Verliefd worden kan iedereen overkomen. Er is alleen geen enkel excuus voor het bewust (!!!) belazeren van je partner. En dan kan je het net zo mooi verdraaien verpakken verklaren of vertellen. .dat is alleen maar een verkapte poging om het goed te praten. Het is gewoon not done, welk excuus je ook probeert te verzinnen.
Ooeeh hier smullen de roddeltantes van hoor, wahaha. Alleen die reacties al zijn super vermakelijk TS, man up en vertel het je man. Kijk vanaf daar verder.
Je zit idd fout zoals je zelf al aangeeft. Maar je durft geen beslissing te nemen en dat is echt oneerlijk tegenover je vriend! Wees gewoon eerlijk naar jezelf en je vriend. Zo kan het toch niet langer? Jij hebt de keuze, jouw vriend kiest hier niet voor maar heeft zeker recht op de waarheid.
Neve, ik zou je iets willen vragen - om een idee te krijgen over jouw gevoelens voor 'man2'. Als jij ligt te vrijen met 'man1', heb je dan het gevoel dat je vreemd ligt te gaan tegenover 'man2'? Hoe vindt man2 het dat jij nog intiem bent met man1...hebben jullie het daar wel eens over? Ik heb 1 ding geleerd...een huis, auto, baan en geld is ALLEMAAL vervangbaar. Daar wil je geen 30 jaar van je leven insteken. Maar liefde, of juist geen liefde, wil je daar 30 jaar van je leven aan besteden?! Sterkte met je beslissing...maar hoe dan ook vind ik wel dat je het man1 moet vertellen. Want als je dat niet doet is ZIJN leven een leugen. En vreemdgaan is erg en erg pijnlijk, maar je leven als een leugen zien is nog veel erger. Laat aan hem de beslissing wat HIJ met ZIJN leven wil doen. Net zoals jij de beslissing moet maken over JOUW leven. Maar alles gebaseerd op feiten en waarheid. Want zonder waarheid kan je nooit een oprechte beslissing maken.
Goh ik sta ervan te kijken dat dit topic nog open is. Ik heb het er met mijn man over gehad en zoals ik al wist deelt hij mijn mening. Ik heb een goed huwelijk en hou van hem. Maar toch zijn wij beide wel zo reëel om te beseffen dat je ook verliefd kan worden op een ander. Daar zijn wij niet naar op zoek en daar staan wij ook niet open voor. Maar het kan je wel gebeuren. En ik hoop dat ik hier dan over kan praten met mijn man. Dat we elkaar begrijpen, respecteren en vertrouwen. Want ondanks dit besef willen wij samen oud worden en hou ik van hem. Hij heeft ook gevoelens en gedachtens. Hij is niet mijn bezit en ik leg hem niet aan de ketting.
nou sta er eerder van te kijken dat er nog steeds reacties komen terwijl ts niet eens meer reageert.... zo hoort het ook in het huwelijk naar mijn idee, overal met elkaar over te kunnen praten. ook over dit soort dingen.
sow de ochtend van mn werk is al om... heb alle reacties gelezen, zo gaat mn werk dag wel snel ben zelf vreemdgegaan bij mn ex, ze weet dit niet, nog steeds niet en krijgt ze ook nooit te weten. ik heb hier wel spijt van achteraf en zal t mijn huidige vriendin ook niet aandoen, weet nu wel beter. maar het is wel gebeurt en ik zei idd ook dat ik dat nooit zou doen. maar TS vraagt om raad en niet om dr te veroordelen ofzo. ze moet zelf een keuze maken over hoe en wat. ik vind t zeker niet goed wat ze gedaan heeft maar terugdraaien kan ze het echt niet meer. succes met je keuze meis!
Amen to that. Niets meer aan toe te voegen. Misschien piepen de meeste wel anders als ze in dezelfde situatie zouden zitten.... geloof me, ´je bedrogen voelen´ is een understatement.
Omgekeerde wereld. In de normale wereld is vreemdgaan een no go. In deze wereld is de normale wereld taboe. Vreemdgaan is laag. Iedereen heeft normen en waarden en vreemdgaan past niet daar in. Dat de leden aangevallen worden wanneer ze zeggen dat vreemdgaan walgelijk is. Vreemd is dat.
Verliefd worden op een ander kan gebeuren...zelf denk ik dat er dan al iets niet lekker zit in je relatie ... Maar er een tweede liefdes relatie in het geheim op na houden is een no go.... Hoeveel pijn doet het je partner als hij weet dat al maanden lang hij niet de enige is die met jou in bed ligt... Zelf heb ik het meegemaakt en ik weet hoeveel pijn het doet,en hoe je toekomst hierdoor bepaald word. Mijn vertrouwen is erg lang weggeweest,nu gaat het wat beter maar de achterdocht blijft..l Het idee ook dat hij zijn l*l destijds in diverse andere dames stak en s'avonds bij mij in bed kroop...bah dan voel je je echt laag en gebruikt...
TS, nu je al van zoveel hier hebt gehoord dat je het niet kan maken om het langer te verzwijgen, ben je nu dan ook overtuigd dat je het je vriend moet vertellen? Ongeacht of je met die ander verdergaat of niet.. Ben wel benieuwd hoe je er nu tegenaan kijkt...
Aangezien na mijn vorige post er veel beamende reacties (die ik overigens weinig vind toevoegen) op dit bericht zijn geweest wil ik hier wel op reageren: Ik snap eigenlijk niet zo goed dat iedereen juist dít dan een goed bericht vindt. Veel van jullie blijven hangen bij het feit dat ik ben vreemdgegaan. Ja, dat is de essentie van dit hele probleem, en ja, ik ben de oorzaak. Toch was dat niet de vraag of het probleem in het begin van mijn topic waar ik advies over vroeg: ik geef namelijk ook in elk bericht aan dat ik wéét dat ik fout zit en dit niet goed aangepakt heb. Ik wéét dat ik te ver ben gegaan en túúrlijk is het 't makkelijkst om te zeggen dat ik het moet opbiechten. Echter, probeer je eens te verplaatsen in mij. Ondanks dat ik degene ben die alles veroorzaakt heeft en dus ook degene mag zijn die de pijn gaat voelen is dat echt veel makkelijker gezegd dan gedaan!! "Ik hou niet zo van die zoetsappige praat." of dat ik in een slachtofferrol kruip, vind ik ook een beetje overdreven. Wat is sappig, verbloem ik, of maak ik mooier dan het is? Op welke manier vinden jullie dat ik me als slachtoffer opstel? Misschien komt het zo over omdat iemand die de veroorzaker is ook gevoel heeft en die hier nu toont. Het blijkt misschien niet allemaal zo zwart/wit als je bij het woord 'vreemdgaan' in eerste instantie denkt? Misschien is daar niet eerder bij stil gestaan of is dat moeilijk te begrijpen? Ik vertel de situatie uiteraard vanuit mijn eigen standpunt. Probeer eens te beseffen dat iemand die vreemdgaat ook een hart heeft en daardoor flink door elkaar geschud kan worden. Dat betekent niet dat ik het goed praat (wat ik ook aangegeven heb in mijn vorige bericht), maar dat er méér achter zit dan alleen lust of simpel "mijn benen spreiden". Waar ik het hier steeds over heb zijn mijn gevoelens tegenover man1 en man2. Veel van jullie verbinden dat alleen maar aan de seks. Verder dan dat komen veel reacties niet. Waar ik op dit moment mee zit is dat ik niet weet welke gevoelens ik moet volgen: gevoel of verstand. En in hoeverre zijn de gevoelens vertroebeld door de spanning of het onbekende? In hoeverre laat ik me beïnvloeden door de sleur van mijn relatie met man1? Wat ik ook jammer vind is dat er in dit bericht wordt gezegd dat ik mijn toekomst opbouw met mijn man en dat het maar aan mij is wat ik met eventuele gevoelens doe. Ik heb in mijn verhaal uitgelegd dat ik deze man2 al een paar jaar geleden heb ontmoet en dat deze gevoelens al een paar jaar spelen. Ik zit nu op een punt waar ik begin te twijfelen aan mijn eigen oprechtheid dat ik nog aan het werk moet voor de toekomst met man1. Veel van jullie gaan er volgens mij steeds van uit dat dit een opwelling is, maar dat is dus niet zo! Mijn relatie is niet perfect. Ik kom er nu achter dat ik misschien minder gelukkig wordt van de dingen die ik tot nu toe heb opgebouwd en dacht waarde aan te hechten. Dat ik twijfel of ik mijn leven met deze man1 wil delen. We hebben het niet slecht, totaal niet! Maar zo'n verliefdheid (die ik verkeerd heb aangepakt, ja!) laat me daardoor nu wel extra twijfelen. En dan kom ik weer bij dezelfde vragen die ik hierboven ook stelde: Welke gevoelens moet ik volgen: gevoel of verstand. En in hoeverre zijn de gevoelens vertroebeld door de spanning of het onbekende? In hoeverre laat ik me beïnvloeden door de sleur van mijn relatie met man1? Ik vind het ook jammer dat veel van jullie blijven hameren op open kaart spelen en een grote meid spelen. Want ja, dat zou het beste zijn. Eerlijkheid duurt het langst, absoluut! Toch geloof ik er niet in dat het ons uiteindelijk in onze relatie gelukkiger zou maken als ik het nu op tafel zou leggen. Ik vind dat ik op dit moment zelf die fout heb gemaakt en nu die last bij me moet dragen. Ik wil hem daarmee op dit moment niet mee belasten. Zeker niet nu ik door alle emoties heen en weer gesleurd wordt en zelf niet eens weet waar ik sta. Sommigen van jullie zullen dit egoïstisch vinden, maar ik doe dit niet alleen voor mezelf. Leven in een leugen is fout, maar goed, dat heb ik er nu zelf naar gemaakt.. Mijn man verdient beter, inderdaad. Maar hij verdient het op dit moment ook niet om in een zwart gat te vallen, dus zo lang als ik zelf niet weet waar ik sta wil ik hem daarvoor behoeden. Verder wil ik op dit moment ook nog even alle mensen bedanken die me PB-tjes hebben gestuurd. Het valt me op dat mensen hier zo hard oordelen dat veel meiden die het zelfde hebben meegemaakt of op dit moment ook meemaken niks durven of willen zeggen. Ik vind het heel fijn om er op een serieuze manier over te kunnen praten en een beetje feedback of advies te krijgen. Alleen ervaring uitwisselen is op dit moment al fijn, ondanks dat we allemaal weten dat het fout is wat we hebben gedaan of aan het doen zijn. Ook een aantal mensen die hier in deze topic voor me opkomen vind ik lief. Ik ben blij dat jullie door de situatie heenprikken en de discussie wilden aangaan zoals ik die eigenlijk had gehoopt en bedoeld. Het was misschien naïef om te denken dat het ook zo zou uitpakken, want ik heb onderschat hoe heftig dit moet zijn voor mensen die het vanaf de andere kant hebben meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat jullie zonder compassie reageren, en totaal geen medelijden of begrip hebben. Toch is het denk ik voor ons beide goed om de situatie ook eens vanaf de andere kant te bekijken, uiteindelijk zorgt dat wel weer voor inzicht.
Als je wil weten wat er bedoelt wordt met zoetsappige praat, moet je je bovenstaande stuk nog maar eens lezen. het gaat allemaal om ik, ik, ik en dan volgen er vervolgens tig excuses voor je foute keuzes en gedrag. je biecht het nu niet op om je partner te sparen? daar geloof ik helemaal niks van! pijn gaat het doen voor hem en hoe langer je dit verzwijgt, hoe meer pijn het zal doen. Ik krijg de indruk dat je eerst zelf wil weten ( en je schaapjes op het droge wil hebben) voor je een beslissing neemt. Vind je niet, nu je je vriend aan het bedonderen bent, dat hij degene is die recht heeft om die keuze te maken?! Bovendien ben ik van mening dat je pas een " keuze" kan maken als je het van een afstandje bekijkt. je minnaar ( en zo noem ik hem, want ook al ken je hem al langer en hebben jullie zulke fijne gesprekken, je kent elkaar pas echt goed als je echt een relatie hebt waarin je alles deelt) is het op dit moment helemaal voor je, dus je huidige vriend heeft zo sowieso geen schijn van kans ( als hij die kans nog zou willen).
Dit vind ik echt heel erg, sorry.. Je laat de keuze dus gewoon aan jezelf.. Zolang je nog bij man1 bent (of dat nou blijvend is of om nog niet besloten gaat) zeg je niks.. Dit is echt een keuze die bij hem zou moeten liggen, niet bij jou.. Desnoods nog met de woorden erbij dat jij je gevoelens nog niet op een rijtje hebt en, zelfs als hij nog verder wil gaan, jij niet zeker weet of JIJ dat nog wel wilt.. Daarna heb je dan de keuze.. Dit is inderdaad puur egoisme, ik kan het echt niet anders zien, sorry..
Ik ga je niet aanvallen, wel vind ik het zeer onverstandig om nu met jou vriend een kindje te krijgen. Ga stiekem weer aan de pil en denk dan goed na. Verder ga ik niet zeggen wat ik hier van vind ik wens je veel succes!