Te eerlijk??...ja ik denk dat je idd te eerlijk zijn...en dat bedoel ik niet positief. En sommigen ventileren hier nogal graag of vaak hoe moeilijk ze het wel niet hebben of hebben gehad. Sommigen doen dit niet, dus de wijsheid in pacht hebben...denk dat een aantal moeders die deze opmerkingen veroordelen ook heel goed weten hoe je kunt afzien met baby's en kleine kinderen. Maar die posten dat wellicht niet in elk topic. En ik zal zeggen dat ik heeeel goed weet hoe het is om zoo wanhopig te zijn en niet meer te weten wat je moet doen. Maar heb daarbij wel altijd helderheid van geest gehad wat betreft mijn kind en heb nooit maar dan ook nooit gedacht: was jij maar nooit geboren.
Kom op jongens, alsof men nog nooit van het woord postnatale depressie of uberhaupt depressies heeft gehoord. Ja dan kun je weleens raar gaan denken.
Wat goed van je Tuc, dat jij dat nooit gehad hebt!! En ik begrijp dat je op dit forum van jou niet over de dingen mag praten waar je tegenaan loopt als moeder? Bijzonder! Of mag het wel, maar niet 'vaak'? Of mag het alleen als jij het eens bent met de uitspraken van de betrokkene? Ja, ik vraag het maar hoor.
Weet je waar ik over viel: dat Rozemarijke ging twijfelen aan de onvoorwaardelijke liefde van Pluis81 voor haar kind omdat ze flaporen niet 'mooi' vind. Toen was voor mij de toon al gezet. Alsof zij dat kan beoordelen. Ik ga niet zeggen of ik altijd onvoorwaardelijk van mijn kinderen kan blijven houden. Omdat ik gelukkig niet vooruit hoef te gaan denken in wat voor ellendige situaties ik zou kunnen komen. En hoe ik me dan zou voelen tegenover hen. Natuurlijk geloof ik, dat je door bepaalde omstandigheden, anders tegen je kind aan kan gaan kijken. Maar wie is Rozemarijke dat zij gaat zeggen dat veel mensen daar niet voor uit durven te komen...? En dat het goed is om dat maar eens aan de orde te stellen....
Ik begrijp Rozemarijke wel denk ik. Als je er gewoon helemaal doorheen zit met je kind, door maandenlang of zelfs jarenlang (!!!) chronisch slaapgebrek bvb....tja dan heb je sowieso wel momenten dat je niet meer helder van geest bent en je dingen denkt zoals 'was je maar nooit geboren'. Helaas ligt daar een enorm taboe op want het lijkt wel alsof je als moeder altijd maar op die roze wolk moet zitten en iedere minuut van elke dag maar dolverliefd op je kind moet zijn. Jammer, want de harde realiteit is anders weet ik uit ervaring en vele moeders met mij. Ik houd zielsveel van al mijn kinderen, maar soms even net wat minder onder bepaalde omstandigheden. Dat zijn echter momentopnamen, niets meer en niets minder!!! (Zoon heeft een bepaalde aandoening en daardoor ernstige problematiek). En als mijn kind later een serieverkrachter zou blijken te zijn, dan vermoed ik dat mijn liefde voor hem een behoorlijk stuk minder zou zijn. Daar ben ik gewoon realistisch in, so shoot me. Dus als sommigen van jullie onder 'onvoorwaardelijk houden van' verstaan elke minuut van elke dag de volle 100% van je kind houden....nee dan houd ik dus niet onvoorwaardelijk van mijn kind.
Nee hoor..iedereen mag dat zo vaak als ze willen maar niet als je daarmee bepaalt dat jouw gevoel dan maar voir iedereen geldt.
Precies Nikki, zo zie ik het ook. Ik heb ook een vriendin met een hele moeilijke zoon. Ontzettend druk, terroriseert andere kinderen (ook die van mij). Wanneer iemand hem per ongeluk aanstoot gaat hij helemaal los wat vechten, schoppen en krabben betreft. Ze kan nooit een keer met hem naar een winkel of iets want hij zet de boel op stelten. Ze is ook in behandeling nu met hem. En ze houd echt wel heel veel van dat mannetje, maar ik weet ook dat ze het soms gewoon helemaal niet meer ziet zitten.. Ook vanwege haar andere 2 kinderen en dan spreekt ze ook haar negatieve gevoelens jegens hem uit en zegt ook dat ze dat helemaal niet zo wilt voelen maar dat ze soms gewoon even niet anders kan. Ik heb daar ook alle respect voor en begrijp dat ook.
Ik begrijp jouw vriendin heen goed! Maar ik denk dan, waar ligt de grens, tegen wie je gaat vertellen over de negatieve gevoelens die je kan hebben over je kind(eren)? Je kinderen hebben ook privacy toch? In mijn familie is een gezin met 5 kinderen met allerlei gedragsproblemen. De hele familie moet aanhoren hoe 'erg' het is, hoe bont ze het maken, hoe de ouders zich voelen enz... Natuurlijk geloof ik dat ze van hun kinderen houden, maar ga niet de vuile was buiten hangen. Nu is mijn voorbeeld natuurlijk wel wat extreem, maar het gaat mij er gewoon om, dat het niet altijd gepast is om je negatief uit te laten over het gedrag van je kind. Wat wil je er mee bereiken als je deze negatieve gevoelens uit? Dat je een schouderklopje krijgt, waardoor je er weer even tegen kan. Of wil je aandacht? Of wil je juist tips krijgen waardoor je de negatieve spiraal kan doorbreken. Ik heb ook al heel wat meegemaakt met mijn zoon, maar ik heb altijd geprobeerd om mijn gevoelens over hem en zijn gedrag alleen te uiten bij hulpverleners.
Kijk en dat is dus onverwaardelijke liefde want ze houdt ondanks dat nog steeds van hem.. En dat bedoel ik dus met zielig, wat Rozemarijke zegt 'ik hou niet onverwaardelijk van mijn kinderen omdat ze huilbabys waren' komt op mij over als : ik hou niet van mijn kinderen omdat ze huilbabys waren en dan vind ik zorgwekkend.
hmm gevoelig onderwerp, aan de ene kant snap ik de opmerking van Rozemarijke wel, ik heb dat zelf nooit zo erg gevoeld (gelukkig) We hebben het heel zwaar gehad met onze zoon, en heb heel wat op moeten offeren om hem de juiste zorg te kunnen geven zonder hem over te dragen aan andere en onze principes opzij te zetten. En ik houd met heel mijn hart van hem maar het was niet altijd makkelijk, soms kon ik hem wel eens (savonds in een opwelling pratend met mijn man, nooit TEGEN OF BIJ MIJN ZOON!!) hem kwalijk nemen dat heel mijn leven soms niet meer bestond terwijl de volgende dag na een goede nacht slaap ik daar weer heel anders over dacht! Ik ben achteraf heel blij dat ik hem dat heb kunnen bieden maar ik zal eerlijk toegeven dat het heel zwaar was, ik wist altijd wel waarvoor ik het deed (juist uit liefde voor hem) Ik houd wel onvoorwaardelijk van hem (zonder dat had ik het nooit volgehouden) maar dat zegt niet dat je niet eens een slechte dag kunt hebben en het even niet zo goed allemaal kan handelen en dat je soms je twijfels hebt of je het wel goed doet allemaal enzo ik denk dat je dat best eens mag toegeven, dat maakt je geen slecht mens maar eerlijk en juist een betere mama, want iets erkennen is dan beter dan negeren en doen alsof het niet bestaat (en dan barst de bom vanzelf) Dus ik vind wel dat ik onvoorwaardelijk van mn kindjes houd maar dan hoef ik ze niet elke dag even lief of leuk te vinden LOL Is een beetje hetzelfde als mijn man, houd superveel van hem en zou hem voor geen goud willen missen maar af en toe mag ie best even bij de hond slapen hahaha (grapje!!!)
ik heb bij allebei mijn kids de oortjes uit voorzorg afgeplakt, bij de oudste moesten kindjes nog om en om op hun zij slapen en bij de jongste moest dit omdat hij een voorkeurshouding en afgeplat schedeltje had. ik was bang dat ze met hun oortje dubbel zouden gaan liggen en daardoor flaporen zouden krijgen. ze hebben allebei nooit last gehad van het afplakken, en hebben ook geen flaporen. denk dat ik bij deze baby ook gewoon weer ga afplakken hoor...
had geeneens bij me opgekomen trouwens om oortjes te gaan afplakken hahaha Mijn dochter heet twee keer aan oor "gebroken" gehad (kraakbeen geknakt dat je erin kon kijken) ik heb het gewoon met rust gelaten en gehoopt dat het goed zou genezen hihi maar afplakken? haha nee nooit aan gedacht...
Je kunt het wel in je eigen woorden vertalen, maar dan zit je verkeerd geloof ik. Lees je eerste zin uit bovenstaande post en dan de stukken van Rozemarijke eens terug.
Ze heeft nooit gezegd ik hou niet van mijn kinderen omdat ze huilbabys waren je maakt het nu groter dan het is !! In haar ogen is onvoorwaardelijke liefde perfecte liefde en dus ook dat je dingen niet denkt als was je maar niet geboren en dat is haar helaas 2 keer overkomen, Zij houd zielsveel van haar kinderen maar wil niet (meer) zeggen dat het onvoorwaardelijk is,
En omdat jij dat daarin leest, wat ik heel knap vind omdat Rozemarijke glashelder is over haar gevoelens, lijkt het mij een goed idee als je een cursus begrijpend lezen gaat volgen. En als je wél begrijpt wat ze schrijft, dan ben je haar doelbewust aan het zwartmaken.