In november 2010 heb ik samen met mijn vader een motor-ongeluk gehad. (Was destijds 16) Wij zijn toen met 130 km per uur onderuit gegaan (waren een auto aan het inhalen) Ik weet verder niet veel meer van het ongeluk. Behalve dat ik zelf van de adraline kon opstaan. En mijn vader daar zag liggen. Wij zijn toen beide naar het ziekenhuis gebracht en moesten een nachtje blijven, gelukkig was er verder niks aan de hand, behalve dat we alle botten die je maar in je lichaam kunt hebben zwaar gekneusd hadden. Helaas is dat we niks hadden achteraf anders gebleken. In December 2011 merkte ik op dat mijn onderbeen weg draaide van mijn bovenbeen tijdens het lopen op ijs. Naar de huisarts geweest, mijn binnenste miniscus is gescheurd. Fysiotherapie gehad.. Het leek na een tijdje beter te gaan, totdat ik zwanger was. Ik kreeg BI. Helaas uitte dit zich ook weer via mijn knie omdat het nog altijd een zwakke plek is/was. In mei 2013 ben ik geopereerd. De arts kon wel op de MRI-scan zien dat mijn miniscus gescheurd is, maar kon de scheur niet vinden.. Vervolgens heb ik om een secoind opion gevraagd. Opnieuw een MRI-scan ondergaan, en ja hoor de scheur zat/zit er. Hij was zelfs nog iets verder gescheurd. Nu bijna 2 weken geleden ben ik opnieuw geopereerd. De arts had mij van te voren verteld dat ze hem als het mogelijk was gingen hechten, zodat ik er geen last meer van zou hebben. Maar toen kwam de uitslag na de operatie, op de gescheurde zijdes van mijn miniscus was al littekenweefsel gevormd. Ze kunnen nu helemaal niks meer voor me doen! Behalve hopen dat mijn lichaam het ooit/uiteindelijk zelf hersteld.. En er is ook nog een scheur in mijn knieband gevonden.. Maar goed, daar zit ik nu dan.. ben nu 19 jaar heb dagelijkse belemmeringen aan mijn knie.. Maar moet er maar mee te zien leven Ik baal gewoon als een stekker! En elke keer is maar weer van, wat als ik meteen geopereerd was in plaats van fysio (weet nu door mijn opleiding overigens ook, dat een gescheurde miniscus nooit zal helen door fysiotherapie) Wat als die arts in mei, wel mijn miniscus had gevonden en hem toen nog wel had kunnen maken, maar was het niet zo geweest dan had ik niet nog een keer onder het mes gehoeven.. Einde klacht! Sorry, moest het even van mij kwijt. Mijn omgeving weet dit allemaal, maar niemand lijkt te begrijpen dat dit heel moeilijk voor mij is, het besef..! (mijn vader voelt zich overigens erg schuldig, ondanks dat ik hem al vaker heb verteld dat hij er niks aan kan/kon doen, en met hem gaat trouwens alles verder goed (zover dat kan))
Wat een naar verhaal, het lijkt mij erg moeilijk. Je weet dat je de tijd niet kan terugdraaien maar dat betekend ook dat je het moet accepteren. Sterkte meis! Ik hoop erop dat je gauw vooruit gaat.
Misschien een tip maar ga eens naar de sint maarten kliniek in nijmegen. Tegen mijn man zeiden ze in het ziekenhuis dat hij nooit meer zou lopen zonder krukken (ook meniscus en kniebanden) hij loopt weer normaal en kan zelfs een stukje rennen. Hij heeft hiervoor wel een aantal operaties ondergaan en jaren met een op maat gemaakte brace gelopen die iedere maand bijgesteld werd zodat hij zn been weer net wat verder kon buigen en strekken. De brace nam de funtie van de knie over waardoor alles genezen is uiteindelijk. Voor de brace heeft ie een stellage om zn knie gehad met van die pinnen. St maarten kliniek staat erg goed bekend. Ze doen ook alleen maar gewrichtsdingen zoals heupen, knieen , ellebogen enkels etc. en behandelen zelfs voetballers over de hele wereld.
Ik herken je gevoel. Ik heb een ongeluk gehad toen ik 21 was en en helaas ook een verkeerde diagnose in het begin. Nu niks meer aan te doen en nu eigenlijk altijd pijn in mijn rug, nek en een dove linker arm. Het heeft tijd nodig om aan het idee te wennen, het leren te accepteren. Ik ben inmiddels 10 jaar verder. Ik merkte wel dat toen ik me er eenmaal aan over had gegeven ik verder kon. Tot die tijd bleef ik en beetje hangen in mijn gevoel. Ik kan en hoop, weliswaar met pijn en slik ik medicatie voor de nacht. Maar het had veel erger kunnen zijn. Sterke het is en lange weg naar je zal er toch overheen moeten.
Dank jullie wel voor de reactie's! @nijntje, daar ben ik de laatste keer ook geholpen. Maar ook zij konden niks meer voor me betekenen. Ik dacht afgelopen augustus dat alles weer beter zou gaan worden wat dit betreft, omdat ik voor het eerst weer zonder angst op de snelweg kon komen in de auto... Maar het is wel weer een flinke tegenslag dit nieuws, en ook omdat er nu dus nog een scheur bij is ontdekt Vind het ook erg moeilijk, omdat ik er met eigenlijk niemand over kan praten..
Meid, wat een klotesituatie vooral omdat er wel wat aan gedaan had kunnen worden als ze maar op tijd de juiste diagnose hadden gesteld. Ik snap dat dit heel frustrerend voor je is. Jammer ook dat je omgeving zoveel onbegrip toont.. Dikke knuffel voor jou en hier op zp mag je altijd even je ei kwijt. Succes verder.
Verschrikkelijk meid. Heb helaas geen advies voor je, wil je wel veel sterkte en kracht toewensen. Mijn moeder is zwaar rugpatient, heeft dagelijks pijn dus ik kan me een beetje indenken hoe dit voor je moet zijn. Zij heeft uiteindelijk met behulp van de pijnpoli leren omgaan met haar pijn, want haar helpen kunnen ze niet meer.
Jeetje dat is flink balen! Wel raar dat ze je meniscus niet geheel kunnen verwijderen en een kunst meniscus plaatsen! Bij een kennis van mij hebben ze dat ook gedaan.. Je zou nog kunnen overwegen naar België te gaan.. Hun technieken zijn al veel verder!
Heb auto ongeluk gehad en daardoor chronische whiplash. .en me bekken instabiliteit is terug doordat thuis zit en niet veel kan...en van uwv onbegrip en zou geholpen worden aangepast werk te zoeken maar ze doen niks helaas...... wens je veel succes ik heb er na 3jaar soms nog moeite mee als ik zie dat een ander alles kan
Ooh wat balen zeg dat het zo laat ontdekt is! En zo naar dat ze niets kunnen doen. Ik heb helaas geen tips of adviezen behalve dat je het moet proberen te accepteren. Heb je al revalidatie-artsen bezocht?
Baal inderdaad ook als een stekker, vandaag nog maar even me hart proberen te luchten bij ml, maar hij zegt zelf ook dat hij het zich helemaal niet kan voorstellen.. Aan een revalidatie-arts heb ik nog niet gedacht, dus dat is misschien nog een optie. Zit er zelf trouwens ook nog over na te denken, om als het kan een keer te kijken of de agent kan opzoeken die destijds als eerste te plekken was. Hij heeft het ook zien gebeuren, en wil eigenlijk nog wel graag weten hoe wij onderuit zijn gegaan. Dat stukje mis ik nog. Verder probeer ik er maar mee om te gaan, alleen het is soms zo moeilijk. Vooral als ik wil gaan fietsen met de kleine. Het lukt me gewoon niet om ver te fietsen en dat vind ik zo sneu voor hem!
Meis forceer niks probeer t op te bouwen elke x stukje verder fietsen..ik kan na drie jaar eindelijk naar school fietsen met 1kindje de oudste moet zelf fietsen en nog heb ik er dagen bij dat s avonds plat lig va pijn....revalidatie is bij mij toen stop gezet omdat er niks aan had helaas...