In Vlaanderen is een kleine mediastorm losgebarsten nav deze blogpost over huilbaby's en wat dat doet met een mens. Misschien zijn ze ook hier mama's mee gebaat. lilith weet hoe donker het kan worden | Tales from the Crib
Een huilbaby kan je mentaal slopen, ik spreek uit ervaring. Mijn dochter krijste de eerste 2,5 maand van vroeg in de ochtend tot een uur of één 's nachts. Daarna werd het geleidelijk minder met dank aan medicatie. Na die periode ging ik meteen werken (verlof voorbij), maar mentaal was ik gesloopt. Voor mijn gevoel ben ik er nooit van bijgekomen. Ik was emotioneel gezien een wrak, ik kon in huilen uitbarsten om niets en kon sowieso weinig hebben. Nu heb ik nooit nare gedachtes gehad over mijn dochter, maar ik kan me voorstellen dat anderen die wel kunnen krijgen. Ik reageerde vooral op mijn man af, dus onze relatie leed eronder. Het is daarna wel goedgekomen, maar het was een heftige tijd die ik niemand toe wens! Ik ben ook erg bang geweest het weer mee te maken met mijn zoon, gelukkig lijkt het goed te gaan. Hij jammert soms en als hij huilt is hij te troosten. Een verademing dus niets zo vreselijk qua gevoel dan wanneer je jouw kindje ziet krijsen en pijn hebben en dat niets wat je doet helpt... ik heb echt ook soms met haar mee gehuild het was echt vreselijk Oh en ik heb overal mijn zorgen geuit, maar ik kreeg telkens te horen dat baby's nu eenmaal huilen. Uiteindelijk nam de vervangend huisarts me wel serieus toen mijn dochter rond de 2,5 maand oud was. Achteraf gezien had ik zelf hulp kunnen gebruiken om het te verwerken. Uiteindelijk heb ik het grotendeels verwerkt, het duurde alleen wat langer. Excuses voor evt. typfouten, ik reageer via mobiel en dat gaat vaak niet foutloos.
Ow wat vreselijk, kippenvel.. Inderdaad, wij zeiden thuis vroeger als zussen ook: dat je zoiets kan doen! Dan zei mn moeder niks en inmiddels toen ik zelf een huilbaby had: Weetje nog dat jullie dat zeiden? Ik begreep het wel.. Ja, ik nu inmiddels ook. Ik ben ook vaak wanhopig geweest. Nooit haar wat gedaan, maar wel een keer heel hard om mn man geroepen (ik was boven) en gezegd: Pak haar, pak haar aan of het gaat mis. Meteen daarna alles door de slaapkamer geschopt tot het nachtkastje toe... Maar gelukkig niet bij mn baby.. Het sloop je, het doet je hoofd gonzen, vreselijk. En nu besef ik pas dat ik die echte babytijd gemist heb.
Het is inderdaad heel herkenbaar, ik weet soms zelf niet hoe ik toch rechtop kon blijven staan en door kon gaan. Gelukkig is er nooit in me opgekomen mijn dochter iets aan te doen, maar ik heb zeker ervaren wat wanhoop met je kan doen. Ik denk dat iedereen in staat is tot iets gruwelijks, zo reageren op slaapgebrek, wanhoop en depressie is heel menselijk....
Het heeft zeker een grote impact. Mijn oudste heeft de eerste twee maanden heel veel gehuild, er waren dagen bij dat ze van 11 uur tot 23 uur zo goed als non stop huilde. Voordat we de goede hulp kregen....want het werd allemaal veroorzaakt door haar reflux. Met medicijnen en een goed ritme hadden we binnen twee weken een totaal ander kind. Maar zoooo slopend. Mijn jongste had geen reflux maar huilde wel behoorlijk veel en toen merkte ik pas hoeveel impact de oudste had gehad want ik kon er totaal niet mee omgaan, ik verstijfde gewoon totaal zodra zij begon te huilen en kon me alleen nog maar daar op focussen, zo bang weer een huilbaby te hebben. Echt niet leuk.
Heel herkenbaar, vooral het stukje over dat depressie een grote leugenaar is. Ik dacht ten tijde van mijn pnd ook dat kiezen voor een kind de grootste fout van mijn leven was. Gelukkig hem nooit wat aan willen doen maar wel vaak gedacht: was je er maar niet... kon ik de tijd maar terugdraaien... of ik hoopte dat er een dag zou komen dat andere mensen de zorg op zich zouden nemen, dat hij bij mijn familie zou gaan wonen oid Neem hem maar mee, dacht ik dan...
Heel herkenbaar, dit stuk. Heb echt zitten huilen toen ik het las, omdat het zoveel weer naar boven riep (Ben ook wel ongesteld, helpt ook niet echt, maar OK ). Ook wij kregen van professionals te horen dat het erbij hoorde. Pas toen we alles achter de rug hadden, besefte ik me dat ik een tegenvraag had moeten stellen, namelijk de vraag hoeveel huilen dan nog wel normaal was en hoeveel niet meer. Thirza huilde 12-16 uur per dag... Bij de jongste ben ik dus heel duidelijk gaan benoemen hoeveel ze huilde, in plaats van enkel te benoemen dat ze heel veel huilde, en toen kwam hulp wel snel op gang. Desondanks zijn we nog steeds niet uit de ellende: onze nachten worden nog steeds minimaal 2 keer onderbroken, maar meestal dus vaker, en we zijn moe. Heel erg moe. We trekken nu wel des te harder aan de bel in onze omgeving steeds, en dat scheelt een hoop. Er blijven altijd mensen die roepen dat het er wel gewoon bij hoort, dat je niet moet zeuren, die je zeggen dat je toch zelf zo graag kinderen wilde... Die laat ik tegenwoordig maar praten en dan neem ik afstand. Het is bijna niet over te brengen wat echt niet normaal meer is en wat dat met je doet Heb het stuk vandaag gedeeld via facebook en mijn ouders belden vanavond dat ze zich eigenlijk bij het lezen van dit stuk pas realiseerden hoe zwaar het voor ons is geweest en nog steeds is. En dan zijn zij er veel voor ons geweest, hebben ons heel veel uit handen genomen en hebben mee zitten luisteren en mee zitten troosten op dagen en avonden dat Caitlyn alles bij elkaar krijste... Zelfs dan is het als 'buitenstaander' dus haast niet te bevatten wat dit met je doet
Gelukkig *afkloppen* zijn onze meisjes geen huilbaby's. Maar wat ontzettend veel respect heb ik voor jullie meiden! Het lijkt me zo ontzettend zwaar en het wordt vaak zo onderschat. Ik heb 2 weken gehad, dat beide meiden een paar uur per dag huilden (o.a. reflux en krampjes). Pff dat vond ik al zo ontzettend zwaar, en dan vooral ook om te zien dat ze pijn hadden en ik kon de pijn niet overnemen. Diep respect heb ik voor jullie!
Helaas hier ook herkenning. Pnd en huilbaby is gewoon een zeer slechte combinatie. En eerlijk? Ik heb wel eens boven aan een trap gestaan en gedacht; "als ik je nu laat vallen heb je tenminste een reden om te huilen". Echter ik ben omgedraaid, heb mijn zoontje (nog steeds gillend) terug gelegd en ben weggelopen. Heb mijn man gebeld dat hij NU moest komen. En achteraf? Achteraf had hij 3 verschillende redenen om zo te gillen. Als ik eraan terug denk kan ik nog steeds janken, aan wat ik dacht. Gelukkig is hij nu een peuter, die lachend rondjes door het huis rent Ik keur niet goed dat iemand zoiets doet, het is moord. Maar begrijpen? Ja, helaas wel.
Heel veel respect voor alle mama's met een huilbaby. Wij hebben een maand gehad dat oms mannetje heel veel huilde en twee weken dat hij non stop huilde. Hij had een liesbreukje, toen dit verholpen was, was de pijn gelukkig weg en het huilen heel veel minder. Daarom nogmaals heel veel respect voor mama's die dit heel lang mee moeten maken.
Zo herkenbaar! Inderdaad het gevoel: waarom ben ik hier aan begonnen, waarom kan ik je nu niet gewoon weggeven aan iemand anders, en dat ik op een gegeven moment zelf niet meer wilde leven... Gelukkig nooit zover gekomen dat ik de jongens wat aan wilde doen. Hier twee huilbaby's gehad, met de jongste gaat het nu gelukkig ook wat beter, maar wat kan je je rot voelen en door een ontzettend diep dal gaan met een huilend kind de hele dag om je heen!
Heftig zeg, zeker dat je het bij beide hebt meegemaakt. Dat was nu bij mijn zoon wel een angst die ik had.. Zo bang dat ik het met hem weer zou mee maken. Bij elk klein huiltje al meteen schrikken en denken "oh nee, nu zal het vast beginnen". En meteen dat machteloze gevoel erbij en dan heb ik nu het geluk dat mijn zoontje heel tevreden is (tot nu toe althans) en zelden huilt. En als hij huilt is het echt prima te doen, een typisch baby huiltje en al helemaal niet gekrijs. Hoe lang het ook geleden is, die gevoelens van toen komen dan meteen terug... Dus ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk het voor je moet zijn geweest om het weer mee te maken. Echt heel heftig! Trouwens wat fijn dat het met je jongste nu wat beter gaat ik hoop voor je dat het steeds beter zal gaan!
Bedankt voor je lieve reactie! Inderdaad het 'gevoel' komt gelijk weer terug bij een tweede kind dat zo huilt! Ik begin gelijk weer te verstijven als ik het geluid hoor (bij de oudste is het verstijven pas gestopt toen hij ruim anderhalf was). Fijn dat je nu een baby hebt die alleen huilt als er daadwerkelijk wat aan de hand is, en toch nog kunt genieten van de babytijd! Dat is iets wat ik ontzettend gemist heb en nog steeds mis, ook omdat wij het bij twee kindjes houden Ik ben ook inderdaad ontzettend blij dat het nu stukken beter gaat, en hoop weer wat ritme te hebben voordat ik weer ga werken 24 december. (kma en verborgen reflux zijn redelijk onder controle).
Zeker herkenbaar en de tranen staan in mijn ogen. Bij mijn dochter "gelukkig" slechts 10 weken mee hoeven te maken, toen werkte de medicatie voldoende. Wij hebben ons staande kunnen houden doordat ze 's nachts doorsliep al was het van uitputting door het krijsen overdag (9-23 uur met ooit een 15-30 min. pauze). En wat herken ik veel van het robotgevoel wat je ontwikkelt om jezelf, en je kind, te beschermen. En achteraf besef je dat je de babytijd hebt gemist. En ook ik heb ze wel eens in haar bed gelegd, deur dichtgetrokken en babyfoon uit. Omdat alles wat je doet niet helpt en je frustratie je anders teveel kan worden. Nu bij de 2de, die gelukkig geen huilbaby is, besef ik het me des te meer dat ik zoveel heb gemist die eerste weken. Verstijven doe ik niet, maar wat hebben we in het begin bij ieder huiltje in de stress gezeten. En wat hielden we hem goed in de gaten om te kijken of we geen symptomen zagen van een reflux of iets dergelijks zodat we er nu eerder bij zouden zijn. Over zoiets kun je niet oordelen tot je zelf in de situatie hebt gezeten.
Het is zo herkenbaar. En wat jammer dat dit ook voor vele andere herkenbaar is. En wat ik al helemaal jammer vind dat er zo weinig hulp voor is. Ik heb vaak nare gedachtes gehad om onze dochter iets aan te doen. Ik heb vaak mijn vriend gesmeekt om thuis te blijven omdat ik niet kon garanderen of het goed zou gaan die dag. Wij zijn maanden niet buiten geweest omdat dit niet mogelijk was. Er zijn genoeg spullen hier in huis gesneuveld om mijn frustratie kwijt te kunnen. En nu nog raak ik volledig in paniek als ik kinderen hoor huilen. Het gaat nog steeds niet zoals het "moet" maar wat zijn we trots op onze meid. Ook zijn wij blij dat ze als huilbaby bij ons mocht komen. Het had immers veel slechter kunnen aflopen.
Redelijk herkenbaar, kippenvel en tranen. Ik kan nog steeds niet tegen gehuil, van welk kind ook, maar helemaal niet van mijn eigen kids.
Met tranen in m'n ogen lees ik dat artikel en jullie verhalen. Ik kan me heeeeeel goed indenken dat jullie deze gedachten hebben gehad. Wat een vreselijke tijd hebben jullie gehad . Respect voor jullie!!!
Ach dat is toch rot ik kan me precies voorstellen hoe dat is, ik heb het nu ook nog als mijn zoontje begint te huilen. Mijn eerste reactie is een soort stress gevoel. Toch bizar dat zo'n gevoel na een lange tijd er nog is.. Dat verstijven herken ik zeker ook! Maar voor mij is het nu makkelijker, omdat mijn zoontje wel te troosten is en niet krijst maar gewoon huilt. Voor jou moet het toch enorm zwaar zijn En wat jij zegt.. Jij mist nu weer die babytijd. Dat moet een rot gedachte zijn. Ik heb echt gehoopt dat ik deze keer met mijn zoon wel een leuke babytijd mag hebben en tot nu toe heb ik dat inderdaad. Maar elke dag houd ik er rekening mee dat het over kan zijn en het krijsen kan beginnen, ik durf niet te hopen dat het goed blijft gaan. Ik denk een soort zelfbescherming. Ik hoop dat het ruim voordat je moet werken weer beter gaat. Het is niet leuk als het net goed loopt en je meteen moet werken (zo ging het bij mij bij mijn dochter ook en dat is niet leuk). Sterkte!