Dit snap ik dus niet....je dochter begint er al over, wil geen staart in en doet haar haar er over....en dat noem je geen lijden? Het begint nu al overduidelijk een probleem te worden voor haar zelfvertrouwen....waarom wachten totdat het erger wordt?
Rozemarijke, jij hebt het erover dat je 2 huilbaby´s hebt gehad. Ik weet wat het is, mijn oudste zoon namelijk ook. En 6 weken voor zijn geboorte is ook nog eens mijn broertje overleden, dus dat was een mega/zware tijd. Mijn zoon huilde 20 uur per dag. Al gauw had mijn man er genoeg van, vrienden en andere familie bleven weg. Maar ik heb juist een enorme beschermingsband ontwikkeld met mijn zoon. Hoe meer anderen genoeg van hem hadden, hoe meer ik hem ging beschermen. Ik was echt 24-7 met hem bezig, en ja: in die tijd heb ik mijn dochtertjes tekort gedaan... Hij wilde niet eten, is daar meerdere malen voor nagekeken en maar huilen, huilen huilen. Toch heb ik nooit gedacht: was hij maar nooit geboren, en elke dag was mijn liefde voor hem nog sterker. Bij mij ging het juist de andere kant op: toen hij eenmaal naar school ging, kreeg ik wat rust. En ik heb het heel lang familieleden (inclusief zijn vader), kwalijk genomen, dat er NIEMAND was om hem eens 5 minuten van mij over te nemen. Als ik er nu aan denk, voel ik nog steeds wrok. En nog steeds is hij niet de gemakkelijkste, en krijg ik te horen dat ik hem altijd veel te veel verwend heb. dan kan ik heel kwaad worden. De jongen had alleen mij, en ik voelde me verantwoordelijk voor hem. In mijn geval is de liefde dus alleen maar meer geworden. Maar ik kan me best voorstellen dat dat ook anders kan zijn. In geval van onvoorwaardelijk liefde: ik denk dat ik die heb voor mijn kinderen. Ik denk ook dat je daar ook nooit helemaal 100% zeker van kunt zijn, totdat daadwerkelijk er iets gebeurd, waardoor dat op de proef wordt gesteld. Maar ik zal altijd blijven houden van het kind, dat hij/zij is geweest. En ik zal heel veel verdriet hebben, van de persoon die hij/zij geworden is.
Dat is misschien ook wel zo.. Het is gewoon lastig, maar dit is hoe ik er nu over denk. En wellicht dat mijn gevoel daarin zal veranderen.. Want ik geloof wel dat je de grenzen aan liefde steeds weer verlegd.
Ik heb één (giga ) flapoor. Toen ik 8/9 was, hebben m'n ouders een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Daar bleek dat het zo'n ingewikkeld (hihi) oor was, dat het niet poliklinisch verholpen kon worden. Zou onder volledige narcose moeten en een nacht in het ziekenhuis moeten blijven. M'n ouders lieten de beslissing aan mij en omdat ik nog nooit in een ziekenhuis geweest was en er tegenop zag om nog lang met verband om m'n oren te moeten lopen ( en dat uitleggen aan anderen!) heb ik toen besloten om het niet te doen. Achteraf heb ik daar spijt van gehad omdat ik,toen ik puber was, daar helemaal geen trek meer in had. Hadden m'n ouders een beetje doorgezet, dan had het er toen op gezeten . Ik ben er niet echt door gepest maar het heeft bijv. Tot gevolg dat ik m'n haar altijd los heb. Heb gewoon minder keuzes. Als ons kindje ze zou hebben, zou ik afplakken zeker proberen! Al had dat bij mijn complexe oor waarschijnlijk niet geholpen . Jongen of meisje scheelt misschien ook nog...
Ik heb na de geboorte van mijn meisje ook niet op een roze wolk gezeten, en snap ook echt wel dat niet altijd leuk is een kind grootbrengen. Maar ik weet wel zeker dat ik onvoorwaardelijk van haar hou! Ik zal haar niet altijd even lief vinden maar houden van zeker wel En ik vind het gewoon ZIELIG voor joun kindjes dat hun mama dat niet doet.
Je zegt zelf tot hier gaat mijn liefde en niet verder, dus dan hou je toch nog van ze? Dat versta ik onder onvoorwaardelijke liefde. En stel dat mijn kind een moordenaar etc wordt dan alsnog blijf ik van der houden ook al zou ik dat dan op dat moment niet willen.
Misschien moeten de mensen die dit allemaal zo zielig vinden eens een cursus begrijpend lezen volgen. En ook maar meteen een cursus filosofie. Want er staat helemaal niet dat ze niet zielsveel van haar kinderen houdt, er staat dat onvoorwaardelijke liefde iets is wat volgens haar uitzonderlijker is dan we denken. Daar zou ze best eens gelijk in kunnen hebben, maar het is louter een etiket en dat etiket doet helemaal niets af aan de liefde die ze voor haar kinderen voelt. Of die anderen voor hun kinderen voelen.
Nou dat weet ik niet.. Misschien wel, maar dat zou ik nu niet durven zeggen.. Maar ik vind het typerend dat ik dus blijkbaar wel onvoorwaardelijk van mijn kinderen houd terwijl de kinderen van Rozemarijke "zielig" zijn omdat zij aangeeft dat zij heeft ervaren wat voor haar onvoorwaardelijke liefde is.. Terwijl zij ook enorm veel van haar kindjes houdt! Het doet mij serieus echt pijn dat er dames hier zijn die iemand zó hard afbranden omdat zij er eerlijk voor uit durft te komen dat ze echt wel hele moeilijke momenten met haar kind(jes) gehad heeft en wat voor een gevoelens ze daar bij had..
Mee eens. Ik denk dat Rozemarijke gewoon bijna te eerlijk is voor een forum als dit waar altijd wijzende vingers zitten en moeders die denken dat zij de wijsheid in pacht hebben. When you knew better, you did better...en tot die tijd, denk je dat alleen maar
Heel eerlijk ik heb me er buiten gehouden, maar ik vind het ook echt heel erg wat Rozemarijke zegt en vind het ook echt zorgwekkend. Ik hoop echt dat ze dit nooit zo tegen haar kinderen gaat zeggen. Ik heb ook een hele zware tijd gehad, maar ik voel wel die onvoorwaardelijke liefde voor hem en dat is niet minder geworden toen het even heel erg zwaar was. Wat @lioness74 zegt: In geval van onvoorwaardelijk liefde: ik denk dat ik die heb voor mijn kinderen. Ik denk ook dat je daar ook nooit helemaal 100% zeker van kunt zijn, totdat daadwerkelijk er iets gebeurd, waardoor dat op de proef wordt gesteld. Maar ik zal altijd blijven houden van het kind, dat hij/zij is geweest. En ik zal heel veel verdriet hebben, van de persoon die hij/zij geworden is. Kan ik me helemaal in vinden!
Ik vind jullie echt hard in je oordeel naar Rozemarijke. Ze durft haar eerlijke mening te geven en dan is de enige reactie die bij je opkomt dat het zielig vindt voor haar kinderen? Ik heb dan eerder medelijden met jullie kinderen met ouders die zo oordelend zijn over een ander. Je kent haar toch helemaal niet, je weet niet hoe haar situatie is en hoe het is geweest. En het feit dat ze openlijk durft toe te geven dat wat anderen niet konden en hun kind iets aandeden pleit alleen maar in grote mate voor haar. Het is uberhaupt al de vraag of we het allemaal over hetzelfde hebben als het gaat om ( de grenzen van) onvoorwaardelijke liefde voor een kind.
Dat valt wel mee. Maar hoe zou jij vinden als jou vader of moeder nu zou zeggen dat ze niet onvoorwaardelijk van je zouden houden? Of nog erger wat als je dit als kind had gevoeld? Ik zou het echt heel erg vinden als ik dit gevoel zou hebben gehad als kind en daarom hoop ik ook dat de kinderen dit niet mee krijgen. Ik zeg niet dat ze helemaal niet van haar kinderen houdt, maar hoe ze hier over praat dat zou ik echt niet kunnen.
Ik sluit me aan bij Rozemarijke. Vind het dan ook totaal ongepast om zo de aanval te openen op iemand die eerlijk is en misschien wel heel realistisch.
Ze heeft toch nergens geschreven dat ze dit uitgesproken heeft naar een van haar kinderen. En ze heeft ook nergens geschreven dat ze nu niet van ze houd
Ik zou dat begrijpen en ik verwacht ook niet van mijn moeder dat ze, wat ik ook doe, van mij blijft houden.. Je andere opmerking vind ik echt kant noch wal raken.. Ze heeft nooit iets negatiefs over haar kinderen gezegd, enkel gesproken over haar eigen gevoelens.. En dat was ook niet negatief.
Iedereen die roept dat ze aangevallen wordt...dit is wel actie reactie he....ik zou dan wel alle reacties lezen
Ik snap het niet..... Als hier een moeder een topic opent met postnatale depressie over hoe ze uiteraard van haar kinderen houdt maar soms denkt had ik je maar niet gehad en ik voel me een slechte moeder wat te doen krijgt ze reacties ( wat natuurlijk heel fijn is ) met : je hebt de eerste stap al gezet je erkent dat je een probleem hebt goedzo meid goed dat je er wat aan wil doen Je wilt het beste voor je kinderen dat doe je door voor je zelf te zorgen en dat doe je door hulp te zoeken en dat doe je dus je bent een goede moeder Waarom nu met rozemarijke dan niet ? Waarom is het bij haar zo erg dat ze 2 keer geen onvoorwaardelijke liefde voelde voor haar kinderen, Ik ben er van overtuigt dat ze van haar kinderen houdt en dat ze er voor door het vuur wil gaan,