Nee, jou hoef ik niet te waarschuwen . Ik denk inderdaad dat jullie het wel goed geregeld hebben. Ik 'vrees' alleen dat anderen die het niet zo goed geregeld hebben er ook op vertrouwen dat het wel goed komt, en daar ben ik niet zo zeker van.
Ik vind jouw laatste stuk heel bijzonder. Geldt dat niet ook voor de vader? Of heeft hij minder recht om van zijn kinderen te genieten? Hij kan ook morgen overlijden, en (bij een werkweek van 40+ uren wat ik hier veel lees) heeft ie blijkbaar geen kans gehad om van zijn kinderen te genieten.
dat weet jij toch niet...als ik mijn man morgen de keuze geef om full time voor de kiddies te gaan zorgen en ik 40 uur ga werken, dan denkt tie dat ik gek geworden ben...hij is dol op zn kids, maar wil echt geen full time huisvader worden. En ook niet parttime trouwens. Het weekend en de vakanties is wat hem betreft prima. Het is absoluut geen vader die niet naar zn kinderen omkijkt, is er gek op. Maar werkt ook graag.
Ik denk dat dat het verschil is. Er zijn minder vrouwen die graag werken. Ik heb z'n zelfde mentaliteit als je man, en werk graag, en haal daar mijn voldoening uit. Dus ik zou nooit TBM zijn. Ik verdien dus ook veel geld want werk bijna full-time, en werk zonder onderbrekingen (behalve zwangerschapsverlof dan). Ik denk dat al die dingen samen hangen. Veel vrouwen zijn niet ambiteus => hebben een minder hoge opleiding of werken al minder dan de man => blijven thuis met de kinderen of werken nog minder omdat zij de minst verdienende zijn. En als dat werkt voor alle partijen vind ik het aan de ene kant wel prima, maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer problematisch omdat vrouwen zich daarmee kwetsbaar en economisch afhankelijk opstellen, dit doorgeven aan hun dochters en zo komt de emancipatie nooit rond. Blijven vrouwen altijd afhankelijk van een partner. Of van de staat. En dat beperkt je in je keuzes en vrijheden.
Wanneer heb je genoeg kans gehad om van je kinderen te genieten? Kan je genieten van je kinderen als je ambities bij je werk/bedrijf liggen? Wordt je er leuker/gezelliger op als je minder uur gaat werken om van je kinderen te genieten? Ik lees hier heel veel: ik ben geen gezellige moeder als ik (meer) thuis zou zijn. Dat kan ook gelden voor de vaders hè.. Mijn man werkt voor zijn eigen bedrijf heel veel. Hij ziet zijn kinderen door de week vaak niet zo vaak. Eigenlijk alleen onder etens,- bad,- en bedtijd Onze oudste 3 zitten op school, die zijn er tussen kwart over 8 en half 4 dus nooit. Op hun vrije middagen plannen ze alles vol met speelafspraakjes/clubjes/feestjes enz. Ik voel me soms net zo'n taxichauffeur en planner. Als mijn man thuis zou zijn zou hij op deze manier echt niet meer van zijn kinderen kunnen genieten. Voor ons zijn de zaterdagmiddag en de zondag echt voor het gezin bestemd. Verder gaan we regelmatig op vakantie om er écht uit te zijn. Dan proberen we ook echt 100% tijd voor elkaar te hebben. Liefst zonder mobiel en internet. Mijn man is gelukkig in deze situatie, de rest van het gezin ook. Ik ben ook op deze manier opgegroeid. Mijn vader had een groot eigen bedrijf, werkte veel, maar altijd was de zaterdagmiddag en zondag gezinstijd. Totdat hij opeens overleed op zeer jonge leeftijd. Ik heb nooit gedacht, ik had hem meer moeten zien, hij heeft niet genoeg van ons genoten... Ik hoop dat mijn kinderen dat ook niet denken als 1 van ons wegvalt.
Ik denk dat adi hier parttime bedoelt. En in het weekend voor je kinderen zorgen terwijl je vrouw ook rondloopt, is heel wat anders dan als man in je eentje een of meerdere dagen voor je rekening nemen. Ook het idee dat mannen dat niet willen wordt in standgehouden doordat ze het ook niet doen, zoals Juul75 zegt. Mijn kinderen zijn het gewend dat ik ook werk en dat hun vader ook twee dagen in de week voor hen zorgt (net zoals ik dat gewend was als kind). Ik ken ook gezinnen waarin de rolverdeling traditioneler is en de kinderen in die gezinnen hebben nu al een ander toekomstbeeld dan ik bijvoorbeeld als kind had (namelijk: moeder blijft thuis en vader gaat werken). De rolverdeling die je samen maakt is dus niet alleen een keus voor jezelf, maar een belangrijk deel van de socialisatie van je kinderen. Ik hoop alleen maar dat mijn jongens later een meisje treffen dat ook graag de lasten wil verdelen zodat zij ook voor de kinderen kunnen zorgen, net zoals mijn vader dat deed en mijn vriend dat doet.
Ik vind dat de man alleen een actieve rol kan spelen als hij thuis blijft als de vrouw werkt. Anders neemt het kdv of de bso die rol over en doet hij nog niets. Misschien alleen ophalen of wegbrengen en het eten koken wat zijn vrouw/partner heeft klaargezet 's ochtends Toen ik nog werkte bracht ik de kinderen zelf naar mijn moeder/gastouder. Haalde ze daar ook weer op. Zorgde dat alles klaar stond. Niet helemaal eerlijk dus, achteraf gezien. Mijn man had dat ook wel kunnen regelen.... Even over de rolverdeling: wat heeft dat, volgens jou, te maken met de socialisatie van de kinderen? Mijn man kan overigens prima voor de kinderen zorgen, hij draait er zijn hand niet voor om om het alleen te doen met 5 kinderen. Maar zijn ambitie is het niet.
Vraag was niet aan mij gesteld, maar heb hier wel een mening over. Denk niet zo zeer dat het socialisatie is, maar ik denk wel dat je de rolverdeling die je het meest om je heen ziet als kind als 'gewoon' gaat zien. En als je ouders dat ook als 'gewoon' zien, dan krijg je vanzelf de situatie waarin van vrouwen helemaal niet meer wordt verwacht dat ze gaan werken en van mannen niet wordt verwacht dat ze thuis blijven bij de kinderen. Als meisjes leren dat het blijkbaar heel normaal is om genoegen te nemen met een part time baan die weinig betaald en voor de kinderen te zorgen, waarom zouden ze dan anders gaan doen? uiteraard een oversimplificatie, maar ik denk wel dat het in grote lijnen zo werkt. Voor mij gevoel kom je dan in een ander topic terecht: "is dit alles?"
Ik denk dat dit mijn argument over socialisatie wel samenvat: mijn vriend kookt vaker dan ik (zo'n 6.5 dag in de week), en hij brengt en haalt ook vaker de kinderen. Vooral de oudste, omdat hij namelijk bij ons in de woonplaats werkt en ik met de trein moet reizen. Verder doet mijn vriend minstens zoveel in het huishouden als ik. Dat heeft met socialisatie te maken omdat wij dit allebei van huis uit gewend zijn, dat de taken eerlijk verdeeld worden. Dus dat doen wij zo zonder dat er discussie over is. Wij zijn zo 'gesocialiseerd', en hebben deze gelijke taakverdeling geinternaliseerd. Wat je als kind ziet, vind je normaal, en vaak zullen kinderen dat later ook zo aanpakken. (Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.) Ik vind het ook heel raar om te zeggen dat een man alleen een actieve rol kan spelen als hij 100% thuisblijft. Twee dagen kan niet? Dus dan speel ik ook geen actieve rol, omdat ik 36 uur werk? Daarnaast: je kunt het echt wel zo regelen dat de kinderen niet de hele week opgevangen hoeven te worden door anderen. Onze oudste gaat 1 dag naar de bso, en de jongste 2 dagen naar het kdv.
Wat een onzin! Mijn ouders werkte beide! Ik WIL TBM zijn!! Ik heb gestudeerd ik ben Verpleegkundige dus ja? Vind het echt een rare opmerking. Sterker nog door het salaris van mijn partner zouden wij alle opvangkosten zelf moeten betalen het loont niet eens om te werken! En buiten dat wil ik zelf mijn kinderen opvoeden. Straks als Luca op school zit ga ik een paar uurtjes flex werken onder werktijden of schaad dat ook de socialisatie?
Sorry als je het persoonlijk opvat, maar hier zijn boeken vol over geschreven. Nature / nurture, etc. Al denk ik wel dat de impact van een traditionele rolverdeling het grootste is als deze de gehele kindertijd voortduurt. Wat betreft het niet lonen om te werken: daar heb ik een paar pagina's terug mijn mening al over gegeven.
Je hebt helemaal gelijk! Ik vind het soms ook lastig omdat het hier makkelijk kan dat ik thuis blijf, maar wat voor voorbeeld geef ik hierdoor aan mijn kinderen? Die denken straks ook dat het normaal is dat dat bij hen gebeurt. Maar ik ben niet van plan om hen financieel te gaan onderhouden. En 'is dit alles' gevoel moet je echt zien te voorkomen, ook als je thuisblijfmoeder bent, om wat voor reden dan ook. Ik mis mijn werkkring soms ook wel eens, als ik de zoveelste wasmand leeg kieper of mijn strijkplank uitklap. Maar als ik dan om half 4 mijn kinderen thuis zie komen en ik merk dat ze hun verhaal bij mij kwijt willen. Ben ik blij dat ze daar niet mee hoeven te wachten totdat ik eens een keer thuis zou zijn uit mijn werk en dan druk ben met eten koken enz. Maar aan de andere kant voel ik me soms ook wel eens hun privé chauffeur als ze overal gebracht en gehaald willen worden. Daarom ben ik blij met het vrijwilligerswerk wat ik doe. Zie ik blije gezichten om me heen en ik ben ook even in een andere situatie/omgeving.
Werken gaat toch niet alleen om geld? En daarbij, het komt toch door je partner dat je de kosten hebt als jij zou gaan werken? Dan zou je ze ook van zijn salaris af moeten halen...
Ze krijgen in de opvoeding mee dat het niet standaard is, ze zien ook veel anders. Ze weten dat ik het doe om er deze begin periode te zijn voor hun. Ze weten hoe belangrijk het is om te studeren dit krijgen ze dan ook van ons. ( Studie dan he ) En daarna moeten ze toch echt op eigen benen staan. Ik denk dat er overal wat voor te zeggen valt. Maar als een ouder niet hoog opgeleid is en nu door de crisis niet aan een baan komt hebben de kinderen meteen een vertekend beeld? Nee dat geloof ik niet.
Als je als eigen inkomen, als parttimer, minder is als de kosten voor het kdv vindt ik het ook zonde om te werken. Als je het tenminste alleen voor het geld doet. Als je er wel je voldoening uithaalt en het maakt je niet uit is dat een ander verhaal. Maar dan zou ik eerder vrijwilligerswerk gaan doen.
Uhm ja maar de opvangkosten zijn x 4 kids net zoveel als ik verdien. Ik vertik het ik vind het zonde. Prima die sociale contacten via het werk dat komt straks weer.
Ja dit dus ik ga niet werken voor de opvang. En de voldoening krijg ik van de kids. Maar ieder zijn ding. Wil je werken dan ga je werken , thuis dan blijf je thuis.