Tigermommy, vind je dan ook dat ik niet had moeten trouwen met mijn man? Wij hebben een open relatie, maar zijn dus wel getrouwd.
Voor de een is zoenen vreemdgaan, voor de ander pas een langdurige affaire. Er is geen vaste definitie, die verschilt per persoon en per koppel. Nou ja, dan zie jij het toch zo dat ik het goedkeur? Ik zie het anders, maar ik heb er geen problemen mee dat jij het anders ziet. Moet jij weten.
Ik vind het ook niet erg dat jij anders denkt, dat moet ook jij zelf weten. Ik vind het alleen onbegrijpelijk.
Vreemdgaan is voor mij einde oefening. Ik zou het mijn man nooit volledig kunnen vergeven. Ik ken mezelf, het zal altijd tussen ons instaan, ik zal het nooit kunnen vergeten. Een kus is voor mij ook vreemdgaan.
Ja en ik vind jouw houding star en onbegrijpelijk, maar dat zie je mij toch ook niet te pas en te onpas zeggen? Wat is daar de toegevoegde waarde van?
Hoewel ik er vréselijk veel moeite mee zou hebben om bij 'm weg te gaan, zou dat uiteindelijk toch gebeuren. Waarschijnlijk blijf ik eerst een tijd, omdat ik het niet over m'n hart kan verkrijgen om weg te gaan, maar na een tijd zal ik me realiseren dat de relatie niets meer voorstelt en dat ik hem niet meer kan vertrouwen. Hij weet wat hij me aan zou doen, mocht hij vreemdgaan. Als hij dat toch doet, ook al weet hij hoe vreselijk veel mijn het me zou doen en hoe diep hij me zou kwetsen, zou ik dat niet kunnen vergeven.
Maar voor je man duidelijk niet, jij was niet meer waard dan een vrijpartij daar moet je dan de rest van je leven mee leven, dat je niet genoeg was / bent voor hem, wie zegt dat dat niet weer zo gebeurd..?
hier zou het voor mij gelijk klaar zijn... vertrouwen vind ik het belangrijkste in een relatie en deze zou dan zwaar beschadigt zijn.. een slippertje met iemand waar hij niets voor zou voelen vind ik helemaal NOT DONE,,, waarom zou je de mensen die je zegt lief te hebben er zo'n pijn mee doen... ??!?! we hebben het beide eens meegemaakt in een vorige relatie en altijd gezegd dat het dan over is.. je gaat 100% voor elkaar of niet.. je hebt tenslotte voor elkaar gekozen en niet voor een scharrel tussendoor...
Ik heb in een relatie gezeten waarin er voor me werd besloten wat ik mocht weten en wat niet, dat is nooit meer goedgekomen en vond ik erger dan het vreemdgaan zelf. Vreselijk vernederend en ongelijkwaardig voelde dat, ik wil dat nooit meer, sowieso het feit dat iemand in staat is om zoiets te doen en dan thuis te komen alsof er niks is gebeurd, ga uit mijn leven en blijf weg, eng gewoon. Ik kan niks met oneerlijkheid.
Hier was hij tijdens ons huwelijk meerdere keren over mijn grenzen heengegaan.We gingen scheiden maar na een jaar vonden we elkaar weer, gingen weer samen wonen. Huis veranderen in het kader van nieuwe start, kinderen helemaal blij natuurlijk. Toen bleek dat hij een sex relatie erop na hield. Een vrouw waar hij mee was begonnen toen we uit elkaar waren, maar niet mee gestopt was toen we weer samen kwamen. Leve intuïtie..maar toen was het voor maar wel in één klap afgelopen.(en er speelde meer maar dat terzijde) heb hem inmiddels wel kunnen vergeven gelukkig, maar heeft even tijd nodig gehad. Één slippertje zou voor mij anders liggen, al ben ik wel bang dat het vertrouwen dan flink beschadigd zou zijn.
Maar wie zegt dat je niet genoeg was? Hoe kom je daar toch elke keer bij? Als mijn man een slippertje maakt denk ik niet meteen dat ik niet goed genoeg voor hem was hoor. Dat zoek ik echt niet meteen bij mijzelf, dat kan net zo goed bij hem liggen. Als hij bijvoorbeeld nieuwsgierig is en daarom een slippertje zou maken, zou ik dat niet als tekort bij mijzelf zoeken hoor.
Kan het wel eens worden met mamabri en suus1983 al zou ik het er wel moeilijk mee hebben en van hem wel verwachten dat hij 2 keer zo hard zou vechten voor onze relatie als dat ik doe. Hij is immers in mijn ogen wel de fout in gegaan, maar zou niet gelijk m'n relatie overboord gooien. Ik wil het niet op m'n geweten hebben dat onze zoon dan later zou zeggen "ja maar jij bent gewoon weggegaan terwijl papa 1 foutje heeft gemaakt. Alsof hij geen mens is die geen fouten maakt" Dat zou ik namelijk tegen mijn moeder hebben gezegd als ze niet had gevochten voor haar huwelijk. Wat ze wel gedaan heeft en waardoor ik haar echt enorm respecteer ondanks dat het niet is gelukt. En nee daarmee zeg ik absoluut dus niet dat ik vreemdgaan goedkeur. Ik zou er alleen alles aan doen om te vergeven, en ik denk dat ik daar dan wel mee kan leven. En zo niet dan heb ik in ieder geval mijn best gedaan.
Of ik zou denken dat het aan mij ligt weet ik niet. Ik zie het eerder als zijn tekortkoming. Maar in zekere zin moet hij wat tekortkomen toch? Ik bedoel, ik word ook niet automatisch hitsig als ik gedronken heb.Nee, op het moment had hij dan niet genoeg aan alleen mij, anders hoeft dat ding er niet ingehangen worden.