Het klinkt misschien stom, maar wat zou ik graag onwetend zijn. En dan vooral op het gebied van zwangerschappen. Jammer genoeg is het bij mijn oudste zoontje hartstikke fout ging en ik eigenlijk bij de jongste niet echt een onbezorgde zwangerschap hen gehad. Ik heb een stollingsafwijking, dus zit de gehele zwangerschap aan de ascal en daarna aan de fraxi. Daarnaast zou de volgende een geplande keizersnede worden en dat is daarmee ook mijn 3de keizersnede. Niet erg, maar in je achterhoofd spelen de extra complicaties toch mee. Daarnaast heb ik zeker 2 jaar gekampt met een paniekstoornis waar ik nog niet helemaal (maar heel goed op weg) overheen ben. 100 procent zal ik er nooit van 'genezen'. Nee, mijn gezin is nog niet compleet. Ik zou dolgraag een 2de (eigenlijk 3de) willen. En man! Wat ben ik jaloers op de dames die de luxe hebben zwangerschap zonder enig besef van wat er fout kan gaan door te maken en gewoon simpelweg te genieten! Gewoon lekker uitkijken naar je kindje en je niet druk maken om alles wat er fout kan gaan. Het lijkt nu een heel verhaal zonder reden, maar er komt een vraag aan; Wat voor een dingen hadden jullie liever niet geweten? Welke 'kennis' hadden jullie liever niet gehad.
Soms is dat wel werkgerelateerde kennis. Sinds ik mijn huidige werk doe kijk ik heel anders naar de mensen om me heen en is de naiviteit wel behoorlijk verdwenen. Risico van het vak, en mijn werk is voor mij te interessant om niet meer uit te voeren. Maar soms was het nog wel eens fijn geweest om redelijk onwetend naar mijn mede mens te kijken.
heel herkenbaar. Zou ook zo graag eens onbezorg zwanger willen zijn zonder alle angsten die er zijn....
Wat een ex van mij werkelijk bleek te zijn en dat ik het eerst niet door had, en dat terwijl ik zelf een slachtoffer was van misbruik. Oftewel, de kennis dat ik (helaas voor bepaalde meiden) er blind voor was En dat ik altijd dacht dat ik dat zo zou merken.
Oh ik herken je gevoel heel goed! Ik ben verpleegkundige en werk in verstandelijk gehandicapten zorg. Ik zie dus wekelijks wat er allemaal mis kan gaan zowel tijdens zwangerschap maar ook gevolgen bij bevalling en naderhand... Ik heb me enorm druk gemaakt over de 20 weken echo en toen er iets bleek te zijn aan haar darmen (na 33 weken) zijn me zorgen nog niet weg... Weet ook niet goed hier mee om te gaan. Constant denk ik oh wat een mooi vrolijk meisje, maar ondertussen denk ik constant. Ontwikkeld ze wel goed? Terwijl ze dat zeker doet... Ik vind zwanger zijn ook gewoon niet echt leuk, puur om het feit dat je pas garantie hebt als ze roze en huilend op je buik liggen... En dan nog kam der van alles mis gaan. Bij mijn eerste had ik dat een stuk minder, daar ging alles goed. Daarna miskraam gehad, en tijdens zwangerschap van Floor dus de nodige zorgen. Maar denk omdat je weet hoe mooi jet kan zijn een kind besef je het meer! Ben normaal best positief dus vind dit ook lastig dat ik dat gevoel heb. Ook geen tips dus sorry, wel wens ik je een gezonde en hopelijk een relaxte zwangerschap toe Oh en antwoord op je vraag: wat er dus allemaal mis kan gaan...
Veel ik heb een enorme rugzak eigenlijk meer een hutkoffer. Het ergste toch wel in en outs van huiselijk geweld mishandeling en hele politie gebeuren er doorheen. En op twee mijn hele pubertijd als mantelzorger en alle ziekenhuizen etc er omheen
Waar zal ik beginnen,. Maar het gaat nu niet om mij maar om jou verhaal. Wat sneu dat het je is ( overkomen) en je geen onbezorgde zwangerschap zou kunnen aangaan. Je bent je bewust van de risico.s voor jou. En omdat het ( mis is gegaan met je eerste kindje) en je nu een tweede kindje hebt is denk ik die keuze anders dan na het ( eerste kindje) je hebt nu een kindje om voor te zorgen en het risico wat er aan vast zit zal nu voor hem ook ( anders voor jou wegen). Durf je het ( risico aan op nog een kindje) en gevoelsmatig denk ik dat het ook zo iets is stel dat het weer mis gaat. Moet je weer door een hel( het verliezen van je kindje) en dat maakt je onbezorgd. Misschien is het ( voor je zelf om te weten ondanks jou stollingsziekte dat nooit een zwangerschap zonder risico is. En op je vraag waar zal ik beginnen maar dat doet jou verhaal geen recht. ( weet ook van dicht bij wat is om verdriet te zien bij iemand die haar kindje verloren is) in de zwangerschap ( mijn zusje) Daarna heeft ze nog twee kinderen gekregen. Geen van de zwangerschappen waren zorgeloos. Na haar tweede zoon kreeg ze trombozen en bij haar vierde zwangerschap( ze had al een dochter voor het kindje dat overleden was) kreeg ze zwangerschapsvergiftiging. Ze was de dood in haar andere zwangerschappen om het weer mee te maken.
Hoe hard sommige (en veel meer dan ik ooit had gedacht!) mensen ervoor moeten knokken om zwanger te worden/blijven of zelfs helemaal geen kinderen kunnen krijgen.. Voel me nog regelmatig enorm schuldig dat het hier een ongelukje was en hoeveel ik zeur vanwege de klachten van de zwangerschap.. Dan denk ik 'mens zeur niet, jij bent tenminste zwanger met vrijwel geen zorgen'
Pffff heftig onderwerp Mijn beste vriendin en ik begonnen min of meer gelijk voor de 1e. Ik zwanger, bevallen, en toen zij eindelijk zwanger..... ! Hoe spannend! Het kindje van mijn vriendin bleek een zware lichamelijke en geestelijke afwijking te hebben bij 36 weken.... Een bevalling..... Daarna 1 week in leven gehouden.... En overleden.... Wij waren inmiddels bezig voor de 2e... Toch maar een paar mnd uitgesteld.... Ik bleef maar nachtmerries houden (denk dat je dat gevoel zo naar boven kan halen..... Een klein wit kistje.... Ik kan het echt niet onder woorden brengen...). ... Toen toch weer proberen...... zwanger! Ik heb werkelijk geen enkele seconde kunnen genieten.... Mijn jongste is nu 2,5 jaar en mijn vriendin heeft een begrafenis en 6 miskramen achter de rug.... Nog steeds met lege handen dus..... Ik weer eigenlijk niet eens onder woorden te brengen wat dit met je doet.... Schuldgevoel, oneerlijk, angst, geluk...: het lig allemaal zo dichtbij elkaar..:
Brrr.. krijg er kippenvel van Maar inderdaad het is zooooo oneerlijk. Wij zijn gestopt met de pil vorig jaar, en niet de moeite genomen om er moeite voor te doen om snel zwanger te worden. Toch was het bij ons de 1e ronde al raak.. En dan lees je hier zo vaak dat het bij sommigen niet wil lukken. Het is gewoon oneerlijk, dat kan mij best verdrietig maken
had ook niet willen weten wat ik nu over (mijn) zwangerschap weet.. 1e keer zwanger en toen een miskraam gehad met 11 weken, daarna zwanger en constant zorgen gemaakt en uiteindelijk een maand doodziek in het ziekenhuis gelegen. mijn zoontje maakte alles goed vanaf het moment dat hij op mijn borst lag maar ik denk niet dat ik dat nog eens mee wil maken. (dat zieke he, er waren genoeg leuke dingen aan zwanger zijn ) misschien als ik het over een paar jaar allemaal vergeten ben.. of als we weer een verrassing krijgen, ik zou er in iedet geval altijd voor gaan!
Ik weet beroepsmatig precies wat er allemaal mis kan gaan, en dat een goede start/eerste maanden of jaren geen enkele garantie geven op gezond 18 worden - maar ken genoeg statistieken om me niet al te druk te maken en me onbevangen op te stellen. En ja, ook ik heb me regelmatig schuldig gevoeld met mijn binnen-zes-weken vrolijk zwangere buik, terwijl mijn directe collega na acht jaar, meer IVF dan ik nog kan tellen en drie miskramen nog steeds wacht op de eerste, of tegenover een andere collega wiens vrouw ongeveer tegelijk was uitgerekend maar op de 20 weken echo niet met buiten-de-baarmoeder leven verenigbare afwijkingen te horen kreeg...
@ knap en de andere dames. Bedankt voor de berichtjes. Mijn eerste zoontje is btw gestorven een week na de geboorte met 27 weken en 3 dagen. Ik had ernstige Pre-eclampsie en toen ze er achterkwamen was het al te laat en moest hij gelijk gehaald worden. Jammer genoeg had het voorkomen/ gerekt kunnen worden. Mijn kerel had hierdoor zoveel meer kans gehad, maar ik werd niet gehoord. Niet door de verloskundige en niet door de verpleegkundige in het ziekenhuis in de buurt. Het rare is nog dat ik op dat moment niet door had hoe ziek ik was. Ja, de arts had het over een stijgende bloeddruk in het kraambed en afwijkende leverwaarden, maar ik was bezig met naar huis gaan en mijn kleine man opzoeken en vooral apetrots zijn. (zelfs toen ging de gedachte er bij mij niet in dat het allemaal wel eens fout kon gaan met hem). Daarna nog een miskraam gehad en dat was tegen verwachtingen in ook een klap in mijn gezicht. Ik zou mei 2011 uitgerekend, dat weet ik nog goed. Al met al ben ik bevallen in het Sophia en daar hebben ze ook onderzocht waar de PE vandaan kwam en ben ik de gehele zwangerschap super behandeld. (elke 2 weken een echo, bloeddrukmeting, Guo en doppleronderzoek en laagdrempelig contact.) Toen mijn bloeddruk steeg net 34 weken werd ook zeer adequaat gehandeld met een opname en verlagers. Ik mocht naar huis en de bevalling kwam met 38w3 zelf op gang. Ook geen soepele bevalling, want zijn harstslag dipte na het katheteriseren en uiteindelijk met 8,5 cm ontsluiting en na 16 uur weeën en een flinke bronchitis onder de leden een keizersnede. Pfff. Wat was ik bang en nog steeds jaagt het idee er aan mij angsten aan. De eerste paar weken van mijn laatste zwangerschap gingen best oké, maar daarna begon ik bloed te verliezen. Ik naar de gyn en de assistente maakte een echo (ik was 4 wk zwanger en er was niks te zien), volgens haar geen goed teken. Nou, vanaf dat moment was het HEK van de dam. Was ik niet bang voor wat ik te horen zou krijgen bij de volgende echo, dan was ik wel bang dat ik hem niet meer zou voelen, dat zijn hartje zou stoppen met kloppen, dat de 20 weken echo niet goed zou zijn, dat mijn placenta los zou laten, dat ik de bevalling niet zou overleven. Heel vermoeiend. Misschien had ik dat ook liever niet willen weten? Dat je soms geen controle kan hebben over wat er gebeurd, Het gevoel wat je krijgt als je compleet de controle over de situatie kwijt ben. Dat je niks anders kan doen als duimen dat je kind gezond ter wereld komt of (in het geval van mijn oudste) het overleeft.
Ik heb een boek van mijn man gekregen over baby-verzorging en hier stond ook in over wiegendood . Ik dacht dat dit alleen kon gebeuren als een baby onder de dekens komt Maar in dat boek stond dus dat wiegendood eigenlijk een onverklaarbaar iets is, dat het altijd kan gebeuren en zelfs als je baby op slaap valt bij je op schoot, dat ie dan zomaar opeens kan doodgaan Dat had ik dus liever niet willen weten. o, en uiteraard: het bestaan van sommige horror-films . In het topic daarover staan een aantal films waarvan ik de omschrijving heb gelezen en dit is de tweede nacht dat ik niet slaap ervan. Slaapt ons mannetje eindelijk door slaap ik alsnog niet
Heel herkenbaar bij mijn zoontje had ik met 16 weken plotseling een hoop bloedverlies. Ze hebben nooit een oorzaak gevonden en gelukkig kwam het niet meer terug. Bij 34 weken plotseling weeen, snel naar het ziekenhuis aldaar mocht mijn man niet eens meer even uit de auto het fototoestel halen. Gelukkig zakte de weeën na 2 dagen af en mocht ik naar huis. Zodra ik echter maar iets te veel deed kreeg ik harde buiken die uitmonden in weeën. Uiteindelijk is hij met 39 weken geboren. Bij mijn dochtertje dachten ze met 16 weken aan een longembolie, heb toen meerdere long foto's en ct scans gehad. Waarschijnlijk zou mijn dochter hier geen last van hebben maar niemand wist het zeker. Gelukkig was het geen longembolie maar een afwijking in mijn bloed waarbij ik bijna geen ferritine meer had, hiervoor tabletten gekregen. Dag na de opname afspraak bij de gyn ivm foto's en ct scan, was ivm verbouwing in een andere kamer dus geen echo apparaat aanwezig. Dus even met de dopler luisteren, kon hij het hartje niet vinden! Na 5 hele lange minuten toch met spoed een echoapparaat geregeld. Gelukkig bleek toen dat de dopler kapot was. Erna met 23.5 weken weeën, direct aan de weeenremmers en longrijpingsprikken gezet en al met Lumc overlegd voor een plek op de nicu. Had het geluk dat mijn eigen gyn dienst had en mij voor hun 2 dagen vooruit had gezet. Gelukkig sloegen de weeenremmers aan. Erna nog 3 keer weeenremmers gehad. Sinds die tijd ook bed en bankrust. Best erg als je niets met je eigen kind kan doen, niet eens naar de speeltuin oid en dat 4 maanden lang. Vervolgens kreeg ik ook nog eens nierstuwing met 36 weken. Wegens zwangerschap en darmziekte mocht ik hiervoor geen pijnstillers hebben. Gelukkig met 37 weken ingeleid en de bevalling was een eitje. Gyn heeft al gezegd dat de kans bij een eventuele volgende zwangerschap groot is dat ik weer premature weeën krijg, iets wat ik mijn kinderen niet wil aandoen. Want zodra ik weer zwanger zou zijn moet ik direct weer bank en bedrust houden. Had ik dit allemaal niet meegemaakt en geweten dan was er hier dus nog wel een derde kindje gekomen. Maar besef maar al te goed dat ik erg blij en dankbaar mag zijn met 2 gezonde kinderen!
Heftig Partyrocker! Ik sta er eigenlijk juist heel anders in.... Nadat wij ons zoontje lieten gaan omdat het niet met het leven verenigbaar was, kwam ik er pas achter hoe 'naïef' ik altijd was. En om eerlijk te zijn, een vriendin zei 2 weken voor ons eigen slechte nieuws, dat een bekende haar zwangerschap moest afbreken, waarop zij haar excuses maakte om het tegen mij als zwangere te vertellen. Ik zei gewoon hardop: ah doe normaal joh, dat overkomt ons toch niet.... Het was dus even slikken toen het ons wel overkwam.... En eigenlijk nu pas besef ik hoe kwetsbaar het leven is, besef ik mij (ja heel naïef) dat ook mijn vader dood gaat, die nu al 65 is. En juist daarom geniet ik nu meer van veel kleinere dingen in het leven! Ook voor ons wordt een volgende zwangerschap niet leuk, mijn verlangens naar een kindje zijn nu enorm, maar vind het onwijs eng... Maar ben juist wel blij dat ze, als ik zwanger ben, veel meer echos maken en controles houden. Tuurlijk zou ik ook een onbezorgde zwangerschap willen, niet weten weten wat er wel allemaal kan gebeuren/fout zijn, maar helaas. Er is 1 ding wat ik heb geleerd, je hebt geen controle, en ik dacht overal en alles controle op te hebben, maar ben flink van mijn controle wolk afgeschopt. Sterkte!
Ik had liever niet geweten hoe het is om een vader te hebben. Ik heb er een en tot mijn 10 e is hij er altijd "geweest" na de scheiding van mijn ouders heb ik heb (op een paar x na) niet meer gezien. Het erge hiervan vind ik nog mijn man zijn vader en stiefvader zijn beide overleden en hij leeft nog elke dag met het gemis. Die van mijn wandeld ergens rond op deze aardkloot maar kijkt niet naar ons om. Ook had ik liever niet geweten hoe sommige mannen zijn (lichamelijke,geestelijke,seksuele mishandeling)
Jeetje heftig allemaal meiden! Ik geloof dat ik alles wel wil weten... Ik heb ook PE en HELLP gehad, dat is één van de twijfels dat ik een tweede zwangerschap niet zo goed aandurf. Zwanger worden was hier een uitdaging, zwanger zijn geen hobby! Maar toch ben ik blij met alles wat ik hier van geleerd heb, denk ik... Ik werk met bijzondere kinderen, gesloten jeugdinrichting. Deze kinderen vertellen mij dingen die zij hebben meegemaakt en daar zitten weleens dingen tussen die ik liever niet had en weten, maar ik luister want vaak helpt alleen dat luisterende oor al een beetje. (Te denken aan: poging tot moord, loverboyslachtoffers, prostitutie, mishandeling etc)
Heel herkenbaar. Ik heb na alles ook absoluut geen onbezorgde zwangerschap gehad en zal dit ook niet meer hebben. Ik werk in de zorg en zie beroepsmatig ook veel ellende en steeds weer de bevestiging dat gezondheid niet vanzelfsprekend is. Ik vind het jammer dat ik niet meer heel onbezorgd in het leven kan staan. Of in ieder geval minder zonder je kop in het zand te steken. Door alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, en dat is veel, ben ik wel geworden wie ik ben. Het zou alleen fijn zijn als ik inderdaad sommige dingen niet zou weten of er in ieder geval minder bewust van zou zijn.