Ik moet even (net als waarschijnlijk heel veel vrouwen hier) mijn verhaal even kwijt. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje aan het kwijt raken ben, raak steeds meer in mezelf gekeerd, ben zo emotioneel als wat en mis wat. Vraag me af of meer vrouwen het zelfde ervaren als ik. Ik ben (bijna) ander half jaar gelden trotse moeder geworden van een zoon. Vanaf de dag dat hij geboren is, is ons leven drastisch veranderd, logisch natuurlijk want er is een nieuw mensje in je leven gekomen. Ik merk en merkte gelijk dat ik mezelf een soort van weg cijfer, en dan bedoel ik niet qua verzorging van mezelf maar meer dat alles om hem draait. Ik ben een heel gestructureerd persoon en ritme en regelmaat hoort daar ook bij, zo ben ik altijd al geweest. In mijn werk, in het huishouden en nu dus ook in de verzorging van mijn zoon. Wat ik nu dus merk is dat het me af en toe op breekt. Het lijkt wel of ik nergens meer tijd voor heb, en alleen maar bezig ben met het huishouden, en de verzorging van mijn zoon. Ik praat er heel veel over met mijn vriend en hij wil mij aan alle kanten helpen, maar ik kan het gewoon niet uit handen geven. En het dan nog maar niet te hebben over vrienden pfffffffff waar zijn ze? Ik voel me de laatste tijd echt wel eens alleen. We hadden vrienden zat, altijd gezellig stappen of lekker uiteten. Wijntjes drinken en gewoon gezelligheid, en nu?????? De helft zie of hoor je nooit meer en als je ze hoort dan is het een lullig appje. Ik zit nu nog te wachten op een app om een bakkie te gaan doen bij een "vriendin". Ze stuurde in de kerstvakantie ik app je vanavond voor een datum, nou dat berichtje moet ik nog krijgen. Ook vind ik het (nog) steeds moeilijk om lekker met het gezinnetje de deur uit te gaan. Omdat wij zo van het ritme en regelmaat zijn wilde ik altijd dat mijn ventje lekker in zijn eigen bedje zijn slaapjes zou doen, en dit heeft hij ook altijd gedaan. Dit betekende wel dat je even een uurtje de deur uit kon en dan weer naar huis omdat de kleine naar bed moest. Nu slaapt hij nog 2 soms 1 keer, dus je bent wel wat vrijer om weg te gaan maar merk wel als hij moe wordt het echt zat is en op het gillen gaat zetten. Gevolg??? je gaat niet even lekker ergens wat eten, want stel je voor dat hij gaat gillen midden in een zaak. We gaan wel veel met hem naar buiten, fietsen, wandelen of gewoon boodschappen doen. Afgelopen zomer ook naar de dierentuin en dat soort dingen geweest en dat was hartstikke leuk. Maar toch is er een beperking en heb ik soms het gevoel aan huis gekluisterd te zijn. Mijn vriend is echt mijn maatje en steun en toeverlaat. We kunnen over alles praten en dat is heel fijn. Maar toch voel ik me wel eens alleen en lijkt het net of ik alleen maar die moeder bent die druk is met haar huis en kind . Valt zulke dingen nu meer op??? omdat je minder werkt en ineens de zorg voor iemand heb of laten ze je gewoon als een baksteen vallen. Ook ben ik sinds de geboorte zo emotioneel als het maar zijn kan. Ik jank werkelijk om alles, kan zelfs al janken bij de Nutrilon reclame omdat ik dan vindt dat mijn mannetje zo snel groot wordt pfffffff echt om moe van te worden. Vroeger was ik een keiharde, jankte bijna nooit en als ik het wel deed zag niemand het. Nu jank ik bijna iedere week wel, niet bij iedereen maar wel bij mijn vriend. Die vindt het vreselijk om mij zo te zien. Ik gaat het verhaal maar stoppen want nu heb ik het gevoel dat ik weer zit te zeuren. Ben gewoon benieuwd of meer moeders dit ervaren.
Deels herkenbaar, niet zo erg als wat jij hebt maar ik heb ook zo mijn periodes gehad. Dat ik weer snel zwanger was hielp daar niet bij.... Het is een leerproces.... het huishouden is gewoon minder geworden, het zij dan maar zo. Het hoeft niet spik en span te zijn, gewoon normaal schoon. En dingen uit handen geven hoort daar ook bij. Als anderen het doen en het is acceptabel schoon ook al doen ze het anders dan jij.... dan is dat goed genoeg! Laat de eisen wat zakken.... als je het je nu aanwent dan hebben je kinderen daar oook profijt van. Niet zo'n starre moeder zeg maar. Je gaat al meer naar buiten dan ik lees ik... wij gaan ook kort weg als we weg gaan en letten op de slaapjes die nodig zijn. Ze slaapt gewoon niet in de kinderwagen, simpel zat. Maar ik ben best een huismus, plus ik heb zoiets van... even investeren, die tijd komt wel weer. Ben zelf ook niet zo mobiel meer, dus dan gaat dat makkelijker natuurlijk. En ja vrienden.... we zijn twee keer verhuisd dus er is al niets meer van over. Heb ook altijd het gevoel er geen tijd voor te hebben. Mis het soms wel, maar omdat allemaal bij te moeten houden en dan ook nog eens de broers en ouders, pfoe. Snap niet hoe mensen dat doen! Als je ouders wordt, wordt er een potje met emoties open getrokken. Dingen grijpen mij ook sneller aan moet ik zeggen... maar gelukkig blijft het wel binnen de perken. Ook deze zwangerschapshormonen zijn weer redelijk getemd.... Ik wil je veel succes wensen... je zult toch keuzes moeten gaan maken en bepaalde dingen leren accepteren. Kijk wat belangrijk voor je is en wat minder. Of kijk of je een vaste vrije avond of middag kunt regelen met je vriend (en hij ook) zodat je dan kunt doen wat je wilt. Sporten, vrinden bezoeken of noem maar op.
Ik herken het zeker! Bij mij heeft het echt te maken met mijn controle drang. M'n dochter is nu 9 maanden en het is al een heel stuk minder als in het begin. Maar nog steeds ben ik erg bezig en gehecht aan ritme en regelmaat, mijn dochter doet het daar ook goed op. Slapen in eigen bedje, in wandelwagen of auto slaapt ze niet. Ik voel me dus ook nog steeds vrij beperkt. Ik ga er zoveel mogelijk op uit met haar, maar altijd in m'n achterhoofd het schema waar ik me aan 'moet' houden. Ik ben bang om dingen los te lagen, het op z'n beloop te laten...en daar heb ik met periodes behoorlijk last van. Ik heb gewoon een enorme controle drang, ik weet dat het niet haalbaar is, maar loslaten lukt ook niet. Echte tips heb ik dus niet, wel de herkenbaarheid. Ik had tot 6 maanden na de bevalling veel last van de hormonen, en nog steeds ben ik sneller emotioneel dan ik ooit ben geweest. Dat is niet vreemd denk ik. Ik voel me sinds m'n meisje er is veel breekbaarder.
Heel herkenbaar.. en ik ben al aan het lostlaten... ook omdat ik nu minder mobiel/fit ben.. en ik gewoon de energie wil hebben voor een spel met zoon.. Over vrienden heb ik het een stapje erger... daar heb ik na de bevalling gewoon niets meer van gehoord... Zeker van mijn beste vriend mag je weten doet dat zeer.... zijn ouders zijn op kraambezoek geweest... ook krijg je van hen een kerstkaart... maar sinds de geboorte van onze kleine hebben wij zelfs geen kaartje meer mogen hebben...
Hier er nog een, hoor. Ik ben ook heel gestructureerd en ik heb de keuze gemaakt dat ik liever wat minder voor mezelf doe en investeer deze tjd in mijn kinderen. Ik vind het belangrijk dat de kinderen goed slapen, dus ben ik heel beperkt qua uitjes. Ook hebben we ervoor gekozen dat onze kinderen thuis opgroeien en niet naar kdv gaan op hele jonge levertijd, dis ik ben gestopt met werken, terwijl ik vroeger echt een carrierevrouw was. Mijn leven draait de laatste twee en half jaar om de kinderen en dan is het toch een beetje uit balance naar mijn gevoel. ik merk dat ik nu energie heb om andere dingen op te pakken. Dus probeer ik met enig regelmaat kleine uitjes voor mezelf te organizeren of kijk ik of ik leuke cursusen kan doen. De kinderen worden groter en ik krijg vanzelf meer vrijheid. Ik ben nog niet waar ik wil zijn maar ik weet waar ik naartoe wil en dat ik onderweg ben, dat vind ik heel positief.
2000% herkenbaar. In de eerste maanden wilde ik niet eens met ZL naar buiten. Was je net gevoed, geluierd, aangekleed in de stad, brood gehaald, slager gedaan en met een schuin oog keek je naar een paar schoenen voor jezelf en dan begon ie al te huilen. Honger van de lichtverteerbare borstvoeding, prikkers, ik heb geen idee maar ik vond het zo frustrerend. In het begin gingen we dapper een broodje doen... bij de HEMA. Wat een gedoe; de een houdt de baby vast (8 weken dus kon niet in een kinderstoel), ander snijdt een broodje voor de ander en voert die, snel snel naar binnen want de baby begint te gapen en snel naar huis. Wat een contrast met vroeger, lekker samen lunchen op het terras, met of zonder vrienden, wijntje erbij. Hoe ouder Stijn wordt, hoe beter het gaat en ik groei er zelf ook beter in. We gaan nu s ochtends gewoon de hele ochtend op pad; ben je moe, dan slaap je in de wagen. 'S middags slapen we zo mogelijk thuis in bed. Ik werk 4 dagen (net als mijn man) en vindt het soms heerlijk om ff niet te zorgen en lekker te werken... aan de andere kant mis ik mijn zoontje en laat ik regelmatig een traan omdat hij de helft van de week op het kinderdagverblijf zit bij andere mensen. Vrienden begrijpen niet dat we niet op een dinsdagavond aan de andere kant van het land met zn 2en naar een concert kunnen. Opa en oma werken ook, dus in het weekend kan het best (EEN KEER) maar wel op afspraak en alleen als opa en oma zelf niets hebben. HEt is ook mijn kind dus hij gaat niet voor iedere borrel naar opa en oma. Iedereen is hier welkom om thuis te komen eten zodat Stijn in zijn eigen bed kan, maar sommige vrienden vinden dat niet gezellig of speciaal... en ik denk dat als ik nog geen kinderen had gehad ik dat misschien ook zou vinden. Ik had nooit gedacht dat het moederschap zo'n impact op me zou hebben. Ik ben ook gestructureerd, perfectionistisch en houd van een schoon aanrecht. Go with the flow, geniet van wat wel gaat en hoe groter ze worden hoe makkelijker het is...
meid laat het los dat is de enige tip die ik je kan geven. fijn dat je zo gestructureerd bent, dat was ik ook maar daarmee maakte ik het mezelf alleen maar moeilijk. toen ik onze oudste kreeg was ik net als jouw. mn huishouden was altijd tiptop in orde, ons huis werd een toonzaal genoemd en als we visite hadden durfden ze hun koekje bijna niet op te eten bang dat ze zouden kruimelen hahaha/. en nu??? maak ik excuses voor de bende als er mensen zijn. je houd je huis niet helemaal spik en span als je kinderen hebt. de oudste is nu 6 de 2e 4 en de jongste 7 weken. vriendinnen?? ben ik bijna allemaal kwijtgeraakt alleen de vriendinnen met kinderen of een kinderwens zijn er nog. de rest is weg, het is verwaterd en dat komt omdat je geen klik meer hebt. zij begrijpen de gevoelens die jij hebt niet. zij zullen niet begrijpen waarom je kindje in zn eigen bedje moet slapen. sommige dingen begrijp je alleen als je het zelf mee maakt. jouw tijd komt wel weer ze blijven niet zo klein en straks als je kindje een jaar of 3 is dan is het echt een stuk makkelijk. je moet hier even doorheen. maar maak het jezelf wat makkelijk laat dat huishouden eens gaan boeie dat er een stofje ligt of dat de was de hele week ligt. ga leuke dingen doen!!! ga lekker te shoppen plan een dagje voor jezelf ik doe dat in elk geval 1 keer per jaar, dan ga ik alleen naar de stad en even lekker naar de kapper en ik ga shoppen de hele godganze dag. en mag van mezelf niet bij kinderspul kijken. alleen spul voor mezelf halen kleren tassen schoenen. neem dan ook een flinke duit met centen mee. en eerlijk waar ik genie daar dan zo van kan ik er maanden weer tegenaan. heb nu zo'n dagje gepland in april als de kinderbijslag er is. dik 600 euro en ga het allemaal uitgeven. moet eerst nog even van mn zwangerschapkilo's af en wat ook een idee is... gaat je kindje straks naar de peuter?? misschien kun je daar nieuwe contacten opdoen of ga je naar een sportschool? zoek nieuwe mensen die ook kinderen hebben dan heb je veel sneller een klik. en het klinkt misschien heel erg hard maar als je vrienden nu niks van zich laten horen, zijn het dan echte vrienden????? je leert je vrienden pas kennen als je ze het hardst nodig hebt. en als ik jouw zo hoor zijn het dus geen echten. sorry daarvoor.
Iedereen bedankt voor het reageren. Ik herken ook weer veel in jullie verhalen en wil daarom ook op iedereen terug reageren
Het is zeker een leerproces, daar ben ik me nu wel van bewust had het me alleen zo anders voorgesteld. Ik ben ook iemand die best veel aantrekt van wat een ander zegt of vindt, ook dat maakt sommige dingen wel lastig. Mijn vriend zegt ook altijd dat ik het los moet laten en dat hij veel meer in huis wil en kan doen, maar dan voel ik me gewoon schuldig omdat hij 5 dagen werkt en ik ben naar 3 dagen gegaan. Ik heb nog wel een aantal vriendinnen over maar het is gewoon niet meer wat het geweest is. Ik denk dat ik in mijn zwangerschapshormonen ben blijven hangen, om af en toe gek van te worden. Ben benieuwd hoe dat zal gaan als er een tweede mag komen. Ik wil heel graag een broertje of zusje voor de kleine man en voor onszelf, maar beter om misschien even te wachten. Bedankt voor je reactie
Vooral het loslaten en die drang om alles gecontroleerd te laten gaan pfffffff om gek van te worden. Wij zijn ondertussen ander half jaar verder en ik heb het gevoel dat de hormonen nog door mijn lijf gieren. Ik kan gewoon de rust niet vinden en ben altijd bezig met of de kleine en als hij slaapt het huishouden. Het moment van rust is voor mij savonds na 20:00 uur, dan ligt de kleine man op bed en kan ik eindelijk even zitten. Jij ook bedankt voor het reageren
Jeetje dat is wel heel erg zeg, en zeker als het dan gaat om je beste vriend. Vervelend voor je zeg, kan me goed voorstellen dat dat pijn doet. Hopelijk komt het nog goed, en bedankt voor het reageren
De optie om te stoppen met werken heb ik niet omdat het gewoonweg financieel niet kan. Moet ook eerlijk zeggen dat ik het niet zou willen hoor, vindt het heerlijk om even de afleiding van mijn werk te hebben. Ben wel minder gaan werken, van 5 naar 3 dagen, dat vond ik al heel wat. Ook merken wij dat hij de uitlaatklep van het k.d.v. nodig heeft. Mijn zoon is een behoorlijk druk mannetje die echt zijn energie kwijt moet. Alleen thuis lukt dat niet, en op het k.d.v. wel hij kan daar lekker zijn gang gaan en zijn ei kwijt. Neem mijn petje voor je af dat jij de keuze hebt gemaakt om thuis bij de kinderen te blijven, zeker als je echt een carrière vrouw bent. Bedankt voor je reactie
Ook hier herkenning voor de volle honderd procent! Ik herken toch wel dat we allemaal de eigenschap gestructureerd hebben. Ik was ook het voorbeeld van alles piekfijn in orde hebben; huis, werk alles. Ook een keiharde. En depressief worden overkwam mij niet hoor! Nou ik heb me het afgelopen jaar wel afgevraagd of ik niet toch depressief was, heb zelfs bloed laten prikken om te kijken of de schildklier wel goed was. Ik merk ook dat ik gewoon echt moet loslaten en accepteren. Dan gedijt mijn zoontje beter en ik ook. Het gaat nu echt de goede kant op maar pff wat een zwaar jaar heb ik gehad. Begin zelfs te twijfelen of ik ooit wel een tweede kind zou willen.
Ook jou verhaal is heel herkenbaar voor mij. Mijn zoon heeft de eerste 4 maanden b.v. gehad. Het was altijd lastig om te weten of hij genoeg had, dus regelmatig als je even ging wandelen zette hij het op het schreeuwen. Nou ben ik niet het type die ongegeneerd over haar tiet overal tevoorschijn haalde (met alle respect naar de vrouwen die dat wel kunnen) dus dan was het snel naar huis zodat meneer weer een voeding kon krijgen. Ik vind het heerlijk om naar mijn werk te gaan en ben ook super blij om weer naar huis te gaan en mijn mannetje weer op te halen. Weet wel dat ik niet zonder mijn werk zou kunnen, ook dit is een afleiding die ik nodig heb. En om eerlijk te zijn ook een manier om even bij te komen van het hectische leven thuis . Wat betreft het oppassen liggen wij ook aardig op 1 lijn. Wij brengen onze zoon nooit zomaar weg. Hij is al wel een paar keer uit logeren geweest, maar dan was er echt een reden voor. Ik vind het vreselijk als hij niet in zijn eigen bedje ligt. Ook daar moet ik misschien iets makkelijker in worden, en op die manier wat tijd voor mezelf en mijn vriend maken. Als laatste wil ik nog zeggen dat ook ik niet had verwacht dat het moederschap mij zo in zijn greep zou nemen. De nuchtere zelve die ik was zo tegenover gesteld ben ik nu. Zo kleintje maakt heel wat los in een mens Ook jij bedankt voor reactie, echt heel herkenbaar
Hahahahaha bedankt voor de tip, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zeg iedere dag tegen mezelf laat het los, die was ligt er morgen ook nog wel, of die stofzuiger staat er morgen ook nog wel maar tussen denken en doen zit een heel groot verschil. Mijn hart zegt niet doen maar dat stemmetje in mijn hoofd zegt wel doen :x, en daar gaat ik weer als die kleine ligt te slapen wassen strijken schoonmaken wc schoonmaken whahahahahahaha om gek van te worden. Volgens mij heb ik last van een dwang neurose of zo . Het is nog niet eens zo zeer dat ik alles tot op het laatste kruimeltje weg wil hebben maar meer het idee dat ik niet 5 min op mijn kont kan zitten. Tja en dan ben je al snel weer met het huishouden bezig . Die tip van een dagje uit alleen is wel top maar om daar mijn kinderbijslag voor uit te geven mmmmmm nee dat dan weer niet dat gebruik ik echt voor de kleine maar het idee is goed. Ik ben trouwens lid van de sportschool en ga (meestal) trouw 2 keer per week. Dit doe ik ook voor mijn rug omdat ik daar veel last van heb, met het sporten gaat die pijn weg dus dat is lekker om te doen. Ook jij super bedankt voor je reactie. Ik moet het proberen los te laten, alleen moet ik nog even een manier vinden om dat te doen
Volgens mij als je echt een gestructureerd persoon bent heb je het vele malen moeilijker dan als het je allemaal geen moer kan schelen. Je bent zo gewend om op een bepaalde manier te leven dat door zo'n kleintje ineens alles anders gaat dan je eigenlijk zou willen. En het loslaten man wat is dat moeilijk. Soms denk ik dat ik ook wel eens wat depressieve trekjes hebt, maar daar wil ik absoluut niet aan toegeven, zo gestructureerd ben ik dan ook wel . Maar zondergekheid, ik denk de laatste tijd echt wel eens dat ik even wat hulp nodig heb in de vorm van professionele hulp. Op papier kan ik het allemaal prima verwoorden maar in mijn hoofd wil dat niet helemaal lukken. Het rare is misschien wel dat ik heel graag een tweede zou willen. Ik zou niets liever willen dan weer zwanger zijn. Wat voelde ik me eigen heerlijk zeg en zo vrouwelijk en mooi. Ik heb tot aan de laatste dag genoten van die kleine in mijn buik echt het mooiste wat mij is overkomen. Moet ook wel zeggen dat ik een super zwangerschap heb gehad, en een nog betere bevalling dus misschien ook wel daar om hoor
Hey meid! herkenbaar je verhaal! Ik zat gisteren in een dip, en dacht; dit moet ik even kwijt op zw-forum. Maar nu las ik jouw verhaal. Je bent dus echt niet de enige! Ik ben afgelopen aug. voor het eerst moeder geworden, meisje is bijna 5 maanden. Heb geen klagen gehad, afgezien vd "standaard" moeilijkheden die je meemaakt in je zwangerschap/bevalling/kraamtijd. Maar ik heb ook steeds vaker het gevoel dat ik een soort robot ben, elke dag lijkt wel hetzelfde, soms ga ik naar bed en denk ik:"blehhh, morgen weer het hele ritueel afhandelen" en dan voel ik me schuldig naar dat lieve kleine poppetje wat daar onschuldig in haar bedje ligt te slapen... Ik ben zelf "thuisblijfmoeder", we hebben een bedrijf aan huis, boerderij met koeien, dus het is nooit "stil", man is hele dag thuis, dus wel fijn voor korte oppasmomentjes(lang leve de babyfoon) of momenten dat hij in huis is rond etenstijd en onze kleine meid een huilbui krijgt o.i.d. Maar ondanks dat heb ik wel voor 95% de zorg op me, en dat is soms zwaar. Ik probeer van elke dag iets gezelligs te maken, samen met dochter in de buggy lekker naar buiten naar de koeien kijken, de konijnen & de kippen voeren of kijken wat papa aan het doen is. Ook gaan we regelmatig met onze hond wandelen, dan zit dochterlief te lachen in de wandelwagen om onze hond Zulke momenten maken de dag weer wat luchtiger. Ook neem ik haar mee naar de stad, gaan we lekker shoppen, vind ze ook helemaal niet erg, kijkt lekker in het rond. Maar toch, ondanks dat komen de muren soms op me af, zeker nu in de winter! Ben van mezelf ook een regelmaat-type, gelukkig doet mijn dochter het daar ook goed op, maar regelmaat in het huishouden doe ik niet meer aan, ookal is dat soms best moeilijk! ik pik gewoon de momenten in die voorbij komen om even schoon te maken. Maar zorg ook zeker voor me-time of dochter-time! lekker samen op de bank hangen, dochter met speeltje rommelen en ik tv kijken. Ik bedenk me maar dat het tijdelijk is, straks kan ze zittend spelen en lekker kruipen, daar word haar wereld al een stuk leuker van. Ook verheug ik me op het moment dat we samen kunnen spelen, met de duplo of samen de dieren voeren. Dan is het ook allemaal veel makkelijker om haar mee te nemen, dan snapt ze ook dat mama even naar de stal moet, nu sleep ik haar mee of sneak ik er tussen uit als mevrouw lekker relaxed in de box ligt. Meid, ik wens je heel veel suc6! je komt er echt wel! je kleine blijft niet klein! straks kun je zoveel leuke dingen met hem gaan doen! XXXX
Hoi Nora Ik was je dus net even voor geweest met mijn verhaal. Lastig he als je je zo rot voelt, en de muren op je af ziet komen. Mijn zoon is ook van aug maar dan een jaar eerder, volgende maand is hij al 1,5 jaar waar blijft de tijd. Het is nu echt heel leuk met hem, maar ik mis juist de baby tijd heel erg. Het moment van geboren worden, het borstvoeding geven, het samen onder de douche gaan het lekker bij mij liggen al dat soort dingen wat je met je baby doet en hij nu niet meer wilt. Hij is zo druk en kan werkelijk geen 5 min stil zitten. Op zich leuk en fijn, hij onderneemt dingen en gaat op onderzoek uit maar soms ook zo vermoeiend. Overal aan en in zitten pffffff, maar goed daar wil ik niet over klagen want zo zijn kinderen nu eenmaal. Maar jij woont dus op een boerderij, wel leuk straks voor je dochter met al die beesten lijkt me. Wij gaan hier af en toe naar de kinderboerderij, dan kijkt mijn zoon zijn ogen uit. Ik snap en voel helemaal wat je bedoelt en dan ook nog (bijna) de complete zorg op je, is best zwaar ja. Hopelijk ga jij je ook snel beter voelen en kan je meer gaan genieten. Wij zijn vandaag voor het eerst bij een brasserie een broodje wezen eten met zijn drieen. Ik was er best zenuwachtig voor omdat ik niet goed wist hoe mijn zoon hier op zou reageren. Het ging buitengewoon en het was leuk. Mijn zoon vond zijn broodje niet lekker (dat was weer jammer) maar hij is lief geweest en heeft niet zitten gillen. Nu hebben wij er uiteraard geen uren gezeten, want we wilden eerst weten hoe het zou gaan met hem. Maar na een tosti en een bakje koffie zijn we weg gegaan, het was precies goed zo. Jij ook succes en geniet van je meisje