Oké, ik hoorde altijd wel wat over de peuterpubertijd en ik zit er eigenlijk nog maar net in. Maar goh! Wat is het pittig soms zeg. Een kleine greep uit ons assortiment; - Meneer gilt het liefste de hele dag. Gewoon, zomaar. Niet huilen ofzo, maar gewoon ronduit gillen. Hem corrigeren of vertellen dat hij dat niet moet doen heeft geen nut. Negeren werkt vaak nog het beste, maar ook niet elke dag. - Hij krijgt regelrechte driftaanvallen als hij iets niet mag of soms gewoon in het wilde weg. Laatst werd hij snachts wakker, dat begon gezellig. Om vervolgens over te gaan in een jankbui waar je U tegen zegt. Kokhalzen, krijsen, gooien en ga zo maar door. De eerste keer dacht ik dat hij pijn had. Zo ging hij tekeer. De tweede nacht met hetzelfde geintje lekker laten huilen. Na 2! uur viel hij uiteindelijk vrolijk in slaap. Vanmiddag ook weer; hij wou zijn auto meenemen naar de snackbar. Dit mocht dus niet. Nouhouuuu, een drama. Regelrecht drama. Dikke tranen, dikke lip. Er is niks aan de hand. Hij wil gewoon zijn zin. -Nee is ja. Ik kan blijven waarschuwen, corrigeren, uitleggen. Maar meneer zijn wil is wet (denkt hij). Dan wacht hij toch even tot mama niet kijkt. Of hij gaat gewoon net zo lang door tot je naar de 2587ste keer waarschuwen iets heb van; "Joh. Wat maakt het eigenlijk uit dat hij de lampen aanklikt vanaf zijn glijbaan." -Mama is heilig. Oké, dit komt waarschijnlijk door de psz. Hij is (na 2 jaar onafscheidelijk met mij te zijn geweest) ineens heel erg aanhankelijk naar mama toe. Zelfs zo erg dat zijn vader hem nauwelijks mee kan nemen boodschappen doen zonder dat hij stennis schopt omdat ik ook mee moet. Dit gaat natuurlijk niet, en hij MOET dan gewoon even met zijn papa mee. Maar pff. Wat is dat vermoeiend. Hij wilt niet meer met zijn tante de hondjes uitlaten, niet alleen met oma naar de winkel en ik kan niet zonder hem de deur uitgaan of ergens afgezet worden met hem in de auto, want dan zet hij het op een krijsen. Raar genoeg huilt hij op de PSZ twee seconden om daarna de rest van de ochtend de boel op stelten te zetten, want hij vind het geweldig. -De kleine controlfreak. Hij krijgt een flesje water en een knuffel mee naar bed. Soms wordt het wat uitgebreid met een extra flesje (als hij wakker wordt) en een speeltje, knuffeltje extra. Op zich niet erg. Ware het niet dat hij snachts wel eens tussenin kruipt en ALLES wat er in zijn bed ligt mee MOET tijdens de verhuizing. Met als resultaat dat je dus regelmatig een fles op je neus krijgt of hij in huilen uitbarst omdat ik in een wanhopige poging heb geprobeerd een flesje voor het ontwaken achterover te drukken. -Het eten. En dan vooral het gooien met eten. Nu is het al een stuk minder als voorheen, maar meneer heeft echt wel zijn buien. Vooral als hij geen trek heeft. En dat is de laatste tijd ook wel vaak. Hij eet minder, speelt met zijn eten en is veranderd van een kind wat alles lekker vind in een kind wat extreem selectief is geworden en alleen maar wil eten wat hij lekker vind. En natuurlijk zijn dat het liefste snoepjes, ijsjes, koekjes en andere troep. Nu ben ik daar makkelijk in hoor, geen trek is geen eten. Ik ga niet proppen, niet pushen, niet dwingen. Maar geen trek is ook geen trek in een ijsje na der hand. Dus geen toetje en dan maar met een paar happen op naar bed. Lijkt heel makkelijk hoor, maar soms word ik er wanhopig van. Ik vind het namelijk fijn als hij zijn vitamientjes gewoon lekker binnenkrijgt. Zo, al met al een hele lijst over mijn kleine peuterpuber. Natuurlijk is hij ook heel lief en word ik met enige regelmaat overladen met kusjes. Is hij heel beleefd (dankjewel, alsjeblieft, geeft iedereen een handje en zegt iedereen die het maar horen wil gedag). Hij ruimt en sorteert al zijn speelgoed en ik moet regelmatig om hem lachen omdat hij gek is op zingen, tekenen en lekker bijdehand uit de hoek komen met zijn 20 woordenschat. Hij weet precies welke kleur stift bij welk dopje hoort en dit ruimt hij ook keurig op. Op school wordt hij beschreven als ondernemend, ondeugend en niet stout. Thuis kan ik tijdens een poging hem te corrigeren zo een klap krijgen omdat meneer zo zijn frustratie graag uit (ik moet zeggen dat dat ook de laatste dagen wel meevalt trouwens). Al met al is de peuterpubertijd. Ook in het begin best pittig. Ik vraag mij af wanneer het een beetje afzwakt. Dat ik mijn overwegend vrolijke mannetje weer terugkrijg. In plaats van het kleine draakje wat elke dag, meerdere keren zijn grenzen opzoekt.
Oh gut ja, herkenbaar. Hier sinds een dag of 3 een soort van live uitvoering van de exorcist, zo gek hebben wij 'm ook nog niet meegemaakt. Niks is goed, nee is bij nader inzien toch wel ja en ja is oh wacht ik heb me me bedacht krijsgilstampvoetgooimezelfopdegrondneeeeee! Eten is een gedoe ("die niet lekker"), zelfs haar favoriete maaltje kan haar niet meer bekoren. 's Nachts is het ook weer bal, huilen huilen huilen en niet willen aangeven wat er is. Slokje water, knuffel en een half uur later beginnen we weer opnieuw. Donderdagnacht heb ik er 3 kwartier naast gezeten tot ze weer in slaap viel (wat kan zij snúrken ). Oren zitten er voor de sier, ze doet net alsof ze ons niet hoort. Daarin zit voor ons de grootste uitdaging want dat frustreert ons enórm en wedden dat ze dat wel weer in de smiezen heeft... Tot nu toe was het nooit vaak nodig om haar in de hoek te zetten (die keren zijn op een hand te tellen) maar we zijn nu echt in de ik-tel-tot-drie fase aangekomen en als ze dan niet luistert, gaat ze wel degelijk even in de hoek. Goddank maakt dat dan wel weer indruk (omdat we het bijna nooit deden?) dus meestal kiest ze eieren voor haar geld en geeft zich over door zich heel theatraal op de grond te gooien en te schreeuwen alsof we haar favoriete knuffel in de fik hebben gestoken. Een krengetje, dat is het! Zo gemeen als ze al kan zeggen "wég, mama wég!" en dan krijg ik een duw En als ik dan vraag of ze soms boos op me is, roept ze dat het niet zo is en krijg ik een knuffel. Knijpen, bijten en slaan doet ze gelukkig niet! Spugen wel, ze laat graag alles uit haar mond lopen en fluistert dan snedig "spuug". Gisteren schrokken we ons lam, want ze deed dit na het tandenpoetsen. Ze lag op het aankleedkussen, heel stil en ineens allemaal wit schuim uit haar mond. Sodeju, ik dacht dat ik het niet meer had, dus ik trek haar snel overeind. Ze kijkt ons aan, begint te grijnzen en zegt "spuug". Dang, toen wist ik weer hoe spaghettibenen voelden Creatief zijn, tot 10 tellen, geduld en continu een stap verder denken zijn hier de sleutelwoorden. Het gaat over, het is een faahaaase. (en zo sprak ze zich zelf moed in...)
Hier is het nu ook echt begonnen, sinds een paar dagen driftbuien, gelukkig slaat en schopt hij niet, maar wel erg krijsen enz en niet willen eten is hier ook wel, gelukkig gaat het de ene dag beter. ow en hier ook een kleine controlfreak als er iets mist of anders gaat dan hij dat had bedacht zitten we zo weer in een driftbui
Haha, hier net 2 jaar en dit gedrag is al een tijdje aande gang. Ze gaat soms voor een speeltje staan en met haar handen er 2cm er vanaf en krijst dan: kan niet bij! Net zolang tot ik reageer. Tevens mag onze kat nog niet kijken naar HAAR speelgoed. Hij wordt wreed weggeduwd. Het is een goedsul en hij zonet haar daarna gewoon weer op. Ze heeft bijna altijd oorpijn en op de dagen dat ze opgeknapt is, speelt het veel minder. Ik negeer het zoveel mogelijk en benadruk het positieve. En soms moet ik stiekem om lachen...
Heel herkenbaar, wat ik op het werk (kdv) veel doe is keuzes voorleggen die eigenlijk geen keuzes zijn. Situatie: we gaan naar binnen en jas moet uit. Bij niet willen de keuze tussen: doe jij het of moet ik het doen. Jouw doel, jas uit wordt zo bereikt maar je geeft het kind (een gevoel van) controle over hoe dat gebeurt.
ooh ja heel erg herkenbaar! Hier al een tijdje zo. Soms word ik er zo moe van! Gisteren een hele goede dag gehad. maar 1 driftbui, en verder super gezellig! Maar vandaag bijvoorbeeld is het weer constant zin doordrijven enz. Ik kan ook niet wachten tot deze fase weer voorbij is
Grappig om te lezen. Je vraag hoe lang dit duurt. Het blijven fase.s na elke fase is er wel even rust maar als je denkt we hebben het moeilijkste gehad komt er weer een fase. Mijn advies is blijf geduldig ga de strijd aan als het echt nodig is. Denk voor uit. Maar kan het ineens gebeuren bijvoorbeeld. Dat je altijd zijn favo ( bord geeft en er in eens een dag komt dat het zijn favo bord niet meer is en je op zoek moet naar het andere favo bord haha) En begint het van voor af aan. Wij moeten voor uit denken van elastiek zijn en vooral rustig blijven. En hoe lang het echt duurt. vond van af vier jaar dat het minder werd ( zoon). En met dochter kan ik soms al zeggen van zo wat ben ik blij dat we bijna uit de peuterpubertijd zijn. En ik met pijn in mijn hart gaat zeggen ( dat weer wel) wat ben ik blij dat ze in feb naar school gaat) andere uit dagingen. Pff.
Heel herkenbaar. Pfff, niemand in huis is veilig. Vooral zijn grote broer moet het afzien. Blijven ademhalen, af en toe wat vroeger naar bed brengen voor je eigen rust, vooral veel tijd nemen voor de kleinste dingetjes. Het gaat echt beter worden (duurt alleen wel eventjes).
Herkenbaar! Ik heb er twee in die fase die elkaar gezellig versterken daarin! Ben regelmatig blij dat het 7uur is
Haha, heerlijke periode. Je overleeft het beste als je bedenkt dat je kind gewoon op z'n ouders likt het is de periode van 'pick your battles - als je op elke slak zout gaat leggen word je knetter... Bij het ene kind werkt negeren het beste, bij het andere kind meegillen, zodat ze je aankijken met zo'n blik van 'mam doe niet zo idioot'...gewoon uitproberen welke knopje indrukken bij je zoon werkt. Volgens mij werkt het beter om een kind te vertellen wat wel mag i.p.v. wat niet mag. Dus auto mee naar snikbar? Auto mag thuis blijvenom op de andere auto's en knuffels en het huis te passen. 's Nachts wakker? Prima, maar het is donker, dus we praten niet, we knuffelen even en zijn heel saai. We mogen slapen. Hier ook, geen nee zeggen, maar zeggen wat wel mag. Dus bijvoorbeeld mag hij samen met jou de glijbaan verplaatsen zodat hij niet meer bij het lichtknopje kan. Enne, zit dat nee is ja misschien ook een beetje in de familie? Inspelen op het feit dat hij al zo'n grote jongen is...jij gaat boodschappen doen en mama mag thuisblijven, je bent al zo groot dat je mama kunt helpen (of zo). En voor jezelf: accepteren dat dit een fase is. Ik zou beperken wat er mee gaat naar bed (1 knuffel, 1 fles), en gewoon accepteren dat hij dat meeneemt. En proberen van die fles af te komen, zo snel mogelijk. Eten gooien = eten weghalen. Punt uit. Die vitamientjes komen morgen wel. Ha ha wacht maar tot hij een puber wordt, gelukkig heb je tussen dan en nu een paar rustige jaren...
Wanneer het afzwakt, hahaha! Het word alleen nog maar erger heb ik het idee. Word hier soms echt gek ook hoor. Met eten spelen. Kliederen met drinken. Boos worden. Huilen om niks. In de broek kakken. Ruziemaken met zus. Zeuren om lekkers. Dingen slopen en dan verbaasd zijn als je boos word. Schoenen en jas niet aan willen doen op onmogelijke tijdstippen. Op de gang gezet worden voor straf en dan 100x eruit proberen te komen. Troep niet willen opruimen. Niet uit bed gehaald willen worden wanneer dat moet, en als ik wegloop opeens toch wel. Weglopen in de winkel!!!! Dat is wel een van de ergste, want je staat voor paal en vervolgens vind iedereen je kind zielig die onder je arm hangt te krijsen.