Hallo mama's, De titel zegt het eigenlijk al een beetje. Ik ben op zoek naar moeders die kinderen hebben met meer dan 4 jaar leeftijdsverschil tussen de kinderen. Door omstandigheden kunnen wij nu nog niet aan een derde kindje denken (waar ik het erg moeilijk mee heb) en het ziet er dus dan ook naar uit dat tussen onze jongste en de derde meer dan 4 jaar leeftijdsverschil tussen komt te zitten. Dat is iets wat ik eigenlijk niet wil, maar wel zal moeten accepteren. Ik merk dat ik er allerlei vooroordelen over heb, zoals de kinderen hebben niets aan elkaar, ze zullen nooit leuk met elkaar spelen etc... Mijn vraag aan jullie is dus eigenlijk hoe jullie het ervaren?
de oudste en mijn dochter zijn 2 handen op 1 buik ze spelen weleens maar toch anders natuurlijk dus echt iets aan elkaar hebben qua spelen is er niet
Tussen mijn kids zit 6 jaar, en het gaat super. Ze hebben een hele hechte band samen! Natuurlijk hebben ze wel eens een kleine ruzie maar dat hebben alle broers en zussen. We zijn nu bezig voor een derde en tussen de jongste en deze gaat ook weer minimaal 6 jaar zitten.
Hier zelf 4 jaar en 6 jaar verschil met mn broer en zus(ben de jongste).heb het meestal niet als een probleem gezien,mijn zus(oudste) wel eens want terwijl ze aan het puberen was moest ze een kamer met haar kleine zusje delen die in haar ogen nogal een rommelkont was.relatie met elkaar tijdens onze jeugd was gewoon normaal.denk niet dat doordat je een klein leeftijdsverschil een betere band kan krijgen.mijn man heeft 2 broers 1 2jaar jonger en 1 12 jaar jonger en met beide is de band heel hecht.zo het dat zijn jongste broertje van 16 hem nog steeds mist ondanks dat mijn man al 4 jaar niet meer thuis woont.
Ik kan het je van de andere kant vertellen. Mijn broertje is 4,5 jaar jonger en mn zusje 8,5 jaar jonger. Ik heb niets aan ze gehad. Andersom hadden ze ook niets aan mij. We hadden alleen maar ruzie en ik ben jong op mezelf gaan wonen dus mn zusje heeft vanaf dat ze 10 was geen grote zus in huis gehad. Dit vond ze verschrikkelijk. Waar zij tegen mij op keek en alles samen wou doen was ik alleen maar geirriteerd dat er een klein meisje achter me aan liep. Mijn ouders hebben het ook heel moeilijk met ons gehad geregeld. Nu we allemaal volwassen zijn vind ik het geweldig om samen met ze te zijn, maar dat is pas vanaf mijn 26e zo'n beetje dat ik alleen nog maar gezelligheid er van heb. Dat allemaal gezegd hebbende: jullie zijn de ouders en bepalen wanneer jullie voor nog een kindje gaan. Overleven doet iedereen dat heus wel als er meer leeftijdsverschil tussen zit hoor
Ik zelf scheel 6 en 12 jaar met mijn broers. Vroeger merkte we daar niet zo veel van. Met de broer waar ik 6 jaar mee scheel heb ik nu iets meer omdat we qua fase dichter bij elkaar zitten maar de jongste broer zit in een totaal andere leeftijdsfase en dat vind ik af en toe jammer. Al gaat dat natuurlijk ook wel weer anders als hij wat ouder is. Dan trekt dat allemaal wel weer recht. Maar goed, mijn moeder kon moeilijk kinderen krijgen, vandaar de grote verschillen maar ja, uiteindelijk maakt het niet uit. Hier hebben we evengoed een goede band met elkaar en is het ook leuk om al die verschillende fases mee te maken.
Hier 4,5 jaar leeftijdsverschil tussen de kids. Ik vind het zelf heerlijk! en ondanks dat ik ook veel nadelen zag, zijn die helemaal verdwenen. Ik zie andere ouders bedolven tussen de luiers, speentjes, flesjes, buggys en gegil omdat ze beide iets moeten en er maar krap 2 jaar tussen zit, hier in huis is het de rust zelve. Een kind van 5 huilt immers een stuk minder snel dan een kind van 2. Ik zie heus ook de voordelen van ze kort op elkaar hebben. Maar als ik dit eerder had geweten had ik me nooit zo druk gemaakt over het leeftijdsverschil. Ik kan mijn oudste heel duidelijk uitleggen dat ze even moet wachten, even iets anders kan doen en met *vul in* minuutjes drinken pak. En soms is ze me voor al de jongste gesust moet worden en wil best heel graag een flesje geven. En of ze later wat aan elkaar hebben heeft denk ik weinig met leeftijd te maken!
Bij mij zit er negen jaar tussen. En in het begin heeft mijn zoon het er best wel lastig mee gehad. Toch negen jaar alleen geweest. Dat was toch wel te merken. Echt iets aan elkaar hebben nee. Maar ook weer ja. De oudste zet nog gezellig zijn schoen met zijn zusje mee! En Vanmorgen kwam hij haar halen van er zit wat in je schoen hihi. Als ik boos ben op de jongste of op de oudste komen ze voor elkaar op. De oudste trekt zijn zusje op zijn schoot en dan sta ik met een bekkie vol tanden. Wat te beginnen tegen zo veel broer liefde. ( blijf van mijn zusje af lijkt hij dan te zeggen) Twee drie jaar geleden had ik dit niet gezegd ze zullen nooit een band op bouwen. Dus wel. En mijn jongste die praat mij na roep ik de oudste doet ze mij even na. Van kom even naar mama. Lig ik in een deuk.
Tussen mijn kinderen zit 5,5 jaar. Toen de jongste een baby was was dat heel handig, de oudste begreep vrij goed dat een baby veel zorg nodig heeft. Toch had ze het wel moeilijk met het feit dat ze mij nu moest delen en dat heeft best wat strijd, verdriet etc gekost. Vervolgens kwam de periode dat de jongste begon te kruipen, af te pakken etc wat ook weer lastig was, hij kan behoorlijk plagen. Nu is de jongste ruim 2 en de oudste bijna acht, en beginnen ze elkaar echt wat liever te vinden, laat hij zijn zus hem helpen, en ze spelen ook leuk samen. Duplo, hutten bouwen van kleden en zo best wat dingen die ze samen leuk vinden. Ze hebben niet meer zo veel ruzie. 5,5 jaar is best veel maar het is zo als het is en ik denk dat alles voordelen en nadelen heeft, dus ook of er nu korter of langer tussen zit. Wat nu hier voor de minste klik tussen mijn twee kinderen zorgt ligt niet aan het leeftijdsverschil maar aan het feit dat de oudste echt een meisjesmeisje is, en de jongste een echte jongen.
Hier zou ik juist bewust gaan voor dat verschil... Ik heb een broer en zus waar ik 3 en bijna 6 jaar mee scheel en waar ik als kind niets aan had, zij hadden elkaar al en vonden mij maar vervelend. Op mijn 10e kreeg ik een zusje, dat vond ik geweldig en ik nam haar altijd overal mee naar toe. Nu heb ik met allemaal een goede band, maar ik ben van mening dat het meer aan het karakter van de kinderen ligt of ze elkaar leuk vinden dan aan het leeftijdsverschil. Ik ken kinderen die maar 2 jaar schelen en niets van elkaar moeten weten.
Hier is de oudste 8, de middelste 5 en de jongste net 10 weken. Ook aardig wat leeftijdsverschil dus. Zeker geen bewuste keuze maar het gaat prima. Waar de twee oudsten elkaar regelmatig in de haren vliegen, zijn ze allebei juist ontzettend lief voor hun baby zusje. Ze hoeft maar een kik te geven en ze doen alles voor haar haha. Het enige waar ik ook een beetje bang voor ben is dat ze straks niet echt speelmaatjes heeft omdat de oudsten al op school zitten en heel andere interesses hebben natuurlijk.
Hier zijn de kids 15 Meisje, 10 jongen en 2 jongen. Na mijn scheiding had ik zoiets van nooit meer een kind met een ander. Mijn huidige man zei al vanaf het begin, ik ben blij met jou kids (voelen gewoon als zijn eigen kids) Na een paar jaar heb ik hem voorgesteld of hij zich wilde laten steriliseren omdat ik geen hormonen meer wil via anticonceptie. Hij wilde toch geen kids meer dus dit leek de makkelijkste oplossing. Vond hij prima.. maar heeft hem toch aan het denken gezet. Hij wilde toch graag een kindje van ons samen.. Ik begon helemaal te twijfelen, nu nog een kindje, kinderen waren toen 8 en 13 ik 35, veel te groot leeftijdsverschil, ik te oud Maargoed je denkt er over, en een kindje van ons samen moet ik hem dat dan ontzeggen omdat ik er al 2 heb, terwijl hij juist zo'n lieve papa is We gingen ervoor.. raakte meteen in verwachting (helaas eerst 2 x een miskraam) en toen onze lieve zoon. Als ik zie hoe leuk de 2 oudste met die kleine omgaan, de oudste is een kleine mama voor hem af en toe en zijn broer die nu 10 is en hijzelf zijn dikke maatjes, zo leuk! De jongste doet alles wat zijn grote broer ook doet, echt z'n voorbeeld. Dit had ik nooit willen missen!! En zelf vind ik het heerlijk, de oudste 2 gaan zelf naar school, ik ben thuis met de jongste, en kan hem in alle rust opvoeden. Heb je er 2 heel dicht op elkaar, heb je niet die rust momentjes, dan ben je altijd druk met 1 van de kleintjes denk ik. Ik heb alle tijd voor hem, heerlijk wij genieten met zn allen met volle teugen! Ook op vakantie enzo, niets geen probleem, die jongste doet net zo hard mee met de 2 oudsten, en als hij daar even geen zin heeft (of zij niet) dan kan hij zich ook prima zelf vermaken.
Tussen de jongste en de oudste zit 11 jaar, 11 mnd, en 11 dagen. Ideaal. De oudste zorgt als een moedertje voor haar. Ze vindt het heerlijk tutten. D'r vriendinnen ook. Ze heeft ook een halfbroertje van 4 jaar en daar speelt ook heel lief mee, al klaagt ze ook wel eens alweer voetballen. Maar de oudste is gek op kinderen.. In elk geval is er geen ruzie tussen die 2, omdat ze allebei met hetzelfde willen spelen.
Ik kan nog niet zeggen hoeveel ze wel of niet aan elkaar zullen hebben, maar tussen de jongste 2 zit straks iets meer dan 4,5 jaar. De middelste en de oudste schelen net geen 2 jaar. Ik vind het allebei wel leuk, merk dat ze nu veel aan elkaar hebben. Ze spelen veel met elkaar maar zitten elkaar ook veel in de weg, altijd met hetzelfde speelgoed willen spelen etc. Toen ze kleiner waren was het ook wel pittig want een 2-jarige vraagt ook nog veel aandacht en verzorging. Daarbij begreep de oudste het niet altijd even goed dat z'n broertje veel aandacht nodig had. Nu vind ik het qua zwangerschap wel heerlijk dat ze allebei op school zitten, dat geeft mij de tijd om overdag mn rust te pakken en op mn gemak het huishouden te doen. Kan makkelijk even slapen als ze op school zitten. En straks dus ook met de baby meeslapen als dat binnen schooltijd is. Als ik dan moeders zie met een 3e en nog 1 of 2 kleintjes thuis lijkt me dat veel pittiger, dus ik vind het wel best zo! Ik kom trouwens uit een gezin van 4 kids, leeftijd ertussen is 2,3 en 4 jaar maar merk niet veel verschil. Heb gewoon een goede band met mn broertje (die dus 4jaar jonger is).
Hoi speentje. Ik herken heel goed wat je schrijft. Ml en ik zijn een jaar geleden voor een tweede kindje begonnen. Helaas moesten wij wegens omstandigheden na de eerste ronde weer stoppen. Het zit er nu niet naar uit dat we al heel snel weer kunnen beginnen en onze dochter wordt steeds ouder. Ze is al weer bijna twee, dus er zal straks minstens drie jaar tussen haar en een brusje zitten en dat is als ik meteen zwanger raak zodra we er weer voor gaan. Dat is meer dan wij eigenlijk hadden gewild. Vooral omdat ik zelf als kind weinig had met mijn zus, die vijf jaar ouder is. (Nu kunnen we het overigens heel goed vinden.) Dat, en het feit dat onze kinderwens voor een tweede nog steeds heel groot is, maakt me best wel eens verdrietig. Maar het is helaas niet anders en hoe het leven ook loopt, we zullen vast wel een manier vinden om te dealen met de realiteit. En van ons tweede kind zullen we heus weer net zo veel houden, hoe groot of klein het leeftijdsverschil ook is.
Hier 5 jaar verschil tussen mijn zoon (11) en mijn dochter (6). Tot vorig schooljaar zaten ze ook nog eens bij elkaar op school, de oudste zit inmiddels in de brugklas. Maar die twee samen....geweldig! Ze kunnen echt niet zonder elkaar en komen altijd voor elkaar op. Ja, ze kunnen ook echt lelijk tegen elkaar doen en gunnen elkaar dan het licht in de ogen nog geeneens. Dan kan ik ze echt wel achter het behang plakken! Maar ze kunnen ook zo geweldig samen spelen, ik kan soms wel huilen als ik dat zie! Die twee zijn elkaars beste vriend en vriendin, voor het leven! Het leeftijdsverschil was niet gepland, maar het kwam toch wel prettig uit. De oudste zat in groep 2 toen ze werd geboren, dus ik had meteen wel een strak ritme erin zitten en dat werkte super. Als hij op school zat, had ik tijd voor haar. Als hij uit school kwam, ging zij nog even slapen en dan had ik alle tijd voor hem. Ik vond het ideaal!
Ik lees ook mee. Hier begin ik volgende maand met KID als alleenstaande. Mijn zoontje word 3 volgende maand dus als het direct lukt word hij bijna 4. Ik wilde eerst ook weinig verschil maar het lukte voor een 2e niet , daarna gescheiden en op rust komen. Nu dus volgende maand nieuwe poging.
Mijn jongste is nu 1 en mijn oudste wordt over 2.5 maand 6... Ik vind het aan de ene kant heerlijk. De oudste kan en wil graag helpen en krijgt alles bewust mee. Is erg trots op zijn broertje en helpt hem in zijn ontwikkeling. Helpt hem praten spelen leren lopen etc.. Aan de andere kant dacht ik wel oh my god, weer terug bij af.. De oudste kon alles al zelf en je begint dan wel weer van voor af aan.. Luiers spuug weer volledig zorgen.. dat is eventjes wennen, maar heb het er dubbel en dwars voor over.