Ik wil je enorm veel sterkte wensen in de komende tijd... Helaas kan ik over dit onderwerp meepraten. Mijn vader is vorig jaar overleden aan de gevolgen van Alzheimer. Hij was net 62 geworden. Het is een vreselijke mensonterende ziekte en ik hoop dat hier in de toekomst snel iets op gevonden wordt. Een hele dikke knuffel voor jou!
Ik zit zelf (nog) in de ouderenzorg. Het belangrijkste aan begeleiden bij het overlijden vind ik de familie. Je kan zoiets maar 1x doen, dus moet het voor hun gevoel mooi gebeuren. Een afscheid is intens en daarom verdienen ze alle begeleiding, rust, stilte en respect. Vraag er om als je die niet krijgt!! Heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.
Maak geen excuses waarom je er niet naar toe bent gegaan, dat is echt heel erg begrijpelijk. Het is al een hele tijd jou moeder niet meer en dat is heel erg moeilijk. Ze is er de hele tijd alleen nog maar lichamelijk geweest en daar moet je nu ook afscheid van gaan nemen.. Alle sterkte!!! Probeer er nu nog te zijn.
Heel veel sterkte deze aankomende tijd. Hopelijk slaapt ze vredig in. Alzheimer is een rot ziekte! *knuf*
Ik heb met tranen in mijn ogen jouw post gelezen. Bij mijn moeder is 2 jaar geleden Alzheimer vastgesteld. Ze is nog maar 64 jaar. Ik was al sinds 2009 bezig om haar onderzocht te krijgen maar helaas werkt mijn vader nogal tegen. Niet bewust maar wat niet weet, deert niet. Inmiddels gaat mijn moeder hard achteruit.. Koken ging niet meer dus ze hebben nu tafeltje dekje en morgen ga ik samen met haar kennismaken op een dagopvang. Mijn vader is een stuk ouder en wil niet zien dat mijn moeder alleen maar meer achteruit gaat. Ze kan eigenlijk niet meer alleen thuis zijn maar hij wil niet zien. Ik ben dus steeds aan het zorgen voor mijn moeder maar soms ook aan het strijden tegen mijn vader die door zijn struisvogel gedrag mijn moeder, ons als kinderen maar ook zichzelf tekort doet. Ik ben bang voor wat er nog komen gaat en met hoeveel strijd dat gepaard zal gaan. Ook herken ik het schuldgevoel. Ik doe mijn best maar mijn ouders wonen op 1,5 uur rijden, ik werk fulltime en studeer daarnaast. Ik zie ze iig eens per twee weken. Lang verhaal.. Wat ik wil zeggen is dat ik met je meevoel. Ik herken je pijn en verdriet. Je moeder leeft nog maar is niet meer je moeder. Niet alleen ben jij een onbekende voor haar, maar zij ook voor jou. Ik zou er zoveel voor over hebben om nog 1 keer met haar te kunnen praten over dingen die er echt toe doen, haar mee te nemen naar een echo zonder dat het belastend voor haar is, haar weer te zien en horen schateren... Heel veel sterkte en kracht gewenst!! Voel je vrij om een PB te sturen mocht je daar behoefte aan hebben!
Wat een vreselijk nieuws! Mijn moeder is 60 en woont inmiddels 3 jaar in een verzorgingstehuis omdat ze dement is. Ik zie haar nog wekelijks maar o wat doet het pijn om aan te zien. Wat heb je een zware tijd gehad met je zwangerschap en de opname van je kindje. Pffff heel veel sterkte de komende tijd. Als je wilt mag je me pb-en en dat geldt ook voor Er14! Sterkte
Dank allemaal! Lieve berichtjes allemaal. Het gaat wel ok hoor. Ik heb al lang geleden afscheid genomen van wie ze was. Deze vrouw is al heel lang mijn moeder niet meer. Het is bij ons gelukkig juist die eerste paar jaren (ook door het overlijden van mijn vader) heel snel gegaan. Eigenlijk wist ze 10 jaar geleden al zowat niet meer wie ze was. Dus ik denk en hoop dat ze het niet heel lang heeft beseft wat er mogelijk aan de hand was. @ER14: jij ook heel veel sterkte. Jij hebt de lange mensonterende weg nog voor jullie. Je mag mij ook altijd pb-en als je ergens mee zit of tegenaan loopt. @2g4e: Jeetje wat jong was jouw vader. Jij ook een knuffel! Mag ik vragen waar uiteindelijk je vader aan gestorven is of hoe hij gestorven is? Ik heb nog geen idee wat we kunnen verwachten en of dit een lang stervensproces is.
Voordat hij stierf is er een heel proces aan vooraf gegaan hoor. In een notendop: hij liep in het begin aan een stuk door en kon absoluut niet stil zitten... Even later kon hij niet meer lopen en belande in een rolstoel. Hij lulde honderd uit over niets dat dan weer wel maar later zei hij niets meer, heel soms een vaag woordje. Van herkenning tot een dode blik in zijn ogen, hij keek dwars door ons heen. Van een beer van een kerel (100 kilo) tot een van binnen opgevreten mannetje van nog geen 50 kilo. Maar ieder geval is anders... Mijn pa was net 9 dagen overgeplaatst naar een geweldig verzorgingshuis en tijdens het eten begon hij te hoesten en ze hoorde dat hij vol dreigde te lopen. Om verstikking te voorkomen hebben ze hem direct naar zijn kamer gereden en de dokter van dat huis erbij gehaald en hij zou morphine geven om hem in slaap te krijgen voordat hij zou stikken (waar ik altijd bang voor ben geweest) maar gelukkig was zijn hart er klaar mee en nog voordat de dokter morphine toe kon dienen overleed hij aan een hartstilstand...