Ik wil zoooo graag een kindje. Ah, mijn hormonen gaan door het dak! Mijn vriend en ik hebben afgesproken om in mei om de tafel te gaan zitten en dan te bekijken wat we moeten sparen, hoe het gaat passen in onze levens etc. Dat klinkt natuurlijk allemaal erg volwassen en wijs, maar daar geven mijn hormonen geen flikker om. Maar omdat ik zo'n goede vriendin ben, ben ik bereid om 5/6 maanden te wachten. Maar ... - Hoe overleef ik deze 5 maanden?! - En dan gaan we misschien mei/juni beginnen met proberen, wie zegt dat ik uberhaupt zwanger kan raken? - En misschien is in mei onze situatie nog niet voldoende veranderd en 'moeten' we de zwangerschap nog eens 6 maanden uitstellen! - En wat als meneer zich opeens bedenkt en nog langer wil wachten? - Wat als, wat als!! Also, het lijkt wel alsof alle vrouwen rondom mij spontaan van lucht zwanger worden! Het is niet eerlijk, want ik was eerder! x) Zijn hier lotgenoten? of dames met ervaring?
Knuffel meis Hier was het ook zo.. in mei 2012 kreeg ik enorme kriebels, maar vriendlief wilde eerst samenwonen en alle financien op orde hebben. Logisch natuurlijk, maar pfoeee wat was het zwaar.. Eerst wilde hij beginnen tijdens de huwelijksnacht (november 2014). Vond ik een hele mooie gedachte, maar mijn kriebels schreeuwden NO WAY!! Toen werd het mijn verjaardag (februari 2014), maar na veel gejank uiteindelijk toch december 2013. Was zooo blij, want wilde per se beginnen in 2013 en wanneer ik nog 19 was (geen idee waarom dat laatste ). Maar pff, nog steeds was het enorm zwaar.. Ik heb dagenlang de oren van z'n hoofd gejankt met m'n 'Ik wil een baaaabyyyyy'. Maar nee, hij gaf niet toe, want hij had het al twee keer naar voren verschoven. En hoewel we inmiddels samenwoonden, was de spaarrekening nog altijd niet zo lekker gespekt. Langzaam begon het een beetje weg te trekken, we deden veel leuke dingen samen en ik voelde me een stuk minder eenzaam omdat ik hem nu elke dag bij me had, in plaats van drie dagen per maand. Ik probeerde zoveel mogelijk aan de nare dingen van de zwangerschap en alles daarna te denken, om het gevoel een beetje in te drukken (spugen, BEVALLEN, poepluiers all day long, gehuil, veel tussendoor wakker worden en de eerstvolgende jaren niet meer uitslapen, enz.), en verrek, het hielp nog echt ook. Ik had al heel lang een onregelmatige cyclus, vanaf het moment dat ik het begon bij te houden de kortste 24 dagen en de langste 42. Over die 42 waren we al zenuwachtig, want de langste daarvoor was 36 dagen, maar nee, uiteindelijk toch niks. En toen kwam de cyclus daarna.. Het werd dag 43, 44, 45.. Ach k*tlichaam, doe lekker wat je wil, ik trap er niet meer in, dacht ik nog. Het zou nu wel iets van 50 dagen duren, en steeds langer en langer worden, misschien kwam het zelfs wel helemaal niet meer op het moment dat we gingen beginnen. (Was trouwens ook heel bang dat het bij ons niet zou lukken met zwanger worden, omdat m'n zus al ruim anderhalf jaar in de MMM zit) Vriendlief was niet zo 'rustig' en wilde toch wel erg graag een test doen. Ach, waarom ook niet, hebben we dat ook weer uitgesloten, dacht ik bitter. Dus op dag 47, 1 augustus testen gekocht en eentje meegesmokkeld naar de wc. Zuchtend in een bekertje geplast, test erin gehouden, omgedraaid, wachten.. 'Nou, daar gaan we dan, je kijkt nu, ziet 1 streep, en ook al hield je jezelf al voor dat deze cyclus gewoon weer langer duurt, je gaat straks toch keihard janken omdat je toch zo enorm graag zou willen dat het WEL zo was', zo denkend draaide ik de test een beetje op z'n zij om langzaam te kijken. Twee strepen. TWEE STREPEN? Ik stond te schelden in de wc joh, GVD, GVD, wat is dit voor achterlijk land, waarom verkopen ze hier nou weer testen waar twee controlestrepen op staan?! GRRRRR :x En toen kwam het lampje, pling. Dat was geen tweede controlestreep, ik had die streep er toch echt zelf opgemaakt. Dat was mijn streep. Zwanger! Dus ja, uiteindelijk niet volgehouden tot het afgesproken einde, maar ik weet wel hoe naar het is om te moeten wachten terwijl je zo graag wilt.. (Sorry voor het lange verhaal trouwens ) Ik zou proberen zoveel mogelijk aan de negatieve kanten te denken en zoveel mogelijk leuke dingen te doen om de gedachte aan baby's af te leiden. Maar helemaal weg gaat het nooit.. Succes meis, en een dikke knuffel!
Pff ik herken je zo zo zo goed! ik droom over hoe alles zal gaan ma de bittere wereld is dat ik mijn man niet mee krijg al een ruim jaar gestopt! zo zo zo graag een baby je willen! zo graag! jaloers op iedereen die ma zwanger is! eindelijk toestemming dat mag beginnen met foliumzuur! en dan by de volgorde cyclus gaan beginnen! maar ben ook zo zo bang dat nooit een wonder mag vast houden! omdat nu weer op40dagen zit! wat erg vervelend!vrouwen hebben het meer! denk ik! dat ze graag moeder willen worden! heb soms ook dat gewoon wil janken! en waarom me man word boos, omdat hij achterlijk vind! ma voor my duurt het zo lang! gelukkig ben niet de enige
Het is zo frustrerend he, als je er klaar voor bent maar je partner (nog) niet.. Ik wacht al dik 2 jaar en in januari ben ik een jaar gestopt met de pil, maar nog steeds is er geen 'start-sein' in zicht... Ik word er gek van! Ofja... Mijn hormonen worden er gek van Ik wil er zo graag voor gaan! Maar mn vriend wil het nog niet en hij wil ook niet afspreken wanneer we gaan beginnen. Dat is ook enorm frustrerend en ik vraag mezelf altijd maar af: wanneer? Wanneer? Wanneer? Maar vandaag waren we in een andere stad aan het winkelen en toen kwam ik een kruidvat tegen. Ik heb hem gezegd dat ik nu de kv2v5 ging kopen omdat we nu geen bekenden tegen zouden komen Dus die hebben we alvast in huis voor het geval hij besluit dat hij er klaar voor is
Mijn vriend wil wel kinderen, als het zou kunnen nu meteen. Maar hij zegt dat het nog niet de tijd is. Begrijpelijk, want we wonen in het dure Parijs, in een heel klein appartementje en hebben weinig spaargeld. Mijn brein (de logica) staat dus helemaal achter hem, ik wil zelf ook geen kindje op de wereld brengen terwijl onze situatie nog niet op orde is. Maar die hormonen, die grote wens, het diepe gevoel .. het laat me niet met rust, en dat is zooo frustrerend! :x
Geen probleem betreft het lange verhaal! Ik was altijd al een beetje nieuwsgierig naar jou verhaal Omdat ook lange afstandsrelatie, emigreren en jong zijn! Ik denk continue aan de vervelende kant; de poepluiers, het weinige slapen, de verantwoordelijkheid, de (nu nog) taal barrière, etc. etc. En soms helpt het, dan ben ik tevreden en blij dat we nog niet zwanger zijn. Maar soms ... meestal ... aaahh!! Het is niet eerlijk! Ik merk nu ook dat mijn cyclus eronder lijdt. 14 dagen overtijd hier, rare verschijnselen rond mijn NOD daar. Ergens ben ik er zeker van dat ik zonder problemen zwanger zal raken, omdat mijn moeder zeer vruchtbaar was, mijn beide oma's zonder problemen kinderen kregen en mijn zus zwanger raakte in de eerste week dat ze was gestopt met de pil. Maar toch, je leest soms verhalen dat er opeens een probleem optreed. Opeens een infectie, opeens kanker, opeens een verstopping/verdikking, opeens weet ik het allemaal niet. En dat maakt me soms onzeker. Maar goed, ik wil gewoon een kindje, en ik wil het nu! Zo ... dat lucht op
aah dat is balen zeg..knuf hier hebben we wel een beetje gekeken naar de situatie maar niet te veel..er is nooit een perfecte timing ..altijd is er wel wat je kan straks wel alles leuk op orde hebben maar dat kan na een jaar ook wel weer veranderd zijn . dus eerlijk gezegd wachten wij daar niet op ...
Ook ik begrijp je (nog steeds) helemaal.. Bij ons is vl er ook nog steeds op tegen, hoewel hij wel toe durft te geven dat hij het stiekem wel steeds leuker begint te vinden. Maar meneer zoekt toch altijd excuses om het weer uit te stellen.. In augustus gaan wij trouwen en ik heb mijn droomjurk al gevonden. De verkoopster zei erbij dat ik absoluut niet zwanger moet raken, omdat ze de jurk daar niet op kunnen vermaken.. Mocht het toch 'onverwachts' gebeuren, zal er een andere jurk moeten komen.. In het begin hield ik me daar maar aan vast, maar nu heb ik zoiets: ach, boeiend ook eigenlijk, ik wil NU zwanger raken! Hihihi.. En elke keer als ik het onderwerp nu aansnijd bij vl, begint hij op m'n gevoel in te spelen door te zeggen hoe ontzettend jammer het zou zijn als ik m'n droomjurk niet aan kan Meneer wil het graag tijdens de huwelijksreis gaan proberen.. Maar stiekem 'vergeten' we zo nu en dan nog weleens de condooms.. Dat hele uitzichtloze is er bij ons dus wel vanaf, alleen ben ikzelf op dit moment nog heel erg bezig met het uitvogelen van mijn cyclus. Ik hoop dat deze gauw wat regelmatiger wordt en dat een kindje ons in de toekomst ook gegund is! Wel fijn om te lezen dat je niet de enige bent.. Die mannen ook altijd! Koudwatervrees, dat is het gewoon
Wat een gedoe he! Maar hier het bovenstaande? Pin je daar niet op vast. Mijn moeder 4x de eerste ronde zwanger, pil aan de kant, en tadaa! Mijn zusje 4x mega snel zwanger! mijn oma zonder problemen zwanger geworden.. En wij? Zie handtekening... Misschien kun je met je vriend praten, dat het gemiddeld een jaar duurt voor dat het überhaupt lukt.. Succes
Oh, de herkenbaarheid Wij zouden eerst ook wachten voor een paar jaar, maar holy shit, niet vol te houden! Mijn man wilde ook heel graag en we hebben dan maar gewacht tot de bruiloft ivm streng gelovige schoonouders. Mijn Implanon werd nog net niet ritueel verbrand, zeg maar. Nu is het bij ons wat anders gelopen, maar hij zou gewoon weleens 'opeens' klaar kunnen zijn. Aan de vervelende kant denken vind ik trouwens niet echt helpen, ik erger me eerder kapot aan gezeur daarover (zou wel willen ruilen) dus dat schiet ook niet op En wij dachten trouwens ook dat ik heel snel zwanger zou raken, pin je daar inderdaad niet op vast. Ik hoop natuurlijk voor jou dat dat niet zo loopt maar ik denk dat het wel goed is dat de plannen wel al zijn gemaakt. Heel veel succes met de komende maanden overleven want als je iets heel graag wil en het kan niet is dat inderdaad rot.
Hier nog een met wachtervaring. In maart 2012 zijn we getrouwd. Ik wist al wel langer dat ik kinderen zou willen maar trouwen was eerst echt belangrijker. Na 3 maanden huwelijk begin er iets te kriebelen. Babykriebels. Toen heb ik ook zp gevonden. In september 2012 het er serieus met mijn man over gehad. "Nu niet" was zijn reactie. Dus spraken we af om in april 2013 weer te kijken, hoe zaten we dan financieel, zou ik dan al een baan hebben, etc. In april weer gekeken en man zei weer nee, nu niet. Dat heb ik even zo gelaten. In mei 2013 ergens aangekondigd: in januari stop ik met de pil. Ik ben dan 27 en wie weet duurt het even. Ook wil ik niet direct een tweede (áls die al komt dan he). Ik zei: helaas zit er een houdbaarheidsdatum op kinderen krijgen. Wel gevraagd of hij het ermee eens was, en hij vond het goed. Mijn plan was om het dan een aantal maanden met condoom te doen (tot mei) om te kijken wat mijn cyclus doet en mezelf nog een eerlijke kans te geven om een baan te vinden. Maar meneer vindt condooms niet fijn dus die blijven in het laatje liggen Maar goed, in april/mei was januari 2014 nog ver weg.... Toch vind/vond ik het heel fijn om een startdatum te hebben, dan heb je tenminste iets om naartoe te leven. Hoe ik de tijd doorkwam? Tsja, gewoon genieten van het hier en nu. Lekker samen zijn. Druk bezig met de zoektocht naar een baan. Ben vrijwilligerswerk gaan doen. En vooral genieten van de dingen die je met een kindje niet zo snel doet. Lekker keertje uitgaan, uit eten, bios, stad in met een vriendin, uitslapen, een zondag op de bank hangen en eindeloos films kijken, op vakantie veel steden en kerken bezoeken (geloof me, dat wil je niet teveel doen met kleine kinderen). Ook kan ik me erg verheugen op een verjaardag of een ander leuk feestje. Gewoon gezellig, keer weer de familie en/of vrienden zien die je niet zo vaak ziet. Mijn tip: zorg dat je dingen te doen hebt. Wees druk met werk/vrienden/vrijwilligerswerk/hobby/huishouden en geniet ook van het samen zijn, maak tijd voor elkaar. En zijn er nog dingen die je in orde zou moeten/willen maken voordat je een baby krijgt of zwanger bent? Wij zijn bijvoorbeeld nu bezig met het verbouwen van de zolder zodat onze studeerkamer straks een babykamer kan worden (en we krijgen wat extra bergruimte) Dat houdt me ten eerste weer bezig en ten tweede heb ik het gevoel al iets aan mijn/onze kinderwens te doen. En heel eerlijk zie ik een verbouwing niet zitten met een dikke buik. Oeps, dat is een lang verhaal geworden zie ik nu. Maar hoop dat je er wat aan hebt.
Dankjewel voor je verhaal! Ja, er zijn zeker dingen die ik wil doen. Zoals verhuizen, een hobby zoeken en werken. Op vakantie gaan met z'n tweeën, dat wil ik ook nog doen. Mijn vriend heeft een heel grote sociale kring en we hebben dus regelmatig feestjes, borrels, etentjes etc. Dat zou dan een stuk lastiger worden met een kleine. Ik zie verhuizen ook echt niet zitten met een dikke buik. Ik wil inderdaad een hobby gaan zoeken en ik hoop ook dat ik snel een baan vind. Dan zal ik meer afgeleid zijn, en kan ik de 5 maanden (hopelijk) makkelijker doorkomen, haha.
Klopt! Daar heb je helemaal gelijk in! Vervelend zeg, dat het zo lastig gaat bij jullie. Ik vind het moeilijk om dit op te gooien in een gesprek met mijn vriend. Omdat ik het ergens een beetje manipulatief vind overkomen. En stel ik raak de eerste ronde zwanger, dan zit ik met de gebakken peren
hahaha! Hier ook gelovige ouders, trouwen zou dus eigenlijk eerst moeten komen. Maarja ... maarja Aan de vervelende kant denken, helpt soms een beetje. Dan denk ik als ik weer eens hoofdpijn heb (chronisch hoofdpijn klantje) ; gelukkig heb ik nog geen kind, want dat trek ik niet. Maar een uur later denk ik. Oh, ik had nu zo graag willen knuffelen, lekker naar buiten willen gaan met mijn kindje. Etc. Verder hoop ik ook zeker dat ik snel zwanger zal raken, maar weten doe je het nooit, totdat je het daadwerkelijk gaat proberen.
Mijn mede-lotgenoot! Ahoy! Erg is dat he, want als je gaat nadenken, dan zou het logisch zijn om te zeggen: "Natuurlijk nog geen kindje, want ik wil mijn droomjurk aan". Maar al gauw neemt de drang/oerinstinct/hormonen/de grote wens het over en is het: "jurk? welke jurk? Who cares about een jurk? Kindjes!!" Gelukkig om te lezen dat je vriend een beetje aan het idee is gaan wennen. Ik duim!
Hahaha heel herkenbaar! Maar probeer niet teveel beren te zien ook he... Ook wij wonen op 35m2 in Parijs in een deux pièce met al een kindje en zijn bezig voor een tweede, we hebben ook geen dikke spaarrekening net zoals zo'n beetje iedereen die ik ken en toch komt onze kleine niets tekort... Echt iedereeeeeeen woont hier in 2 kamerwoningen, 3 kamerwoningen zijn wonderen op zich (hele duuuure wonderen, tenzij je zin hebt om op 27-hoog in de ghetto te zitten) en het is echt wel heel goed te doen hoor als je eraan gewend bent Je krijgt hier veel meer kindergeld dan in Nederland en een geboortepremie van 1000 euro waar je de spulletjes er weer mee uit hebt.
Die geboortepremie wist ik niet. Ik wel wel iets gehoord over dat als je een 2e kind krijgt je een jaar niet hoeft te werken Ik woon op 14m2 , dat is echt te klein. We willen naar 35/40m2. 2 slaapkamers en een woonkamer. En dan eigenlijk meer richting de buitenwijken. Scheelt een beetje.
Klopt! Wij zitten een stukje buiten de periph nu, maar dat is goed te doen.. Zorg ervoor dat je in een stadje zit met RER-verbinding dan komt het helemaal goed. Wij zitten zelf in een 'betere' wijk ver weg van de cités en betalen 800 euro huur, maar we hebben ook genoeg vrienden die bijv. in bobigny/la courneuve/aubervilliers zitten en 650 betalen. Het is dus te doen als je je eisen maar bijstelt, dus vooral kijken in 93 etc!