En als een baby niet bij jou op schoot of op de borst wil slapen? Ik had in de zwangerschap echt wel dat beeld, dat idee van hoe ik het wilde doen...dat m'n dochter eigenlijk altijd bij me mocht liggen, dat ik haar zo alle veiligheid wilde geven dat er was. Maar....mijn dochter wilde niet bij of op mij slapen. Die wilde niet door mij naar beneden gehaald worden zodat ik haar kon troosten, ze raakte daardoor alleen maar meer overprikkeld en dus veel meer huilen. Toen we ontdekten dat ze even moest huilen voordat ze lekker in slaap viel, ja toen hebben we haar dus ook laten huilen. En dat was geen half uur, en ik vond het heel moeilijk. Maar zij had er wel baat bij. Ze is daardoor helemaal niks tekortgekomen qua hechting, veiligheid of liefde. Integendeel, ik heb een hele blije tevreden baby die nu idd last krijgt van verlatingsangst (9 maanden). En zodra ze huilt ga ik naar haar toe, pak ik haar en stel haar gerust. Dus ik ben geen ontaarde moeder die haar kind zomaar laat huilen. Er zijn echt verschillende situaties! Sommige kinderen hebben het huilen nodig. Dat bleek hier echt zo, en nogmaals ze heeft een supergoed slaappatroon en ritme. Ze sliep trouwens de eerste weken naast mij in naar wiegje, maar ze ging beter slapen toen ze op haar eigen kamertje ging liggen. Zij was gewoon te snel overprikkeld. Ik zeg niet dat wat iedereen hier schrijft goed is, want ik ben het helemaal niet eens met dat je je kind veel of lang moet laten huilen. Of dat het nou eenmaal zo hoort dat een baby alleen in bed ligt en niet bij mama. Maar soms is de situatie anders, reageert het kind anders dan je zou willen en dan moet je je dus aanpassen.
Jij bent getekend door je verleden, en daardoor beoordeel jij de hele situatie met je baby anders dan anderen. Dat is niet slecht ofzo, maar het zorgt er wel voor dat jij blijkbaar anders denkt dan bijv piccolina. Ik vind persoonlijk zelf het best vreemd dat je je baby met 8 maanden eigenlijk niet alleen in haar kamertje durft te leggen. Dat zegt ook iets over jou. Je moet vertrouwen hebben in je kindje, je kan ze niet 24 uur per dag bij je houden uit angst voor wat er kan gebeuren. En jij zegt dat een baby op schoot slaapt want dat hoort zo...dat werkte hier dus niet want mijn baby wilde dat gewoon niet. Dan kan ik het wel willen, maar als het averechts werkt dan ben je toch ook niet goed bezig!
+1. Hier een kindje dat vanaf nacht 3 in haar eigen kamertje in haar bedje lag, en daar tot op heden prima slaapt, zowel 's nachts als overdag. Ben ik nu een slechte moeder, want 'een baby hoort op schoot te slapen'? Ik wil mijn kind het vertrouwen geven dat ze aan haar rust kan toekomen, en dat mama echt in de buurt is als ze haar nodig heeft. Als ze voortdurend aan mij vastgeplakt zou zijn, kan ze dat niet leren.
Je geeft het zelf al aan,bij jou gaat het prima op die manier. Dus dan is het ook geen probleem. 2 van mijn kindjes sliepen ook heerlijk in hun ledikantje overdag en wiegje naast mij s'nachts. Maar als je een kindje hebt dat wel de behoefte heeft om aan mama vastgeplakt te zitten,(zoals mijn zoon die reflux had) dat voor een klein babietje dus heel normaal is, dan is het toch niet meer dan logisch dat je aan die behoefte tegemoetkomt? Waarom zou een kindje dat je veel draagt en bij je hebt niet het vertrouwen kunnen hebben dat ze kan slapen en dat mama in de buurt is? Waar baseer je dat op? Ik heb die ervaring helemaal niet.Ik heb mijn.zoon heel veel bij me gedragen. Nooit problemen gehad qua slapen of vertrouwen of wat dan ook..
Bij mijn oudste heb ik erg veel spijt gehad dat ik wel eens liet huilen. Hij huilde namelijk alleen als er iets was, maar dat bleek dan pas achteraf. Dus ik ging het bij de tweede helemaal anders doen. Maar deze slaapt dus niet. Een tijd sliep hij wel in de draagzak, maar ook dat gebeurt bijna niet meer. Hij blijft zo sterk reageren op alle prikkels. Daarom laat ik hem nu soms huilen. Ik vind het soms wel nog lastig, ik probeer aan te houden dat hij mag huilen / jammeren, maar niet krijsen. Maar soms is het wel lastig. Een hele dag niet slapen is ook geen optie. Afgelopen kerst was hij zo overprikkeld en oververmoeid dat ik hem uiteindelijk in de houdgreep in mijn armen heb gehouden. Hij was zo moe, dat hij niet meer kon slapen. Uiteindelijk viel hij in slaap en heeft hij goed geslapen, maar ik twijfel elke keer weer. Ik ben me bewust van het feit dat wij invloed hebben op zijn slaapgedrag. Tegelijkertijd is elk kind anders en is het daarmee erg zoeken naar wat werkt. Ik vind sowieso wel dat er een verschil is tussen huilen en krijsen. Ik geloof inderdaad dat alleen jezelf in slaap krijsen erg slecht is voor een kind. Even je ongenoegen laten blijken is toch anders.
Dat ik haar nu liever niet alleen laat is niet meer uit angst want ze is inmiddels een stuk ouder. Dat is omdat het mij het gevoel geeft dat het niet klopt. Mijn moedergevoel zegt dat ze niet alleen hoort te zijn.
Ik vind dit ook erg moeilijk. Wij hebben een baby die ook erg gevoelig is voor allerlei prikkels van buitenaf (en heeeeeel nieuwsgierig is naar de wereld ) en hoewel hij 's nachts slaapt als een roosje wil hij overdag liever niet slapen ook al is hij moe. Hem iedere keer uit bed halen wanneer hij huilt, maakt het dus alleen maar erger (proefondervindelijk ondervonden ). Daarom laten wij hem altijd eventjes huilen; we luisteren wat voor soort huiltje het is (zeuren = nog eventjes aankijken, krijsen = direct troosten) en handelen daarnaar. In het begin liepen we wel 2 uur lang naar boven en weer naar beneden om de paar minuten om te troosten en speentje er weer in te doen; tegenwoordig is het max. 2-3 keer en soms slaapt hij zelfs direct. Let wel: dit heeft ruim 1,5 maand geduurd voordat het werkte. In de tussentijd zijn we ook gaan inbakeren met de Pacco, maar dat moeten we helaas weer afbouwen, want onze kleine begint wat te rollen. Nou moet ik wel zeggen dat onze beeb nog geen langslaper is. Hij slaapt 's middags en 's avonds helaas maar max. 1 cyclus (40-45 minuten). Met heeel veel moeite en heel wat getroost tussendoor kunnen we er soms 2 cycli van maken. Maar goed, van helemaal niet slapen overdag in het begin naar in ieder geval + 40-45 minuten per slaapje is al een vooruitgang. De ochtend (tussen de fles van 7u en 11u) slaapt hij nog wel vrij redelijk. Het gekke is wel dat we hem na de fles van 19u zó kunnen wegleggen en meneer slaapt. Zonder moeite. Heeeel soms nog 1 of 2 keer naar boven, maar over het algemeen is het voeden --> slapen. Hetzelfde verhaal na de fles van 23.30 uur en dan horen we hem pas rond 7u weer (ja, het is een mannetje van de klok ). Wij zitten er dus een beetje tussenin: soms laten we hem wel (eventjes!!) huilen, maar we troosten wel altijd. Dit voelt voor ons goed en dat is ook wat je moet doen: wat goed voelt!
Ik snap je ook wel. Ik vind het alleen ook iets zeggen over jou, want je bent wel heel erg voorzichtig. Een baby van 8 maanden kan echt prima alleen zijn. Ze leren ook dat dat prima is, want mama is er op heel veel andere momenten wel. Je kan toch niet 24 uur bij je baby zijn? Gaat je kindje naar de opvang/oppas? Waarschijnlijk niet zeker?!
Tja, zoveel mensen, zoveel meningen. En iedere mama doet wat werkt voor haar kindje. Wat ik bedoelde met mijn opmerking is dat voor mijn gevoel je je kindje leert dat ze niet kan slapen, zonder dicht bij jou te zijn. En ze zal toch moeten leren dat slapen ook fijn en goed kan zijn, zonder dat huidcontact met mama of papa. Ze kan tenslotte niet haar hele leven bij je in bed liggen. Ik weet het: ik zeg het nu een beetje cru, maar ik ken een aantal voorbeelden uit mijn omgeving waarbij slapen een enorm probleem werd naarmate de kinderen ouder werden. Een collega bijv. haar zoontje is nu 8 en kruipt nog steeds elke nacht bij hun in bed omdat hij in zijn eigen bedje alleen maar huilt en zegt mama te missen. Dit lijkt mij niet wenselijk: niet voor mama en papa en hun relatie maar vooral voor het kind zelf. Het is toch niet fijn om het gevoel te hebben dat je niet alleen kunt zijn, dat dat eng is? Maargoed, nogmaals: iedere moeder moet zelf deze keuze maken, jij kent je kindje het best. Maar ik zeg alleen: wees je bewust van de eventuele consequenties die je nu wellicht nog niet kunt overzien.
Ik durf te zeggen dat daar heel wat meer meespeelt dan enkel als baby gewend zijn bij papa en mama te slapen. Ieder kind gaat uiteindelijk zelfstandig slapen want ieder kind wil van nature graag zelfstandig en onafhankelijk zijn. Dat is een natuurlijk proces waar alle kinderen doorheen gaan. Als een kind met 8 jaar nog niet dat proces heeft doorgemaakt dan is er mogelijk iets aan de hand als bijvoorbeeld een extreme angst, een trauma, etc.
We laten haar zeker wel alleen hoor, sinds ze 5 maanden was slaapt ze overdag vaak alleen. Zolang ze niet gaat huilen in bed slaapt ze daar. Sinds ze 6 maanden was gaat ze ook 's avonds alvast naar bed voor wij naar bed gaan, zolang ze niet huilt. Tijdens sprongetjes bijvoorbeeld wil ze dat even niet en gaat ze huilen in bed en dan halen we haar eruit en mag ze op schoot of in de woonkamer slapen. Ze heeft een tijdje geleden een paar dagen overdag op de grond in de woonkamer op mijn jas liggen slapen. In bed ging ze huilen en op de jas sliep ze wel lekker. Dus als zij gaat huilen in bed denk ik er niet over om haar daar maar te laten liggen en zoek ik wel een andere manier waarop ze wel kan slapen. Een baby huilt niet om niets. Als een baby huilt dan kan dat roepen om mama zijn of alarm slaan omdat er iets niet goed is. En op beide moet je reageren vind ik. Ze gaat niet naar een oppas maar we hebben voor haar een oppas aan huis voor incidenteel. Meestal gaat ze met mij mee naar mijn werk.
Leef in het nu,niet in de toekomst. Slaapt je kindje het best in eigen bedje,prikkelvrij? Dan doe je dat.Mijn oudste dochter kon.de eerste 6 maannden niet tegen geluid om haar heen.Jaaaa maar straks kan ze nergens mee naar toe en daar went ze aan! Dat kreeg ik te horen. Na dat half jaar:geen.enkel probleem.Ik.stond te stofzuigen naast haar en.ze sliep.door. Mijn.zoon wou alleen maar bij mij zijn.Op mij en aan mij. Hij had ook pijn ivm reflux. Toen hij eindelijk medicatie kreeg en hij zich beter voelde ontdekte hij hoe heerlijk zijn bedje is. Het is nog steeds een enorme slaapkop.(vanochtend 9uur wakker). Kortom geen beren op de weg zien inderdaad.Handel naar de behoefte die je kindje NU heeft,wat er over 1 jaar speelt.... En wat je zegt, 9 vd 10 gaan gewoon lekker in hun eigen bed slapen.
Wij hebben onze dochter de eerste weken de hele dag rondgesjouwd in de draagdoek. Ze ging er 's ochtends meteen in en pas 's avonds als wij naar bed gingen weer uit. En dan sliep ze 's nachts bij ons in bed. Echt iedereen waarschuwde ons inclusief het cb dat we dat echt niet moesten doen want we zouden een veel te afhankelijk kind creeëren die altijd zou huilen om haar zin te krijgen en altijd aan ons zou blijven plakken. De eerste maand ging ze hard huilen zodra we haar neerlegden en dat was volgens iedereen het resultaat van dat wij haar normaal nooit neerlegden en ze was te veel gewend om gedragen te worden. Dat zou nooit meer goed komen. Ik vind het nogal grappig dat dezelfde mensen die toen die waarschuwingen gaven nu steeds opmerken dat onze dochter de vrolijkste, kalmste en makkelijkste baby is die ze ooit hebben gezien. Vergeten dat ze 8 maanden geleden nog vertelden dat onze aanpak een verwend, moeilijk en plakkerig kind zou creeëren zeker? Het tegenovergestelde blijkt waar. Onze dochter sliep met 8 weken de hele nacht door, op wat sprongetjes na slaapt ze nog altijd overdag en 's nachts heel goed én door alle geluiden heen. We kunnen 's avonds gewoon hardop praten en het licht aandoen als we naar bed gaan en zij slaapt gewoon verder. Overdag kan ze zich hele lange tijd vermaken met spelen en plakt ze juist niet aan ons. Ze hoeft niet aan ons te plakken want ze weet dat ze maar 1 kik hoeft te geven als er iets is en we zijn er meteen. Dus ze voelt zich enorm veilig om lekker op onderzoek uit te gaan. Onze aanpak creeërt geen veel te afhankelijk en plakkerig kind maar juist totaal het tegenovergestelde.
dat noemen ze adem halen.. NIET stoppen met huilen. @ts, hier doen we niet aan laten huilen. Overdag i bed is een ramp maar ze slaapt wel in de kinderwagen, maxi cosi of box... alleen dus niet in haar bed overdag. Dan blijft ze krijsen.
Mijn dochter doet hetzelfde, ze slaapt overdag en 's nachts heel goed. Slaapt vanaf week 7 door en is daarna nooit meer 1 nacht wakker geweest. Ze speelt alleen, ze slaapt door geluid heen en is ontzettend makkelijk en vrolijk. En wij hebben haar wel laten huilen! Dus tja, blijkbaar zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden. Het karakter van je kind speelt ook mee, de aanpak van ouders...eigenlijk alles bij elkaar. Waarom slaapt mijn baby al vanaf week 7 door en is ze nog geen nacht wakker geworden? Ik kan denken dat het aan onze aanpak ligt, maar misschien is het wel gewoon haar karakter. Je weet het niet, wat ik wel weet is dat je moet kijken naar de behoefte van je kind. Elke moeder doet het beste voor haar kind. Ik geloof er echter wel in dat als je te lang en teveel je baby enorm voorzichtig benaderd, dus heel snel bij je pakken bij een huiltje, snel bij je in bed nemen enz dat je er op langere termijn problemen mee kan krijgen. Mijn neefje kreeg op een gegeven moment ranja als hij wakker werd 's nachts..hij ks nu bijna 2 en standaard is het krijsen 's nachts omdat ze niet van die fles afkomen. Vrienden van ons hebben 2 dochters die het echt is aangeleerd dat ze bij papa en mama in bed mogen...daar komen ze ook niet vanaf. En dat vind ik geen gezonde situatie. Sommige kinderen lukt het wel om uiteindelijk zelf in eigen bedje te slapen, en niet zo afhankelijk te worden maar ik denk wel dat je als ouder daar enorme invloed op hebt. Ze hebben snel in de gaten welke consequentie hun gedrag heeft, ik sta er telkens versteld van hoe slim ze eigenlijk zijn die kleintjes.
Tuurlijk zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het echt niet nodig is om de moeilijkste weg te kiezen. Als je baby van het begin af aan makkelijk slaapt en het niet erg vind om in bedje te moeten slapen dan is dat prima. Maar als je baby het wel erg vind en dus gaat huilen is het echt niet nodig om hem hoe dan ook te leren in eigen bed zelfstandig in slaap te vallen door middel van hem te laten huilen. Je kan ook een makkelijkere weg kiezen die naar precies hetzelfde leid, maar dan zonder avonden lang op de klok kijken en 50 keer heen en weer lopen. Dat is echt niet nodig en voor beide partijen (ouders en baby) niet leuk. Oh weetje, wij hebben onze dochter ook aangeleerd om bij ons in bed te slapen. Al vind ik aangeleerd hier niet het juiste woord. Ze slaapt gewoon bij ons omdat we dan allemaal het lekkers slapen. Het is makkelijk voor de borstvoeding, zij slaapt lekker, wij hoeven er 's nachts niet uit als ze wakker word. Alleen maar voordelen. En als ze dan tot ze 4 is bij ons wil blijven slapen dan vind ik dat helemaal prima. Alles op haar tempo. Ze hoeft van mij niet groot en zelfstandig te worden zolang ze daar zelf nog niet aan toe is.
Die makkelijke weg die jij noemt ging hier dus niet op! Dus zo zwart wit is het niet. Mijn dochter wilde niet bij mij slapen, niet op mij of bij ons in bed. Ze had de rust van haar eigen kamer en bed nodig, en we moesten af en toe terug maar dat leidde er wel toe dat ze op een gegeven moment had 'geleerd' dat haar bed een hele fijne plek is. Ik vind het serieus niet gezond dat je het oké zou vinden als ze tot 4 jaar bij jullie in bed slaapt. Je maakt je kind dan erg afhankelijk van jullie. Je kiest voor de makkelijke weg, want door haar bij jullie te laten slapen kan iedereen goed slapen en heb je rust. Ik snap die gedachte wel, maar soms moet je even door de moeilijke fase heen en dan kun je ze best wat anders aanwennen. Het lijkt mij dat je je kind zelfstandig wilt laten worden, en tot 4 jaar in jullie bed omdat ze nog niet groot en zelfstandig hoeft te worden...dat vind ik niet normaal. Maar nogmaals, ieder z'n eigen keus! En dat is maar goed ook
Ik maak haar niet afhankelijk. Ze is een kind, ze ís afhankelijk. Een kind is nu eenmaal volledig afhankelijk van zijn ouders en ontwikkelt zich vanzelf naar steeds maar onafhankelijkheid. Maar die ontwikkeling ga ik haar niet opdringen, dat mag ze op haar eigen tempo helemaal zelf doen. En dat vind ik normaler dan een kind dat daar nog niet aan toe is aan te leren alleen te slapen.
Moeder manipuleren is nogal heel veel gecompliceerder dan met een plaatje een speen bedienen hoor... Maar als jij daaruit wilt concluderen dat je kind al vanaf dag 1 kan nadenken, prima. Vooral doen. Maar dat moet je dan niet zomaar gaan roepen zonder verdere onderbouwing. Blij dat je die 'onderbouwing' nu wel geeft, want dan snapt tenminste iedereen dat je maar iets riep. @TS: ik geloof bij een baby van 6,5 maand echt niet in manipuleren van de mama en laten huilen. Als gezonde kinderen met 2-4 jaar nog steeds niet zelf slapen is er op een later moment dan 6 maanden iets mis gegaan met grenzen stellen en ligt dat nadrukkelijk NIET aan het niet laten huilen op deze leeftijd. Je zou eventueel wat kunnen hebben aan het boek baby in een droomritme, van Stephanie Lampe. Zij legt uit hoe het slapen werkt, (de slaapcycli, aanmaak van slaaphormonen, etc etc), aan de hand waarvan je dan kunt leren om de vermoeidheidssignalen goed te herkennen en op het juiste moment te beginnen met het bedtijdritueel van je kind. Je kunt je kindje dan zonder laten huilen (of vrijwel niet huilen, soms ontkom je er niet helemaal aan) en aanverwante drama's leren om lekker zelf te gaan slapen. Voorwaarde is altijd dat je heel zeker weet dat je kind gezond is en geen pijnklachten heeft.
Maar stel nou he, stel dat jij je kind echt tot 4 jaar bij jullie in bed laat slapen, elke nacht. Wanneer zal ze er dan wel aan toe zijn om in haar eigen bedje te slapen op haar eigen kamer? Dat leert ze dan toch nooit! En zo creëer je dat je kind ook als het wat ouder is nog steeds compleet afhankelijk is van je. Lijkt me niet de bedoeling, en ik denk juist dat je de ontwikkeling van het kind in de weg staat. Ik heb het hier niet over een baby van 2 maanden, als die alleen bij jou slaapt dan moet je dat doen, dan is dat de behoefte van het kind en daar moet je aan toegeven. Maar op een gegeven moment als die baby's ouder worden moeten ze ook gestimuleerd worden om zelf dingen te doen, los van papa en mama. Dat zijn de eerste stapjes naar onafhankelijkheid.