Micchan, de hele dag aan jullie gedacht en geduimd voor kleine Mischa. Ik kan me goed voorstellen dat G. het heel moeilijk heeft en fijn dat jullie het er over kunnen hebben. Opnieuw kan ik alleen iets meegeven dat ik zelf heb meegemaakt en waar ik veel aan heb gehad. Een verpleegkundige die zag hoe moeilijk ik het had met het feit dat ik me steeds meer begon te hechten aan mijn meisje terwijl de angst voor het verliezen blijft zei tegen me: "Ze is er nu, je bent moeder, je weet niet wat in de toekomst gaat gebeuren dus geef nu alle liefde die je hebt." Wat er ook gaat gebeuren, het is een onzekere en verdrietige periode maar jullie zijn ouders geworden en dit is jullie prachtige dochter. Misschien helpt het G. om er zo naar te kijken en een stukje van zijn angst en pijn los te laten. Ik hoop dat jullie snel goed nieuws krijgen over de scan.
Even snel,wil het topic niet verpesten. Zo bedoelde ik mijn advies dus ook. Puur om de andere kant te laten zien,laat je niets afpakken met de kostbare tijd samen! Je bent ouders geworden van een prachtig meisje!
De resultaten van de scan waren onveranderd. Aan de ene kant lijkt me dat positief, dat betekent dat het meer dan 24 uur niet verslechterd is, maarja, je hoopt natuurlijk altijd op verbetering.. Want het is nog steeds niet weg, nog niet gestold, dus hoe nu verder.. Over de mini-discussie wil ik alleen zeggen dat het bij mij niet is overgekomen alsof het bericht als een steek bedoeld was. We blijven geloven in ons meisje, verder afwachten en zo vaak mogelijk langsgaan, meer kunnen we niet doen.. Ze heeft ons vanaf het begin laten zien hoe graag ze bij ons wil zijn. We zouden eigenlijk pas in december beginnen om te proberen zwanger te worden, maar Misha besloot anders en floepte door de bescherming heen. Op elke echo was ze flink aan het bewegen en het duurde niet enorm lang voor ik elke dag zeer duidelijk haar aanwezigheid kon voelen. Ze deed enorm haar best om hard genoeg te bewegen zodat ook papa het van buitenaf kon voelen, zodat ook papa mee kon krijgen hoe graag ze bij hem wil zijn. Toen trof helaas het lot haar en kwam er een infectie in het spel, wellicht als een 'jij floeperd, zomaar er tussendoor piepen, hier is je straf'. Ja jammer dan, dacht ze, en nam de betere beslissing door er vroeg uit te komen. Gelijk vanaf het moment dat ze er was, liet ze merken dat ze ging vechten. 'Sorry mama en papa, maar daarbinnen ging het niet meer, dus hier ben ik. Maar kijk, ik kan m'n ogen openen, m'n armen bewegen en ik maak zelfs geluidjes, dus niet opgeven hoor!' en ook nu nog ligt ze daar te vechten als een leeuw en reageert ze op ons. Toen we vanmorgen bij haar waren, legde ik een vinger om de palm van haar handje en zei: 'Zal ik je eens wat vertellen Misha, je hebt al HON-DERD uur gehaald!' Nou, toen kreeg ik me gelijk een enorme kneep en ook haar voetje, waar G. zijn hand hield, bewoog ze. Dus ik blijf geloven dat ze onze aanwezigheid voelt, onze liefde en dat dat haar genoeg kracht geeft, dat ze weer dat we haar inderdaad niet op hebben gegeven en dat wij OOK willen dat ZIJ bij ONS is, en dat ze al deze enorme bergen kan beklimmen en uiteindelijk met ons mee naar huis kan en we echt als gezinnetje kunnen gaan genieten.. Ze krijgt nu ook af en toe een wattenstaafje met zoetig spul erop in haar mondje, inderdaad precies zoals op de foto, en dan ligt ze me toch te smakken, heerlijk om te zien.. Hoogstwaarschijnlijk krijgt ze vanaf morgen mijn melk. Wel maar een piepklein beetje natuurlijk, maar het is fijn om eindelijk echt te kunnen zien waarvoor ik het doe.. Het is onwijs moeilijk om te doen. Het is zo moeilijk om tegen haar te praten, om te zingen, verhaaltjes te vertellen, om te blijven lachen en gek te zitten doen zolang we bij haar in de buurt zijn, om haar aan te raken en om te voelen hoe ze ons ook aanraakt, want bij elk moment wordt het idee dat ze het misschien niet haalt verstikkender, verschrikkelijker, ze wordt meer en meer onmisbaar, er komen meer en meer dingen bij waarvan we die voor de rest van ons leven willen blijven voelen en meemaken, en waarbij het zo ongelofelijk pijn zou doen als dit niet meer zo zou zijn.. Maar we willen dat ze weet dat we er zijn, ongelofelijk veel van haar houden en dat wij haar papa en mama zijn en voor altijd blijven, wat er ook gebeurt.
Zo mooi dat ze op jullie reageert. Natuurlijk voelt ze jullie aanwezigheid, jullie liefde..Zo'n klein meiske en zo sterk. Ik blijf voor jullie duimen. Misha, blijf vechten kleine meid!!
Micchan, ik ken je verder helemaal niet omdat ik vrij nieuw ben op dit forum maar je berichten grijpen me aan en ik ben al een paar dagen op zoek naar de juiste woorden om tegen je te zeggen. Die juiste woorden heb ik nog steeds niet kunnen vinden. Wat moet je nu zeggen in zo'n geval? Sterkte? Ik weet niet of dat genoeg is... Weet in ieder geval dat ook hier aan jullie gedacht word en dat we heel hard mee hopen dat Misha het gewoon gaat halen.
Micchan Wat heb je dat ongelofelijk mooi verwoord. De tranen stromen letterlijk over mijn wangen. (Ook niet de eerste keer). Ik vind het ongelofelijk knap hoe jij en je man hiermee omgaan en hoe sterk jullie zijn. (Ook al voelt het voor jullie zelf misschien niet altijd zo) Duim ervoor dat omdat er geen verslechtering is het betekent dat het gaat stabiliseren en het gaat stollen en weg trekken.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter. Lees al een tijdje dit topic mee maar weey maar moeilijk de juiste woorden te vinden en zou zoveel meer willen zeggen dan gefeliciteerd en sterkte...
Ik lees ook steeds aandachtig mee, maar kan ook de goede woorden niet vinden.... Maar wil toch even zeggen dat ik aan jullie denk, jullie veel kracht toe wens en blijf duimen voor jullie vechtertje
Ik heb een brok in mijn keel van je laatste bericht. Ik kom zeer regelmatig kijken hoe het gaat (ook terwijl ik eigenlijk moet werken). Wat een mooie sterke dochter hebben jullie toch. En wat een sterke mensen zijn jij en je man...
BAM. tranen.. ik loop al de hele dag te mokken..voel me niet zo lekker. Je kent het wel. Maar ik mag even niet klagen. Wat een liefde spat er van mn scherm af. Jeetje. Ik heb zo veel bewondering voor jullie! Ik hoop dat jullie morgen mooi nieuws te horem migen krijgen! Dikke knuffel x
Micchan, Wat doen jullie het goed! Ongelovelijk waar jullie kleine meid al door heen is gekomen en zich nog steeds door heen knokt. Wat je zelf ook zegt, deze jongedame laat aan alles zien dat ze bij jullie wil zijn! Bijzonder hoor! En wat kun je als papa en mama dan alleen maar doen dan onwijs van haar houden en haar 'supporten' om door te vechten. Zet hem op alle drie!