Het is niet aan ons om te oordelen over hun huwelijk. Eerlijk gezegd kan ik me de keuze van TS goed voorstellen. Het is volgens haar openingspost niet de eerste keer dat haar man contact heeft met deze dame en blijkbaar kan hij er niet bij wegblijven. Hoeveel zelfrespect heb je als je die man maar steeds opnieuw kansen blijft geven? En welk effect heeft het op hun kind als ze ongelukkig zijn met elkaar? Een relatie moet van 2 kanten komen en hij wil het blijkbaar niet eens meer proberen. Hij gooit z'n gezin zelf weg. Hopelijk ziet hij ooit nog eens het licht en beseft hij wat hij opgeeft. TS, ik wil je heel veel sterkte wensen. Jouw jaar begint helaas niet goed, maar ik hoop toch dat je op een nette manier (zover dat nog lukt) uit elkaar gaat en hele goede afspraken maakt over en voor jullie kindje.
Lompe reactie hoor, weet niet of je het zo bedoeld als het er staat, maar ik denk niet dat ts hier op zit te wachten. Ts heeft helemaal niet hiervoor gekozen en als je samen verder wil gaan is er twee man voor nodig. Haar man geeft duidelijk aan geen relatie therapie te willen. Ts heel veel sterkte toegewenst en je mag altijd voor praktische zaken mij een pb sturen..
Precies. Daarom zei ik ook de beste stuurlui staan weer eens aan wal. Je kunt niet eerder wat roepen dan dat je het daadwerkelijk meemaakt. Ts ik wens je ook nogmaals veel sterkte.
Wat een nachtmerrie voor je TS. Ik wil je veel kracht en sterkte wensen. Uiteindelijk zul je je erbij neerleggen en inzien dat dit beter is dan bij elkaar blijven terwijl de een de ander niet (meer) respecteert en van houdt. Je behoud nu wel je eigenwaarde en dat geef je weer door aan je kinderen. Ik heb in dezelfde situatie gezeten en in het begin zie je het alleen maar somber in. Jaren later ben je er blij mee! Uiteindelijk kom je er sterker uit!
Oohja vind je dat? Dit is al jaren aan de orde hoor,dus ze beslissen dat niet zomaar eventjes. Hij!! Heeft besloten,en voor een goed huwlijk ben je toch echt met z,n 2en,
Ik praat niet compleet als nitwit. Ik heb jaren geleden in mijn eigen relatie iets soortgelijks meegemaakt en met mijn hand over mijn hart gestreken. Ik ken ook een stel dat eenzelfde crisis had toen de oudste een was, en die zijn nu tien jaar en drie kinderen verder. Ik doelde eigenlijk vooral op de man van ts. Die trekt wel heel snel conclusies.
Wat een achterlijke reactie weer zeg. Het is toch duidelijk dat dit al veel langer aan de gang is of niet dan? En als er een echt niet meer wil, dan houdt het toch op, waar wil je dan in hemelsnaam nog voor vechten. Ik vind het sowieso achterlijk dat het blijkbaar zo moet zijn dat je meer moet pikken van een kerel als er kinderen in het spel zijn. Als mijn kerel verliefd is op een ander en ook nog eens zoent met een ander, dan was het bij gewoon klaar geweest. Maakt mij dan echt niet uit of ik dan een kind heb of niet. Er bestaat ook nog zoiets als eigenwaarde. Sterkte TS!
Ik sta er ook echt van te kijken ja. Nou hadden ts en man twee jaar geleden al met deze situatie te maken begrijp ik dus de haast om te scheiden gaat niet echt op en ben geen voorstander van het "bij elkaar blijven voor de kinderen" maar helaas wel weer een scheiding met een kindje van nog geen jaar.... Heel veel sterkte ts!
Deze beslissing is natuurlijk niet over een nachtje genomen, mijn man zegt dat hij al 2 jaar probeert om die ander te vergeten maar dat lukt hem maar niet. Op een gegeven moment houd het toch op, nu hebben we nog geen ruzie en hopelijk kunnen we alles op een nette manier regelen. Ook voor mij houdt het op een gegeven moment op, ik kan wel blijven zeggen dat hij voor de kinderen moet blijven maar uiteindelijk wordt niemand daar gelukkiger van.
Waar mijn broek van afzakt is dat juist alles maar steeds op de kinderen wordt gegooid. Sinds wanneer is blijven in een relatie waarin je respectloos wordt behandeld, besodemietert, voorgelogen, en niet gewaardeerd wordt goed voor de kinderen? Kinderen worden echt niet gelukkig van het desinteresse van de ouders naar elkaar toe en de ruzies en het gescheld en het verdriet. Je hoort niet bij elkaar te blijven voor de kinderen, je hoort bij elkaar te blijven uit liefde. Opgroeien in een gezin is het ideaalbeeld van de maatschappij maar in zulke situaties waarin ts, zich bevindt voelt er niks ideaals aan. En soms valt er niet meer te vechten, vooral wanneer een van de twee het al bij voorbaat opgeeft. Blijft makkelijk oordelen wanneer je er van buitenaf naar kijkt. Heel veel sterkte TS.
Dit dus! Heel goed dat je het zo realistisch kunt bekijken. Maar bij iemand blijven terwijl zijn hart niet bij jou ligt wordt je ook niet gelukkig van. Verdrietig om te lezen dat er dus vrouwen zijn die maar bij hun vent blijven terwijl die van alles uit kan spoken.. waar is je zelfrespect denk ik dan?! Dapper hoor TS,je klinkt als een sterke vrouw!
Precies! Ik vind het ook echt helemaal nergens over gaan. Ik denk dat de kinderen uiteindelijk gelukkiger zullen zijn als papa en mama afzonderlijk van elkaar gelukkig zijn.
@jessy77: jij stelt het wel erg zwart-wit. Ik heb bijvoorbeeld een belachelijk gelukkige jeugd gehad. Met erg gelukkige ouders. Maar achteraf bleek dat zij ook wel eens een crisis hebben gehad. Natuurlijk was er meer dan alleen de kinderen. Maar ik kan me voorstellen dat dat in zo'n situatie wel het argument is waarom je samenblijft. Als je allebei boos bent, zou ik dan niet zeggen: ik blijf bij je omdat ik zo veel van je houd (nadat je net belazerd bent), maar als de gemoederen weer wat bedaard zijn, kan de liefde terugkomen. Kijk, als dat niet gebeurt en je blijft echt alleen maar bij elkaar vanwege de kinderen, dan is het wat anders. Maar juist in een crisis kan dat wel zijn wat je erdoorheen trekt.
Ook ik ben een voorstander van eerst alles proberen voor de kinderen. Maar in dit geval zou ik er ook echt geen moeite meer in steken want het is vechten tegen een gevoel wat je man al twee jaar heeft een dat ga je niet winnen. Waar ik wel heel veel moeite mee heb is dat het volgens jou al twee jaar speelt en jullie een kindje van 11 maanden hebben. Ik heb er begrip voor dat je nu alles in gang zet en het snel geregeld wil hebben. Misschien was jij hier toen niet van op de hoogte maar jouw man wel. Om dan een kindje op de wereld te zetten maar er daarna niet voor willen vechten, daar kan ik geen begrip voor opbrengen.
Jee meid, wat een nare periode is dit voor je. Eigelijk is het wel fijn dat nu de knoop is doorgehakt, geen twijfel en onzekerheid meer. Hopelijk kom je er sterker en weer gelukkig uit. Bedenk dat het voor de kinderen uiteindelijk beter is twee gelukkige ouders te hebben. Sterkte.
Ik ben het hier wel mee eens. Ik heb wat dat betreft niet zo'n beste jeugd gehad. Mijn ouders hadden veel ruzie en zijn uiteindelijk gescheiden maar ik weet zeker dat wanneer ze hulp hadden gezocht, ze hier wel uitgekomen waren. Nu, 10 jaar later hebben ze nl weet heel veel contact en gaan regelmatig samen koken enzo. Zelf zit ik in een relatie die niet altijd prettig is. Ik hou veel van mijn man maar zijn stukje ADHD had ik hier liever niet bij gehad. Dit zijn medicatie is hij nu niet hyper meer maar spelen helaas nog heel veel met dingen die hij de ene keer wel een de andere keer niet onder controle heeft. Als ik heb kinderen had, was ik al lang weggeweest denk ik. Al hoewel dan wad het misschien niet naar boven gekomen. Maar ik blijf vechten voor de kinderen, op de moeilijke momenten trekjen zij mij er doorheen en de andere momenten zijn er gewoon heel gelukkig! Maar dat is natuurlijk heel anders als je man aangeeft verliefd te zijn op iemand anders een niet met wel vechten. Als vrouw kun je dat weinig aan doen denk ik. Je kan dit alleen samen oplossen en dat heb je toch ook echt je man voor nodig.