Om een paar eenvoudige redenen, in de zorg waar ik werk krijg je geen fulltime contracten, dus ik werk 20 uur. Twee a drie nachten in de week. Man werkt fulltime en verdient sowieso al meer dan ik. Daarbij heeft man op de dagen dat ik slaap (weekenden) de kids hele dagen en dat vind hij zwaarder dan een dag op kantoor Wij zijn tevreden met deze verdeling. Ik zou het liefste thuis blijf moeder zijn, druk zat thuis. Maar das financieel niet haalbaar
Maar wat dan als je gaat scheiden? Dan gaat alles door de helft. Is het dan nog genoeg om twee huishoudens van te onderhouden? En wat nu als je man dan de kift krijgt en zegt: "ik heb ervoor gewerkt, dus ik wil het meeste houden?" Dat zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt. (Dat voorbeeld van die moeder van die vriendin van mij: die zaten er ook warmpjes bij. Maar na de scheiding niet meer...!)
Goed dat je hierop wijst. Veel vrouwen denken dat het doodnormaal is dat moeders thuisblijven. Maar dat was in Nederland voor de jaren 50 niet het geval, en is wereldwijd ook niet zo.
Bij ons thuis werkte mijn moeder meer dan fulltime en mijn vader was eerst 2 en daarna 3 dagen per week thuis. Hier hebben we wel een wat traditionelere rolverdeling. Mijn man werkte eerst 4 dagen en ik 3, maar nu ben ik tijdelijk bijna fulltime thuis. Over een tijdje ga ik weer studeren, dan zal hij het nog genoeg kunnen inhalen
maar ik, (net als sannebc denk ik) ga er niet zomaar vanuit dat we gaan scheiden. Ik vind dat een rare reden om maar te werken...ik snap dat gevoel van afhankelijk willen zijn ook niet zo. Ik ben afhankelijk van mijn man wat betreft inkomen en mijn man is afhankelijk van mij wat betreft kleding (voor zichzelf en de kids), koken, huishouden.... als ik alleen kwam had ik idd niet genoeg geld, maar als hij alleen met de kinderen komt moeten ze alle drie in hun blote kont over straat en eten ze elke dag broodjes knakworst. Je bent in mijn ogen een team en ieder gebruikt zijn kwaliteiten.
daarbij roepen nu een hoop dat ze financieel onafhankelijk willen zijn, maar met 2 of 3 dagen werken redt je het in je eentje ook niet hoor. Zorg dat je huwelijk goed blijft zodat je dat probleem niet hebt.
Wie zegt dat je het met 3 dagen werken niet kan redden? Is ook afhankelijk van hoeveel je verdiend en als je altijd bent blijven werken verdien je meer dan wanneer je weer vanaf nul moet beginnen.
als ik advocaat zou zijn vast wel, maar ik schat dat de gemiddelde vrouw minder verdient hier. Met mijn salaris...wat ik nu zou verdienen als ik zou blijven werken iig niet. Wel jammer met de megaverantwoording die je hebt. Maar ik ken een aantal thuisblijfvaders...maar daar wordt nooit tegen gezegd: joh je moet afhankelijk van je vrouw blijven, maar: o wat leuk zeg!!! Zo krom altijd hier. Ik vraag mij altijd af of het allemaal goed zit als je zooo die drang hebt om onafhankelijk te zijn.
Ik denk niet dat de drang onafhankelijk te zijn iets te maken heeft met hoe goed je relatie is. Maar iets wat in jezelf zit niet eens omdat er iets kan gebeuren (dat ook maar niet alleen) Als ik een tijdje afhankelijk zou zijn van mijn partner dan is dat zo andersom ook. Maar ik vind het belangrijk dat we allebei verantwoordelijk zijn voor alle aspecten hier in huis. Ik bedoel hij kan zijn baan kwijt raken (zelfs een vaste baan kan je kwijt raken) en waar leef je dan van? En ik vind het voor kinderen belangrijk dat ze zien dan ook mannen voor kinderen kunnen zorgen. Maar die kans moeten die mannen dan ook wel krijgen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. En tuc, als je mijn eerdere post leest, dan beweer ik juist dat nu deeltijd aan het werk blijven veel zeker stelt voor de toekomst (al is nooit iets zeker, dat weet ik ook). En inderdaad: wat als je man zijn baan kwijtraakt, of arbeidsongeschikt raakt, of ziek wordt? Dat zijn geen zaken waar je van uit moet gaan, maar je moet de kans ook niet onderschatten. (Meer dan 1 op de 3 huwelijken strandt in Nederland.) Overigens zou ik een man ook niet aanraden thuis te blijven. Wat mij betreft is 50/50 de beste oplossing. Ik heb trouwens helemaal niet "zoooooo de drang om onafhankelijk te zijn". Ik begrijp niet waarom er dan weer zo'n rotopmerking gemaakt moet worden. Ga er dus maar niet op in.
Mee eens. Mijn man is overigens ook niet afhankelijk van mij wat huishouden en zorg betreft. Ja, een vrouw heeft er meer gevoel voor (vaak), maar het is geen hogere wiskunde. Wij hebben thuisdagen verdeeld en op zijn dagen kookt hij (en lekker!), verzorgt de kinderen, doet de was/strijk enz. Een man dat een bedrijf kan runnen, kan ook met een strijkbout over een lap stof gaan.
Ik beredeneer net zoals jij. Ik werk 2,5 dag omdat ik het voor mijn sociale leven erg fijn vind. Mijn man onderhoudt ons qua inkomen, en ik onderhoud het gezin qua huishoudelijke taken zoals jij vernoemde. Maar soms gaat er wel in mijn hoofd om: "wat als?" Stel dat er iets gebeurd, scheiden, ziekte, overlijden. Dan sta ik er wel (grotendeels) alleen voor, en daar kan ik me af en toe wel een beetje druk om maken. Waarschijnlijk komt dat ook voort uit de scheiding van mijn ouders, mijn moeder stond ineens met 2 kleine kindjes op straat (letterlijk). Tsja, dan staat wel in een keer je hele leven op z'n kop. Maar zelf heb ik niet echt de drang om onafhankelijk te willen zijn. Je bent inderdaad een team. Maar soms, kan ik me wel een beetje zorgen maken.
Als het door de helft zou moeten, dan zou het nog ruim voldoende zijn, dus daar maak ik me niet druk om. Over een scheidingsverhaal eigenlijk ook niet. Er zou hier heel wat moeten gebeuren voordat het zo ver zou komen. En ik ga me nu echt niet druk maken over bepaalde uitspraken die hij dan misschien gaat doen. De basis is vertrouwen en ik ben er dan niet wantrouwig mee bezig of het ooit verkeerd zou gaan. Ik ben niet zo'n doemdenker
Nou, gelukkig maar. Fijn dat het bij jullie zo goed is geregeld. Ik denk alleen dat dat niet bij iedereen zo is.
Ik geloof dat ik die rotopmerking gemist heb... En ik onderschat ook alle dingen van baan kwijtraken/ziekte/scheiden niet. Maar ik vind het wel eens lastig dat veel mensen denken dat je zulk soort dingen alleen maar kan oplossen door als vrouw te gaan werken. Wij hebben hier andere keuzes in gemaakt (en kunnen maken door onze financiele middelen) Niet iedereen kan dat, maar ga dan niet 'roepen' dat je onderhand verplicht bent om te werken en afhankelijk te zijn van je man.
dat vind ik ook geen rotopmerking hoor..er zijn er genoeg die dit zelf zo verwoord hebben ik dit topic, dat ze dat het allerbelangrijkste vinden.
Ok. Goed. In mijn geval is dat niet zo. Het zal niet zo lijken nu, maar de reden dat ik werk is voornamelijk omdat ik het leuk vind, en ik deze verdeling goed vind voor mijn kinderen. Dat ik het ook alleen zou kunnen rooien, is alleen maar een positieve bijkomstigheid. @Sannebc: ik ken ook een gezin dat het enorm goed had geregeld, zo dachten ze. Toen kwam er ineens een midlifecrisis om de hoek, een andere vrouw, en stonden de kaarten er toch heel anders voor.
Ik werk niet maar heb wel een eigen rekening waar mijn man ook geld op stort. Ik zou daar wel 2 jaar mee vooruit kunnen mocht het nodig zijn.
Ik kijk maar niet naar de situaties van anderen die ik 'ken', want daar wordt ik ook niet vrolijk van. Wij hebben het goed geregeld en wat er dan bij anderen gebeurd, kan ik niet zoveel mee. Moet ik dan gaan denken dat mijn man misschien ook wel een midlifecrisis kan krijgen ofzo? 't Begint er een beetje op te lijken alsof jij je geroepen voelt om mij te gaan waarschuwen....
Het is ook hoe je samen voor de toekomst zorgt he. Ik werk niet en ben dus 'afhankelijk' van het salaris van mijn partner. Maar wij sparen daar kom ik de eerste jaren al mee door. Twee mocht er onverwacht iets gebeuren hebben wij een levensverzekering en word een groot deel van de hypotheek afgelost waardoor er een kleine hypotheek over blijft. Mocht het inderdaad gebeuren dat het zo is dan is het voor ons goed te doen en kan ik opzoek naar een baan. En mochten wij uit elkaar gaan dan neem ik de helft spaargeld mee en zoek ik werk. Ik bedoel ik kan ook morgen overlijden en dan? Ik geniet liever van mijn kindjes! Komt tijd komt raad.