Hallo dames, Mijn moeder heeft bij mij en bij mijn broer een kraambedpsychose gehad. Dit is heel heftig geweest en heeft lang geduurd voordat haar gezondheid weer op orde was. Sinds wij zelf een kinderwens hadden heb ik hier regelmatig naar gevraagd. Gevraagd hoe dit begon, hoe het zich uitte enz. enz. Ze heeft toen veel schokkende dingen verteld over wat ze voelde en hoe ze werd behandeld. DIt is inmiddels bijna 30 jaar geleden dus de behandeling & (kennis) ziektebeeld waren niet goed. Ze vertelde mij bijv. dat ze toendertijd dagen vastgebonden op bed lag vanwege haar gedrag. Personeel wist niet wat ze er mee moesten dus werd ze maar weer vastgebonden In de tijd dat ze mij dit allemaal verteld heeft vond ik het verschrikkelijk maar ik kon het een plaats geven. En ik wist uiteraard dat dit tegenwoordig niet meer voorkomt en dat er nu veel meer bekend is over het ziektebeeld. Ik stond er altijd boven zeg maar. Nu heeft mijn moeder sinds een aantal maanden een depressie. Uiteraard kwam dit niet uit de lucht vallen en is er veel vooraf gebeurd maar de afgelopen tijd is 'alles' eruit gekomen. En ze maakt zich onder andere dus heel angstig over haar kraamtijd en is bang dat ik dit ook krijg. Nu zit ik psychisch niet zo in elkaar, en ben mentaal altijd heel sterk geweest. Tijdens de gehele zwangerschap ook weinig last gehad van hormonen tot nu.... Ik huil overal om en vindt alles zielig en kan niets verdragen Ik maak me ineens overal druk over (wat nou sterk?) Ik hoop zo dat mij niet het zelfde overkomt! Zijn mijn angsten gegrond? Ik droom echt over de verhalen die ze destijds mij verteld heeft en ik word dan heel angstig wakker. Ik zou hier graag met mijn moeder over praten maar dat lijkt me niet verstandig want het zal haar angst alleen maar voeden. 6 jan moet ik weer naar de vk, dus dat duurt nog een week. Moet ik eerder gaan praten met iemand of moet ik mezelf niet zo druk maken?? Ik vind dit echt een lastig onderwerp om zomaar aan te snijden bij een 'vreemd' iemand want meestal klap ik dicht bij dit soort gesprekken. Sorry het is een lang verhaal geworden
Lijkt me idd erg moeilijk maar het kan je overkomen of niet. Mentaal sterk heeft er niks mee te maken. Ik was vroeger ook altijd mentaal erg sterk en huilde nooit, en kreeg toch een PND na de zwangerschap. Maar heb je het aangegeven bij je vk? Dan kunnen ze je in de gaten houden.
je moet dat echt bespreken met je vk hoor! Eigenlijk al meteen bij je intakegesprek, dan is er ruimte voor. Waarom zou je het wel op zp met heel nederland en belgie bespreken, maar niet 1-op-1 met de persoon die er verstand van heeft en die je kan helpen? Ik heb meteen verteld over de bevalling en kraamtijd van mijn moeder, zodat de vk's alert konden zijn op signalen en op tijd aan de bel kunnen trekken. Ik ben zelf wel van het labiele type, maar juist omdat ik alles nogal makkelijk eruitgooi komt het meestal wel op zn pootjes terecht.
Schrijven is makkelijker dan praten En ik ben heel slecht van vertrouwen in mensen, hier ben ik 'anoniem'. Ik zou willen dat ik altijd alles eruit flap, ik ben nogal een binnenvetter
Misschien fijn om de verloskundige alvast eerder telefonisch je verhaal te vertellen? Hoef je niet langer te wachten en gaat misschien wat makkelijker? Sterkte!
Dit klopt. Je kunt het niet tegenhouden door mentaal sterk te zijn. Ze weten er tegenwoordig trouwens nog niet zoveel van af. Hoe het ontstaat e.d. I.m.o is zoiets ook niet iets psychisch maar medisch. Er gaat iets niet goed in de hersenen in samenwerking met de hormonen. Ik ook eens gelezen dat er in de hypofyse dan teveel eiwitten geproduceerd worden of i.d. In de toekomst kom je hiervoor ook niet meer bij de psychiater maar bij de neuroloog of endocrinoloog. Ik heb daarom soms ook moeite met de stempel "psychisch" omdat de medische wetenschap nog niet toereikend is op dat gebied. Ik kan me voorstellen dat je hier angstig voor bent omdat je moeder het heeft gehad. Dat wil natuurlijk echt niet zeggen dat jij het krijgt. Dat je nu meer emotioneel bent kan in het geheel toegeschreven worden aan de hormonale veranderingen van de zwangerschap. Probeer toch positief te blijven. Na de zwangerschap zul je ook even een hormonale disbalans ondervinden. Dit is normaal en je kunt een tijdje niet lekker in je vel zitten. Mocht je toch een een pnd ontwikkelen probeer dan niet te snel naar medicijnen te grijpen. Dit brengt het lichaam nog meer in disbalans. Vaak gaat het na een aantal maanden beter. Echt waar. Al kun je dat niet geloven als je midden in een zware depressie zit. Probeer goed te eten aangevuld met een compleet pakket vitamine en mineralen en de essentiele vetzuren ( heel belangrijk)
Idd wel bespreken hoor.. Ik ben een heel gesloten persoon. Mijn ouders zijn van het type dat mensen met depressie zich gewoon niet moeten aanstellen. Ik laat fan ook weinig emotie zien in het openbaar. Na de bevalling kreeg ik wel wat psychische probleempjes. Paniek aanvallen, dacht constant dat ik een bepaalde ziekte had. Constant benauwd. Door dat ik dus zo gesloten ben heb ik er te weinig mee gedaan waardoor het waarschijnlijk onnodig lang heeft geduurd. Ben wel 3 x bij een psycholoog geweest maar dat vond ik niet de oplossing. Al dat gegraaf naar eventuele problemen tijdens je jeugd. Ik heb het nu bij de intake aangegeven dat dit is voorvallen en vk zei dat ik gewoon bij hun aan de bel had moeten trekken. Ze houden me nu na de bevalling even in de gaten.
Ik herken je verhaal voor een deel. Nadat ik geboren ben, heeft mijn moeder een zware postnatale depressie gehad en het heeft heel lang geduurd voordat ze alles weer op de rit had. De depressie had te maken met aanleg en met dingen die in haar verleden zijn gebeurd maar gelukkig is ze er altijd heel eerlijk over geweest. Eind 2008 ben ik zelf opgenomen geweest omdat ik suïcidaal was en een zware depressie had. Mijn moeder heeft me toen enorm kunnen steunen doordat ze wist wat ik doormaakte en heel open te zijn over haar depressieve periodes. Na intensieve therapie en de juiste medicijnen gaat het nu gelukkig weer heel goed maar tijdens mijn zwangerschap ben ik heel bang geweest dat ik ook een postnatale depressie zou krijgen of mijn depressies door zou geven aan mijn dochter. Inmiddels is mijn dochter ruim 14 maanden en heb ik eigenlijk geen noemenswaardige problemen gehad. Tijdens de zwangerschap kon ik terecht bij de POPpoli (een samenwerking tussen een gyneacoloog, psycholoog en kinderarts) die me steeds in de gaten hebben gehouden, dat is voor mij wel een heel veilig gevoel geweest. Ik denk dat het nooit van tevoren te voorspellen is of jij er ook last van zult krijgen maar hou het vooral goed in de gaten en wees eerlijk tegen jezelf en tegen je omgeving. Ik zou toch proberen de verloskundige te vertellen over jouw angsten, de kans zit erin dat zij al een groot deel van je angst weg kan nemen. En onthoudt dat psychoses en depressies eerder uitzondering zijn dan de regel... Dat je nu veel huilt is echt een kwestie van hormonsters en denk ik heel herkenbaar voor iedere vrouw die zwanger is of is geweest .
Bij mij zit depressie zo'n beetje in de familie. Ik heb hier dus ook wat schrik voor gehad (ook deze keer weer). Gelukkig heb ik er vorige keer niks van geweten. Hier hoop ik deze keer weer op. Oh ja, zo'n 3 dagen na de bevalling had ik wel enorm last van de baby blues, maar dat is normaal en het verdween ook redelijk snel (1 à 2 dagen). Ik denk dat het zo een beetje darts is of je het zult krijgen of niet. Veel sterkte!