Ik wil ook eigenlijk niet discussiëren over wel of niet up opvoeden want daar komen we toch nooit uit. Ik wilde met andere die ook zo opvoeden praten over een situatie waar ik nu in vast loop en er komen zeker meer situaties waar bij ik me niet prettig voel bij een reguliere aanpak en ik dus iets anders zoek.
Maar wat versta jij onder reguliere aanpak? Want als je aangeeft: ' ik loopt hier tegenaan, en ik wil X niet doen. Wat zijn de alternatieve tips?' denk ik dat je hier heel veel goede tips zult krijgen.
Ik heb al twee keer een onderwerp geplaatst. In borstvoeding en in voeding. Maar ik kom er niet uit. Reguliere aanpak is vaak gebaseerd op conditioneren. Dus eerst dit en dan mag je dat. En ouders zijn de baas en de aanhouder wint.
Ik heb gereageerd in je andere topic. Wat lastig is, is dat je als ouder verantwoordelijk bent voor haar gezondheid. Zij is nog te klein om die verantwoordelijkheid zelf te dragen, en vaak doen kinderen dingen die niet voor hun eigen bestwil zijn. Dan moet je als ouder de juiste keuze voor ze maken. Dat is vaak pijnlijk, maar je kind MOET drinken (en dat is geen wil, maar lichaamlijke noodzaak), net zoals wij onze dochter moesten dwingen om medicijnen te nemen toen ze dubbele longontsteking had. En ook al was ze 3,5 jaar, ze was te klein om zelf de gevolgen van weigeren te overzien. (dat is eigenlijk ook wat ik probeerde uit te leggen op de vorige pagina) Maar terug op jouw vraag: het is een bekende fase, maar ik zou even de oortjes laten checken. Misschien eet ze juist veel omdat drinken pijnlijk is?
Leuk bij een baby van 8 maanden maar ik wens je veel succes vanaf een jaar of 2,5 Nee sorry, ik geloof er niet in. Ik zie juist heel duidelijk dat allebei mijn kleintjes, hoezeer ze ook verschillen, heel veel behoefte hebben aan duidelijk aangegeven grenzen en kaders.
Ik ben van mening dat kinderen moeten leren dat acties consequenties kunnen hebben, zowel positief als negatief, en daar hoort ook straf bij. Opvoeden per definitie is conditionering. Of je nou streng bent, of een alternatieve vorm aanhangt. Unconditional parenting is dus ook conditionering.
Ja ze moet drinken maar dat wil ik niet bereiken door een strijd aan te gaan en uiteindelijk te winnen. Als ik me bij die aanpak helemaal niet goed voelt dan voelt zij dat ook en komen we nergens. Toen ik over up las was dat gewoon meteen en openbaring en een warm gevoel dat dat precies is wat ik voel en waar ik naar zoek.
Dat begrijp ik. Het is gewoon een van de lastige fasen waarin je dochter zit (als er geen lichaamlijke oorzaak is). Verder voelt zij jullie frustratie ook, dat maakt het nog lastiger. Bij peuters die maandenlang weigeren te eten (en de meeste maken deze fase ook mee), is het advies om het los te laten en de regie over te dragen aan het kind. Daar kunnen jullie ook voor kiezen, alleen loop je het risico dat de productie keldert. PS: degene die je in je andere topic adviseerde om eerst te laten drinken en dan pas eten te geven, is een über-up aanhanger Het daadwerkelijke leven met een kind is echt heel anders dan wat welke methode dan ook het wil laten geloven.
Het stomme is gewoon dat ik de ervaring wel heb. Ik ben al 10 jaar gastouder en ik hebheb drie kinderen met mijn ex die ook hun moeilijke kanten hebben want twee van de drie hebben een beperking. Maar Sara is z'n apart geval. Dit heb ik echt nog nooit zo erg meegemaakt. Maar ze gaat ook zo hard. Ze loopt al. Dat zegt denk ik genoeg over hoe anders zij is z'n
Stomme telefoon. Hij lukt me mijn bericht niet meer afmaken. Ze loopt al en ze zegt al woordjes. Dat zegt denk ik genoeg over hoe anders ze is dan gemiddeld en ik volg haar soms echt niet meer.
Dat is mijn grote bezwaar tegen de filosofie van unconditional parenting. Je kunt wel doen alsof je geen condities verbindt aan de opvoeding, maar elk mens heeft die condities en als je doet alsof die er niet zijn, ben je je niet bewust van de condities die jij je kind meegeeft en gaat dat invloeden hebben die je je dus ook niet bewust bent. Beter om na te denken over wat je je kind mee wilt geven, en te beseffen dat als je handelt vanuit liefde voor je kind, je kind dat ook ALTIJD meekrijgt. Ik werk zelf in de hulpverlening en zelfs kinderen die mishandeld zijn, getuigen nog steeds van het feit dat ze weten dat hun ouders van hen houden, (even de extreme gevallen buiten beschouwing latend uiteraard). Dus daar zou ik niet al te krampachtig aan vast proberen te houden: als jij van je kind houdt, voelt je kind dat ongeacht de methode die je gebruikt. En dan kun je beter per situatie bekijken wat je wilt dat je kind leert, wat je je kind mee wilt en moet geven, en daarnaar handelen. Je zegt in een van je berichtjes iets over de grote boze buitenwereld en meegeven dat het thuis anders kan. Poeh.... wil je echt je kind DAT wereldbeeld meegeven? Sta jij er zelf echt zo in? Is het buiten jullie huis allemaal kommer en kwel en wantrouw jij iedereen? En wil jij dat je kind zo in het leven komt te staan?
Wat betreft haar snel-zijn: haar fysieke ontwikkeling verloopt duidelijk bovengemiddeld snel. Of dat mentaal/emotioneel ook zo is, betwijfel ik, want ik vind het heel herkenbaar klinken, het gedrag dat je beschrijft. Dat zou dus betekenen dat jullie dochter fysiek vaardigheden heeft die ze mentaal nog niet altijd kan handelen en dan volgt daaruit als conclusie haast automatisch dat ze een stuk veiligheid en begrenzing van jullie nodig gaat hebben, om zichzelf niet voorbij te rennen en niet om te komen in haar mogelijkheden. Een kind heeft structuur nodig. Niet bedoeld als het ouderwetse jaren-50-model waarin elk kind in dezelfde vakjes geduwd werd, maar wel duidelijkheid en voorspelbaarheid en vaste gewoonten. Die moet je haar dus bieden. Zij over-eet zichzelf nu, als ze werkelijk alles opeet wat ze in handen krijgt. Onderzoek heeft de afgelopen jaren laten zien dat niet elk mens een natuurlijke rem op eten heeft en dat er dus groepen mensen zijn die het moeten hebben van grenzen die van buitenaf gegeven worden en het ontwikkelen van vaste gewoonten wat betreft eten. ze moet uiteraard goed blijven groeien en zal gerust dus vallen in de categorie grote eter, en daar mag je rekening mee houden in wat je aanbiedt, maar elke keer willen eten als jij iets eet, kan niet en zul je dus moeten begrenzen. Ik denk dat het ondoenlijk is om elke keer als jij iets moet eten, weg te gaan, dus ze zal ermee moeten dealen dat ze soms niets krijgt. Krijgt ze dan een driftbui, dan moet je dus iets met die driftbui. Wat je daarmee doet, daar zijn allerlei verschillende opties voor: van negeren tot time-out. Ik denk dat AL die manieren te categoriseren zijn als straf/conditionering/opvoeding: 't is maar net hoe je het noemt.
Als zij boos en driftig wordt nemen we haar op schoot om te troosten en proberen we haar weer op te vrolijke met iets leuks. Volgens mij is dat geen conditioneren. Ze mag de boosheid gewoon uiten en dat zullen we nooit negeren of bestraffen. Hoogstens een handje helpen om er uit te komen. En bij mijn oudere kinderen is inmiddels bewezen dat dat heel goed werkt.
Maar dat is ook een manier van conditioneren: ze krijgt een driftbui omdat iets niet kan/mag -> dat is een begrenzing die jullie hebben bedacht. Ik heb de emoties van kinderen ook altijd gerespecteerd: wie ben ik om te bepalen waar ze boos over mogen zijn? Maar de boosheid van een klein kind komt meestal voort uit de grenzen die worden gesteld door de buitenwereld (ouders, school enz)
De letterlijke betekenis van Conditioneren is voorwaarden stellen. En dat is volgens mij niet hetzelfde als begrenzen. In mijn ogen kun je heel goed begrenzen zonder te Conditioneren.
Mijn dochter loopt ook zon bijzonder is het niet al wil moeder het vaak anders zien. Mij dochter doet dingen die 8 kinderen van 10mnd in mijn kennis kring nog zeker niet doen Maar ik ga haar niet opvoeden zoals jij dat wil waroom? Simpel weg omdat ik ook leven heb en wil dat ze gehoorzaamt en doet wat ik zeg en ik ga niet met haar hele dag nacht lopen op handen alleen omdat ze het wil. Dat beloning wat betreft met toetjes enz zie ik ook niet zitten. Ik leer nu al haar wat nee is en ben daar streng op of ze loopt al of niet. Ik laat haar niet bepalen wat ze wil of hoe er geleeft moet worden. Uiteraard mag ze speelgoed gooien op grond net knal maar ze mag het niet doe bijvoorbeeld na 22.00 en uiteraard mag ze eten smeren op tafel maar ze mag niet het doen bij iemand anders thuis. Ik ben ouder en ik stel grenzen en niet ze. Ik ben gelukkig en tevreden , blijkbaar mijn aanpak/visie wel werkt voor beide kanten. Als je ermee zit dan moet je andere aanpak kiezen dan ervoor. Als je wil alles toestaan dan moet je daar ook mee leren zelf omgaan. Overigens ken ik genoeg kinderen waarbij ook soort werd gedaan dat alles mag en ze gingen naar montessori etc. Maar ze hadden erg veel problemen erg probleem kinderen en later pff nou ik hoef niet dat voor mijn dochter. Deze aanpak werkt niet voor iedereen net als montessori school. Als kind zelf niet kan zich begrenzen en het wordt ook niet gedaan wordt er niks
Helemaal mee eens. Ik ben zelf erg te spreken over de Gordonmethode en daarvan herken ik wat zaken hier (heb niet alles gelezen). Waar het om gaat is dat je je kind niet 'africht' als een hond, maar zijn/haar eigenheid respecteert. 'Africhten' helpt vaak alleen zolang de straf of beloning erop volgt. Valt die weg, dan verdwijnt ook het 'goede' gedrag. Kijk maar naar al die draaideurcriminelen. Zodra ze vrij zijn vallen ze terug in oud gedrag. Ze hebben niets geleerd. Ook kun je kinderen bewust of onbewust van hun eigenheid beroven door te belonen. Kinderen krijgen graag aandacht en complimenten en doen daar wel wat voor. Ook hockeyen terwijl ze liever zouden voetballen. Verder geloof ik heel erg in het benoemen van het gevoel. Wordt je kind driftig omdat hij niet aan de afstandsbediening mag komen? Benoem dat hij er graag mee wil spelen en laat hem desnoods even uitrazen. Dat mag toch als je teleurgesteld bent?
Ik ken een reallife iemand die soort ouder is: maar daar is niets goeds mee gekomen en niet met haar en niet met kind. Er zijn indd speciale groepen voor facebook bijv. Wat je wil dat kan is maar een vraag of je dochter dat ook nodig heeft en is maar hoe je alleen gaan interpreteren en toepassen in je leven. De gradatie is gewoon erg dun tot waneer je gaat en waneer je moet stoppen. Niet iedereen kan dat en wil.
Waarom zijn er allemaal opvoedmethodes? Elke opvoedmethode heeft zijn voor- en nadelen. En de opvoedmethode die jij in je hoofd hebt kan misschien niet eens bij je kind passen. Volg je gevoel en doe de dingen die jij denkt dat goed is voor je kind. Ga niet in een situatie bedenken hoe zou mijn methode het oplossen. Elke kind is anders.
Mee eens. Bij oudste werkt het ontzettend goed. Na het lezen van Gordon methode ben ik er mee begonnen en er is een transformatie in zijn gedrag geweest. Hij is niet goed in praten (technisch, maar ook binnenvetter) en barstte vaak in enorme woede-aanvallen uit omdat hij zo gefrustreerd was. Ik ben begonnen hem de ruimte te geven om dingen te uiten en heb hem geholpen emoties te benoemen. Hij mag boos zijn, ook op mij. Hij mag verdrietig of teleurgesteld zijn als hij niet wéér poffertjes mag voor de lunch. Hij is nu veel rustiger en kan nu gewoon zeggen "mama ik ben heel boos want ik mag van jou niet op de I pad!" in plaats van een bak duplo door de kamer te smijten. Veel rustiger Verder beloon ik wel, maar nooit materieel en niet voor elke scheet die hij doet. Ik vier het liefste met hem mee als hij zelf blij is met iets. Dan staan we samen helemaal uit ons dak te gaan en bellen we papa op het werk om te zeggen dat hij iets heeft bereikt. Ik ken veel UP aanhangers en ik kan me echt vinden in een hoop wat ze zeggen, alleen vind ik het lang niet altijd praktisch haalbaar of realistisch. Bovendien vind ik het moeilijk dat er vaak zo'n fanatisme omheen hangt. Alsof je niet een beetje kan mixen met stijlen..