Hoi dames, Allereerst zal ik even mijn hele verhaal vooraf vertellen. Mijn vriend en ik zijn nu 4 jaar samen. Bijna 2 jaar geleden bleek ik zwanger te zijn van ons eerste kindje, totaal onverwacht maar toch ervoor gegaan. Wij woonden toen bij mijn moeder. Een ehm.. moeilijke vrouw zegmaar. Ik had toen heel weinig contact met mijn vader, en die was zoals verwacht ontzettend kwaad toen hij hoorde dat ik zwanger was. Ik was toen nog 19 en mijn vriend 21, en ik zat op de helft van een pittige bbl opleiding in de zorg. Mijn vriend had wel een vaste baan. De eerste 20 weken van mijn zwangerschap waren vreselijk met een hoop discussies met mijn vader, en de ouders van mijn vader. Tijdens de zw schap zijn mijn vriend en ik samen gaan wonen en is uiteindelijk ons prachtige dochtertje geboren. Ik heb na mijn bevalling vrijwel direct weer mijn opleiding hervat, en deze afgelopen juli behaald. Ook ben ik ruim 38 kilo afgevallen, gaat het met ons gezin beter dan ooit en heb ik weer zeer goed contact met mijn vader en de rest van de fam. Ze zijn gek op kleine L.! Maar nu komt het.. eind sept zijn wij gestopt met de pil. Ja we zijn nog jong, en L. Is net 1 jaar oud. Maar wij dachten alles gaat zo goed, we laten de natuur zijn gang gaan. 2e ronde: zwanger. Ontzettend gelukkig zijn we ermee! Wij dachten waarom wachten totdat L. Naar school gaat ofzo? Ik wil graag verder leren maar als ik dat nu 4 jaar uitstel en L. Gaat dan naar school, en er komt dan een 2e kan ik het weer 4 jaar uitstellen! Ook financieel hebben we het voor mensen van onze leeftijd (21 en 23) heel goed. We nemen onze verantwoordelijkheid, krijgen vaak zat te horen dat we iets leuks moeten doen samen omdat we constant zelf voor L. Willen zorgen. We hebben vaste oppas, mijn schoonmoeder werkt niet en vind kinderen geweldig. Maar toch ben ik doodsbang voor de reactie van mijn familie. Ik ben bang dat ze het niet accepteren en er weer ruzies zullen volgen. Ik vind het heel moeilijk om te genieten zolang dat nog speelt, want ik wil het ze niet te vroeg vertellen.. zit er al de hele dag om te huilen. Ja, we zijn jong. Maar als het goed zit, we onze verantwoordelijkheid nemen, en we allebei een vaste baan hebben en dus ook echt 2 kindjes een goed leven kunnen bieden, is het toch niet raar ofzo? Of ben ik nu zo naief... Graag jullie tips. Liefs van mij
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Misschien valt de reactie van je familie mee, nu ze kunnen zien dat jullie het gewoon goed voor elkaar hebben? En anders: tsja, het is jullie leven, daar heeft een ander niets over te zeggen. Ik denk dat jullie het beter voor elkaar hebben dan menig stel dat tien jaar ouder is! Geniet er lekker van!
Jullie hebben nu toch bewezen dat het hartstikke goed gaat? Als er nu mensen zijn die het er niet mee eens zijn is dat verder hun probleem. Lekker vertellen en alleen de leuke reacties onthouden en genieten van je zwangerschap.
Eens met bovenstaand, jullie hebben het goed voor elkaar! Er is toch geen reden voor commentaar? En zo wel, boven gaan staan. Gefeliciteerd
Op een of andere manier lijkt het wel alsof ik het nooit goed kan doen bij ze. Ik wil gewoon zo graag dat iedereen trots op mij/ons is, dat ik daar zelf gek van word. En juist door de angst voor hun reacties ga ik me afvragen of ik het allemaal wel aankan, 2 kindjes. Terwijl het zeker weloverwogen en zeer gewenst is. Pff wat kan een mens onzeker zijn hè...
Joh meis mensen hebben altijd wat te melden... Hier zwanger (7e zwangerschap) van de derde, oudste hebben we geadopteerd , jongste ben ik in 2012 van bevallen.... Ik durf t ook niet te vertellen alsof we ondankbaar zijn ofzo.... Ik ben 35, jaren getrouwd, beide vaste baan.... Mensen hebben altijd hun woordje klaar!! Laat ze doen, jullie leven en jullie keuze!!!
Niks van aantrekken. Jullie leven! Hier zal men ook niet enthousiast zijn als we ooit mogen vertellen zwanger te zijn van nr. 3. Mijn ouders vinden dat nl. een belachelijke 'keuze'.
Dit is zo waar. Wij kregen ook de opmerking dat we er niet klaar voor zouden zijn vorig jaar. Mensen denken dat ze over alles hun mening maar mogen geven, ongevraagd. We zijn nu 32 en 31 jaar, beiden een goede baan en ja ik studeer daarnaast nog. En nee, tuurlijk kunnen we niet overzien hoe de komst van een kind alles verandert. Maar ik vertrouw op de basis die we de afgelopen acht jaar gelegd hebben. Vertrouw op jezelf, jullie zijn gelukkig. Er is niets belangrijker dan dat!
Gefeliciteerd! Jullie leeftijd zou helemaal geen invloed moeten hebben op wat andere mensen vinden. Ze zouden juist trots op jullie moeten zijn! Ik hoop ontzettend dat ze dat zelf ook in zullen zien en blij kunnen zijn met een tweede kindje op komst!
@ts gefeliciteerd, jullie hebben je zaakjes toch prima op orde? Ik lees niets waarom t raar zou zijn dat jullie voor een 2e zijn gegaan. Hoe zijn je ouders met je huidige kindje? Het is dit keer een bewuste keuze. Heb vetrouwen in jezelf en vertel t ook met vertrouwen en blijdschap aan je moeder. Ik denk dat je dan sterk overkomt en de reactie dan mogelijk ook anders is dan dat je het met twijfel verteld. En als het toch tegen valt, geef dan nogmaals aan dat jullie er blij mee zijn.
Mijn moeder heb ik het al verteld, die is dolblij! Alleen mijn vader nog... ik las net toevallig een oud whatsapp berichtje terug van september, waarin we het over mijn dieet hadden. Hij zei: weet wel dat snel een 2e kindje/zw schap funest zal zijn voor je lichaam! Het gaat hem dus denk ik om mijn gewicht. Ik ben de afgelopem 9maanden 38kg afgevallen, ik woog 107 kilo.. hij is als de dood dat dat weer zo gaat worden denk ik. Hij heeft bij al zn kinderen een ideaal beeld voor ogen waardoor op mij zoveel druk komt te staan naar zijn verwachtingen te voldoen. De mening van mijn fam is denk ik zo belangrijk voor mij omdat ik deze zw schap "goed" wil doen zegmaar, echt ervan genieten. Bij mijn 1e was ik een wandelende bom van stress, ik had hyperventilatie en paniekaanvallen, discussies en ruzies over en weer, ik heb tot 25 weken gerookt. Heel slecht, ik weet het deze keer ben ik direct gestopt met roken, foliumzuur gaan slikken, ik eet gezond, pak mijn rust en probeer te genieten! Dat maakt het zo moeilijk, de druk die ik mezelf opleg dat ik deze zw schap anders wil doen. en gedeeltelijk ook wel hormoontjes denk ik
Fijn dat je moeder blij was, hopelijk reageert je vader ook zo. En voor jezelf, je doet t nu toch al anders? Probeer dat in te zien en jezelf minder onder druk te zetten. En die hormonsters... tja daar valt verder weinig aan te doen. Succes, relax, en geniet maar forceer t niet.
Meid... Het komt goed, echt! Wij waren ook 19 bij de eerste. En was 25 met 3 kinderen, dol gelukkig!! Leeftijd zegt niets, je hoeft niemand iets te bewijzen. Zorg er alleen voor dat je een goede moeder bent, zorg goed voor je kinderen, je relatie en jezelf en alles zal goed komen! Gefeliciteerd , zet het van je af, en straal! Als mensen aan jou kunnen zien dat je DOL blij bent met jullie 2e wonder zullen mensen blij worden mét jou! Geniet ervan!
Als jullie gelukkig zijn dan moet je je niks aantrekken van anderen. Jullie doen het prima! En als je vader en moeder niet trots op jou kunnen zijn dan kunnen ze dat ook niet op zichzelf zijn, je komt voort uit hun en dus een stukje van hun, niet trots op jou zijn en niet onvoorwaardelijk van je houden betekent dus dat ze dat ook niet van zich zelf kunnen. Zolang jullie trots, gelukkig en jullie compleet voelen als gezin heeft een ander er zich niet mee te bemoeien.
Meis, jullie hebben alles prima op orde! Geniet van je zwangerschap en laat jullie geluk niet verpesten door mensen/familieleden die het allemaal beter denken te weten. Als jullie er samen achter staan is het toch prima! Hele fijne zwangerschap gewenst en gefeliciteerd!
Als ik het zo lees hebben jullie je zaken goed op orde. Er zijn zat mensen die 5 of 10 jaar ouder zijn maar hun zaken nog niet zo op orde hebben. Daar mogen jullie best trots op zijn. En voor wat betreft je gewicht: belangrijkste vraag is hoe belangijk het voor jou is, waar jij je prettig bij voelt. Niet het ideaalbeeld van je vader. En een zwangerschap hoeft niet te betekenen dat je daarna 10 kilo zwaarder bent. Goed er op letten dat je jezlef niet te veel laat gaan kan al veel schelen.
Vriend en ik kende elkaar 2 maanden ik ben zwanger geraakt door de pil op 18 jarige leeftijd. Familie van mijn kant reageerde geschokt dit zakte wat af na de 20 weken uiteindelijk zijn mijn ouders helemaal gek van Sylvano. Mijn vriend is overigens 27 jaar. We zijn toen samen gaan wonen en hebben het gewoon goed voor elkaar. Afgelopen augustus zwanger geraakt door het condoom heen (geen pil aangezien ik daar niet tegen kan.) Nu 20 jaar. En wat is de familie blij en wij zelf ook! En dat is nog wel het belangrijkste! Dus meid geniet, vertel het zo snel mogelijk ben je er gelijk vanaf, en onthoud als JULLIE er maar blij mee zijn.
Ik zit eraan te denken het zondag te vertellen, dan is de hele fam bij elkaar om vroeg kerst te vieren.. ben heel benieuwd of ik de ballen ervoor heb... maar lijkt me idd het beste het snel te vertellen, scheelt een hoop stress