Bij mijn ouders is er niemand bij geweest. Mijn moeder is zelf bij zo'n 6 bevallingen van anderen geweest en ging er, denk ik, daarom ook vanuit dat ze wel bij die van ons mocht zijn, zeker omdat ik haar dochter ben ofzo. Ze vindt het allemaal zo bijzonder dat ik zwanger ben en wil van alles op de hoogte zijn en er echt bij betrokken zijn, dus ook bij de bevalling. Ik weet bij haar ook wel dat ze het goed bedoeld, maar ik ziet alleen niet op alles te wachten.
Pfoeh dit is lastig inderdaad. Mijn moeder is er vanaf het begin vanuit gegaan dat ze er niet bij mocht zijn, ze heeft dat ook nooit gevraagd en had zoiets van; als ze mij erbij willen komen ze daar zelf wel mee. En ik heb haar laatst gezegd dat we haar zouden inlichten als de bevalling begint en dat ze dan naar het ziekenhuis mag komen. En ik heb ook gelijk gezegd dat als ik me op dat moment bedenk dat ik haar dan gewoon wegstuur. Ze was helemaal enthousiast, hardstikke lief. Ze had het heel normaal gevonden als we pas gebeld hadden als de baby er was. Maar van mijn moeder heb ik geen last, integendeel. Ik weet ook zeker dat ik zonder problemen eerlijk kan aangeven als ik liever heb dat ze toch weggaat. Mijn schoonouders daarentegen gingen er wel vanuit dat ze erbij mochten. En dat feest gaat dus niet door. Ik raak er al gestresst van als ik eraan denk. Ze doen verder niet moeilijk maar ik merk aan ze dat ze het niet leuk vinden. Nouja pech, het is geen verjaardag ofzo waar iedereen maar kan komen binnen banjeren.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik zou zeker bij mijn standpunt blijven. Mijn moeder en schoonmoeder gingen er (logsich?) allebei niet vanuit dat ze er bij mochten zijn. Maar goed, was dat wel zo geweest, had ik ze wel verteld dat ik een bevalling iets voor mij en m'n man vind! Het is zo'n bijzonder moment! Misschien wil je dat ook delen met je moeder, dat kan natuurlijk.. Ik vond het echt iets voor ons samen. Man en ik. En dat jouw moeder dan oneerlijk wordt.. Ja, daar zou ik persoonlijk alleen maar eigenwijzer van worden. Het is joúw bevalling, hoor. Je moet het niet voor haar doen... Gewoon zeggen! En pas bellen als de baby er is. Verrassing!!!
schoonmoeder ging er ook vanuit dat ze er bij mocht zijn. moest in het ziekenhuis bevallen en zat gewoon op de gang. Dit vond ik erg vervelend en manlief heeft er wat van gezegd maar ze luisterde niet en toen de verpleging wat gezegd en is ze weggaan me ouders gingen er al vna uit dat ze er niet bij mochten zijn. terwijl ik enige dochter en enige kind ben. Maar ze waren wel op de hoogte van alles hoe het ging en dat het keizersnede werd midden in de nacht en toen zijn ze naar het ziekenhuis gekomen (wisten we niet) en toen we belde kleine meid is er zijn ze gekomen wat ik erg fijn vond.
Mijn moeder wil er niet eens meer bij zijn na de laatste keer haha. Die is vet onderuit gegaan en weg gebracht door 5 verplegers.
Mijn moeder is een schat, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dat zij erbij mag zijn. Ik vind dat echt iets van ons eigen gezin en ik kan niet 100 % mezelf zijn met haar erbij. Dan wil ik me toch te groot houden denk ik. Ik ben ook iemand die op haar rust gesteld is, dus daarom ook geen pottenkijkers.
Precies.... vaak is iedereen zo ontzettend preuts, maar bij een bevalling moet het ineens normaal zijn dat iedereen met z'n neus er bovenop zit. Het is geen kijkdoos!
Vele jaren terug had je programma's op tv waarin je het wel en wee van verloskundigen zag en dus ook de bevallingen en alles daar omheen. Als er dan zo'n vrouw lag te puffen ging mijn moeder helemaal zuchten en puffen om vervolgens te roepen: dat doet ze helemaal verkeerd! Alles wat ze anders deden dan wat mijn moeder tijdens haar bevallingen had gedaan deden ze volgens haar verkeerd (beetje gedachte van; anders DUS fout). Heb toen ter plekke besloten (als 8-jarige) dat ik mijn moeder er nooit bij zou willen hebben. Ook kan ze nogal zenuwachtig doen in dat soort situaties. Dus nee, die komt er bij mij niet in. Schoonmoeder ook niet. Tis een best mens maar mag zich graag ergens mee bemoeien en voel me dan denk ik niet 100% op mijn gemak. Mijn zusje riep trouwens ook een keer dat ze wel bij mijn bevalling kon zijn. Ik was haar zus dus dat mocht, vond ze. Ja dag.... @ Angelized Hoe is het nu? Heb je je moeder al flink de waarheid verteld? Nog tips nodig?
Wij hebben iedereen pas gebeld nadat zoontje was geboren. Maar als jij/jullie haar er niet bij willen hebben dan heeft ze dat maar te accepteren
Ik begrijp dat je daar nu tijdelijk woont. Maar dan nog hebben ze het te accepteren dat jullie het met zijn tweetjes willen doen.
Ik vind het wel heel brutaal dat ze dat zo van je eisen, hoe goed bedoeld ook! Ik weet van toen mijn schoonzusje moest bevallen dat mijn schoonmoeder de hele dag zat te stressen en te zeuren dat ze nou eindelijk eens moesten bellen hoe het ging en uiteindelijk was ze eigenlijk ook wel kwaad dat ze niet elke vijf minuten een update kreeg. Ik heb toen al gezegd dat ik dat echt niet fijn zou vinden en dat ze dat bij mij echt niet moest doen. Nu het bijna zover is heb ik haar ook gezegd dat, hoe lief ik het ook vind dat ze zich zorgen maakt, ze maar gewoon rustig af moet wachten tot we bellen en dat ik absoluut geen zin heb in contact tussendoor, ik ga ook echt niet reageren op smsjes of zo. Ik weet dat ze dat niet aardig van me vindt, maar het is echt iets dat mijn man en ik samen willen doen en dat heeft ze maar te accepteren.
Ongelooflijk wat ik hier allemaal lees! Ik moet er niet aan denken om mijn moeder erbij te hebben en mijn schoonmoeder al helemaal niet! Ik heb een goede band met mijn moeder maar ik denk dat ze zelf ook wel heel erg verbaasd zou zijn als ze erbij mocht, zoiets is toch ook iets tussen je partner en jezelf??
Mijn schoonmoeder riep ooit dat ze vond dat een oma er bij de bevalling hoort te zijn omdat het beter is voor de band met haar kleinkind. Grapje zeker..... Heb haar gelijk duidelijk gemaakt dat we de bevalling met zijn 2-en gaan doen. Ook zei ik haar dat ze er niet bij was toen we de baby maakte.... Hoe dan ook... Ze is er niet bij. Wij doen de bevalling samen en bellen haar als we opgefrist en al in bed liggen met de kleine in onze armen.
Heel persoonlijk, denk ik. Mijn moeder was bij allebei mijn bevallingen aanwezig Ik wist dan ook zeker dat zij niet zou proberen om de hele boel te regisseren, maar dat ze mij en Brian (en later Miriam) bij zou staan.
Is ook persoonlijk of je het wil of niet maar de manier waarop oma's hun zin willen doordrijven, daar heb ik de grootste moeite mee. Misschien een beetje verkeerd opgeschreven .
Ja, dat is zeker waar Mijn moeder vroeg/eiste ook niet om erbij te zijn, wij vroegen het haar of ze dat wilde. Mijn SM heeft het aangeboden als mijn moeder niet had gekund (allebei de oma's aan het bed zou te veel zijn geweest voor me). Dat zou ik trouwens ook goed gevonden hebben, ik mag mijn SM erg graag en ook zij zou er zijn voor hulp en ondersteuning. Nu ik er zo over nadenk, mazzel ik erg met mijn familie én mijn schoonfamilie
Doen wat jij wil en idd voet bij stuk houden bij mij zijn ze niet bij de keizersnede geweest maar daarna dus wel ze hebben me toen gewoon overdonderd nog spijt dat ik dat allemaal heb laten gebeuren
nou toch maar een gesprek aangegaan met moeders. ze was niet echt blij toen ik haar vertelde dat ze er niet bij mocht zijn, liep zelfs even rood aan en ze vond het een knal tegen haar kop zei ze... uiteindelijk bedaarde ze wel toen ik zei dat als ze niet normaal ging doen ik haar niet ging informeren als mijn vliezen zouden breken. Ze keerde in 1 keer 180 graden om en was opeens poeslief. Ben nog wel wat voorzichtig met haar, hou het nog wel iets op afstand want ze probeert nog steeds om mij soms om te praten, maar hou nu voet bij stuk. ze vindt me nu wel net een puber...