Het kan er natuurlijk wel insluipen... Maar ik weet niet in hoeverre jij daar altijd gevoelig voor bent gebleven. Heb je al eens geprobeerd om niet naar de wc te gaan als je net bent geweest en proberen je gedachtes te verzetten naar iets anders? Houdt het "plas gevoel" dan aan, of verdwijnt het? Klinkt een beetje stom en makkelijk, maar ben benieuwd wat dat met je doet. Want het kan natuurlijk ook in je hoofd zitten dat je moet plassen. Als ik continue denk, "ik moet plassen" dan moet ik ook, soort aaneenschakeling. Het klinkt heel makkelijk hoor zoals ik het nu zeg, maar ik weet dat dat het niet is, ik zie dat wel bij mijn zusje.
Ik probeer wel vaak mezelf af te leiden door wat leuks te gaan doen. Als ik een leuke film ga zitten kijken lukt het wel om 2 uur niet te gaan. En laatst hebben we een middag gewinkeld, ben ik om half 12 naar de wc geweest en toen pas om half 4 weer, bij thuiskomst. Ik moest wel al halverwege de middag, maar kon het wel ophouden tot we weer thuis waren. Dus het kan wel...het is alleen een erg vervelend gevoel.
Ja ik snap het. Als ik mijn zusje vanavond spreek, dan zal ik eens aan haar vragen hoe het er nu mee staat. Zij moest ook bekken oefeningen doen enz. Maar het is bij haar waarschijnlijk toch psychisch. Ik weet zo niet of ze momenteel ook hulp ervoor krijgt, dus ik vraag het even na vanavond.
Bij mij zou het ook psychisch kunnen zijn maar dan vooral voortkomend uit psychische spanningen en overprikkeling. Ik heb autisme en ben sowieso daardoor extreem gevoelig en ook gevoelig voor depressies. Daarnaast kost contact met andere mensen me heel veel energie en dat is toch niet iets waar ik onderuit kan. Dus ik heb dagelijks veel last van spanningen. Ook andere vage klachten zoals hartkloppingen en pijn op m'n borst, stekende hoofdpijn, duizeligheid en pijnlijke trekkende spieren waar geen lichamelijke oorzaken voor gevonden zijn. Waarschijnlijk hangt het allemaal met elkaar samen. Maar de rest is iets waar ik prima mee kan leven, dus daar kan ik me wel bij neerleggen. Maar bij die blaas dus niet. Het beïnvloed zoveel. Zo erg dat mijn vrouw in april haar geboorteland gaat bezoeken en ik dolgraag met haar mee wil om te zien waar ze geboren en opgegroeid is, maar ik moet thuisblijven. Ik kan echt niet reizen zo, ik durf het niet aan . En vooral dat heeft het besef gegeven dat ik er echt keihard mee aan de slag moet, op alle mogelijke manieren. Want het beïnvloed nu echt veel te veel.
Ik snap je helemaal. Het verhaal zoals je het nu hier neerzet maakt het wel allemaal een stukje duidelijker. Eerlijk gezegd denk ik dat het eerder een samenhang van klachten, autisme en depressie is, die ervoor zorgen dat deze plasproblemen zijn ontstaan. Doordat het psychisch is, kan het natuurlijk ook wel een lichamelijke uiting krijgen, dus een overbelasting van de blaas. Als jou blaas eenmaal gewend is om maar kleine plasjes te behouden dan lukken grote plasjes niet meer. Ik ben natuurlijk helemaal geen dokter, maar ik heb wel een maatschappelijke psychologische achtergrond en als ik jou was zou ik dit toch ook echt voor een gedeelte, psychisch aan gaan pakken. Door autisme, stress, en depressie kunnen namelijk ook gekke dingen in je hoofd plaats gaan vinden waardoor zich dit lichamelijk uit. Dat zelfde geldt voor de andere vage klachten, zoals hartkloppingen, hoofdpijn enz. Daarmee zeg ik niet dat ze er niet zijn hoor! Ik weet als geen ander wat psychische klachten kunnen doen met een lichaam.