Weer schoonouders-vraag

Dan zou ik schoonzus eens vriendelijk verzoeken zich buiten de kwestie te houden zij staat hier buiten , ze heeft Ongevraagd haar mening gezegd beide schuld in haar ogen en het is niet aan haar om zich er mee te bemoeien.

Heb destijds ook je topic gelezen en je hebt je erg schappelijk opgesteld en klaar is klaar volg je gevoel en laat het aan je man over en blijf lekker thuis met de kleine

 

Ik zou niet gaan. Maar ik zou wel binnenkort een afspraak maken om eens om tafel te gaan zitten, en dan zou ik het niet erg vinden om daarin het initiatief te nemen want zo zit ik zelf gewoon in elkaar. Ik zou vervolgens tijdens dit gesprek met schoonouders, op een rustige manier uitleggen dat het je erg gekwetst heeft en dat je best bereid bent om een streep eronder te zetten maar dat je daarvoor eerst nog graag een excuses ontvangt. Dan ligt de bal bij hen en als zij geen excuses willen maken zijn ze in mijn ogen niet bereid tot verzoening. Dan heb je er naar mijn mening alles aan gedaan.

 

Nee ik zou niet gaan.
Ik vind het al knap van je dat je naar de verjaardagen bent geweest.

 

Tsja dat kan je man wel zeggen maar dat is slechts een aanname. Beide partijen verdienen een eerlijke kans. Als er ouwe koeien uit de sloot gehaald zullen worden, so be it, maar dat zegt dan alles over je schoonouders. Jij krijgt geen excuses en dan kun jij het hoofdstuk schoonouders sluiten. Nu zul je er altijd een rotgevoel over houden en ik vind het eerlijk gezegd jammer richting jezelf dat je niet voor jezelf opkomt en iets doet omdat jij dat wil ipv voor je schoonfamilie.

 

Ik zou het zelf "koel" blijven houden tot ze zelf met excuses afkomen.
En dus ook niet spontaan langsgaan bij hen. Enkel als je echt moet of echt uitgenodigd wordt.

Anders beginnen ze binnenkort misschien weer te zeuren dat ze hun kleinzoon niet kennen of dat jouw ouders een veel betere band met hem hebben. (duh, nogal logisch ...)

Ze kennen jullie telefoonnummer, weten jullie wonen, dus ze moeten maar zelf afkomen met een uitnodiging of voor een gesprek.

 

Inderdaad, ze moeten de moeder van hun kleinkind met respect behandelen, zo willen ze zelf immers ook behandeld worden. Veel succes met de situatie, volg je eigen gevoel en laat je niet gek maken.

 

Maar wat zijn excuses waard als ze niet uit de persoon zelf komen, maar omdat jij ze "eist"?

 

Ik bedoel inderdaad niet dat je een excuses moet 'eisen' maar je kunt er in een gesprek wel op aansturen. Dat is waar TS nu op wacht en ik denk dat het goed is om dat kenbaar te maken aan schoonouders. Of zij dat vervolgens begrijpen en daarom ook oprecht hun excuses aan zullen gaan bieden is een tweede.

Maar sommige mensen hebben nu eenmaal weinig empathisch vermogen en ik denk dat dat bij de schoonouders ook het geval is. Ze hebben nu alleen oog voor het 'onrecht' wat hen is aangedaan en hoe vervelend de situatie voor hen is. Terwijl ze zich juist ook in zouden moeten leven in TS. Als ze begrip zouden tonen is dat al een veel prettigere basis om een band te herstellen, dat is nu niet het geval en dan is het echt moeilijk om mensen te vergeven.

 

Wat een afschuwelijke situatie. Ik weet helaas uit eigen ervaring hoe zoiets je kan verscheuren vanbinnen. Al zit het bij meest net andersom: mijn ouders hebben in het verleden hele foute dingen gedaan en gezegd en willen geen excuses aanbieden aan mijn man. Maar s.ouders hebben helaas wat dat betreft ook niet echt een mooie reputatie... maar dat is een ander verhaal. Ik heb zelf het idee dat het een generatieprobleem is en dat er een hele grote groep mensen van rond de 60 jaar totaal niet geleerd heeft om naar hun eigen aandeel in situaties te kijken en ook niet echt goed zich in de gevoelens van een ander kunnen verplaatsen. Wij hebben heel lang gewacht op excuses of alleen maar een gebaar van de kant van mijn ouders waaruit blijkt dat ze snappen wat ze hebben aangericht, maar dat is vergeefs. Vanwege onze dochter hebben wij uiteindelijk besloten om het contact enigszins te herstellen, alleen verjaardagen en andere gelegenheden gaan we naar toe. Dat kost mijn man nog steeds heel erg veel moeite. Hij worstelt met veel boosheid, precies als wat ik bij jou lees. En dat is ook logisch: als het niet goedgemaakt is door hen, is vergeven en verdergaan echt ontzettend moeilijk! Maar hoe wij het nu doen lijkt de beste keuze tussen twee keuzes die beiden nadelen hebben. Het voelt voor ons goed om het goede te doen, ook al verdienen mijn ouders het niet en kost het ons moeite. Ook heeft het echt tijd gekost voor we zover waren. Die tijd mag je gerust nemen! Dus als jij niet naar hen toe kunt gaan, dan ga je niet! Wij hebben wel besloten dat als we gaan, we alledrie gaan en niet opsplitsen. Zo laten we zien dat we als gezin een eenheid zijn. Phoe, tis al een lang verhaal geworden. Tot zover maar even!

 

Nog even specifiek hierop reageren: heel herkenbaar is dit voor mij. Dergelijke dingen worden door mijn broers en zussen ook snel gezegd over mijn vader. Zo in de trant van: je weet toch hoe hij is, hij bedoelt het niet zo, enz. Bah, ik word daar misselijk van! Op deze manier verandert er bij hem natuurlijk nooit wat want hij wordt nooit op zijn fouten gewezen! Maar ik begrijp aan de andere kant ook wel een beetje wat ze eigenlijk willen zeggen en dat is: verspil er je energie niet aan, want ze (hij vooral) zijn niet te veranderen. En daar hebben ze ook weer gelijk in, maar het maakt me evengoed zoooooo boos!

 

Ik denk, de vorige keer hadden na uitleg je ouders ook niet het juiste beeld, die mensen missen gewoon inlevingsvermogen, en zien dan dus ook niet dat bv hulp gewenst is.
Helaas zitten sommige mensen nou eenmaal zo in elkaar dat je ze alles moet vragen, en ze inzicht missen.
Ik heb het idee dat dit erg bij je schoonouders ook zo is.

Je schreef ook dat je hun eerst een brief had geschreven, misschien is die bij hun ook gewekst binnen gekomen (bedoeld je szus dat) die knutsel had nooit gemogen, en inderdaad het is kwetsend, helaas weet ik uit eigen ervaring dat in boosheid men soms inderdaad domme dingen doet of zegt.

Wel merk ik nu op dat je Svader erg zijn best doet, maar dat je zelf ze niet meer vertrouwd, zou dat naar het woordt excuus wel zo zijn, ik denk zelf van niet, een gemeend excuus uit hun zelf gaat er niet komen, er is al vaak over gesproken en daaruit blijkt dat ze het willen vergeten en een streep er onder wilen zetten, soms is dat ook gewoon het beste,

Wat wel belangrijk is, je man zit nu in 2strijd, ik zou nooit mijn kind bij opa en oma weghouden, ongeacht het verleden, ze doen immers nu goed hun best, het gevoel moet langzaam weer groeien, het gaat nu de goede kant op, respecteer je mans mening dat hij het gesprek niet nogmaals wil aangaan, hij kent zijn ouders waarschijnlijk goed genoeg om in te kunnen schatten dat het niet gaat helpen.

Wat betreft Szus, die bedoeld het allemaal heel goed, en ik vind het ook wel goed dat ze bemiddeld, ze kent beide partijen hun verhaal en zegt ook duidelijk hun zijn ook gekwetst en jullie ook, zij kan dat wellicht wat nuchterder in schatten.?

Al met al zou ik er dus een streep onder zetten voor je man en kind, ik zou mijn kind een leuke opa en oma gunnen, ik zou het langzaam weer laten groeien, met kleine stapjes zeg maar.

Ik schrijf dit omdat ik een soort gelijk iets heb meegemaakt met eigen S ouders, ook diep gekwestst, maar wij hun ook.
Wij hebben, nee Ik heb uiteindelijk de boel weer vlot getrokken en over mijn eigen gevoel normen en waarden heen gestapt, omdat ik merkte dat diep van binnen mijn man ze miste ongeacht wat er gebeurd was.
De eerste 2 jaar was lastig, langzaam groeide het vertrouwen, gaf me langzaam weer blood.
En nu 10 jaar later heb ik een super band met ze, ze weten hoe ik in het leven sta, dat ik bepaalde waarden en normen heb, en ik weet nu dat hun wat ouderwetser zijn, dat je ze ook altijd moet vragen om hulp als je dat nodig hebt enz.
We respecteren dat nu van elkaar, en dat geeft rust.
we hebben overgens ook nooit de boel "uitgepraat" maar net als wat ze bij jullie willen een streep er onder gezet,
Ik had een Szus die zich er niet mee bemoeide, en soms vind ik dat wel jammer, zij koos echt partij en dat was jammer.
Ik zou dus je Szus niet aanspreken op haar bemoeizucht, ze wil het gewoon graag weer goed zien.

 

Ik ben het helemaal met je eens. Mensen horen hun verantwoordelijkheid te nemen voor hun woorden en daden. Het is zo lastig en raar als je (in het geval van mij en mijn man) het gevoel hebt dat je ouder en wijzer bent dan je (schoon)ouders. Wij hebben er voor ons tweetjes heel wat gesprekken aan gewijd, ook met een psycholoog om er samen goed uit te komen. En mijn ouders zijn ook eenmaal uitgenodigd hierbij en ook gekomen. Helaas leverde dat gesprek niks op. Alsof je tegen een betonnen muur praat. Onze therapeut bevestigde ook dat ze het niet lijken te kunnen snappen. Jouw beschrijving van de kinderachtige knutsel van jou s.vader past daar ook wel bij. Komt over als een man die op emotioneel niveau helaas niet zo volwassen is als zijn leeftijd. En dat gaat niet meer veranderen...

Wij samen hebben er wel heel veel van geleerd en zijn er samen sterker uitgekomen. Dat is ook mijn advies voor jou en je man: praat erover, probeer beiden respectvol te blijven in wat je zegt (het gaat toch over je ouders en het doet pijn als een ander slechte dingen over je ouders zegt ook al heeft diegene 100x gelijk!) en blijft heel dicht bij elkaar! Jullie samen met je kindje(s) zijn de toekomst, jullie ouders horen steeds meer bij het verleden. Richt je op jullie toekomst samen.