Ja Blof is idd een erg mooi nummer <3 Deze is ook heel mooi https://www.youtube.com/watch?v=2S8elsy11Uc
Heel veel sterkte DeesDees! Wat vreselijk om mee te moeten maken zeg! Gecondoleerd met jullie grote verlies!
Mijn janknummers Beyonce - Ave Maria - YouTube Yiruma - River Flows In You - YouTube The Piano - Amazing Short - Animation by Aidan Gibbons, Music by Yann Tiersen - YouTube Lene Marlin - A Place Nearby - YouTube
Dees (en alle andere meiden), ik hoop dat je vannacht een beetje kan slapen. Trusten en veel sterkte voor morgen.
Wauw, echt waar! Kippenvel en instant tranen hier. Vond het altijd al een gevoelig nummer en nu helemaal.
Lieve meiden, het is zo herkenbaar allemaal, de periode die jullie nu doormaken. Dees, ik zou het zeker proberen om naar de maatschappelijk werkster te gaan. Bij ons was er door de gyn al een afspraak gemaakt nog voordat ik was bevallen, het hoorde in het proces maar daardoor was de drempel laag om een vervolg afspraak te maken omdat je elkaar dan al eens gezien hebt. Ik ben niet zo vaak geweest, en soms zelfs 4 weken niet, maar als je er dan ineens behoefte aan hebt dan is het wel fijn dat er ruimte is om je verhaal kwijt te kunnen. Je zult merken dat je omgeving snel weer doorgaat terwijl jouw leven op dit moment stil staat en dat is moeilijk. Ook om je werk moet je je nu niet druk maken. Mijn teamleider vroeg 4 dagen na de crematie of ik de week erop weer kwam werken, mijn mond viel open van verbazing en toen heb ik haar dus verteld dat dat er voorlopig nog niet in zou zitten. Mijn gyn adviseerde sowieso 6 weken thuis te blijven om te herstellen van de bevalling en daarnaast ook de tijd te nemen om te rouwen. Niet iedereen kan zich voorstellen hoe het voelt om een kindje later in de zwangerschap te verliezen. Veel mensen zien het ook als een miskraam of iets dergelijks, omdat het voor hun nog niet tastbaar en niet levensvatbaar was terwijl het kindje dan toch al helemaal af is. Mijn teamleider was toen nog bij ons op bezoek geweest en heb ik haar het herinneringsboek laten zien en toen zag ik dat ze schrok, ons meisje was helemaal af, een baby met handjes, voetjes, roze huidje, al een klein beetje haar maar dan mini en dat had ze niet verwacht en toen kon ik ineens alle tijd nemen die ik nodig had. Uiteindelijk zijn wij met ons gezinnetje na 7 weken een weekje naar centerparcs geweest en daarna begonnen met werken. Mijn man is tot die tijd ook thuis geweest, vooral voor mij. Ik ben eerst begonnen met 3 ochtenden en zo steeds wat meer uurtjes uitgebreid, na 5 maanden werkte ik mijn volledige uren pas weer (28 uur). Mijn concentratie was ook helemaal weg en als je dus te snel begint heeft je werkgever ook niks aan je. Het is het goede moment kiezen wanneer jij er klaar voor bent en dat komt echt allemaal wel, maar doe het stap voor stap en forceer vooral niet. De eerste keer dat ik naar het winkelcentrum ging vond ik best moeilijk. Ik liep daar en dacht alleen maar, alles is hier gewoon hetzelfde, mensen doen hun dagelijkse boodschappen etc alsof er niks is gebeurd en ik ben mijn kind verloren. Het zijn dan weer stappen die je zet en dan zul je merken dat de tweede keer dat je gaat al beter is. Zo zal dat met alles zijn wat je nu gaat doen. De eerste weken heb ik vooral dingen gezocht om te doen wat met ons meisje te maken had. Ik heb dan zo'n boek gemaakt. Urn uitgezocht, fotolijstje gekocht in de vorm van een ster (dat staat symbool voor haar) zodat ik een plekje voor haar kon maken in ons huis en daar een kaarsje kan branden. Heb een kistje laten maken en beschilderen zoals haar geboortekaartje, daar heb ik nu spulletjes in gedaan die ons aan haar herinneren, en alle kaarten etc. Ik vond dat in ieder geval heel fijn om te doen.
Meisje: wat jij voelt is normaal, echt waar. Ik durfde ook de eerste 2 weken niet naar buiten, wij wonen in een kleine gemeenschap en ik was zo bang om bekenden tegen te komen. De eerste keer dat ik boodschappen ging doen is mijn schoonvader meegeweest. Voor het tillen van de boodschappen, maar dus ook dat ik gewoon niet alleen durfde. En dat mensen jou kwalijk durven nemen dat je geen mensen over de vloer wilt hebben: jammer dan: het is jullie gezin, jullie verdriet, jullie hebben er nu geen behoefte aan en de buitenwereld heeft dat maar te accepteren op dit moment. Echt waar, ik wordt gewoon plaatsvervangend boos! Hoe durft een ander je dit kwalijk te nemen, ze moesten zich schamen! Trek het je echt niet aan, denk nu aan jezelf, aan je man en je kinderen, probeer eerst te zorgen dat dat weer een beetje loopt en daarna pas weer aan de rest. Op dit moment mag je best even egoïstisch zijn, hoor, echt waar. Dit geldt ook voor je werk, laat je nu niet dwingen tot dingen die je nu niet aan kan, werken is op dit moment niet je prioriteit.
Dat is helemaal akelig, als het je ouders zijn. Maar dan nog blijf ik van mening dat wanneer je ze nu niet over de vloer wilt hebben, ze niet moeten komen. Zoals gezegd had ik het gevoel te moeten "entertainen", ik had geen zin in bezoek, ook niet van mijn ouders. Mijn moeder belde of ik wilde dat ze kwam (3 uur rijden) en heb gezegd dat ik daar geen behoefte aan had. Mijn schoonmoeder haalde de kinderen op en kookte voor ons en heeft gezorgd dat de boel een beetje liep, maar liet mij verder met rust, dat was fijn. Mijn beste vriendin is wel een paar keer geweest, maar kwam dan ook maar heel even, gewoon kijken of ik wat nodig had, of zette een kop thee voor me en smeerde een boterham, zodat ze zeker wist dat ik wat at. (en eigenlijk vond ik dat dus al niet heel fijn, maar ze bedoelde het echt lief, dus heb ik er niets van gezegd)
Vreselijk dat ook jij dit mee hebt moeten maken, waarom toch?! Ik ga straks bellen voor hulp, eerst bel ik nog even met de verloskundige wat wijsheid is..ook omdat ik zit met de nasleep van de bevalling. Ik ervaar het nu ook zo dat de rest om ons heen gewoon door gaat, heel logisch natuurlijk maar wel confronterend. Echt, de volgende week of je al weer kwam werken??! Dat is ook te zot voor woorden! 6 weken herstel lijkt mij dan ook niet meer dan logisch, daar bovenop heb je ook nog je gehele rouwproces knap lastig allemaal. Vind het maar raar dat mensen dit zien als een miskraam zo zie ik het absoluut niet en kan er dan denk ik ook kwaad om worden ook nog. Wel erg fijn dat je later toch de volledige begrip kreeg, zo zie je maar dat voor sommige buitenstaanders het heel anders over komt. Ik heb vanmorgen voor het eerst de fotos van de camera gehaald Ook weer iets waar ik best wel tegenop zat, maar ben blij dat ik ze nu heb gezien. Ik heb er een paar in mijn album gezet. Ook moest ik er vanmorgen uit, zo heb ik de stap gezet om de kinderen naar het KDV te brengen heel eng maar ik heb het overwonnen. Wat ik verder vandaag wil weet ik nog niet, ik denk dat ik straks het herdenkingskistje er even bij ga pakken en lekker wat muziek ga draaien.
De 1e stap is gezet, vanmorgen de Vk gebeld en zij zijn net thuis geweest om te praten. Woensdag komen ze weer even langs. Ik heb heerlijk mijn hart kunnen luchten en niks was te gek, wederom gehoord dat ik echt een flinke bevalling heb gehad en het is mij op het hart gedrukt rustig aan te doen. Zeker tot aan de na-controle bij de gyn. Vanmiddag wil ik nog even bellen met het ziekenhuis, van hun kreeg ik ook een informatieboekje over MW...eens kijken wat zij voor mij kunnen betekenen en wanneer ze plek hebben voor mij.
Hee Deesdees, Heb net even teruggelezen..... wat heb je een rot bevalling gehad zeg ! Ik herken het wel van mijn tweede bevalling van ons dochtertje*, was zeer pijnlijk en ook veel bloed verloren. Ik mocht kiezen tussen een bloedtransfusie of ijzertabletten, ik heb voor het laatste gekozen. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik me weer wat beter voelde.... Herkenbaar wat je schrijft over de buitenwereld..... Ik vond dat zo vreseljk moeilijk om weer naar buiten te gaan.. Vooral nadat het ons voor de tweede keer overkwam, voelde me een soort van alien... Toch moest ik op een gegeven moment omdat mijn twee zoontjes al op school zaten... Heel moeilijk.. Samen met een goede vriendin ben ik gegaan,ik heb daar staan brullen voor de kindjes naar buiten kwamen. Ik voelde me zo bekeken... Gelukkig waren er ook veel mensen die naar me toekwamen om hun steun te betuigen, was ook moeilijk maar ook fijn... Eigenlijk was het in die tijd nooit goed, zeiden mensen niks dan was het niet goed en zeiden mensen wel wat dan was het ook niet goed meestal.... Ik was gewoon heel boos, boos op heel de wereld, boos op al die gelukkige mensen, gewoon boos !! Ik ben de dag na de bevalling thuis redelijk doorgedraaid en ik ben toen nog met mijn vriend terug gegaan naar het ziekenhuis om in gesprek te gaan met een maatschappelijk werkster, ik wist gewoon niet meer hoe ik verder moest, het verdriet en de pijn was te groot... Ik trof een hele fijne maatschappelijk werkster en ik heb daar veel aan (gehad). Ik ben de eerste weken wekelijks geweest, daarna om de week en daarna via email of wanneer ik er behoefte aan had. Ik heb nog steeds contact met haar als ik er behoefte aan heb.... Ze gaat me ook ondersteunen bij een volgende zwangerschap... Misschien te vroeg voor je om daar al aan te denken....Dat hoeft ook niet... Ik dacht dat mijn leven voorbij was, voor mij hoefde het eigenlijk niet meer maar ik moest door, voor mijn jongens en mijn man.... Het was een hele zware weg, een helse periode waarvan ik dacht dat er geen einde aan kwam... Maar gelukkig was er licht aan het einde van de tunnel.. Ik kan zeggen dat het nu goed met me gaat, ik geniet weer van mijn leven, van mijn jongens en het zware, zwarte gat waar ik in zat is niet meer. Dat gun ik jou ook en dat gaat je ook lukken. Maar voor nu hoeft even niets, alleen jij en je gezin zijn nu belangrijk ! Heel veel sterkte !
@Lisa1976; Wat heb je dat mooi beschreven! Ik kan mij nu goed in je gevoel verplaatsen, ben dan nog wel een beetje bang voor wat komen gaat. Het worden zware weken en ik ga mijn best doen om weer de moeder te zijn en te blijven die ik was/ben... Ik wil niet in een zwart gat vallen, daarom heb ik nu ook gelijk aan de bel getrokken en daar ben ik trots op. Bedankt voor het delen van jou ervaring, wat vreselijk heftig ook dat het jullie 2x is overkomen
deesdees,wij zijn elkaar al vaak hier tegengekomen,wat vreselijk dat ik je hier nu tref mijn hart breekt voor jou.... gun jezelf veel tijd bij je gezin,praat veel en huil vooral veel....ik brand vanavond een kaarsje voor jouw zoontje xxx
@Mol; Bedankt meid, vreselijk om mij nu hier ook te moeten melden en mijn verhaal te doen. Ik ga mijn best doen te genieten, de kinderen houden mij enigszins op de been...maar het is zwaar