Na de bevalling van de eerste zij mijn vriend dat ik voorlopig maar niet over een tweede moest beginnen. (''vroegah'' wilde ik er 2 achter elkaar). Toen mijn zoontje 8 maanden was durfde ik het onderwerp voor het eerst aan te snijden. Daarvoor had ik steeds gemengde gevoelens met het opruimen van de eerste maatjes, de borstkolf, positiekleding etc. Zou ik het ooit allemaal nog gebruiken? Het antwoord was nee. Mijn vriend gaf aan dat hij niet zo zeker wist of hij het wilde en ik moest er maar niet van uit gaan. Wat was ik verdrietig. Ik wilde nog zo graag! De maanden verstreken. Ik was babyspullen aan het opbergen en als ik de opmerking plaatste van ''dat kunnen we wel op marktplaats zetten'' zei hij nee bewaar maar. Hoezo dan? Nou? voor een volgende? oh... langzaam kreeg ik hoop en tot op de dag van vandaag heeft hij het bijna elke dag over een tweede. We wachten nog even omdat we een grote reis naar Amerika gaan doen maar daarna zullen we niet lang meer wachten. Ik ben zo blij dat bij hem de knop om is! Ik hoop komend jaar zwanger te worden van ons tweede kindje...!
Ik weet niet of ik gewenst ben in dit forum (misschien beter om niet naar mijn ticker te kijken (A) ) In de kraamweek van dochter zeiden we beide: een tweede misschien over 5 of 10 jaar. (zijn/waren nog jong; toen 21 & 26(wel gepland zwanger)) De wens schommelde bij ons beide tussen over 5/10 jaar naar over een paar maanden beginnen naar helemaal geen tweede(toen onze dochter een half jaar lang ELKE nacht wakker was een of meerdere malen) en na de slapelozenachtenperiode kwam de wens weer sterker, ik wilde graag een tweede, maar mijn man niet of in ieder geval niet op dat moment. We hebben er wel eens ruzie over gehad, want waarom zou zijn wens om te wachten of helemaal geen tweede kind te willen belangrijker zijn dan mijn wens om wel een tweede te krijgen?! De onduidelijkheid was voor mij het meest killing, want ik wilde weten of mijn man en ik samen ooit een tweede zouden krijgen (of het lukt is natuurlijk punt 2). Op een gegeven moment kwam het er op neer dat mijn man nog zou willen wachten en dat ik er wel weer voor zou willen gaan, mijn wens werd sterker en sterker en heb hierover gesproken met mijn man. Ik heb mijn motieven verteld gelukkig kon hij zich vinden in mijn motieven en heb ik hem ook enthousiast weten te maken. Na de vakantie mocht ik mijn spiraal eruit laten halen en gingen we proberen. Wat ik leuk vond was dat hij gemotiveerder was in de "geplande" sex, dat hij mij probeerde te verleiden en nog meer zijn best deed als toen we voor onze eerste bezig waren (wat mij de bevestiging gaf dat hij ECHT wilde en niet akkoord ging om "gezeur te voorkomen" want dat zou natuurlijk het slechtste motief voor een kind zijn) Probeer begrip bij elkaar te vinden voor hoe je over de kinderwens denkt. Spreek hier openlijk over met elkaar zodat de motieven duidelijk zijn! Dat zal dan rust geven welke kant het ook op gaat. Want allebei jullie wensen zijn belangrijk, dus probeer elkaar hierin te vinden!
Nee, niet echt herkenbaar. Het laatste wat ik vroeger wilde, was achter elkaar zwanger worden, nieuwe zwangerschapskilo's op de oude erbij krijgen, en de drukte van 2 kleintjes die nog niks zelfstandig kunnen. Ik zou wel een 2e willen, maar eerst eens een betrouwbare man vinden. Het gevoel is ook niet zo heftig dat ik er dagelijks mee bezig ben.
Hier ook. Toen dochtertje anderhalf was begonnen voor een tweede. Inmiddels is zij bijna vier en is zwanger worden niet gelukt. Omdat we met ons dochtertje ziekenhuis in, ziekenhuis uit, huisarts in, huisarts uit gingen, zagen we de medische molen niet zitten. Dus hebben we er ons op een gegeven moment bij neergelegd. Komt het, dan komt het, anders niet. Toch doet het soms best pijn, vooral als er dan weer een vriendin, kennis of collega zwanger is van de tweede of derde. Maar, het heeft inderdaad ook voordelen, dat zeker. Alleen blijft er bij mij wel steeds iets knagen, en dat is dat mijn dochtertje alleen is. Hoe gaan jullie daarmee om?
Mexicang.. IK had Esmee ook graag een broertje of zusje gegund. Heel veel mensen zeggen dat enigst kinderen verwend zijn, niet kunnen delen etc. Grappig als mensen dan altijd zeggen; Wat is ze lief voor anderen. Terwijl ik om me heen vaak kindjes zie die ruzie maken of elkaar plagen. Merk dat wij, vergeleken met andere mensen vrij flexibel zijn betreft uitjes met Esmee, avondje weg met zijn 2'n Esmee gaat dan logeren, terwijl de anderen vaak oppas aan huis hebben. ( niet iedereen wil 2 of 3 kinderen te logeren hebben) Ik ben, toen we er over uit waren dat er geen 2e kwam gaan kijken hoe ik mijn leven dan verder wilde gaan invullen. Esmee ging naar school en ik was veel thuis. Ben gaan kijken wat er qua werk mogelijk was. Ben dichter bij huis gaan werken, meer uren en ook met de mogelijkheid om flexibel uren in te vullen ( overdag/ avond en nacht). Ik werk in de zorg. Daarnaast sport ik 3x per week. Genoeg omhanden voor mezelf dus. Esmee vraagt af en toe waarom ze geen broertje of zusje is. Een aantal kindjes uit haar klas zijn ook enigst kind dus kan dat dan zo uitleggen dat niet iedereen dat heeft. Dit is vooralsnog voldoende voor haar.
Mijn meisje gaat over 4 weken naar school, en vanaf 1 jaar ging ze naar het kdv, waardoor ze 2 dagen per week kindjes om zich heen heeft. Binnenkort is dit dus 5 dagen in de week. Ze heeft een buurjongetje en dat is haar beste vriendje, ze schelen 3 maanden en haar beste vriendinnetje van het kdv, waarmee ze al bijna 3 jaar dik bevriend is, komt hier ook regelmatig spelen. Dus wat dat betreft is er gelukkig genoeg om haar heen, dat vind ik wel een fijn idee. Soms vraagt ze of ik een baby in mijn buik heb. Dan leg ik uit dat dit niet zo is en dat ik dit ook wel jammer vind, maar dat het soms niet zo mag zijn. Dat is genoeg en is het okee. Inderdaad, hier ook flexibel, als wij weg willen, komt er of oppas, of ze gaat even naar opa en oma. En oei, ik word meestal nijdig als ze zeggen dat een enig kind verwend is. ik denk juist van niet, ik ben best streng, maar rechtvaardig en hoor ook vaak om mij heen dat ze zo lief is, goed kan delen, goed luistert, bijdehand is en ze maakt eigenlijk nooit ruzie. Ook op het kdv lokt ze nooit zelf iets uit, deelt goed, is lief voor de anderen en luistert goed. Ze heeft veel vriendjes en vriendinnetjes en doet lekker mee. En als ik dan soms bij de buren ben . 2 jongens continue ruzie! En als haar vriendje hier dan is continue is hij bezig met 'ik kan al . en ik kan al .' enz enz. Competitie. Ook om mij heen heb ik veel mensen met 1 kind: collega's, vriendinnen, forumvriendinnen. Zeker 6(!) collega's. Maar soms knaagt het gewoon Idioot misschien, juist omdat ik soms weleens denk "heh, heerlijk dit! kind speelt, ik even tijd voor mijzelf, alle tijd voor haar!" . Okee, ik geef toe .ik zeur !
Ik zou willen dat ik een kindje heb kan me moeilijk voorstellen dat je 'klaagt' over het feit dat je er 'maar' eentje hebt
Hier ook jaloers, maar met een iets andere reden. Manlief en ik willen allebei heel graag, maar moeder natuur wil bij ons niet . Wat de reden ook is, het is altijd zuur als je graag een tweede (of eerste, of derde) wilt, maar dit niet kan!
En daar geef ik je gelijk in. Voor jou ligt dat heel anders. Jij zou dolblij zijn met een 'maar' één kind . Ik weet ook wel dat ik heel dankbaar moet zijn en dat ben ik zeker!
Ja wel herkenbaar ... Facebook staat altijd vol met blijde boodschappen. Best confronterend. Ik had me altijd voorgesteld dat ik 3 kinderen zou krijgen. Maar ik heb dit inmiddels bijgesteld naar 1. Als me het via IVF een keer gaat lukken dan is het daarna ook genoeg geweest.
In die positie heb ik ook gezeten wij hebben er 6jaar lang over gedaan en ook ik dacht hoe kan je klagen over dat je er maar 1tje heb jij heb er tenminste 1, maar ik ben er nu wel achter dat het niet zo zwart wit is oke ik heb zoiets mag er een tweede komen is het geweldig maar lukt het niet meer omdat we niet kunnen verhuizen of de natuur wil niet mee werken dan ben ik natuurlijk dol gelukkig met ons grote wonder. Ik hoop voor jou dat 2014 jullie jaar word en je wens uit mag komen.
Pas bevallen maar hier is t vriendlief die graag een 3e wilt. . Over 2 jaar ofzo. . Ik ook natuurlijk. . Kon t me niet voorstellen de zwangerschap te missen want de zwangerschap was best zwaar dit keer. Ik kan ook best jaloers zijn maar ach ooit ben ik weer ( tenminste hopen het! ) daarbij heb ik een geweldig gezin! En ken ook wat mensen die moeite hebben met zwanger raken dus sowieso zou je mij niet horen.. maar jaloers. . Ja dat ben ik soms wel ja.. maar wel gezonde jaloezie niet dat ik doordraai
Maar dan mag de wens voor een 2e er ook zijn toch? En die kan misschien net zo heftig zijn als de wens voor een 1e kindje....
+1 D wens voor een 2e is niet minder belangrijk dan de wens voor een 1e! Het feit dat een wens niet (lijkt) uit te (kunnen) komen is het ergst. Het is ook niet zo dat de wens voor een tweede ervoor zorgt dat een ander zijn eerste kindje niet kan krijgen. (ik hoop dat je begrijpt hoe ik dat bedoel, het is niet of iemand een 2e kindje of iemand een 1e kindje het een sluit het ander niet uit) Ik hoop dat ieder zijn wens uit mag komen!
Ik ken genoeg mensen die ook zoiets hadden van 'als het maar tenminste één keer lukt', maar daarna kwam de sterke wens voor een tweede toch wel hoor.
Was dat toen niet in babyboom? Dat stel wat al drie kinderen had en waarbij de wens voor een vierde zo sterk was? Die kregen toen ook een hoop commentaar als 'wees blij dat je er drie hebt'. Maar zo werkte dat niet voor hun, de wens was enorm. En ja,ik ben heel blij met mijn prachtige meid. Toch had ik ook graag gezien dat een tweede wel was gelukt. En dus moet ik mijn wensen en prioriteiten aanpassen. We gaan er niet meer 'verplicht' voor aan de slag, maar gewoon. Komt het, dan komt het. Zo niet, dan zij dat zo. Maar dat betekent ook dat het soms best wel even binnenkomt. Niet altijd, ik ben ook wel een nuchter type, maar soms dus wel. Nuchter of niet, ik ben ook maar een mens