Ik snap je angst wel dat hij niet meer in zijn bedje slaapt. Maar mijn ervaring is dat kindjes die oververmoeid juist niet slapen. En als je kindje overdag beter slaapt dat dit alleen maar positief effect op de nacht heeft... Hopelijk gaat dit bij jouw kleintje ook zo werken!
Ts, ik ben blij dat je zo'n topic hebt geopend. Want hier stromen de tranen ook nog te rijkelijk naar m'n zin. Alle frustratie, zorgen, boosheid, verdriet ed hier benoemd zijn zo vreselijk herkenbaar. En dat stelt me wel enigszins weer gerust. Ik ben dus niet gek. Vandaag (7 maanden na de geboorte) had ik m'n eerste dag dat ik wist waar ik mee bezig was met die kleine. Dat ik hem snàpte! En BAM, ik kon ineens een hele dag van hem genieten. De eerste dag, echt waar. Ik dan weet ik weer dat de afgelopen tijd vreselijk was, en dat ik heel erg getwijfeld heb ik of ik wel goed genoeg voor m'n kindje was en of ' onze band niet onherroepelijk beschadigd is door mijn depressieve gevoel(god wat ben ik daar toch altijd bang voor), maar dat er echt een einde aankomt. En dan is er weer ruimte voor veel geluk en liefde i.p.v wanhoop. Hou je taai en ik hoop dat jij en alle anderen hier snel doorheen komen.
Ik vond het de eerste weken ook niks aan.. En heb mij daar heel schuldig om gevoeld. Na 3 maanden werd dat wat beter maar het genieten begon pas toen hij tegen de 6 maanden werd. Nu vind ik het zo leuk! Maar er zijn ook echt nog wel momenten dat ik het even niet leuk vind, bijvoorbeeld tijdens sprongetjes..
Hier was de 2e een huilbaby door verborgen reflux. De slaapjes overdag duurden hier maar een kwartier, daarna kwam bij hem het zuur omhoog en werd hij wakker en begon te krijsen. Na 3 weken krijsen zijn we wanhopig met hem naar de dokterswacht gegaan die belde met kinderarts en we mochten meteen doorlopen.( goddank) Hij werd meteen opgenomen en kreeg ingdikte voeding en maagzuurremmers. Na 10 dagen ziekenhuis hadden we een ander kind. Nog wel pittig maar geen gekrijs meer. In het ziekenhuis hadden ze een grote schommelstoel van fisher price welke mijn zoontje geweldig vond en viel daarin heerlijk in slaap. Deze hebben we meteen aangeschaft omdat het ook wel fijn was dat hij daarin sliep ipv op mijn arm. Ik vond het loodzwaar en heb geen roze wolk gehad maar toch na alle ellende verlang ik toch naar een 3e. Ik weet hoe je je voelt meid, schakel hulp in als je het niet meer trekt. Het is al vaker gezegd maar dit gaat echt over. Mijn zoon is nu 3.5 jaar en is een heerlijke knul. Succes meid, het is echt overleven.
Helemaal mee eens! Onze 1e(een meisje)is afgelopen aug. geboren, geen gedoe met voeding, slapen etc. Maar wel wennen de 1e 2 maanden, ik kon ook niet genieten, al, zoals ik al zei, hadden wij geen gedoe. Ik moest mijn meisje leren kennen, en kwam er al snel achter dat ze mijn karakter heeft; ongeduldig. Dus snel huilen. Moest echt een weg vinden in wat het prettigste was om samen de dag door te komen. Ik vond het doodvermoeiend, zat regelmatig er echt doorheen, en dan dat gezeur erbij van mensen dat ik moest genieten!:x Hallooooo, ben voor het eerst moeder, heb geen gebruiksaanwijzing bij ons meisje gekregen!!! Vanaf de 3e maand begon ik te genieten en zit ik op de bekende "roze wolk". Maar ook al gaat het nu gesmeerd, ook nu zijn de dagen soms nog zwaar, vooral omdat ik thuisblijfmoeder ben en ik dus voor 95% de zorg op me heb. Het huilen kan ik soms nog niet hebben, vooral als ik zelf ook moe ben, of ziek, zoals de afgelopen dagen, blehhh, 1 kermpje en de moed zakt me in de schoenen;"gaaaan we weer". Je komt al nergens aan toe doordat je energie-nivo op het nulpunt zit, en dan ook nog een "zeurende" baby... Meid, ik hoop dat het snel beter gaat en je wel kunt gaan genieten, maar zet dat echt uit je hoofd, moeder zijn is niet altijd leuk. Heel veel sterkte!!! XXX
Ik denk ook steeds dat de hechting niet goed gaat... Omdat ik niet geniet, moet wennen en eerlijk nog echt van hem moet gaan houden (war erg hé!)... Maar na de fles is hij vaak ontevreden, eerst nog even wel tevreden min of 5/10. Ik weet dan dus niet of hij dan moe is, zuigbehoefte heeft (maar hij blijft dan enkel tevreden zolang de speen in zijn mond zit) of pijn heeft, hij hoest dan wat, tong uit zijn mondje... Ook in de auto/ kinderwagen huilt hij als hij geen speen in zijn mond heeft, is dat normaal? En in slaap vallen doet hij ook niet. @rozemarijke, wie weet kom ik je hulp snel vragen!
Ach meis, die hechting, die zit echt wel goed, ook al voel je dat niet. Juist omdat je je er zorgen over maakt, ben je betrokken en goede mama genoeg. Echt echt echt!! Ik vond de oudste ook veeeeel leuker. En bóós was ik op de jongste. Door hèm ging t allemaal mis! Wat hormonen, vermoeidheid, veranderingen enz enz je allemaal kan laten voelen....! T hoort er allemaal bij. Ik ben nog steeds verreweg mezelf, maar inmiddels kan ik wel zien dat dit soort gevoelens niet bij mij horen. Zo bèn ik niet, maar zo voel ik je, onder invloed van van alles. Het zit echt wel goed bij je. Enne houden van iets of iemand kan je altijd pas na verloop van tijd. En verliefd op m'n mannetje ben ik ook niet geweest. Maar dat ik van hem hou, wordt steeds duidelijker. Ben wel ongeveer 6 maanden verder dan jij, he? Over die klachten. In de kinderwagen huilen zonder speen vind ik wel logisch. En de rest van de klachten. Als je (verborgen) reflux vermoedt, snel bij een kinderarts langsgaan. Waarom niet? Je kan t maar beter uitsluiten toch?
Haha toevallig! Het genieten begon hier met 3 maanden, toen werd het wat makkelijker. Maar toen hij 6 maanden was was hij helemaal chill en relaxt! En een fijn ritme etc. En sindsdien is het zo gezellig en leuk!
Ik wil je even veel sterkte wensen, ik weet wat je meemaakt. Mijn eerste was een heel pittige baby. Nummer 2 is (godzijdank) iets relaxter. Maar als ik hem vergelijk met bijvoorbeeld de baby van de buurvrouw is dit ook een heel pittige baby. Ook hier, vooral bij de eerste, geen roze wolk gezien. Ik heb daarom maar besloten dat ik geen baby-moeder ben, hoe ouder het kindje hoe leuker Kortom: accepteer de situatie. Dat maakt het iets makkelijker. Evengoed sta ik ook soms gefrustreerd te vloeken wanneer de kleine voor de vierde keer wakker wordt 'snachts (terwijl baby van buuf al doorslaapt...), wanneer de kleine ontroostbaar is door de zoveelste verkoudheid en reflux en wanneer hij zo vaak wil drinken dat ik me een oververmoeide melkkoe voel....
Bedankt! Vervelend is dat dan dat iedereen in je omgeving alleen maar makkelijke baby's krijgen die lekker zelf in slaap vallen en van voeding tot voeding slapen. Ik hoor haast niet anders... Twee vriendinnen van mij zwanger, die zullen vast relaxte baby's krijgen, dat is voor het begrip richting mij niet zo fijn. Vriendinnen snapte ook niet dat ik niet in de avond ergens naar toe ging (bij de 1e) en hem daar op bed legde, tja, hallo dan slaapt hij niet??? En waarom ik hem niet wakker ging maken om bijvoorbeeld naar de sinterklaas intocht te gaan kijken, tja.... Beetje begrip graag voor moeilijke baby's? En dan maar zeggen maar dan went hij er niet aan? Nou, het is hier vanzelf goed gekomen. Nu slaapt hij overal makkelijk zelfs in de kinderwagen! Dus als de 2e hetzelfde is komt het meer dan goed. Laten we het hopen!
Schijnt dat een hoop mensen hier toch over liegen hoor, en ook over het wel of niet doorslapen. Beetje de schone schijn ophouden...heb dat nooit begrepen hoor, maar goed... Mijn dochter had ook veel dagen dat ze van voeding tot voeding wakker was en dan maar hopen dat ze na de volgende voeding wél zou slapen, niet dus...daar stond dan wel tegenover dat we 's nachts nauwelijks problemen hadden en we er alleen uit hoefden om te voeden en dan sliep ze weer.. Maar de slechte dingen blijven altijd hangen he..:x
Mijn zoontje was ook niet makkelijk, ik heb me maanden zoals jij gevoeld. En daarbij kwam het schuldgevoel want je 'moet' immers genieten. Hij is inmiddels 4 en super makkelijk, ook de hechting waarvan ik ook bang was dat dat niet goed ging is heel goed. Wij zijn 2 handen op1 buik nu. Nu ben ik zwanger van de 2e en best bang dat dit weer gaat gebeuren. Ik bereid me voor op het ergste en ga daarnaast met een psychotherapeut praten op aanraden van de vk. Vooral die onzekerheid ben ik bang voor. Normaal een heel zeker persoon maar als het op baby's aankomt??
Dit ja, ik hoor ook vaak dat mensen het "verfrissend" vinden dat ik er zo eerlijk over ben. Vergeleken met jou ts, mag ik niet klagen. Ik had een redelijk makkelijk kindje, vooral overdag. De avonden ware huilen, huilen en nog eens huilen, maar de nachten weer goed. Als ik er op terug kijk heb niet genoten... Ik vond het zwaar, mijn lijf was helemaal kapot, waardoor ondanks de redelijk makkelijke baby alles aanvoelde alsof ik door stroop moest, of zoiets. Ik denk dat ik gewoon geen baby-moeder ben. Het is alleen maar verzorgen, meer niet. Nu is ie 15 maanden en ik vind het echt leuk! Het is echt niet erg dat je het niet altijd even leuk vindt, dat is het ook gewoon niet. Hou er rekening mee dat veel ook wordt versterkt door je hormonen. Ik zou, zoals meer mensen hier zeggen, misschien nog een keertje naar de HA als je je zorgen maakt. Verder misschien mensen opzoeken die het wel begrijpen zodat je wat meer van je af kunt praten, lukt hier op het forum vaak goed!
Herkenbaar hoor, dat gezemel over slaapjes en gewoon wakker maken en 'ze passen hun ritme maar aan aan jouw dagplanning'. Bij de oudste nog een tijdje braaf op komen draven op verjaardagen, maar dat ging gewoon totaal niet en daarna zaten wij 3 dagen met een overprikkeld kind. Zijn daar toen snel mee gestopt en dat leverde heel wat scheve gezichten op. Maar toen werd stap voor stap duidelijk dat er medische klachten speelden en toen waren er gelukkig wel mensen die ronduit durfden te zeggen dat ze wel erg gemakkelijk hadden geoordeeld over onze situatie en dat we te moeilijk deden. Dat hebben we nu bij de jongste minder. Scheelt ws dat ze een hartritmestoornis heeft, wat in de beleving van anderen echt heel erg is, (in de praktijk valt juist dat deel nog wel mee, enkel veel gedonder gehad toen medicatie op een gegeven moment niet meer leverbaar was en ze op een andere dosering over moest, waarvan veel bijwerkingen). Dus er is nu meer begrip en ruimte. Gelukkig maar, want ons sociale leven staat echt op een compleet dieptepunt, dus als iedereen dan ook nog zou komen klagen dat ze ons te weinig zien, zou ik helemaal gek worden. Ik maak echt steeds het onderscheid tussen intens veel houden van m'n kind en genieten van gelukkig ook nog leuke dingen aan m'n kind, en het moeten overleven van een loeizware periode met vreselijk veel gedoe en huilen en slapeloze nachten. Van dat laatste zou geen mens genieten en dat hoeft dus ook niet.
Tja, dat mensen er over liegen hoor ik wel vaker. Dat zit gewoon niet in mij, ik kan niet liegen... Maar goed we overleven het vast wel, en ooit ga ik echt weer heel erg genieten dat weet ik zeker. Zeker als de 2e net zo'n lieverd wordt als de 1e, en ze lijken nu al erg op elkaar wat betreft het slechte slapen enzo. En idd een overprikkeld kind is echt dramatisch, dat ziet dan weer niemand als ze er geen ervaring mee hebben. Zaterdag hebben we ook een verjaardag, ik weet nog niet wat ik er mee doe. Ik denk niet dat ik de baby er een plezier mee doe, misschien dat één van ons kan gaan en de ander bij de baby blijft. Morgen maak ik een afspraak met de HA, gewoon om e.e.a. uit te sluiten.
Wat een heftige verhalen allemaal en (gedeeltelijk) herkenbaar. In veel ogen heb ik een makkelijk manneke, die redelijk goed slaapt. Het druk maken hoort echt bij moeder zijn (iets met hormonen ben ik bang). Ook ik maak me continu zorgen! Alleen als de nachten en slaapjes niet goed zijn en er veel wordt gehuild kun je als moeder gewoon weinig hebben. 200% begrijpelijk want je wil het beste voor je kind. Alle adviezen die gegeven worden klinken heel logisch. En verjaardagen, inderdaad lekker alleen gaan. Zo kun jij (of je partner) even echt lekker genieten van het "weg zijn" thuis en je hoeft je geen zorgen te maken of je kindje boven wel of niet ligt te slapen, of de herrie niet te hard is enz. Het feit dat je je zo'n zorgen maakt zegt iets over hoeveel je om je kindje geeft! Ik ben ook pas moeder, 3 maanden, maar het is en blijft pittig. Succes!
Ik heb mijn kleine nooit wakker gemaakt.. Echt niet. Doe ik nog steeds niet. In de eerste maanden was ik ook net een kluizenaar, hij huilde veel en het was zo uitzoeken wat er nou was. Dat heeft echt een flinke tijd geduurd en daar werd ik toch zo onzeker van. En wat jij zegt over dat je nog echt van hem moet gaan houden dat herken ik ook. Bij mij komt dat vooral door een mega rot bevalling maar dat het daarna dan ook niet zo lekker loopt werkt daar echt niet aan mee. Ik heb de eerste week heel veel met m geknuffeld maar toen wij nog in het ziekenhuis lagen en hij daar zo in dat plastic bakje lag heb ik wel eens gedacht nou als ze hem nu meenemen dan is dat ook goed.. Ik had dat oer gevoel waar iedereen t maar over heeft echt niet meteen. En ik vond m'n hele kraamweek ook drama, echt.. Vond er niks aan. Ook heel schuldig over gevoeld want iedereen zegt altijd dat dat zo geweldig is.. Uh hoezo?! Kraamtranen, stuwing, hechtingen en weet ik nog wat meer.. Ik kan gelukkig wel zeggen dat dat helemaal goed gekomen is, dat gevoel is er nu helemaal en hij maakt mij echt blij en ik weet zeker dat dat bij jou ook goed gaat komen. Hier werd het echt makkelijker toen hij 6 maanden was, toen was hij helemaal geland en wisten wij veel beter wat hij wel en niet kon hebben. En zo 'rot' als de eerste tijd was zo fijn is het nu. Hij is nu zo makkelijk! Huilt vrijwel nooit en kan er nu overal mee naar toe, vindt alles helemaal prima! Voel je niet schuldig omdat jij je niet voelt zoals het 'hoort' ik denk dat veel die roze wolk niet hebben maar dat niet durven te zeggen.
Er is zoveel herkenning (fijn en niet fijn) maar wat ik dan helemaal vreemd vind is waarom er in mijn omgeving zo weinig herkenning is, zou er zoveel over gelogen worden. En River, ik denk ook wel eens, wie neemt hem mee... Maar dan moeten ze hem wel terug komen brengen over een paar manden als de zwaarste periode voorbij is. Zaterdag gaat hij logeren bij mijn moeder, kunnen wij ff tot rust komen. Ik ga me er ook niet schuldig over voelen (stiekem wel, maar is niet nodig weet ik), ik weet dat hij daar in goede handen is, en zo kunnen wij ff bijtanken, dan kunnen we er daarna weer beter tegen. Vandaag trouwens een redelijk goede dag, tja het duurt even voor hij in slaap is, maar toen sliep hij vervolgens wel 2,5, 1,5 en 3 uur geslapen... Dus nu kom ik totaal niet uit met de flesvoedingen (bijna 1 voeding te weinig). Maar goed nu heeft hij niet zo'n zin om te slapen dus misschien dadelijk een flesje en naar bed en dan om 23u nog een ofzo...
Herkenbaar.. Hier met name bij de oudste gehad. Ik had geen idee wat me te wachten stond met een baby op komst (geen babys in omgeving destijds) en iedereen had het over genieten en de roze wolk. Dat viel dus tegen, ondanks dat de oudste weinig 'echt' heeft gehuild (lees ontroostbaar krijzen). Dat hebben we maar weinig gehad, en was met name door krampjes. Wel was ze een erg pittige veeleisende baby die met name de eerste weken / maanden overdag amper wilde slapen en als ze dan wel sliep binnen 30/45 wakker was. pff en ik maar denken dat babys de eerste tijd veel overdag zouden slapen . Gevolg: enorm onzeker/vermoeide mama die niet kon genieten, en zich daar weer schuldig over voelde en bovendien voelde het als falen dat mijn baby niet wilde slapen. Ik ben gaan me gaan verdiepen over vermoeidheidsignalen etc..en telkens dacht ik als ik dit nu anders doe of aanpak wordt het beter, niet dus..alles uit de kast gehaald en mezelf verwijten dat IK het niet goed deed. Daarbij vond ze het totaal niet leuk om even in de box te liggen of wipper, alles was maar 5 min goed dan was het weer jengelen. Al met al was ik de hele dag met der bezig en kwam ik voor m'n gevoel nergens aan toe. Godzijdank sliep zij savonds en Snachts goed. Eenmaal toen ik weer aan het werk ging kon ik het beter loslaten, en meer de instelling: 'we zien wel of en wanneer het beter wordt'. Uiteindelijk werd het met de tijd beter , zo langzaam rond de 4 A 6 maanden. Sindsdien een uitstekende slaper. Rond die tijd kwam ook het genieten van zelf, met pittige momenten, die er natuurlijk bij horen. Achteraf weet ik dat bij haar een behoorlijk stuk karakter mee speelt, nog steeds erg pittig lief meisje, een meisje die veel wil en sinds ze kan lopen/praten duidelijk beter in der vel zit. Achteraf baal ik dat ik mezelf (en ook haar dus) zulke hoge verwachtingen heb opgelegd, als ik meer de instelling go with the flow had gehad dan was dat veel makkelijker geweest... Bekijk alles dag per dag en pin je niet vast op genieten, voor je weet is daar het eerste genietmoment..