Helemaal met je eens. Dat is gewoon ook onbeschoft gedrag, gewoon ook niet goed tepraten op geen enkele manier.
Nee zij heeft ook nooit wat tegen ons gezegd. Maakt niet uit want je kan natuurlijk verlegen zijn ofzo, maar inderdaad mijn broertjes gedrag stoort me nog veel erger. Ik bedoel dan ben je23, gedraag je je zo. Hij heeft ook een geschiedenis van liegen en bedriegen dus dat speelt bij mij ook mee hoor. Vind het jammer dat het zo moet gaan, maar ik wil absoluut niet dat mijn zoon straks dat liegen en bedriegen normaal gaat vinden.
Dat bedoelde ik, ik ben normaal heel tolerant, althans, je kunt bij mij best ver gaan. Maar dit was een tikkeltje te ver, en ben er gewoon klaar mee.
Heel, héél erg triest. Ik weet niet wat ik in zo'n situatie zou doen, ik heb het zelf niet meegemaakt. Vervelend voor jou dat je in zo'n situatie zit. Ik heb een schoonzusje dat mij ook nooit feliciteert wanneer ik jarig ben, of toen ik zwanger was. Ze komt nooit op bezoek, ook al woont ze vlakbij. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ze mijn zoon niet leuk vindt, omdat hij nooit naar haar lacht en dat ze hem daarom ook niet zo nodig hoeft te zien. Dat kwetst mij, maar ik denk dan: "Treurig meisje. Ze zal niet fijn in het leven staan." en daar laat ik het dan maar bij. Wanneer ik mijn schoonouders opzoek is zij daar ook (ze woont weer thuis) en groet ik haar altijd. Ze zegt zelden iets terug. Ik wil mijn zoon later leren dat kwetsend gedrag een gebrek is van de ander en dat je de eer beter aan jezelf kunt houden.
Ik heb 1 broer... en die heeft wel een 'vriendin', maar het is zo'n bizarre situatie dat niemand echt een houding weet te houden wanneer zij er is, we doen wel aardig hoor maar that's it...
Ik snap je wel, ik ben boos op mijn zwager, maar eigenlijk nog VEEL bozer op zijn vriendin......Mijn man belde mijn zwager om te zeggen dat ons kindje overleden was, en hij zei tenminste nog dat het ongelofelijk K*t voor ons was, zijn vriendin daarentegen heeft er gewoon niets over gezegd, en een normaal mens zou in elk geval een kaartje sturen naar haar schoonzus, lijkt me, of bellen, of wat dan ook.
Nee, klopt maar ik denk ik schets situatie even. Dit is dus zeg maar een van de kleine dingen die zijn gebeurd.
Net zo'n figuur dus Nee, weinig mensen vinden haar leuk, mijn schoonouders moeten haar ook niet, en als er iemand is die makkelijk is, zijn het mijn schoonouders wel! ze is raar en onbeschoft (kijkt bijv rustig in mijn voorraadkast of koelkast als ik naar het toilet ben) vind zichzelf heel wat....Vond zijn vorige vriendin stukken leuker, jammer genoeg moeten we het met deze griet doen :x
Mijn zusje heeft al 8 jaar dezelfde vriend. En dat is cht een superleuke jongen. Kan niks kwaads over hem verzinnen! Hij hoort er gewoon bij en mijn dochter vind hem ook heel lief (weet natuurlijk niet beter). Broer van man is ander verhaal. Is twee jaar geleden getrouwd, zij werd zwanger en ineens bestonden wij niet meer. Toen kleine geboren was hebben we nog wel eens gebeld etc en iedere keer werden we afgewimpeld met wel iets dat er was.... Ondanks dat hij dus al jaren dezelfde vrouw/vriendin heeft zijn we er klaar mee. We zijn 6 mnd geleden verhuisd en ze is hier nog nooit in huis geweest, ook niet tijdens de 1 jaar durende verbouwing!
Ik vind dat je hier wel heel snel een groot probleem van maakt hoor. Inderdaad niet netjes hoe je broertje en z'n vriendin zich hebben gedragen, maar kom op zeg, om daar nu gelijk alle contact om te verbreken...? Dat zou ik op zijn minst naar mijn ouders toe heel flauw vinden. Persoonlijk zou ik er gewoon juist wat werk in steken, dus juist proberen de volgende keer een praatje aan te knopen, en de keren daarna ook. Het is familie, ik zou ze niet zo snel afschrijven. Als er na een paar keer geen verbetering in komt misschien eens even een gesprekje met je broertje aangaan, om te vragen of ze zich niet een klein beetje socialer op kunnen stellen. Maar een langlopende vete en contactbreuk...? Daar lijkt me echt nog geen aanleiding voor.
Oh overigens zou ik daar het contact niet voor verbreken. Vind t eerlijk gezegd van een mug een olifant maken. Hoe zou jij het vinden als jouw broertje zegt ik wil jullie niet meer zien want ( noem maar ff wat nu ) de opvoeding die jullie je kind mee geven staat me niet aan?!
Tja, ik ben geen aanhanger van mijn schoonbroer, maar hij is wel al 5 jaar mijn enige zus haar partner. Ik heb er dus mee leren leven. Vrienden zullen we nooit worden, maar ik gedoog hem op familiefeesten. En hij klust toevallig graag . Ik vraag hem niet graag, maar als hij dan toch es komt, zie ik mijn zusje ook nog een keer (we wonen 50 km van elkaar en zien elkaar voor de rest alleen bij familiefeestjes). Deze toont tenminste nog iets "familiezin" bovendien, haar vorige was echt een gladde aal die ik totaal niet moest. Die bovendien dacht dat hij alles was en zelfs mijn vader probeerde te overtroeven in gesprekken. Daar moesten mijn ouders zelfs niets van weten en ze waren niet kwaad toen het gedaan was. Met de broer van mijn partner en zijn vrouw heeft alleen mijn partner contact tussendoor. Ik heb hem wel op FB, maar eigenlijk voor de rest niks contact. En met zijn vrouw al helemaal niet, want het is altijd hij die de telefoon opneemt. We zien elkaar maximum 3 keer per jaar bij familiefeestjes. Op zich heb ik dus niks tegen mijn schoonzus, ik ken haar alleen nauwelijks. En aangezien we 60 km van elkaar wonen en elkaar nooit horen en zelden zien en zij ook geen interesse toont, zal dat wel zo blijven. En mijn schoonzus (de zus van partner) ... die is al 20 jaar manloos en moet geen man meer hebben . Maar zij wil zelf geen contact meer met heel de familie en als we haar toch es tegenkomen doet ze alsof we lucht zijn of "had ze ons niet herkend" (als we haar aanspreken). Ze woont hier 2 km vandaan, dus we komen haar af en toe in de stad of supermarkt tegen, maar een eventueel gesprek duurt altijd exact maximaal 1 minuut. Mijn zus heeft haar partner overigens voorgesteld op een feestje bij mijn ouders. Ik wist toen wel al effe dat er terug een partner was - mijn moeder is een heerlijke roddel op dat vlak - maar voor de rest kende ik hem niet. Moest ze hem echt niet hebben voorgesteld, dan was het toch echt wel de negeertechniek of gedoogtechniek. Maar dan kwam hij hier niet direct binnen en bleef het echt wel beperkt tot contact bij mijn ouders.
Klinkt een beetje als een puber als ik eerlijk ben. Maar toch zou ik me hier ook niet al te druk om maken. Als hij ouder en wijzer is, gaat hij zich hopelijk normaal gedragen en ja als het mijn zoon was kreeg hij ook een trap onder zijn gat
Hmmm ik snap het wel een beetje maar zou ook niet contact om verbreken (misschien meerdere dingen bij elkaar wel kan ik dan niet over oordelen) Ik moest ook via via horen dat mijn zusje een vriendje had en dat ie ons (familie) nog niet wil ontmoeten (overigens wel met een redelijke reden als zou dat VOOR MIJ geen reden zijn) ik vind het jammer want ik gun mijn zusje meer en kan dan ook wel beetje kont tegen de krib ingooien als ze ineens zouden zeggen dat ie nu wel opeens ons wil ontmoeten (dan ben ik er even niet aan toe zeg ik dan lekker bokkend haha) maar uiteindelijk stap ik wel over mijn ego heen en dan is het gewoon goed hoor. Ik had gewoon gezegd tegen je broer ernaartoe lopend, zo van is dit nu je vriendinnetje, wat leuk dat je me aan haar voorstelt, ook zo fatsoenlijk van je en dan had ik haar hand gepakt en mezelf voorgesteld en gezegd dat we dat zo doen hier in huis, is meteen alles duidelijk.
Goh tja... Het vriendje van m'n zusje heeft zich ook niet voorgesteld aan ons. Hij kwam in ons huis, ging zitten en dat was het. Vaag, niet zo sociaal en ongemakkelijk, maar mijn zusje is verstandelijk ietwat beperkter en haar vriendje ook dus we hadden sowieso al geen hoge verwachtingen en weten dat we aan bepaalde dingen niet te zwaar moeten tillen. Hij verklaarde later, via mijn zusje, heel zenuwachtig te zijn en het was erbij in geschoten. We hebben nu geen diepgaand contact ofzo, maar dat is eerder te wijten aan niveau, met alle respect voor hen uiteraard. Hij hoort er wel gewoon bij, ook al is hij niet erg spraakzaam en was het begin niet zo denderend. Mijn broertje is verstandelijk gehandicapt en heeft zo nu en dan eens een losse flodder. Langer dan 2 weken duren die nooit, vaak zien we ze niet eens, dus van warm ontvangen is überhaupt geen sprake. Ik vind je reactie wel wat overdreven en dat "dreigement" naar je ouders toe helemaal. Get over it zou ik zeggen, je hoeft geen dikke vriendinnen te worden maar gewoon een goedendag is toch niet teveel gevraagd?
Ja mijn man heeft dat zo gedaan. Maar ik vind t gewoon een beetje apart allemaal, maaaaaargoed het zal uiteindelijk ooit wel goedkomen met hem... Als die eens een beetje manieren krijgt en vooral niet meer liegt en bedriegt . Maar ik denk dat het ook vooral is dat ik niet wil dat mijn kinderen zo'n lambal zien die zo ongemanierd en dat ze denken dat het zo dus ook kan. En natuuuuurlijk pak ik nu alles heftiger op omdat ik zwanger ben hahaha... We zullen zien hoe het in t nieuwe jaar gaat !
Ehm ja, ik betwijfel heeeel erg of dat meisje wel verstandelijk capabel is. Ze werkt ook op een sociale werkplaats. Maargoed een goededag is zeker niet teveel gevraagd, maar dat komt vanuit beide richtingen toch? Daarnaast voel ik me niet prettig bij het idee dat zo'n meisje bij mijn kind is om mee te helpen verzorgen, omdat mijn moeder dat leuk vind. En dat is absoluut niet flauw bedoeld, maar ik bedoel ze zal mijn zoontje maar van de commode laten vallen ondat ze ineens is afgeleid... Maar misschien overdrijf ik wel, maargoed ik weet dat ik een tijger-mama ben wat dat betreft.
Ik zou de eer aan mezelf houden hoor. Bel je broertje eens op en zeg dat je het een vervelende situatie vindt en graag wil proberen om de draad weer op te pakken. Voor jullie, voor jullie zoon en zeker voor jullie ouders. Mijn dochter is dol op mijn zusje en ze is ook erg gesteld op haar vriendje. Ondanks dat ze er op bepaalde vlakken heel andere ideeën op nahouden, vind ik dat niet zo'n punt hoor. Ze is nog altijd de meeste tijd bij ons, ons kind en onze opvoeding. Het soms bijzonder aparte gedrag van mijn zusje zal wel niet zo besmettelijk zijn Mijn broertje, zusje en haar vriendje zijn niet zo verstandelijk gehandicapt dat ik ze niet met dochter vertrouw, maar dat komt ook omdat het "eigen" is. Het zal bij jullie eerst moeten groeien, natuurlijk vertrouw je haar niet meteen. Daarom: zet die eerste stap! Nu moet ik wel zeggen dat ik sowieso geen hele hechte band heb, niet met mijn ouders en niet met mijn broertje en zusje. Het is weleens voorgekomen dat dochter bepaalde dingen oppikte, zonder dat het werd uitgesproken, en daar niet goed op reageerde. Ik heb daar toen wel die persoon daarop aangesproken, maar dat was ook wel even iets anders dan niet voorstellen. Ik geloof namelijk niet dat het niet voorstellen, naïef zijn en bv. heel zwart/wit denken gelijk mijn dochter schaadt, zo'n vaart zal het wel niet lopen.