2de kindje na miskraam

Ik kan me voorstellen dat ze bang is dat het nog een keer voor komt. Hoever was ze? En is er onderzoek gedaan waaruit is gebleken hoe de mk is ontstaan? Vaak wanneer je een oorzaak weet, legt de gyn uit in hoeverre de kans op een herhaling is.

 

Lastige situatie. Was de eerste zwangerschap gepland? En vertelt je vriendin ook waarom ze niet meer wil?

 

Kun je met haar praten over waarom ze niet meer wil? Een miskraam kan er nogal heftig inhakken en doet nogal veel met je vertrouwen in je eigen lijf, weet ik uit ervaring helaas. Volgende zwangerschappen zijn dan echt heel erg spannend, (nouja, zeg maar gerust: eng) en vreten heel veel energie. Daar moet je wel klaar voor zijn.
Pushen helpt daarin niet, (niet gezegd dat jij dat doet), dus geef haar vooral alle ruimte om te verwerken wat er gebeurd is.
Uiteraard moet er ook ruimte voor jouw deel komen, maar een miskraam gebeurt in en aan het lichaam van de vrouw en zij zal dus eerst alles een plek moeten geven.

 

Ik heb eenmaal met 14 weken, eenmaal met 11 weken en eenmaal met 4,5 week een miskraam gehad en dat was al heftig genoeg. Een kindje verliezen met 7 maanden is geen miskraam meer, (volgens mij officieel ook niet meer de term die daarvoor gebruikt wordt), maar een vroeggeboorte en overlijden.
Dat lijkt me ongelovelijk heftig om mee te maken en ja: daar moet je haar de tijd voor geven. Het is wel goed dat ze erover praat en dat jullie dat ook samen doen. Of dat je in ieder geval samen iets doet met het vreselijke verlies dat je hebt geleden.
Neem daar eerst de tijd voor en dan zal de tijd leren of haar verlangen naar een kindje het nog zal winnen van de angst.
Houd er iig rekening mee dat een zwangerschap heel erg stressvol zal gaan zijn voor je vrouw en dat ze daarvoor al haar energie en alle steun vanuit haar omgeving nodig zal hebben, mocht ze ooit zover komen dat ze dat weer aandurft.

 

Ik heb het zelf meegemaakt, maar op een eerdere termijn, dat was in augustus dit jaar. En ik kan je zeggen dat het er flink inhakt, zowel voor een vader, maar nog het meest voor de moeder. En dan was ik nog geen eens 7 mnd, Wel heb ik een hele lieve meelevende gynaecoloog die toen ik zei dat ik niet meer durfde me voor het blok heeft gezet: een zwangerschap is geen garantie op een gezond kind, en als je een kind wilt moet je je over die angst heen zetten, anders komt er geen. En dat klinkt heel simpel, maar dat is het niet natuurlijk. Ondanks dat heb ik me voor zover mogelijk over mijn angst heengezet en zijn we wel weer aan het proberen. En natuurlijk, mocht ik weer zwanger raken, ben ik als de dood dat het weer mis gaat op latere termijn. De bevalling en de nasleep, het begraven van je kind, is iets dat zo'n pijn doet, dat wil je geen 2e keer meemaken. Ik heb met de gyn afgesproken dat ik elke week een echo zou krijgen, ik vond dat wat veel, maar hij vond dat ik dan alleen maar van week tot week hoefde te kijken en dat dat waarschijnlijk beter te overzien is.

 

7 maanden is wel hartverscheurend. Ook geen miskraam te noemen maar echt een stilgeboorte. Ze is bevallen van jullie kindje... jullie zijn ouders geworden en hebben tegelijk ook een kind verloren.

Onderschat het verdriet ervan niet. Ik zou proberen met rust en respect het gesprek met haar aan te gaan. Kijk of jullie voorzichtig eens kunnen uitzoeken hoe groot de kans op herhaling zal zijn. Heeft ze hulp gehad bij de verwerking?

 

hoi Ik weet niet waar de schoen wringt bij je vriendin. ik denk dat zij onwijs bang is om wederom een kindje te gaan verliezen. Ik ben zelf mijn eerste na 26 dagen na de geboorte verloren en was ook zo bang dat t wederom zou gaan gebeuren...
Ik heb toch de stap gezet omdat mijn verlangen onwijs groot was en ik heb nog 2 gezonde kinderen mogen ontvangen. Nu is de wens naar nog een kindje en heb net een miskraam gehad. Ook nu ben ik weer bang dat dit zal gebeuren bij een vogende zwangerschap. en helaas kan je niks met die angst behalve praten. Ik ben lieve engeltjes gaan schrijven waat ik heel veel aan had en heb. t zijn allemaal lotgenoten en iedereen weet waar je over praat. misshcien is dat een idee voor je vriendin. sterkte in elk geval!

 

Dat is niet zo heel gek natuurlijk. Het veranderd je van binnen, het veranderd de kijk op het leven, en het veranderd daardoor ook je relatie.

Geeft ze zelf aan waarom ze niet meer wil. Ik neem aan dat het angst is, maar is het geen idee om dat weer op te pakken met een mw die hierin gespecialiseerd is? Wat zegt zij er zelf van?

 

Maar er rustig samen over praten is denk ik ook niet verkeerd hoor. Als is het alleen maar zodat je van elkaar weet hoe je je voelt en hoe je er over denkt / erin staat. Hou de dialoog open zou ik zeggen.

 

Wat erg... 7 maanden dat is geen miskraam meer. Dat is echt een kindje van jullie dat doodgeboren werd. Even tussendoor.... ze voelt geen frustratie doordat jij het kindje een miskraam noemt?

Als ze er niet over wil praten dan lijkt het mij erg waarschijnlijk dat ze het nog helemaal niet verwerkt heeft. Je schrijft dat jullie het geaccepteerd hebben, maar is dat werkelijk zo van haar kant uit? Ze kan er nog steeds niet over praten zeg je. En daardoor kan ze niet naar de toekomst kijken.... door haar angst. De enige manier is om open te staan voor verwerking en groei. Het kindje heeft jullie belangrijke dingen geleerd, leer dat te koesteren. Maar zij moet dan wel willen....

Ik heb het idee dat als het al zo lang geleden is dat ze daar zelf helemaal niet meer uit komt. En meer tijd geven lijkt mij dan eigenlijk een situatie waarin zij kan blijven hangen in het geheel. Ze schudt zichzelf niet wakker en dus zal het blijven zoals het is. Ik denk juist dat ze gestimuleerd moet gaan worden om er wat mee te gaan doen, voor haarzelf met name. Wel op een vriendelijke manier. Dus niet dwingend of forcerend, maar maak duidelijk dat je je zorgen maakt om haar. Ze sluit zich in feite emotioneel af. Er moet veel gepraat gaan worden lijkt me.

 

Hier ook 2* met 25 weken en 29 weken. En een ma, curettage was toen pas met 10 weken.
Daarna besloten we het bij onze oudste dochter te laten. Het lot besliste anders, toen we dat besloten was ik al zwanger. Ik was er niet blij mee en heb een hele nare tijd gehad. Toen mijn dochter geboren werd, met 33 weken dit keer, ging mijn hart gelijk open en ik wil haar nooit meer kwijt. Wel heb ik aan de heftige periode een paniekstoornis over gehouden.
Als je vrouw heeft besloten niet meer te willen, moet je dat accepteren. Moeilijk, maar het is niet anders. En als ze toch zwanger wil worden of zwanger wordt, moet je niet gek staan te kijken als ze er niet vreselijk blij mee is. De angst gaat pas weg als het kind levend geboren wordt.
Sterkte ermee!