Goedemorgen, Ik weet dat er straks mensen zijn die denken: wat zeur je??? Maar heb ff een dipje... Met 28 weken ben ik 100% thuis komen te zitten ivm bi. Op dat moment vervelend, maar, door niet te werken, goed rust te houden maar wel te blijven bewegen zover dat ging, ging het goed. Met 40+6 ben ik, via een ks, bevalen van een mega mooie meid van 4240 gr en 54 cm lang. Ze heeft veel last van krampjes en sinds een week of 3 ook veel spugen en (denk ik) last van maagzuur. Sinds gister ben ik begonnen met indikken en dat lijkt wel te helpen. Maar, op dit hierboven na, hebben we echt een makkelijke dochter. Vanaf dag 1 maar een fles in de nacht en nu al ruim een week slaapt ze door en komt ze rond half 8 (laatste fles rond 23:00). En toch ben ik er ff klaar mee... Heb eigenlijk nog geen roze wolk gezien, voel me een zombie, emotioneel een wrak, geen sociaal leven meer, geen bewegingsvrijheid (geen auto en vrienden en fam wonen net te ver om nu met de trein te gaan). Ml is al weer een paar weken aan het werk en zijn leven gaat gewoon weer door zonder al te veel consessies. Dat van mij daar en tegen.... Ik heb nooit een druk sociaal leven gehad, maar zat daar niet zo mee. Ik vermaakte me wel als ml in de avond niet thuis was. Maar nu zit ik met haar de hele avond op de bank. (Ze wil echt niet slapen na de fles van 19:00, proberen het elke avond, maar na anderhalf uur ben ik er wel klaar mee). Voelt alsof alles op mij neer komt Ml zou graag willen dat ik wat vaker wat voor mijzelf zo gaan doen, ik ook, maar wanneer???? Hij heeft al veel dingen gepland in de avonden en weekenden waardoor ik niet weg kan... Ook al heb ik wat hem betreft ook echt geen klagen want als ik niet wil dat hij met z'n collega's gaat eten, dan gaat hij niet. Alleen ik wil hem geen dingen ontzeggen, heb ik nooit gedaan. Maar hierdoor cijfer ik mijzelf helemaal weg... Hij doet echt alles voor ons als hij thuis is en is de liefste man en vader die ik me maar kan wensen. Alleen zijn drukke sociale leven is op dit moment mijn struikelblok. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik houd zielsveel van mijn mooie meisje!!!! Helemaal geweldig is dat ze nu begint te lachen Maar mis m'n oude leventje wel een beetje... Voel me hier zoooooooo schuldig om . Mijn grootste wens is namelijk uitgekomen en dan voel ik mij zo.... Pffffff.... Vind het allemaal maar moeilijk... Ik zit vooral mijzelf in de weg..... Hopelijk ga ik me beter voelen als ik over een maandje weer ga werken. Tot die tijd is het thuis m'n tijd doorkomen en zo veel mogelijk genieten van m'n mooie meisje!!! Sorry, maar moest ff m'n traantjes van me afschrijven voordat m'n meisje wakker word...
Je zeurt totaal niet! Ik denk dat heel veel mensen herkennen wat jij schrijft, alleen lang niet iedereen durft het uit te spreken... Ik herken heel goed wat je schrijft. Ik vond de eerste weken/maanden totaal geen roze wolk. Wat niet betekende dat ik niet genoot van onze dochter(s), maar ik vond het gewoon heel zwaar (met name bij de oudste). Als jij de behoefte hebt om wat te gaan doen en je man steunt je daar in: ga! Overleg wat de mogelijkheden zijn en dan blijft hij maar een keer een extra avondje of weekendje thuis ofzo. Of je blijft samen thuis, als dat is waar jij behoefte aan hebt. Ik vind het heel logisch dat je daar, zeker nu, meer behoefte aan hebt. Je zit ook nog vol hormonen...ze zeggen wel eens 'negen maanden op, negen maanden af' en dat is echt waar. Het duurt echt een aantal maanden, zo niet langer, voor je wat dat betreft weer een beetje jezelf bent. En ook het 'nieuwe leven' kost tijd om aan te wennen en naar tevredenheid in te richten ed. Heel veel sterkte en voel je vooral niet schuldig! (Ik weet dat dat makkelijker is gezegd dan gedaan...) En geniet dubbel van de mooie momenten die je hebt!
Zo.Herkenbaar. Ik heb eerlijk gezegd nooit een roze wolk gezien. Ik vond de eerste 4 maanden ongelofelijk zwaar. Krampjes, idd 's avonds niet in bed willen slapen, spugen, reflux...pff. Daarbij ben je zelf nog totaal niet jezelf, je zit nog vol hormonen en moet enorm wennen aan die nieuwe persoon die opeens bij je in huis woont. Ik dacht voortdurend: wanneer komt haar echte moeder haar ophalen? Ik hield meteen enorm van mijn dochter maar jemig, wat een aanpassing is zo'n klein mensje. Je moet haar nog leren kennen, je moet jezelf aanpassen aan je nieuwe rol als moeder en de rest van de wereld draait gewoon door. Het goede nieuws: het wordt echt makkelijker. En leuker ook. Je leert je dochter steeds beter kennen en het cliche is waar: de tijd doet zoveel! Na een maand of 4,5 ging het met de reflux veel beter hier, en ook het slapen in bed lukte opeens 's avonds. Ook ik vind het nog steeds moeilijk om tijd voor mezelf op te eisen, en ook hier een hele lieve papa die enorm beschikbaar is voor mij en onze dochter, maar toch: ik ben degene die het meeste doet. Ik vind het nog steeds puzzelen, helemaal nu onze dochter opeens niet meer doorslaapt. Ik heb het de laatste dagen dan ook best wel weer moeilijk, zo van: waarom wilde ik dit ook alweer, ik wil mijn oude leven terug! Maar dat zijn fases, dat weet ik inmiddels. En dan komt er opeens weer zo'n dag of nacht dat alles goed gaat en dan ben ik weer zo verliefd op dat kleine prulleke Dus, wat ik eigenlijk wil zeggen is: accepteer dat het nu ff buffelen is, probeer af en toe toch wat tijd voor jezelf te nemen, laat desnoods de buurvrouw een paar uurtjes oppassen, ga lekker naar de schoonheidsspecialiste of ga sporten, dan voel je je echt beter. En echt, met de tijd wordt alles makkelijker en vooral: leuker!
lief! Dank jullie... Ben bang dat ik vandaag maar beter ff waterproef (jankproof) mascara op kan doen want kan echt om alles janken hihihihi! En idd, ik moet meer tijd voor mijzelf opeisen en ml zal dan ook geen moment moeilijk doen. Vanaf volgende week ga ik sowieso weer 2 keer in de week sporten, kan er nu al naar uit kijken Kindjes maken sprongetjes, maar wij als ouders ook denk
Herken je gevoel Siertje. Ik ben met 24 weken thuis komen te zitten. Roze wolk al niet tijdens de zwangerschap en daarna ook niet. Eerst alles met zl op de rit moeten krijgen, liesbreuk er tussendoor, mn moeder die wordt gediagnostiseerd met borstkanker. En als alles dan weer wat rustiger is merk ik pas hoe alles erin heeft gehakt. Helaas door het slechte bindweefsel dat ik heb bi nog lang niet over. Wekelijks naar de fysio. Ben elke avond totaal uitgeput omdat mn lichaam niet mee wil werken. Leuke dingen komen er soms amper van, niet omdat ik niet wil of omdat vl het niet goed zou vinden, maar omdat mn lichaam op is. Ik weet dat het beter wordt maar ja wanneer hè. Ik wil niet mn oude leven terug maar wel mn oude lichaam! Een dagje lekker alles bij elkaar huilen is niets mis mee. En idd gewoon een keer wat leuks plannen. Niet alleen je man heeft dat nodig, maar jij ook. Jullie komen er vast samen uit!!
Dank teske . Weet idd dat jij het echt niet makkelijk heb met je lijf. Gelukkig gaat het met zl steeds beter toch? Eerste uitje samen met ml is gepland. We gaan morgen ff met z'n tweeën uit eten. Meisje gaat ff naar m'n schoonzus. Zal je zien, kan soms niet met haar, maar ook zeker niet zonder haar
Vanmiddag echt een heerlijke middag gehad!! Ben even met Femke naar den haag geweest. Met de tram . Ze heeft heerlijk liggen slapen. Ook toen ik thuis kwam, dus heb ik ook ff een uurtje op de bank kunnen tukken . Na de fles weer in haar bedje gelegd en ze slaapt nu al weer 1,5 uur! Heerlijk aangezien ik barstende koppijn en keelpijn heb. Heb het koud terwijl het hier 20 graden is... Zit met een trui en badjas aan op de bank... Kwakkel al een week of 2 hopelijk zet het door, dan ben ik er vanaf
Hey Siertje, Ik lees nu je topic hier.. Wist niet dat je er ff zo doorheen zat. Ik herken het enorm! Maar ik denk ook dat het grotendeels de hormonen zijn. Mijn gevoel gaat ook nog steeds op en af. En ik mag echt niet klagen en toch heb ik af en toe een depressief gevoel. Moet wel zeggen dat, nu ik weer begonnen ben met werken, het een soort rust bij mezelf heeft gecreëerd. Gewoon weer het normale ritme, onder de mensen, etc. Het komt echt allemaal weer goed. Geniet lekker van de mooie momenten van je kleintje maar voel je ook zeker niet schuldig als je het even allemaal niet meer zo mooi vind als dat het "zogenaamd" zou moeten zijn. Dikke knuffel!
Dank je wel steenbokje . Voel me ook grieperig vandaag maar Femke heeft het op de een of andere manier in de gaten en is super lief vandaag! Slaapt en lacht veel!!
Gaat het weer wat beter Siertje? Helaas moet ik je mededelen dat je dit nog wel vaker tegen zult komen... Maar je bent echt niet de enige! Ik heb laatst ook een klein topic geopend en even van me af geschreven! Na een huilbui ging het ook al weer een stuk beter met me. Dus: Knuffel!
@nmv: ja, voel me een stuk beter als vanochtend! Iig geestelijk, lichamelijk ben ik een wrak. Hoofdpijn, keelpijn en koud . Maar goed, zo lekker vroeg naar bed en ml mag de ochtendjes doen, kan ik ff blijven liggen
Ik herken dit ook! Begon pas te genieten toen meisje richting 3 maanden ging. Nú zit ik wel op roze wolk. Je moet gewoon helemaal je draai vinden, het is gewoon wennen, en niet altijd leuk, zo'n baby. En wat betreft het gevoel dat je er alleen voor staat, ik denk dat veel moeders dat hebben, jij voelt je als moeder vreselijk verantwoordelijk voor je kind. Moeders trekken automatisch alle zorg naar zich toe, maar probeer je man ook eens iets te laten doen, mijne doet ook niet zoveel, maar verschoont wel savonds laat haar luier en geeft ook regelmatig de fles. Ook troosten doet hij vaak bij een huilbui, of lekker op de bank hangen met haar. Veel sterkte en suc6! XXX
Ohhhh, wat herkenbaar! vooral dat je het gevoel hebt wanneer haar echte moeder d'r op komt halen! Ik ben in ziekenhuis bevallen, toen ze eenmaal geboren was en in haar wiegje naast mijn stond, durfde ik haar er niet eens uit te halen, alsof ik op andermans kind aan het passen was. Deed ook braaf wat de verpleging zei, hihi. Na de kraamweek kreeg ik pas gevoel dat het mijn dochter was. had al 11 dagen voor bevalling in zh gelegen, dus kon geen hulpverlener meer zien, en je went er zo aan dat je afhankelijk van ze bent! Hoewel onze kraamhulp supergoed was, was ik dus blij dat ik zélf kon gaan bepalen hoe ik mijn dochter ging verzorgen! Ik heb me voorgenomen om bij de 2e veel meer te gaan genieten, omdat je dan al zoveel ervaring hebt opgedaan met de 1e!
Wat een drolletje! en dat lachje, aanstekelijk he? Bedenk dat je het daar voor doet meid! en bedenk je ook; het is allemaal tijdelijk, ze blijft geen hulpeloze baby!