekregen. En op dinsdag was de nekplooimeting en kregen mn stiefdochter en ik te horen dat het niet goed leek te zijn met ons zoontje en haar halfbroertje.
Jullie zitten nu ook veel in mijn gedachten omdat wij momenteel helaas hetzelfde mee moeten maken. Vind dat erg moeilijk te behappen dat het toch nog vrij veel voorkomt helaas. Zo ben ik vandaag inderdaad ook weer voor het eerst naar buiten geweest, even eruit met het gezin naar mijn schoonouders. Dit is wel fijn maar ohw je hoofd blijft malen Maandag hoop ik even naar het winkelcentrum te kunnen gaan voor wat kleine boodschappen...geen idee of dat te hoog gegrepen is. Mijn hoofd zit momenteel ook helemaal vol, drukke maand met afspraken waar ik helaas toch echt niet onderuit kom. Mijn oudste zoon gaat aankomende week voor het eerst naar de basisschool, stress rondom Sinterklaas, zijn verjaardag volgende maand en ook nog eens de zorgen rondom zijn eigen ziekte waar we pas mee geconfronteerd werden. Ik was druk bezig om een plan op te zetten maar dit staat nu deels op een laag pitje.. Dit alles maakt het zwaar en ik wil al sneller vooruit dan eigenlijk mogelijk is. Zo zit ik ook met mijn werk, wanneer moet en/of kan ik dit weer oppakken? Krijg ik alle tijd om dit te verwerken eer ik mijn werk weer oppak...ik kan mij hier heel erg druk om maken.
De feestdagen zijn hier nu ook zeker weten een crime, wij houden sowieso al niet zo van die verplichtingen en hadden ook al het idee de kerst/oud en nieuw te verkassen naar onze vakantiewoning in Frankrijk. Even eruit en niet die drukte hier...houden we helemaal niet van. En nu dus helemaal niet. Even zien of mijn man nog wat dagen over heeft, anders ga ik alleen met de jongens.
Ik leef inderdaad nu echt met de dag, gisteren ging het redelijk maar vandaag heb ik echt mijn dag niet. Zit vreselijk met mijn gevoelens in de knoop. Hopelijk morgen weer iets meer vooruitgang. Het voelt alsof je hart er is uitgerukt...heel erg pijnlijk. Pfff jullie situatie vind ik ook erg heftig zeg, jullie moeten je kleine meid missen mag ik vragen waaraan ze is overleden?
Kippenvel, dat moeten zware dagen geweest zijn! Gelukkig zijn er medicijnen voor je vriend, dat liever dan dat er geen hulp of medicatie voor is. Ik heb zelf een tijdje op een hart-afdeling gewerkt en zag soms hoe jong de mensen zijn die daar binnen komen. Soms echt veel te jong! Gelukkig waren jullie er op tijd bij en kon hij gelijk gedotterd worden.
Ons meisje is bij 16 mnd overleden aan een infectie die naar binnen is geslaan. Wat t precies was hebben ze niet kunnen vinden.
Ben je dan niet vreselijk boos dat je niet precies weet wat er zich heeft afgespeeld? 16mnd geworden, kippenvel! Ik put nog wat hoop uit de vele bloedbuisjes (12)die zijn afgenomen bij mij en de obductie, hoop echt dat hier uit komt waaraan hij is overleden.
Ja blijf me afvragen wat t nu precies is geweest. Zou me ook meer rust geven bij deze uk die komen gaat als ik wist wat het geweest is Ik weet nu dat het zomaar ineens uit t niets over kan zijn en dat is eng!
Jeetje 12 bloedbuisjes... Hoop ook voor jullie dat er wat uit gaat komen. Hebben ze gezegd hoelang het ongeveer kan duren voordat je meer hoort?
Zomaar uit het niets kan het over en uit zijn, ondenkbaar maar het gebeurt echt! Akelige gedachte, niet te lang bij stil blijven staan...al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ja vorige week donderdag eerst 6 buizen, en de volgende dag wilden ze graag nog wat extra laten aftappen voor een wat breder beeld. Dinsdag vroeg ik al of er al iets van bekend is maar dat liet nog wel even op zich wachten. 12 dec heb ik na-controle in het ziekenhuis en hoop dan dat er al iets bekend is van het bloed. De obductie uitslag kan 6-9wkn duren.
Gelukkig heb je wel mooie foto's kunnen maken. Je avatar is zo mooi! Lastige situatie, het is voor een man ook 'anders' omdat mannen over het algemeen al minder goed met emoties kunnen omgaan dan wij vrouwen. 'Hoop' dat er iets uit de obductie komt.... Helaas staan er verplichte dingen op je agenda, je moet door voor je jongens, maar andere zaken zoals werken zou ik even laten voor wat het is, er komt wel een ander moment om daar over na te denken. Probeer dat maar, niet teveel malen. Je doet het goed meid, echt waar.