Ik heb tot nu toe, (ben 32) altijd een redelijk onbezorgd leventje gehad. Fijne jeugd, super ouders en familie, fijn werk, gelukkig getrouwd en sinds een paar maanden moeder mogen worden! Nog nooit echt voor 'grote' problemen gestaan of mensen verloren door ziekte o.i.d. Inmiddels wel al een paar jaar geen opa's en oma's meer maar dat is ook wel vrij normaal op mijn leeftijd. Maar als ik dat allemaal bij elkaar optel denk ik echt, zo kan het niet blijven gaan! Ooit komen er jaren aan die ik liever niet wil... Één van de ergste dingen lijkt mij dat m'n man, kind of ouders/broer/zus iets overkomt. Ik kan er echt tranen van in m'n ogen krijgen als ik er alleen maar aan denk dat m'n vader of moeder er opeens niet meer zouden zijn, of dat ze te horen krijgen dat ze kanker hebben ofzo, lijkt me echt super moeilijk! Nou weet ik natuurlijk ook wel dat iedereen met dit bijltje te hakken heeft en dat dat 'het leven' is maar kan me er alleen nu al druk over maken terwijl het misschien (hopelijk) nog wel jaren duurt voordat we hier mee te maken krijgen. Hebben jullie dit nou ook wel eens, van die emo-momentjes dat je daar opeens heel erg bij stil staat?
Ja hoor.. Nu hebben mijn ouders beiden kanker (gehad..mijn vader nog steeds) dus is dat gevoel ook niet vreemd.. Maar ik voel dat soms ook even paniek over me heen komen, maar ik kan dat dan wel relativeren gelukkig...
Ja, wel herkenbaar. Onbezorgd is mijn leven niet geweest, maar iemand heel dichtbij mij te hebben verloren, heb ik nog niet meegemaakt. Gelukkig!! Maar die angst is er absoluut. Ik kan echt in tranen uitbarsten bij de gedachte dat mijn partner of dochter iets zou overkomen. Bah!! Ik zou dan ook echt het idee hebben dat ik niet zonder een van hen zou kunnen doorgaan. Denk dat iedereen die angst in meer of mindere mate wel heeft.. Maar niet te veel aan denken!!
Herkenbaar hoor! Vooral als om me heen de meest verschrikkelijke dingen gebeuren, of de zoveelste vrouw die ik ken weer borstkanker heeft bijv. Dan denk ik vaak; waarom zouden wij gespaard blijven.. Hier al wel wat voor mijn kiezen gehad maar sinds ik mama ben ben ik me nog bewuster van alle ellende die je kunt krijgen. Maar goed dat maakt ook dat ik geniet van elke dag, en mocht mij of mijn geliefden iets overkomen ik wel kan zeggen dat ik echt geleefd heb..
Ja, sinds ik moeder ben geworden. Ik word al bijna misselijk van het idee dat mijn kinderen wat kan overkomen. Dan denk ik daar even aan en probeer ik het meteen heel ver weg te stoppen.
Heel herkenbaar hoor, ik heb dit gevoel ook regelmatig. Ik heb nog 1 oma over, maar voor de rest geen erge dingen meegemaakt bij naaste familie/vrienden. Ik vraag me soms ook wel eens af wanneer het geluk op is. Raar idee dat het niet altijd zo zal blijven. Daarom probeer ik echt zo bewust mogelijk te leven en vooral te genieten van de mooie momenten van mijn kinderen en het samenzijn met mijn man en familie.
hier wel " erge" dingen meegemaakt en ook ik heb het.. ik denk juist altijd dat het komt omdat ik weet dat dat soort dingen gebeuren dus af en toe dus wanneer komt het volgende weer, want de laatste jaren zijn redelijk rustig geweest.. Tja helaas of gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken. Maar herkenbaar gevoel dus
Ja ik vind dat ook een raar idee! Ik probeer er ook niet teveel bij stil te staan hoor en ook echt te genieten, nu kan het nog
Hier ook vanalles meegemaakt waarbij het plotselinge overlijden van mijn vader en zoontje wel het heftigste waren. Nu was het overlijden van mijn vader mijn grootste angst die plotseling werkelijkheid werd. Sinds daar ook het overlijden van mijn zoontje bij kwam, gaat er geen dag meer voorbij dat ik niet bang ben voor nog meer erg nieuws en is de dood continu in mijn leven aanwezig. Edit: even nuanceren, ik ben een intens gelukkig mens dat met volle teugen geniet van elke dag! Maar die angst is wel continu aanwezig. Vooral dat er weer plotseling een dierbare wegvalt.
Heel herkenbaar! Ik denk er ook veel aan. Tot nu toe heb ik ook een vrij onbezorgd, gelukkig leven. Maar ik ben ook heel erg bang voor wat me nog te wachten staat. Om mij heen zie ik zoveel trieste dingen, zoals ziektes, gebroken relaties, de dood, etc. Wat dat betreft is het leven vaak zo oneerlijk. De een maakt ontzettend veel mee en de ander leidt gewoon een onbezorgd leven. Ik ben bang, van wat ik om me heen zie, en ik ben bang dat het te dichtbij komt. Maar ik weet ook heel goed, dat als je daar te vaak aan denkt, dat je er gek van wordt. Dus ik probeer dubbel te genieten van alles wat ik nu heb, want morgen kan het heel anders zijn.
Ik heb al een hele lange tijd (bijna tien jaar) ongeveer ieder jaar wel iets verschrikkelijks meegemaakt zoals jij beschrijft. Ik kan mij goed voorstellen dat je af en toe bang bent voor iets ergs wat zou kunnen gebeuren maar ik wil je toch op het hart drukken om je te richten op het nu. Geniet van het mooie leven en de dierbaren om je heen. Laat geen tijd voorbij gaan aan het zorgen maken over later. Ik weet dat het heel moeilijk is maar wel heel erg waar.
Ik moet er niet aan denken dat mijn man of de kindjes iets overkomt, wil hier niet aan denken want dan word ik erg emotioneel zit hier nu ook alweer met tranen in de ogen
ja heel herkenbaar momenteel.... en gisteravond toen ik mijn meisje naar bed bracht en ze aan mij vroeg mama als jij naar het ziekenhuis moet voor je buik... ga je dan dood............. heb alles ingeslikt wat ik kon en heb me toch daarna beneden een partij zitten janken... (heb in mijn nier een 14cm grote cyste en die moet eruit heb vandeweek een punctie gehad ) en ja er gaat soms van alles door me heen... zal blij zijn als het de 30e is dan heb ik daar de uitslag van en ja bij het idee dat ik mijn kind niet zou zien opgroeien.....pffff dan stik ik bijna
@bramtim: wat erg zeg! Sterkte alsnog met dit verlies...! @novaa: je hebt gelijk hoor, maar soms heb je ff van die momenten... @ma1: sorry meid, was niet mn bedoeling. gauw weer aan iets leuks denken
Pfff dacht al dat ik de enige was. Gister in bed overviel t me gewoon... Ik denk dan hele nare dingen.. Bijv wat als mn broertje doodgaat hoe komen mn ouders daar oooit overheen? Mijn fam woont allemaal op een kluitje en k bedacht opeens als ze straks allemaal doodgaan blijven wij als enige over!!!! Ik heb liggen huilen wat als mn ouders of man doodgaan en k alleen met mn kindjes achterblijf pfff je kan er maar beter allemaal niet te lang bij stilstaan!
Ja deze emoties/gevoelens schieten mij ook vaak te binnen. Of teminste vaak, soms denk je er wat meer over na.. Niet erg vind ik. Maar je moet er ook niet in blijven hangen...
Ik ben ook vaak bang voor zulke situaties. Ik heb juist geen onbezorgd leven gehad maar vraag me vaak af wat er ons nog meer zal overkomen.. bij het idee dat ik mijn man, broer of ouders zou verliezen word ik gek.