Wat een heftige verhalen zeg! Sterkte allemaal! Het enige wat ik hier zo kan bedenken is dat ik liever niet geweten had hoe mijn ex mij bedonderd heeft. Ik had liever gehoord dat hij 'gewoon' niet meer van me hield en niet dat hij al tijden vreemdging met een vriendin. Dat draag ik nog steeds dagelijks met me mee en maakt het aangaan van een andere relatie zo moeilijk. Als ik dat niet had geweten had ik denk ik nog veel onbezorgder in het leven gestaan.
Dit! Ik heb dan maar 1 kindje en mijn zwangerschap verliep vlekkeloos. Maar mijn bevalling was op zijn zachts gezegd niet prettig en zodra wij hoorde 'ze heeft de navelstreng om haar nek gehad en mogelijk zuurstof te kort' en ze werd afgevoerd door de artsen stonden wij ongeveer pgb's aan te vragen.
Ik heb dus exact het tegenovergestelde... Ik heb een onbezorgde zwangerschap gehad waar ik in principe van had kunnen genieten; echterrrrr - vanwege mijn erfelijke afwijking, familiale ziektes en geschiedenis liepen doktoren mij continu te stressen en te vertellen dat er 100 dingen mis zouden kunnen gaan. Ik heb geen seconde optimaal durven genieten van mijn onbezorgde zwangerschap uit angst dat er iets zou kunnen gebeuren. Het ging allemaal prima, haast perfect, maar er zat medisch personeel moedwillig mijn wolk te verzieken met 'wat als', 'laten we voor de zekerheid toch maar voor de 300ste keer dat onderzoek doen', en 'ja nu gaat het nog goed, maar straks...'. Dát gun ik al helemaal niemand. Je weet het gewoon niet. Ik heb elke week angst gehad dat er mij of de baby iets kon overkomen - tot na 2 maanden na zijn geboorte aan toe dat ik 8x per nacht wakker schrok om te luisteren of hij nog ademde. Bah!
Tjee ja! En dan ben ik er ook nog zo een die als ze een klok hoort luiden tot in detail moet weten waar de klepel hangt... Wiegendood en (late) miskramen. Ik wou dat ik dat nooit zo dichtbij had hoeven meemaken en geloof wel dat ik er een licht trauma aan over heb gehouden...
Ook ik zou onbezorgd zwanger willen zijn terwijl het uiteindelijk wel goed kwam .. Mijn oudste ik geboren met 1 handje.. En dat gaat vaak samen met ernstige nier/hartafwijkingen .. Mijn kraamtijd (6 weken) waren niet bepaald een blauwe wolk en leefde wij in angst of hij wel gezond zou zijn.. En niet met die ernstige afwijkingen hoefde te leven en of hij er mee kon leven.. Waren de ergste en langste 6 weken van mijn leven.. Mijn 2e zoontje is het allemaal maar op het nippertje goed gekomen .. Hartslag was weg.. Mijn bloeddruk was ineens toren hoog en 11 uur flinke weeën stormen geen tijd voor ks meer.. Hij moest er uit.. Op het nippertje allemaal.. Mijn 3e kindje navelstreng flink mijn zijn nekje inwendig geknipt maar is er goed vanaf gekomen.. Hij was alleen erg geschrokken zoals ze dat zeiden... Maat na de zwangerschap de angst .. Mijn zusje en nichtje zijn beide met 5 maanden overleden aan wiegendood dus gezond waren ze dus onverklaarbare dood dus.. Dus ik verlies mijn kids de eerste 5 maanden niet uit het oog.. Ze slapen in hun wieg dicht naast me.. Ik slaap op hun gesnurk /adem hoor ik dat niet ben ik meteen wakker en voel ik aan hun buikje of het nog beweegt voor ik dat doe ga ik al uit van het ergste .. Dood eng,. Wat inhoud dat de eerste 5 maanden echt zwaar zijn.. Licht slapen veel wakker terwijl me kids altijd goede slapers zijn.. Ik vind het echt de verschrikkelste tijd die er is.. De 1 ste 5 maanden slapen ze overdag in de box of wagen echt niet dat ze baar boven gaan.. Na 6 maanden gaan ze naar het ledikantje waar een babyfoon met camera staat .. Al ben ik na de 5 maanden wel rustiger .. Onzin natuurlijk omdat het daarna ook kan gebeuren... Maar de angst om me kinderen kwijt te raken zit gewoon heel diep ... Gelukkig is het tot nu toe allemaal goed gekomen.. Maar nu ook 4e zwangerschap blijft de angst tijdens en na de bevalling terug komen...
Ik heb ook geen onbezorgde zwangerschap gehad, maar ik geloof toch niet dat er dingen zijn die ik niet had willen weten. Doordat ik wist welke complicaties ik kon krijgen en welke risico's ik liep, kon ik enigszins voorzorgsmaatregelen nemen. Lees: vanaf ongeveer 25 wk stond een vluchttas in mijn auto, hadden we beiden het telefoonnummer van de verloskamers in onze mobiel staan en wisten we waar we onze auto kwijt moesten en waar we ons precies moesten melden bij het zh. Ook had ik het telefoonnummer van het dichtsbijzijnde zh bij mijn werk in mijn mobiel staan en had ik met een collega met dezelfde werkdagen de afspraak dat zij mij op mijn verzoek direct naar dat zh zou brengen, no questions asked. Zij wist van de vluchttas en dat daar ook papieren met mijn medische gegevens in zaten. De keren dat het fout ging, was ik blij dat ik wist dat dat kon gebeuren, zodat ik er niet door verrast werd en we redelijk rustig konden blijven, terwijl mijn man over de provinciale weg scheurde om bij het zh te komen. Ik had liever dat het anders was gelopen, dat ik een ongecompliceerde zwangerschap had gehad, dan dat ik dom was geweest. Maarja, dit was domme pech en ieder huisje heeft zijn kruisje. Een volgende zwangerschap zie ik niet met angst tegemoet. De kans dat hetzelfde gebeurd is klein. Ik ben banger voor de misselijkheid, want daar heb ik tot week 25 last van gehad en dat was niet tof. Ik kon amper functioneren en dat lijkt me met mijn dochter niet bepaald handig. Oja, het enige dat ik niet had willen weten, was dat de complicatie die ik had levensbedreigend was, niet alleen voor mijn dochter, maar ook voor mij. Ik was na ons "slecht-nieuws-gesprek" met de gyn bewust niet direct het internet op gegaan, omdat ik mezelf niet gek wilde maken. Dat had ik mijn man echter niet duidelijk gemaakt en hij riep ineens geschrokken vanachter de computer naar mij: "jeetje, weet je wel dat dit levensbedreigende situatie is?!" En bedankt. Dat had ik op dat moment nog even niet willen weten.
Ik baal ervan dat ik altijd ALLES wil weten! Ik wil van alles kennis hebben.. ik wil weten hoe bepaalde dingen kunnen en waarom bepaalde dingen bestaan en kunnen. Ik Google de hele dag om bij te leren over eigelijk van alles.. dus ik weet ook veel over van alles.. maar nu heb ik een kind en ook daarin verdiep ik me in alles! En ik maak mezelf bang met de dingen die ik persee moet weten van mezelf.. Oke lekker weird dit.. maar goed dan zou ik ook liever iemand zijn die het allemaal geen moer kan schelen en lekker layed back op de bank kan zitten zonder zorgen en stress.
Wat ik liever niet had willen weten was hoeveel pijn het doet als je kindje overlijdt. Het letterlijk voelen wat bedoeld wordt met het gezegde: mijn hart breekt.....En weten dat je nooit meer onbezorgd zwanger kunt zijn. Van echo naar echo moeten leven in de hoop dat het hartje blijft kloppen......
Ik had graag wat minder willen weten van de "lelijke" kant van het leven; hoe dieren zinloos mishandeld worden (bont, angora, rotjes met oud en nieuw (!!!), etc). Ik heb, vooral van dierenleed, erg veel last. Daarnaast vond ik het verhaal van bolkje wel heel herkenbaar m.b.t. wiegendood. Soms moet je dat soort dingen maar gewoon niet weten....
Inderdaad het dierenleed wat er gebeurd op deze verziekte wereld is echt walgelijk Liever doe ik mijn ogen dicht ervoor maar ik kan het niet.. Als ik toch iets mocht doen voor deze wereld ( lees: veel geld zou hebben) Zou ik dit soort ellende willen aanpakken. Ik snap ook niet dat mensen dit kunnen.. What the .... Is er dan mis met je? Hoe ziek ben je dan? En heb je dan wel recht op het leven en alles eromheen? Bah.
Helemaal mee eens! Iets pakken dat weerloos is, maakt je in mijn optiek nog lager dan het schuim der aarde (om er maar even een dramatisch tintje aan te geven). Dan is er inderdaad serieus iets mis met je. Pak iemand van je eigen soort! Ik zou dit ook aanpakken als ik heel rijk zou zijn, maar tot nu toe is dat helaas niet aan de orde. Daarom maar zo nu en dan wat doneren aan organisaties die opkomen voor de rechten van dieren. Ook ik sluit er liever mijn ogen voor en zap standaard weg bij de reclames (om vervolgens weer een paar te doneren ).