Heel herkenbaar! Ik ben nu zo'n 4.5 jaar alleen en daar zo aan gewend, dat ik dat niet snel opgeef. Kleine meid en ik zijn helemaal op mekaar ingespeeld, ik vind t wel prima zo. Natuurlijk mis ik soms best wat en ben ik t soms best zat, maar toch..ik zou het best moeilijk vinden om weer een relatie te hebben en weer met mekaar rekening te moeten houden hoor.
Zeker respect voor alleenstaande ouders. mijn man ligt nu in het zh en ik sta er nu dus ook ff alleen voor. nu is het nog goed te doen, maar dat komt omdat ze nog onder de indruk zijn van alles. Denk dat het me wel zal tegenvallen als ze een dwarse dag hebben oid, dan kan im het savonds niet op mn man afschuiven. als het moet kan iedereen het, je moet alleen creatief zijn denk ik.
Van mij ook, respect! Ik ben 2 weken alleen, en 2 weken samen ivm werk van mn vriend. het is pittig. Zeker. Maar soms ook zo lekker om heel even zelf te beslissen. Als hij thuis is overleggen we eigenlijk alles. Maar. Meestal is hij weg als Fem dr bui heeft. Dan ben ik nachten achter elkaar wakker. Zit ik dagen met een huilend kindje.. en daar heeft hij geen idee van. Deeltijd alleenstaand werkt hier prima!
Ik ben zelf ook 10 jaar alleenstaande ouder geweest, ik kende mijn man de laatste 5 jaar daarvan, maar ik woonde dus niet samen met hem. En toen wij trouwden (wij hebben nooit samengewoond) moest ik ZO wennen dat ik constant weer een vent in huis had hahaha. toen we apart woonden kwam hij ook wel regelmatig, maar had ik eens wat anders (bijv een ouderavond) paste hij op de kinderen, dus waren we nog niet samen. En had ik eens geen zin (of hij niet) dan had ik gewoon lekker tijd voor mezelf. Dus ja, ik snap mijn tante ook best wel, ze is 9 jaar getrouwd geweest met mijn oom, waarvan hij er 5 heel ernstig ziek is geweest en zij dus al die jaren voor hem heeft gezorgd. Toen hij overleed was zij zelf ook heel jong, 33 nog maar, en werd mijn opa (haar vader dus) dementerend, dus heeft ze die verzorgd tot aan zijn dood. Vervolgens werd mijn neef (niet haar zoon) ernstig ziek en heeft ze die verzorgd tot aan zijn dood, samen met zijn vrouw. En nu is mijn vader ernstig ziek en gaat ze vaak bij hem helpen. En uiteindelijk is ze nu 62, ze kon geen kinderen krijgen met haar man, en ze heeft letterlijk haar hele leven alleen maar voor anderen gezorgd en verzorgd. Ik snap dat zij geen relatie wil hebben, maar ik heb heel HEEL veel respect voor haar. En zij noemt zichzelf egoïstisch, maar als er iemand niet egoïstisch is, is het mijn tante wel. Het is nogal off topic, sorry
wat super lief!! Hier een alleenstaande moeder van twee kinderen. En ja sommige dagen vooral als ze dwars zijn zijn zwaar. Maar het is tot nu toe nog nooit erger geweest dan de horror relatie waar ik in zat. Ik vind het minder erg om alles alleen te doen als ik ook echt alleen ben. dan vroeger toen ik alles alleen moest doen en hij zat op de bank en zapte. verder kwam er niets uit zijn handen. behalve negativiteit en agressie. dus alles is beter dan die relatie. en nu met de boys gaat het heerlijk. Soms echt een but dag als ze niet lekker in hun vel zitten. maar over het algeheel geweldig ik hoef geen rekening te houden. (vroeger moest ik alles in zesvoud indienen). ik bepaal wat er gegeten word en de kids vinden het heerlijk (geen opmerkingen over dat hij het niet lekker vind) ik kan op visite net zolang blijven als de kids en ik willen (niet meer na een uur naar huis omdat hij het niet gezellig vind) en zo kan ik nog wel doorgaan gelukkig heb ik wel een goede band met mijn ouders die vlakbij wonen en daar dus best op kan terugvallen als het nodig is