Schoonouders geen interesse

Hier was dat ook precies hetzelfde. Bij het vertellen van het nieuws begon het al. Mijn ouders waren door het dolle heen. De reactie van mijn schoonmoeder: oh, leuk, wil er nog iemand koffie?
De hele zwangerschap is er niet echt naar me omgekeken, ze vonden het ook heel vanzelfsprekend of zo. Vanaf dat ik heel klein was is er altijd tegen mijn ouders gezegd dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen dus het was echt een wondertje voor mijn ouders. Mijn schoonouders vonden het echter de normaalste zaak van de wereld.
Dit is wel degelijk veranderd toen hij er eenmaal was. Ze zijn heel betrokken bij het kleintje, belden supervaak hoe het ging in het begin, willen graag oppassen. Laatst op een feestje hoorde ik mijn schoonvader vol trots aan een vriend vertellen hoe leuk de kleine weer had gedaan tijdens een oppas middagje.
Het is vervelend dat ze geen interesse tonen, maar het kan wel veranderen. Ik zou zeker wel je eigen plan trekken, vooral bij zoiets als de bevalling. Maar als je schoonmoeder graag een pretecho wil en zij betaald, prima toch? Misschien komt het voor hun dan ook wat dichterbij als ze het kindje zien en verandert hun houding ook een beetje.

 

Wat vervelend zeg!.
Wist niet dat dat ook nog bestond zulke schoonouders.
Die van mij zijn namelijk totaal tegenover gestelde die willen bij elke echo weten hoe het is gegaan en ik neem ze ook zoveel mogelijk mee naar echo's en afspraken. Die hebben me nog net niet gevraagd toen de relatie van mij en mijn vriend serieus werd van maak ff een klein kind haha.. Tis dat mijn vriend en ik dat uiteindelijk zelf besloten hebben om zwanger te willen worden.

Doet pijn zoiets en al helemaal als jullie samen zo enthousiast zijn over de komst van de kleine, vooral voor je man.
Ook raar dat ze zo reageren als je man hun daarop aanspreekt. Vind het ook eigenlijk niet kunnen zoals ze doen en ook raar dat ze erbij zegt waarom ze een x mee wil zoiets hoort inderdaad uit intresse te komen vind ik en niet omdat een ander het aanraad om een x mee te gaan.

Ik hoop voor jullie dat ze nog bijdraait , want al die drukmakerij en stress is ook niet goed voor je. Ligt ook echt niet aan jou.
Probeer zoveel mogelijk te genieten van je zwangerschap samen met je man.

 

Ik snap je gevoel wel, maar ik vind het wel een beetje gezeur. Waarom verwacht je dat iedereen emotioneel betrokken is bij je zwangerschap? Vroeger dacht en deed men anders. Dan was je gewoon zwanger, dat was de normaalste zaak van de wereld, daar had je het niet over en vrouwen kleedden zich zo onopvallend mogelijk, echo's waren er niet... Nu zijn we compleet de andere kant opgeschoten en doen we alsof zwanger zijn zo ontzettend uniek en wonderlijk is, kunnen we nergens anders meer over praten en moet iedereen vreselijk enthousiast en betrokken zijn...

 

Dus er is wel interesse. Ze weten alleen niet goed hoe die te uiten?

Maar ik zou er zeker geen aparte echo voor inplannen. Ik heb nooit iemand anders meegenomen naar een echo dan mijn man en zoon. Wel natuurlijk naderhand met fotootjes rondgestrooid

 

Mijn schoonouders zijn wel geintereseerd. Niet teveel en niet te weinig.
Maar mijn eigen papa is er helaas niet mee bezig.
Het lijkt wel of het hem niets doet.
Alsof het normaal is.
Hij vraagt bijv. niet waneer de echo is of hoe het nu met de zwangerschap gaat.
En dat vind ik soms wel moeilijk.
Mijn mama is helaas een aantal jaar geleden overleden en weet zeker dat zij er anders mee om zou gaan.
Maar misschien hij dan ook omdat hij het nu juist moeilijk vind. Geen idee.
Maar snap wel dat je het moeilijk vind hoor.

 

bij mijn vorige zwangerschap waren mijn schoonvader en stiefschoonmoeder ook totaal niet enthousiast. Ik moest maar niet te veel hopen want er kon nog vanalles mis gaan.
ze wilden niet weten wat het geslacht was, en ze hebben het zelfs nooit aan de rest van de familie verteld!
Na de geboorte zijn ze 1x langsgekomen en wij zijn 1x naar ze toe gegaan. Zijn eerste verjaardag hebben ze gemist. Mijn man heeft verder geen broers of zussen, dus het is niet dat ze meer kleinkinderen hebben ofzo...
Deze zwangerschap hebben we ze nog helemaal niet gesproken en we zijn ook niet van plan om het ze te vertellen. Ze zien het geboortekaartje wel.
Dit soort mensen gaan niet veranderen in hele lieve grootouders. Vooral mijn man is er helemaal klaar mee. Ik denk zelf dat ze als ze contact willen, ze van harte welkom zijn hoor. Maar ik ga er geen moeite meer voor doen.

mijn advies aan jou: maak je niet te druk, je kunt niemand veranderen. Als zij geen energie in hun kleinkind willen steken, ook zelf er geen energie meer instoppen. En als ze opeens toch enthousiast worden, zou dat hartstikke leuk zijn.

 

Hier hadden ze in het begin niet veel interesse. We hadden voor de opa's en oma's wel een pretecho geregeld. Nu was de datum bespreken al een probleem want ze waren er bijna nooit. Op een gegeven moment een datum geprikt konden ze niet. Echt ik was er klaar mee. Mijn vriend heeft toen een ander datum geregeld.
Uiteindelijk konden ze toen ook niet, maar nu omdat mijn schoonvader in het zkh lag. Hier hebben we ook echt gezien wat het net ze deed. Mijn schoonvader moest onder het mes en deze heeft gejankt voor de operatie want hij wou toch echt zijn kleinzoon zien. Heeft de arts ook laten beloven dat hij deze kon zien. Wat het bij ons nog wat spannender maakte was dat ik ter gelijke tijd in een ander ziekenhuis lag ivm vroegtijdige weeen met 26 weken.
Ik merk nu dat ik bijna ben uitgerekend dat de interesse wel meer is. Ik denk dat als die kleine geboren is dat het dan echt wordt en er geen houden aan is. Ik merk dat het in het begin bij ons met angst en onwerkelijkheid te maken had.

Ik hoop dat het bij jullie gaat veranderen als die kleine is geboren.

 

Hier ook geen interesse van de schoon familie.
Zwager en vriendin negeren het en schoonouders hebben misschien 3 keer in 36 weken gevraagd aan mijn vriend hoe het ging.
Ze weten niet eens hoe ver ik ben. Ik heb een stokke wiegje gekregen zegt mijn schoonmoeder , oh zoiets ken ik niet. Ze gaven al eerder en daarna aan dat dat veel te duur was en dat je ook heus wel iets van 80 euro kon kopen.
Maar ze verwachten wel dat ze op ons kindje mogen oppassen.

Mijn schoonmoeder heeft vorig jaar geprobeerd mij en mijn vriend uit elkaar te krijgen door een andere vrouw op te hemelen. Ze bleef maar mails sturen dat hij te laf was om mij te dumpen. Terwijl mijn vriend aangaf aan haar dat hij gelukkig was en dat ze moest stoppen daarmee en dat hij niemand anders wilde.
Ik ben wat alternatiever en ze wil iemand die wat conservatiever is. Zegt ze dat ik apart ben en dat hoort niet

Ze belt minstens 2 keer per dag en smst zich rot. Ze heeft pech ons kind mag ze niet oppassen.
Mijn zwangerschap heeft ze niet verpest maar ze probeert het wel. Alle aandacht moet naar haar gaan en krijgt ze die niet dat verzint ze wel iets.

Geukkig hebben mijn vriend en ik mijn familie en lieve vrienden

 

Dit herken ik wel. Mijn schoonmoeder wilde bijvoorbeeld tot de 20 weken eigenlijk nog niet echt blij zijn en zag alleen maar problemen en gevaren. Pas daarna werd ze enthousiast en dat heeft me wel pijn gedaan... Achteraf kan ik er beter naar kijken en denk ik dat het ook wel een beetje bij haar past, ze heeft ook snel het gevoel dat ze teveel is, niet zomaar langs kan komen of zich ergens mee mag bemoeien, ook al geef ik altijd aan dat ik het hartstikke leuk vind als ze wel koffie komt drinken of gewoon betrokkenheid toont. Ze bedoelt het helemaal niet verkeerd.
En inderdaad, vroeger was het allemaal zó anders, het zou niet bij mijn sm opgekomen zijn om mee te gaan naar de vk. Nu is ze trotse oma en het kind moet nog geboren worden. Ik denk dat je niet teveel moet verwachten, probeer te bedenken dat je sm het vast helemaal niet verkeerd bedoelt... Zeker omdat ze ook al aangeeft dat ze niet weet wat ze bijvoorbeeld moet vragen. Ze vind het waarschijnlijk gewoon lastig.

 

Dan mag ik toch echt in mijn handen klappen met zo'n lieve schoonmoeder!!!!!!!!

 

Ik hoop voor je dat ze veranderen.. zoals je weet.. het is niet leuk... hoe rustig ik ook probeer te zijn ik ben en blijf eerder op mijn tenen getrapt door schoonmoeder en blijf (ben ik helaas achter) een dag of twee uit mijn doen als ik haar weer over de vloer heb gehad...
(kom daar niet meer omdat daar binnen gerookt mag worden)

 

Hier ook een schoonvader die het niet interesseerd.
Tien we om hulp vroegen met de meubels van het kamertje zei hij af omdat hij verkouden was, hij vraagt nooit hoe het gaat, en als ik al wat zeg dan hoort dat er nou eenmaal bij (het gaat verre van soepel, ik heb ME en Fybromyalgie en het gaat allemaal zwaar moeizaam).
Ik mag dus niks zeggen, maar hij denkt wel voor mij te gaan bepalen hoe mijn bevalling moet.
Hij vind namelijk dat ze een keizersnede moeten doen vanwege mijn ziekte, anders ben ik daarna veel te moe....
Ten eerste is daar niet zomaar een medische rede voor, de verlos weet wat ik heb en dat ik er wel tegenop zie, maar zomaar een keizersnede doen ze echt niet (en wil ik ook echt niet).
Ik vind het gewoon heel raar dat hij zich daar mee bemoeit, en niet over praten, nee op zo'n gebiedende, doordrammende manier.

Het is niet anders ben ik bang, probeer het naast me neer te leggen en af te laten glijden welke rare dingen hij bedenkt.

 

Hier ook van die s.ouders. Bij de eerste heb ik met 32 weken zelfs 2 dagen in het zkh gelegen en niemand van hen gezien, ook geen belletje toen ik weer thuis was Mijn s.moeder is sowieso teleurgesteld omdat we jongens hebben en zij had op meiden gehoopt. Heeft ze ook letterlijk gezegd :x
Volgende week gaan we vertellen dat we zwanger zijn van de 3e... Ik zie er nu al tegenop want m'n s.ouders hebben al een paar keer gezegd dat ze 3 kinderen niks vinden...en dat terwijl ze weten dat wij graag 3 kindjes willen, nooit een geheim van gemaakt.

 

Zei ze letterlijk dat ze teleurgesteld was, omdat ze 2 kleinzoons heeft? Dat is wel heel erg zeg! Daar zou ik ook boos om worden.

Mijn schoonmoeder heeft zelf 2 zoons en zei wel voordat ik zwanger was van de eerste dat het heel leuk zou zijn als wij een meisje zouden krijgen.. Kon ik me ook iets bij voorstellen. Zij houd net als ik van tutten! Maar teleurgesteld zijn als er dan toch 2 gezonde jongetjes zijn, vind ik echt belachelijk!!!

 

Ik kan er ook over meepraten. Bij mijn eerste zwangerschap 0,0 interesse van beide schoonouders. Van een man verwacht je sowieso minder interesse, dus daar kan ik wel mee leven. Maar van een schoonmoeder verwacht je toch wel meer, nu is het iets beter maar het voelt inderdaad niet zo fijn. Van mijn eigen ouders eigenlijk ook niet zoveel empathie als je 't mij vraagt, tja ik ben er al aan gewend eigenlijk...

 

Ik ben nog niet in verwachting maar ik weet dat mijn schoonmoeder ook geen grote interesse zal tonen.
Zo'n persoon is ze niet. Pas als het kindje geboren is wordt ze helemaal enthousiast

Dat begrijp ik ook wel, wat moet ze anders doen? Je handje vasthouden voor 9 maanden?
Een belletje is op zich wel oké denk ik, maar wat moet ze zeggen dan? Ik begrijp je schoonmoeder wel eigenlijk. *duikt voor vliegende stoelen*