Nee, maar het is ook geen schande voor moeder om dan nee te zeggen. Overigens zou mijn moeder het wel kunnen/willen, maar mijn stiefvader die 7 jaar geleden 2 TIA's heeft gehad, trekt dat dus niet meer. Hij is al gesloopt als wij daar 2 dagen zijn. Ik zou dus zeker niet van mijn moeder verwachten dat zij mijn dochter voor een week zou hebben. Dat trekt hij gewoon niet. En moeder dan maar naar hier halen gaat al helemaal niet, hij durft niet alleen thuis te zijn. Ja, ik vind dat je voor je familie klaar moet staan, maar wel binnen de grenzen van je eigen kunnen. Willens en wetens over je eigen (fysieke) grenzen gaan is niets nobels aan ... Maar ronduit stompzinnig Ben het met Dirksmama eens!
Je gaat er nu vanuit dat haar moeder het ook echt niet kan, als dat zo is dan vind ik het geen schande om nee te zeggen. Maar wat ik begrijp uit ts haar verhaal is dat zij daar zelf behoorlijk aan twijfelt.... En als dat het geval is (dat ze er wel toe in staat is om op te passen, ook al moet ze daarvoor dingen laten), dan vind ik dat heel erg dat je als moeder zijnde je kind niet helpt.... En dan begrijp ik heel goed dat ts teleurgesteld is. Dat is toch ook haar vraag? Maar goed, dat heb ik al vaker gezegd.... Dat is MIJN mening....
Maar wie bepaalt dan wat een ander kan of moet kunnen? TS vraagt, moeder zegt nee ivm gezondheidsklachten. Is toch wel simpel toch? Een avondje sporten is nog wat anders als 24/7 2 kleinkinderen hebben.
Nee, haar vraag is of ze teveel verwacht. Dat ze teleurgesteld is, is duidelijk. Een vraag hoort open te zijn. Verwachtingen creëer je zelf.
Hier twee oma's die met liefde en plezier oppassen, maar ook toegeven na een dag (met 1 dreumes) gesloopt te zijn... een hele week zou voor hen ook teveel zijn, laat staan met twee van die draakjes! Je zegt dat je moeder weinig verplichtingen heeft. Je zou kunnen overwegen, als jullie ook haar reiskosten kunnen dragen, om de kinderen en haar mee te nemen. Kan in principe je partner voor ze zorgen, maar kunnen hij en je moeder het zorgen voor de kinderen en het zorgen voor jou afwisselen op de tijden dat je de kids er niet bij kan hebben.
Ik zit deze topic ook met mijn mond open te lezen ....(en dan denk ik aan alle grote monden over hoe belangrijk de band tussen ouder en kind is, en dat de moeder de enige is waarmee een kind gehecht moet zijn enz enz enz) Maar ontopic: natuurlijk zou mijn moeder het doen, mijn vader ook met zijn 3 hernia's. Als ie het fysiek niet aan zou kunnen, zou die wel een oplossing zoeken, vrienden/familie regelen om even te helpen enz. Het gaat om een week, geen jaar. Het gaat om medische noodzaak.. Het gaat om een hulpkreet van je eigen kind!! Overigens zou ik hiervoor ook mijn zus, schoonbroer, of tante kunnen vragen. Als ik op tijd zou aangeven dat ik hiervoor een week oppas nodig heb voor 3 kinderen van 4 jaar, zouden al deze mensen met alle liefde een week vrij nemen en hier in huis komen zitten. Zonder twijfel.. Andersom ook. Dat doe je toch gewoon voor je familie..
Nee hoor, ik denk dat juist veel ouders hun kinderen naar opa's en oma's brengen om een sterke familieband op te bouwen en te behouden. En dat gaat moeilijk met alleen maar formele visites. Als ik reacties in deze topic lees hoe koud en afstandelijk zelfs ouders met hun eigen kinderen omgaan, en wat de (non)verwachtingen zijn, is dat hard nodig naar mijn idee. Stel je voor dat je het leven deelt met je familie, in plaats ze te zien als een formaliteit?
Ik vind dat je als je eenmaal volwassen bent je je ouders moet respecteren, niet claimen. Je kunt vragen, niet eisen, en je moet tevreden zijn met het antwoord dat je krijgt. Als een ouder zegt 'ik kan dit niet', dan hoor je dat te respecteren. En dan maakt het niet uit of dat niet kunnen lichamelijk, geestelijk of anderszins is.
Maar als ik dit lees: je ouders en jij hebben zo te zien allebei een groter netwerk waar je een beroep op kunt doen. Zo te lezen is TO erg close met haar moeder, maar hebben ze blijkbaar geen van beiden een stevig netwerk om op terug te vallen.
De andere familie woont blijkbaar aan de andere kant van Nederland. Als ze met zoveel noodzaak naar de andere kant van de wereld moeten vliegen, maken die 200km extra toch niks meer uit? En zijn er geen broers/zussen/vrienden/schoonfamilie/buren enz die kunnen helpen in nood, om oma te ondersteunen? Voor 2 kleine kinderen zou in deze situatie het beste zijn om 1 vertrouwd gezicht te houden en liefst in eigen huis te blijven voor die week. Het gaat maar om 7 dagen (sommige hier doen alsof de moeder een jaar lang vast zou zitten aan kleinkinderen). Als de rest van de familie/vrienden even bijspringen en ieder een dag de moeder komen helpen is de week zo voorbij. De ouders van hele zieke of extreem premature kidneren vertoeven maandenlang in ziekenhuis, waarbij de partner werkt of ook zeer vaak in het zkh moet zijn. De broers/zussen van deze kinderen worden ook vrijwel altijd door de familie opgevangen. En dat duurt veel langer dan een week. Ik heb iig bijna nooit gelezen op de prematurenforum dat iemand schrijft dat ie niet bij de baby van 26 weken kan blijven omdat niemand wil oppassen op oudere kinderen, omdat 'het te druk is'. Dat zou toch bijna onmenselijk zijn? En ik ga even vanuit dat het bij TS ook om een medisch nood gaat. En dan praat je niet over gemak of wensen. Het is een zeer beperkte periode ook nog.
Juist daarom snap ik niet waarom het zo op de oma zou moeten hangen. 200km t.o.v. 10 uur vliegen is vlak om de hoek. Oma geeft aan dat ze niet kan. Dus je zoekt iemand anders.
Mijn moeder zou het zeker doen als het om een operatie gaat, of ze zou zelf met me meegaan zodat mijn vriend thuis zou blijven met dochter. Maar ik kan niet in iemand anders zijn situatie kijken, en als je een goed gesprek hebt gehad met je moeder en ze geeft aan het niet te kunnen, heb je je daar helaas bij neer te leggen.
Toch ook wel super dat ze haar grenzen aangeeft. Maar je hebt haar nodig. Het is dus belangrijk dat je steun hebt. Maar je kindjes gaan nog helemaal niet naar school en 1 hele week oppassen op 2 kinderen is ook wel erg veel. Mijn moeder zou het ook doen hoor, maar die heeft geen last van haar rug en werkt verder niet.
Klopt, en ik vind persoonlijk dat je van je moeder moet kunnen verwachten dat ze voor je klaar staat in geval van nood... Hier zou ook echt iedereen (maar dan ook echt de hele familie incl ooms en tantes) klaar staan voor ons! Mensen zullen mij egoïstisch vinden dat ik dat dan zou verwachten van mijn moeder.... Dan is dat maar zo, ik zou het zelf namelijk ook doen voor mijn kind! En ik durf mijn handen ervoor in heg vuur te steken dat mijn moeder dat ook had gedaan (als ze nog geleefd had..) Ik ben met deze normen en waarden opgevoed en op deze manier zal ik ook altijd voor mijn kind klaar staan, of hij nu 3 of 50 is!
Hier precies hetzelfde..... Vind het te bizar voor woorden.... In zulke situaties zou je er niet eens om moeten vragen, maar dit zou vanzelfsprekend horen te zijn! Maar goed, ik zal nu wel allemaal reacties krijgen van: hoe durf je dit van iemand te eisen?!?! Etc.... Ik heb duidelijk een heel andere mening en we zullen het absoluut niet eens worden met elkaar. Ik hoop voor ts dat ze een oplossing vind voor haar 2 kleintjes!!
Ik vind het wel veel gevraagd, en snap dat een week voor je moeder teveel is, moet je moeder het helemaal alleen doen of is je vader er 'S nachts ook bij? Is het niet mogelijk om te kijken of je kinderen bijvoorbeeld overdag naar de opvang kunnen? Misschien valt dit ook te regelen met de ziekenfonds. Nu is een nacht met 2 kinderen onder de 3 ook heel zwaar, maar heeft ze wel overdag kans om een beetje bij te komen. Mijn moeder zou het met alle liefde doen, en heeft dit in het verleden ook gedaan toen ik bij hen woonde (uit elkaar met vader kind) en ik met spoed werd opgenomen. Zoon ging toen wel hele week naar de opvang (net als normaal) maar ook dat was heel zwaar. Mijn moeder past 2 dagen in de week op (voorheen 1 dag) maar kan dit dan deels ook samen met mijn vader doen.
Iedereen blijft maar doorzagen dat het normaal is dat je je kind helpt en voor je kind klaar moet staan. Maar het moet ook KUNNEN. Dàt is pas egoïstisch.