Mijn (lange) verhaal

Hallo allemaal!

Omdat ik het echt niet meer trek de laatste tijd, doe ik hier even mijn hele verhaal. ik zit ook op tienermoeders.nl, maar daarop volgt mijn schoonmoeder mij, waardoor ik niet alles erop kwijt kan. Ik wil gewoon 1 x mijn hele verhaal doen, zonder dingen te (moeten) verzwijgen. Ook hoop ik dat misschien iemand tips heeft, hoe ik uit een depressie blijf. Want ik voel me steeds vaker eenzaam en depri. Hier mijn verhaal:

Ik denk dat het zo'n beetje eind juni/begin mei was toen mijn vriend en ik een test deden en deze positief was. we waren op dat moment beiden 18 jaar oud. Hij is in januari klaar met school, ik pas in juni. Mijn eerste reactie was geschrokken, het duurde een minuutje voor het tot me door was gedrongen dat ik zwanger was. Ik begon toen echt hard te huilen, mijn vriend moest vlak daarna werken,dus ik ging naar een vriendin. die ik vlak daarvoor jankend had opgebeld. zij had een abortus ondergaan, een paar maanden daarvoor. dus bij haar zocht ik hulp en advies. ze zou me nooit een abortus aanraden, en ook niet om het te houden. maar ze wou wel met me praten om te kijken wat ik nou eigenlijk wilde. ik wist al met 3 weken zwangerschap ongeveer dat ik zwanger was. en met 8 weken gingen mijn vriend en ik naar de abortuskliniek. daar zagen we ons kindje op de echo, toen ze vroegen of wij de echo mee wouden, knikten we beiden meteen. Het was nog maar héél klein, en je kon er niks uithalen eigenlijk, maar voor mij was het heel bijzonder. Mijn vriend heeft me ongeveer 1 of 2 weken echt gedwongen tot een abortus, ik denk uit angst. Later heeft hij samen met mij de keuze gemaakt het kindje te houden. Ik heb toen ik bij een vriendin was zijn moeder opgebeld om te vertellen van mijn zwangerschap. ik durfde het mijn ouders niet te vertellen, en die van hem ook niet face to face. dus dan maar zo. ik was inmiddels al 12 weken. Ze was heel erg geschrokken en zei dat ze niet wist wat ze moest zeggen, ze hing op. En later ben ik daar heen gegaan. Een preek natuurlijk, maar zijn moeder is zwaar tegen abortus, en was heel blij, en vooral opgelucht, met de keuze die wij hadden gemaakt, om het kindje te houden. Mijn ouders waren de volgende dag aan de beurt, mijn schoonmoeder heeft het gezegd 'nou je wordt oma' . zei ze meteen bij binnenkomst. mijn moeder schrok en moest even gaan zitten. Zij heeft het er ook het moeilijkst mee gehad. ik denk ook dat het anders is als je dochter zwanger is, dan dat de vriendin van je zoon zwanger is. het is toch net iets anders vind ik. Maar goed, af en toe eens rond de tafel gaan zitten hoe het moest financieel. Uiteindelijk is besloten dat wij tijdelijk in het huis van mijn opa en oma gingen wonen, dat huis staat al 2 jaar te koop. Mijn broer wil daar gaan wonen over 1 of 2 jaar met zijn vriendin, dus hij was erg boos. Hij zegt vaak dingen als; alles is beter als jij hier straks weg bent, enzovoort. Dat kwetst me heel erg, ik voel me echt heel erg een last, je hoort je thuis te voelen thuis...
Maar goed, moet er maar mee leren leven, ik kan geen woord zeggen in zijn buurt. een heel normaal 'goedemorgen' is al een woord teveel als hij zijn dag niet heeft.
toen wij het net mijn ouders hadden verteld kwam ik er, ik denk een weekje later, achter dat mijn vriend seks heeft gehad met een ander. Dit was al in december 2012 gebeurd, dus dat wou ik hem best meteen vergeven, het probleem was alleen dat hij op 7 september, toen ik 3 maand zwanger was, heeft gevraagd aan haar of ze dit nog een keer wou. en dit heb ik dus gelezen op zijn telefoon. alleen om dat was ik heel erg boos, niet om die keer in december. want zelf ben ik in het eerste jaar, het jaar 2011 ook niet helemaal trouw geweest, zo serieus was onze relatie toen niet, ik heb nooit seks gehad met een ander, maar ik heb wel eens een ander gezoend, waarna ik hem dit altijd binnen een paar uur vertelde. Ik was 16, en genoot nog te veel om me aan iemand te binden. En dat heb ik hem ook verteld, dat ik niet wist of ik het kón, trouw zijn. Maar later besefte ik dat ik te veel hield van hem, en niet meer de vrijgezel wou uithangen. Dat hij haar om seks vroeg, terwijl ik al 3 maanden zwanger was, dat vond ik echt een ander verhaal. ik voelde me verschrikkelijk. ook kwam ik er achter dat hij nog steeds blowde, ik dacht dat hij hier van was afgekickt. hij had een vriend M. noem ik hem maar even. maar M. was geen goede vriend, alleen zag mijn vriend dat niet in. Mijn vriend heeft zelfs XTC gebruikt door M. Hij werd steeds op het verkeerde pad gezet door die junk. Hij is zelfs nu bekend bij de politie, omdat M. een zak met wiet in zijn auto had liggen onder de stoel. en mijn vriend bij hem in de auto zat op dat moment. Maargoed, in september gebruikte mijn vriend dus nog, waarschijnlijk alleen wiet, maar dat weet ik niet 100% zeker. Nu kwam ik pas weer ergens achter, hij heeft vaker seks gehad met dat meisje, ik weet niet hoe vaak. maar ze spraken vaak af, soms zoenden ze alleen, soms hadden ze ook seks. volgens mijn vriend is het maar 2x gebeurd. maar ik geloof dit niet.

Ik denk vaak terug aan vroeger, toen zijn liefde voor mij er nog van af straalde! Iedereen zag hoe verschrikkelijk gek hij op me was. Ik weet dat hij nog veel van me houdt, maar het is zo lastig. Ik ben meer steun nodig van hem dan hij me geeft. Thuis is er steeds ruzie, ik voel me elke keer de schuldige, al zeg of doe ik niks verkeerds. Het is gewoon voor iedereen makkelijk om mij de schuld te geven, ik ben zwanger... Voor mijn broer in ieder geval reden genoeg om mij steeds voor schut te zetten, en heel diep de grond in te trappen. Ik ben mijn vriend zo hard nodig, maar ik zie hem alleen in het weekend. en dankzij alles wat er gebeurd is, vertrouw ik hem buiten de weekenden om niet meer. In de weekend had hij dus seks met mij, en doordeweeks met een ander, ik voel me zo verschrikkelijk gebruikt. wat als zij zwanger was? was ik dan aan de kant gezet voor haar? Ik hoor natuurlijk te weten dat hij alleen van mij houdt, en geen ander wil.. maar de hele dag ben ik bang dat hij drugs gebruikt of seks heeft met een ander. Doordeweeks voel ik me heel erg alleen, en als mijn vriend op zondagavond weer weg is, voel ik me verschrikkelijk. want dan kan ik hem niet controleren, en dan weet ik niet altijd waar hij is. Inmiddels ben ik 26 weken zwanger, vannacht heb ik een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht, was uitgedroogd door een buikgriep en verder had ik nog last van nierstuwing. Mijn vriend was gisteravond 2 uurtjes bij me, wat ik superlief vond. Ik hou heel veel van hem, en als we een dagje weg zijn ofzo dan kan ik meestal de helft van die dag wel vergeten wat hij gedaan heeft. Maar ik wil gewoon een leven zonder zorgen. Ik wil gelukkig zijn met hem, en straks met zijn 3tjes. We hebben veel meegemaakt, maar als we het allebei graag willen, dan is het toch niet te laat? Soms vraag ik me wel af of ik niet beter kan krijgen ofzo, iemand waarmee ik niet zo'n rotverleden heb, waardoor het veel makkelijker is allemaal. maar ik hou zo verschrikkelijk veel van hem. Ik wil het proberen met hem.
Maar ik vraag me af of ik in therapie moet ofzo, of wij samen. Het is te veel om op eigen kracht te verwerken. en om nou elke x bij hem te gaan uithuilen om wat hij zelf heeft gedaan... dat lijkt me niet erg logisch..

nou dit was mijn verhaal, de meesten hier zijn hier voor de gezelligheid en om verhalen uit te wisselen. Ik opzich ook wel, maar eigenlijk ook een beetje omdat ik hoop dat het helpt om mijn verhaal te doen, en misschien komt er iemand met goede tips.?

Bedankt voor het lezen in ieder geval.

 

Ik zal eens opzoek gaan naar zoiets Al dacht ik dat er in mijn buurt niet echt zoiets was, te weinig aanmeldingen ofzo. Maar ik zal eens kijken of ik wat kan vinden, heb er toch wel behoefte aan denk ik...

Heel erg bedankt voor je reactie !
heb je zelf trouwens ook hulp gehad? En ben je ook nog samen met de vader van je kindje(s) ?

Liefs!