Oke dit wordt een lang verhaal, dus voor de doorbijters alvast bedankt voor het lezen Allereerst een stukje geschiedenis. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 3 was. Ik ging bij mijn moeder wonen en zag mijn vader 1 weekend in de 2 weken. Mijn moeder heeft een zwaar leven gehad, ze is geestelijk en lichamelijk mishandeld door haar aan medicijnen en alcohol verslaafde moeder en haar vader heeft ze nooit gekend en toen ze contact met hem wilde zoeken wees hij haar keer op keer af. Dit heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder een heel gevoelig en labiel persoon is met zelf ook een zwaar alcohol probleem. Afijn, toen mijn ouders gescheiden waren kreeg mijn moeder al snel een nieuwe vriend die net uit een tbs kliniek kwam (op z'n zachtst gezegd geen frisse man dus). Uiteraard was ik, toen ik jong was, niet op de hoogte van zijn verleden. En ondanks dat ik zijn daden absoluut afkeur kan ik niks anders zeggen dan dat hij altijd goed voor mij is geweest. Binnen 2 weken kwam deze man bij ons wonen en ze trouwden al snel. De herinneringen die ik heb aan die tijd zijn voornamelijk herinneringen aan mijn moeder die laveloos, midden op de dag, op de bank lag te slapen omdat ze weer eens teveel gedronken had. Ze deed een miljoen loze beloftes om leuke dingen met mij te gaan doen, maar wanneer dat moment aanbrak was ze altijd te dronken om deze beloftes na te komen. Toen ik ongeveer 7 was kwam ik thuis samen met haar man die mij had opgehaald van een of ander sportclubje en kwamen we erachter dat mijn moeder was vertrokken. Ze had haar kleren mee genomen en een briefje achter gelaten dat ze het niet meer trok. Ik ben naar mijn vader gebracht en ben daar sinds die dag blijven wonen. Ik was nog zo jong, maar ook boos genoeg om te weten dat ik haar niet meer wilde zien. Mijn moeder belde de volgende dag doodleuk op om te vertellen dat ze weer terug was, maar ik had er genoeg van. 7 lange jaren heb ik haar niet gezien, ik miste haar niet en had schoon genoeg van haar. Toen ik 14 was begon mijn nieuwsgierigheid het te winnen van mijn boosheid en wilde ik met haar afspreken om wat dingen opgehelderd te krijgen. Langzaam maar zeker is het contact toen hersteld, en zagen we elkaar weer regelmatig. Ze heeft er alles aan gedaan om te laten zien dat ze spijt had van wat ze had gedaan en vooral van alles wat ze niet had gedaan, was afgekickt en ik had het gevoel dat ik weer een moeder had. Toen ik 19 was beviel ik van mijn zoon, en mijn moeder was trotse oma. Iedere week kwam ze na haar werk bij ons eten en slapen, wat we beiden erg gezellig vonden. Vorig jaar begon mijn moeder steeds meer te vertellen over haar relatie, en vooral dat ze niet meer gelukkig was en niet meer van hem hield. Haar man was verschrikkelijk dominant, ze mocht niks en had totaal geen vrijheid. Ze leerde via het internet een nieuwe man kennen en vertelde me dat ze naar hem toe zou gaan. Ze heeft dit eerlijk aan haar man verteld, die vervolgens reageerde met de woorden 'Als je bij mij weg gaat pleeg ik zelfmoord'. En zo gezegd zo gedaan, mijn moeder is weg gegaan en haar man heeft zelfmoord gepleegd. Achteraf kreeg ik te horen dat haar man haar regelmatig in elkaar sloeg zelfs zo erg dat ze haar voortand kwijt is en meerdere keren bewusteloos is geweest. Desondanks dat deze man haar niet slechter had kunnen behandelen was mijn moeder er kapot van. Tot zover het stukje geschiedenis. Ik heb mijn moeder het afgelopen jaar gesteund waar ik kon, ze woont bijna een uur bij mij vandaan en aangezien ik geen auto heb heb ik haar voornamelijk telefonisch geprobeerd te steunen. Ik stond altijd voor haar klaar, heb haar geholpen bij alles waar ik helpen kon, maar het gaat steeds slechter met haar. Ze drinkt weer gigantisch veel, ook haar nieuwe vriend heeft mij in vertrouwen verteld dat ze elke dag dronken is, al een paar keer is gevallen en daar soms dikke blauwe plekken aan over houdt. Wanneer ik haar confronteer met haar drankgebruik ontkent ze alles en liegt ze recht in mijn gezicht. Ik heb haar gevraagd hulp te zoeken en gezegd dat ik haar daarbij wil helpen, maar ze heeft volgens zichzelf geen probleem. Ze heeft het afgelopen jaar al wel 25 keer afspraken met me gemaakt om langs te komen, en is van die 25 keer misschien 5 keer ook daadwerkelijk langs geweest. Ze stelt me keer op keer teleur, en ook mijn zoontje (die ik overigens niet eens meer vertel dat oma langs komt omdat ik niet wil dat hij ook teleurgesteld wordt). Afgelopen week is mijn zoontje 4 jaar geworden, en ze zou zeker weten op zijn verjaardag komen. Maar zoals ik al had verwacht is ze niet geweest, en heeft ze niet gebeld om te vragen hoe zijn verjaardag was. Ik ben zo boos, teleurgesteld en verdrietig! Ik heb jarenlang mijn moeder moeten missen, en nu begint alles weer van voor af aan. De rollen zijn compleet omgedraaid, ik voel me zo verantwoordelijk voor haar en ik ben constant bezorgd. Andersom heeft ze geen idee wat er in ons leven afspeelt en laat ze ons vallen als een baksteen. Ik ben er eigenlijk hartstikke klaar mee, en wil haar duidelijk maken dat ik geen contact meer wil totdat ze actief met haar problemen (zowel verslavingsproblemen als psychische problemen) aan de slag gaat. Maar aan de andere kant ben ik doodsbang dat ze dan zelf ook geen reden meer ziet om nog te leven en er misschien ook een eind aan maakt. Ik zou niet kunnen leven met dat schuldgevoel. Wat moet ik hier nu mee? Ik ben op, en ik zou het ook wel eens fijn vinden om een moeder te hebben die oprecht geinteresseerd is in ons leven en bij wie ik mijn ei kwijt kan. Maar dat gaat niet op deze manier.. Wanneer is het genoeg? Bedankt voor het lezen!
Jeetje wat een verhaal zeg! Allereerst een knuffel voor jou! Moeilijk om te zeggen wat je moet doen het is en blijft je moeder. Misschien dat mijn verhaal helpt. Ik stuur je een pb
Jeetje wat verschrikkelijk. Het is wel je moeder, maar wel een moeder die verslaafd is en verslaafden zijn egoistische mensen. Zolang ze zelf geen hulp zoekt, moet je proberen haar los te laten. Kies voor jezelf en je gezin. Je kan haar toch niet helpen...je hebt je best gedaan. Het lot ligt nu in haar eigen handen! en kies nu voor jezelf... Knuffel!!
mee eens...maar maak haar wel duidelijk dat je er altijd voor haar wil zijn, enkel denk je nu aan jezelf en je gezin. Als ze hulp wil, kan ze altijd bij je terecht....dan ligt het bij haar. Maar dan wel hulp zoeken samen en niet jouw voor haar karretje spannen...want daar schiet ze niets mee op. Jij ook niet trouwens... knuffel en succes overal mee! moeilijk hoor.
Helemaal mee eens. Het contact met je moeder sloopt je zo te lezen. Hoe zwaar het ook is om het contact te verbreken, ik denk wel dat het het je rust zal geven. Sterkte met alles.
Nu. Klinkt heel hard, maar ik heb ongeveer hetzelfde gehad met mijn vader. Je moeder is terug bij af, en berust zich blijkbaar in haar lot. Door niet meer naar je toe te komen, en op je zoontjes verjaardag te komen, en ook niks laat horen. Echt heel toevallig is het bij mij ook zo gegaan. Mijn vader kwam zeer onverwacht ook niet op de verjaardag van mijn dochter. Toen ging bij mij de knop om Tot op de dag van vandaag niks meer van gehoord. Ja 1 keer belde hij na 3 jaar strontlazerus op. Ik heb meteen de hoorn erop gegooid. Over dat schuldgevoel: dat slijt. Je moeder is zelf verantwoordelijk voor haar daden. Niet jij. Ze mag in haar handen knijpen met een dochter zoals jij. Ze zal zelf hulp moeten zoeken, en niet omdat anderen dat willen. Ik wil je heel veel sterkte wensen want het is niet gemakkelijk...
Bedankt voor de reacties Ik vind het echt heel erg moeilijk. Mijn moeder is een hele lieve zachtaardige vrouw. Maar haar moeilijke leven heeft haar gevormd tot wie ze nu is, een vrouw die zichzelf letterlijk verdrinkt in alcohol, en haar psychische problemen niet de baas is. Ik wil haar helpen, maar ze onderkent haar eigen problemen niet. Ze kijkt toe hoe ze steeds verder wegzakt en onderneemt geen actie. En ondertussen stelt ze ons keer op keer teleur..
Jeetje wat een pittig verleden heb je! Mijn vader was ook alcoholist en nodige meegemaakt met hem.. Jaren geen contact gehad en is vorig jaar overleden.. Wat jij zou moeten doen, geen idee.. Wat voor jou het beste voelt, maar heel veel sterkte!!
Echt hoor je kan haar niet helpen!! Hoe graag je ook zou willen, het gaat je echt niet lukken.. Ze is zwaar verslaafd al jaren lang en het is ook moeilijk, het is waarschijnlijk ook een verschrikkelijk lieve vrouw zonder de verslaving. Maar de verslaving zal het altijd van je winnen. Dan kan je twee dingen doen, of je gaat doorgaan met contact zoeken en teleurstellingen verwerken.. of je neemt afstand en zoekt de dingen op die je gelukkig maken.....
Ik heb geen ervaring met een alcoholverslaving. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen, want ongeacht wat je besluit, je zal het vast zwaar krijgen. Of omdat je je moeder niet meer gaat zien, of omdat je opgescheept zit met een ongeleid projectiel. Klinkt hard, maar dat is ze wel, je kan er niet van op aan en ze maakt haar keuzes ongeacht de consequenties voor jou en je kind. Dikke knuffel
Ik zou het contact danig gaan terugschroeven. Niet helemaal laten vallen, maar wel sterk minderen. En ook totaal niet meer "verwachten" of hopen dat ze langskomt. Komt ze dan toch een keertje, des te beter. Kan haar nieuwe partner overigens es niet een paar alarmbellen doen afgaan bij de huisarts dat het de spuigaten uitloopt? Misschien dat er dan iets in gang kan gezet worden? Hij leeft er immers elke dag mee samen, hij ziet nog veel duidelijker hoe verkeerd dit aan 't lopen is. Als je geen contact meer kan hebben met je moeder, probeer dan - als die nieuwe partner in hun relatie wil blijven (niks zegt dat hij het binnenkort niet gewoon opgeeft) - eventueel wel met hem contact te houden. Zo weet je toch iets.
weet niet veel te zeggen dan neem wat afstand voor je zelf. en verwacht misschien minder. zo dat je er los van komt te staan.van haar probleem. je mag haar gerust bellen soms. al is het maar een keer per maand. voor jou gevoel. maar neen met afstand voor je zelf. dikke knuffel.
Meid, wat een rotsituatie... Verslaving is een ziekte die vooral de mensen in de naaste omgeving van de verslaafde heel veel pijn doet. Ik snap je tweestrijd volkomen, het is je moeder maar je wil haar ook niet keihard laten vallen. Als een verslaafde zijn probleem niet onderkend, kan hij/zij ook niet geholpen worden (en willen de meeste instanties hem/haar ook niet helpen). Het beste kan je het contact tot een minimum beperken, maar toch laten weten dat je er voor haar bent als ze besluit iets aan haar probleem te doen.. Succes!
Antwoord op je vraag; nu. Ze sleurt je weer mee en jij kan het blijkbaar niet aan, kies voor jezelf en je gezin. Als zij dan de keuze maakt om zichzelf wat aan te doen bedenk dan heel goed dat het háár keuze is. Ook het feit dat ze weer drinkt is haar eigen keuze, niemand die haar dwingt. Als jij er genoeg van hebt om teleurgesteld te raken en gekwetst te worden, zeg dan vaarwel en leef je eigen leven, daar heb jij net zo goed recht op!
Als ik zo lees wat je moeder allemaal heeft meegemaakt kan ik me best voorstellen dat ze zichzelf met alcohol verdooft. Misschien ziet ze dat jij het goed hebt met je gezin en voelt ze niet meer de drang om voor jou te stoppen. Jij redt het immers zonder haar. Wat doet haar huidige man om haar te helpen? Is een opname misschien een idee? Je kan het hier samen met hem over hebben. Wens je veel sterkte!
Haar nieuwe vriend is het tegenovergestelde van haar overleden man. Hij is een heel zachtaardig persoon en gaat voor zo ver ik weet niet echt op zijn strepen staan (ik ken hem nog niet zo goed). Hij steunt haar in haar verdriet, en ik ben blij dat ze steun aan hem heeft. Verder vertelde hij mij dat hij wel heeft gezegd dat ze minder moet drinken, maar een echt ultimatum stellen doet hij niet. Ik zou dolgraag willen dat ze opgenomen wordt ok af te kicken en ook aan haar psychische problemen te werken. Maar goed, ik kan haar niet dwingen natuurlijk. Ik spreek haar vriend trouwens ook weinig, mijn moeder zit al bijna een jaar in de ziekte wet en komt de deur niet meer uit, dus hij heeft ook weinig mogelijkheden om met mij te bellen aangezien ze altijd samen zijn..