ik vraag me af waarom er zoveel stellen zijn waarbij de man veel meer verdient dan de vrouw. Over het algemeen zoek je toch een partner met een gelijk opleidingsnivo? Dus dan verdien je toch ook ongeveer evenveel? Er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk, maar hier lijkt het net alsof alle dames een notaris en een dokter aan de haak hebben geslagen Mijn man en ik verdienen dus ongeveer evenveel. Alleen ben ik werkzaam in een branche waar ik 3 dagen kon gaan werken en bij hem was 4 het minimum. Liever hadden we het omgedraaid, want mijn man is veel meer een huisman dan ik huisvrouw ben. Aan het eind van zijn papadag is het huis aan kant, wassen gedraaid, zijn de boodschappen gedaan, staat er een heerlijke maaltijd op tafel en aan het eind van mijn mamadagen is het een rommeltje en is er niks gedaan in huis.
Ik denk dat ze ook niet op de openbare weg rijdt, of van de nutsvoorzieningen gebruik maakt. Ze zal ook wel een septic tank in de achtertuin hebben, zodat ze de openbare riolering niet hoeft te gebruiken.
Tegenwoordig zijn zelfs meer vrouwen die een hoge opleiding afronden (HBO of hoger), maar vrouwen doen vervolgens minder met hun diploma.
Maar waarom, vraag ik me af? Als je zoveel tijd en geld besteedt aan je opleiding, dan dóe je er toch iets mee, lijkt mij?
Tja, een paar van mijn vriendinnen hebben gestudeerd omdat ze goed konden leren. Gewoon alleen daarom. Een vriendin heeft 4 jaar geleden haar studie internationaal recht afgerond en nooit een dag gewerkt. Met zulke studies kun je na 4 jaar eigenlijk opnieuw beginnen als je niks doet binnen het beroep. Dus heeft ze 5 jaar uni weggegooid (ze heeft nog geen kinderen)
Dat is precies wat ik niet begrijp. Ikzelf geef les aan de universiteit op een opleiding met 85% vrouwen (rara, welke studie is dat?) en eerlijk gezegd bekruipt mij regelmatig de vraag hoeveel van hen ook daadwerkelijk iets met hun studie gaan doen. (Het argument van deze vrouwen is trouwens vaak dat ze toch zelf hun studie betaald hebben, dus dat 'ze het dan zelf moeten weten'. Helaas beseffen ze niet dat de overheid minimaal 3 keer neertelt van wat de student zelf aan collegegeld betaalt om de studie te bekostigen.) Gelukkig doe ik meer dan alleen lesgeven.
Dat is echt verschrikkelijk zonde. Ik las een keer een artikel in het Volkskrant Magazine over vrouwelijke artsen die hun hele studie hadden afgerond (co-schappen, specialisme) om daarna te besluiten thuis te blijven bij de kinderen. Dat staat nog steeds op mijn netvlies. Ik begrijp best dat je op je 18e niet weet dat je dat op je 30e besluit, maar ik vind het nogal wat. Zo'n medische opleiding kost enorm veel geld, en bovendien zijn er heel veel jongeren die worden afgewezen die zo graag hadden gewild...
Inderdaad... Wat ik trouwens ook wel eens denk. Als je niet werkt, of alleen een van beiden werkt: hoe staat het dan met je pensioen? Ik vrees wel eens dat onze generatie een enorm scheef beeld heeft van pensioenen. Mijn vader heeft altijd redelijk goede banen gehad, maar echt niet fantastisch, en die zit meerdere malen per week in het theater. Ik besef steeds meer dat dat niet ons voorland is, zelfs als je wel werkt. Kan je nagaan als je niet werkt...
Dat kan ik ook niet begrijpen. Bijna alsof de opleiding alleen maar iets is om de tijd te vullen totdat de kinderen arriveren?
Ik ben twee keer gezakt voor m'n vwo-examen (ben nog een derde keer aan het jaar begonnen, maar middenin gestopt omdat het er weer precies hetzelfde als voorgaande jaren uitzag). Mijn plan was eigenlijk om een mbo-opleiding te gaan doen (voor mijn droombaan is dat genoeg), maar toen kwam dus het emigreren.. Toen dacht ik, eerst hier een 'simpele' baan zoeken en op m'n 22e (of was het nou 23e, weet niet zeker meer..) een toelatingsexamen doen voor de universiteit, alleen bleek ik al snel zwanger te zijn.. Ik zou dus sowieso nooit zoveel verdienen als m'n vriend nu, dat zou pas over een jaar of vijf minstens aan de orde zijn, maar nu met het kindje erbij gaat dat nog wel langer duren.. Wil wel gaan werken, maar dan wel als ons meisje al naar school gaat.. Of die opleiding er ooit nog van komt, geen idee.. Heb de ambitie voor die droombaan ook min of meer compleet verloren..
Persoonlijk heb ik een hele sterke drang om mijn eigen geld te verdienen. Ik vind het verschrikkelijk om financieel van een ander afhankelijk te zijn (bijvoorbeeld als ik TBM zou zijn en mijn man kostwinnaar). Ik wil weten dat, mocht er wat gebeuren zodat mijn man zijn inkomen komt te 'vervallen' (scheiding, dodelijk ongeluk, whatever) dat ik dan mijn gezin kan onderhouden. Wie heeft dat nog meer?
Nou ja, dat geloof ik ook niet helemaal. Ik kan me voorstellen dat die vrouwen dat niet van tevoren bedenken. Ze gaan waarschijnlijk met de beste bedoelingen die studie doen, en bedenken dan pas als de kinderen er zijn dat ze toch thuisblijven. Daarom vind ik het ook lastig om daar iets aan te doen. Aan de ene kant denk ik: betaal maar terug. Maar ja, ze doen het ook niet met opzet. Op je 30e ben je nu eenmaal anders dan op je 18e...
Ja, zo ongeveer zal het wel gaan. Maar een doktersopleiding, dat doe je niet 'eventjes'. Die vrouwen gooien tig jaar studie overboord. Dat is erg jammer.
Ja, dat heb ik ook wel een beetje. Maar ik vind het ook echt leuk om te werken. Ik vind het ook vaak niet leuk (hoge werkdruk), maar vanochtend nog, liep ik binnen, en toen dacht ik: deze hele organisatie houden we maar mooi met zijn allen in stand. Want ja, een universiteit is natuurlijk niets zonder al die mensen die er werken. Daar word ik nu echt vrolijk van. Ook juist omdat ik jonge mensen kan inspireren, maatschappelijke problemen kan onderzoeken, etc. Ik krijg er veel voldoening uit. Door de aard van het werk dat ik doe is stoppen geen optie. Als ik er een half jaar uit ben, kan ik nooit meer terug. En dat zou me wel beangstigen, ja.
Hier is het momenteel even omgedraaid. Ik werk tijdelijk fulltime en mijn man zit thuis in de WW. Toen hij te horen kreeg dat zn contract niet verlengd werd ben ik gelijk op fulltime banen gaan solliciteren ( want die zijn er genoeg hier in de omgeving ) Nu werk ik sowieso tot eind december bij dit bedrijf toch weer een maandje gewerkt.
Voor mij is dat zeker een reden om te werken. Mijn moeder kwam zeer onverwachts er alleen voor te staan. Geen opleiding, een inmens gat in haar cv en geen cent te besteden. Het resultaat was de bijstand om vervolgens in het een na het andere waardeloze slecht betaalde baantje te vervallen. Voor een deel ligt het ook bij haar zelf, want de afgelopen 25 jaar had ze al lang een opleiding kunnen volgen. Toch vind ik het zeer geruststellend idee dat ik mocht ik het alleen moeten doen, ik me financieel in ieder geval geen zorgen hoef te maken. Het is absoluut niet de belangrijkste reden dat ik werk, maar vooral een fijn bijkomend voordeel.