Fijn dat alles stabiel is vecht door je lieve misja. Hier wordt ook veel aan jullie gedacht en regelmatig even gespiekt op nieuws
Mag ik jou dan in dit topic ook even een hart onder de riem steken? Ik hoop dat jullie kleintje zo lang mogelijk blijft zitten en dat alles goed komt.
Fijn dat alles stabiel is! Misschien doe je het al, maar denk dat het goed is voor de verwerking en voor later om nu veel foto's en filmpjes te maken enzo. De tijd is nu zo hectisch en gaat zo snel en ook de ontwikkelingen van de kleine meid zullen snel gaan. Niet bedoeld als "bemoeien"maar meer als meedenken
Poeh dat is ook heftig. Ik ben ook bijna bevallen met 26 weken vanwege zwangerschapsvergiftiging heb toen uit voorzorg alvast longrijpingsprikken gehad. Uiteindelijk hebben ze het kunnen rekken tot 34 weken. Sterkte en ik hoop dat je uk nog even blijft zitten.
Nu ik dit zo lees zal je dat ook vast niet doen! Maar wij wachten geduldig af! En fijn dat alles nog stabiel is, ik heb gehoord datd e eerste 2 weken het 'moeilijkste' zijn.. Hopelijk gaat het nu allemaal snel beter!
Longrijpingsprikken heb ik gelukkig ook gekregen bij de 26 weken. En wauw nog kunnen rekken tot 34 weken.
Fijn te horen dat ze stabiel is! Denk om jezelf.... En vergeet ZP voorlopig maar even.... Heel veel sterkte!
Een kleine 'update' over hoe het hier gaat: We zijn enorm moe en hoewel het fantastisch is om bij ons kleine meisje te zijn, wordt het steeds moeilijker om me er toe aan te sporen naar het ziekenhuis te reizen, omdat ik eigenlijk het liefst in bed zou blijven liggen de hele dag, om heel lang te slapen en wakker te worden wanneer er alleen nog maar positieve berichten over de vooruitgang te horen zouden zijn.. Als ik daar zit weet ik ook niet zo goed wat ik moet doen.. Ik hou haar handje of voetje vast, wil haar niet irriteren of kieteren door veel te bewegen, dus meestal ligt m'n hand gewoon stil.. En tsja, dan praat je.. Nou ben ik altijd al enorm verlegen/anti-sociaal geweest en is gesprekken voeren nooit mijn sterke kant geweest, en dan had je nog een persoon voor je die terug kan praten.. Meestal kom ik niet verder dan 'Ik hou van je, je bent zo sterk, papa en mama zijn zo trots op jou, het is mooi weer buiten maar wel koud, ik heb vandaag chocoladekoekjes gegeten, papa komt er bijna aan', en tsja, daar zijn twee uren niet mee gevuld.. Voorlezen doe ik ook af en toe, maar dat loopt niet zo erg lekker omdat we vrijwel alleen maar duitse boekjes hebben.. En elke keer glijdt m'n blik van Misha af richting het beeldscherm, om te kijken of alle waardes nog in orde zijn, of er ergens een daling in zit, of ik kan verwachten dat er binnenkort een alarm afgaat, hoe lang het duurt voor er iemand komt of het alarm uitdrukt als die inderdaad afgaat, enz. G. heeft er minder moeite mee, of misschien doet hij maar gewoon zo, hij is sowieso een beetje van het 'ik ben de man dus ik moet sterk zijn' principe, haha.. Ik ben elke dag om ongeveer 13:00 in het ziekenhuis, ga dan gauw even naar beneden om de melk af te geven en nieuwe flesjes te halen in de keuken en daarna naar ons meisje toe.. G. werkt van 8 tot ongeveer 14 en komt daarna gelijk door naar het ziekenhuis, dan blijven we gezamelijk nog tot 15:00 en dan gaan we richting huis, daarna van 19:30 tot 21:30 weer terug.. Het werken gaat hem eigenlijk heel goed af, hij denkt natuurlijk enorm veel aan Misha en kijkt regelmatig op z'n telefoon of ie niet misschien toch gebeld is en het gemist heeft (we worden gebeld zodra er iets negatief sterk verandert), maar het is ook een afleiding voor hem en een vreemd soort ontspanning, zegt hij.. Hij heeft ook een collega die twee kinderen heeft, die is heel begripvol tegen hem en zegt ook dat als G. weg moet hij vooral meteen moet gaan en dat hij het dan allemaal wel overneemt, vraagt regelmatig hoe het gaan en spreekt moed in enzo, dat vind ik echt enorm fijn voor hem, vooral na de domme reactie van z'n baas aan de telefoon op de dag dat ze geboren is.. Was er stiekem bang voor dat iedereen op z'n werk zo zou reageren en het ook aan hem zou laten merken, maar dat is gelukkig nog niet zo.. Met ons meisje gaat het allemaal redelijk, ze is in ieder geval sinds de laatste update (was vrijdag geloof ik dat ik voor het laatst een update gepost heb, weet niet of dat ook op FB was, maar op ZP in ieder geval wel..) nonstop stabiel gebleven.. Zaterdag is de drain in haar hoofdje aangelegd, nou hadden ze een paar dagen van tevoren al gezegd dat ze verwachtten dat het in het weekend zou gebeuren en dat we gebeld zouden worden zodra de exacte datum en tijd bekend waren.. Dus we werden zaterdag zo rond het middaguur gebeld, dat het die dag gedaan zou worden (vond het al een tikkeltje apart dat we op de dag zelf gebeld werden, maargoed, we hadden het al zien aankomen en zelf verwacht dat het zaterdag zou zijn en niet zondag, dus dat was nog te overzien), hoe laat we in ons hoofd hadden om te komen, dus wij gezegd wanneer, dat was geen probleem, nog makkelijk te doen, tot dan, bladiebla.. We zijn zo'n 50 minuten na het telefoontje weggegaan (was eigenlijk nog iets eerder dan we gezegd hadden), de reis duurt ongeveer 20 tot 30 minuten.. We waren daar, hadden in ons hoofd om gewoon weer ongeveer twee uur te blijven, haar moed in te spreken, te zeggen hoeveel we van haar houden, enzovoort. Gewoon lekker veel tijd met haar te verbrengen, dan naar huis te gaan en 's avonds na de operatie weer terug te komen.. We stonden nog geen tien minuten bij haar toen de neuroloog kwam, die legde alles uit wat er ging gebeuren (met de meest fantastische details die ik helemaal niet wil horen, brrrr), ondertussen kwamen er al mensen met een 'serieuzer' pak (met muts, handschoenen en mondkapjes enzo) met een machine naar binnenrijden, dus ik keek die vent al zo aan van 'Dat durf je niet te menen he, dat ga je gvd eeeecht niet menen he', G. vroeg toen wanneer ze nou precies van plan waren om de operatie uit te voeren.. Zegt die man doodleuk: 'Nouja eh, nu'
Tsja, toen waren we wel even flink boos, we worden beloofd dat we de exacte tijd en datum te horen krijgen, worden op de dag zelf gebeld, er wordt geen tijd genoemd, alleen dat het nog prima kan dat we komen op de tijd die we 'gepland' hadden en vervolgens sta je nauwelijks tien minuten bij je meisje en dan staat er opeens al een ingreep voor je neus.. Als we geweten hadden dat ze het op dat moment wilden doen, waren we veel eerder gekomen.. En ze kunnen mij ook echt niet wijs maken dat ze op het moment van bellen nog niet wisten dat het om die tijd zou gebeuren, je bedenkt niet korter dan anderhalf uur van tevoren 'Oh, laten we dat nu maar eens even doen!', tenzij het om een spoedoperatie gaat waarbij je geen keus hebt natuurlijk, maar dit zagen ze al dagen aankomen.. Maargoed, gevraagd of ze een indicatie hadden hoe lang het zou duren, zo'n veertig minuten zei die man, ga maar rustig ergens zitten om wat te drinken ofzo, of een wandeling maken of wat dan ook, we bellen jullie zodra het klaar is, jullie hoeven echt niet buiten in de wachtkamer te gaan zitten en wachten, dan zit je ook alleen maar jezelf op te vreten.. Dus ja, wij naar Starbucks gegaan (het is een flink ziekenhuis, op de benedenverdieping zit een supermarkt, postkantoor, allemaal eetgelegenheden, enz.) om inderdaad maar iets te drinken.. We waren om precies 14:00 de afdeling uitgelopen (heb het extra gecheckt), goed.. Uur voorbij gegaan, kan, misschien iets verkeerd ingeschat of vergeten, liever dat ze zich de tijd nemen dan dat het afgeraffeld wordt en er misschien fouten worden gemaakt om in die veertig minuten te blijven.. Twee uur voorbij, nog niks gehoord.. Om 17:00 hadden we nog niets gehoord, we zaten onszelf inmiddels behoorlijk op te vreten natuurlijk, hoe loopt een ingreep van 40 minuten uit naar 3 uur? Zou er iets aan de hand zijn, wie weet wat ze nu aan het doen zijn, zouden ze weer moeten reanimeren, enz. enz. enz. Dus toen heeft G. maar naar de afdeling zelf gebeld, die zeiden dat het klaar was, alles goed gegaan was, dat er nu alleen nog een katheter werd aangelegd, zou ong. 15 minuutjes duren en dan was het allemaal compleet klaar.. We konden in de wachtkamer gaan zitten en dan zouden ze ons roepen. Tsja, drie kwartier later nog niemand naar buiten gekomen om ons te halen, en toen hadden we er toch echt meer dan genoeg van, dus zijn we gewoon naar binnen gelopen.. Om haar heen stond niks meer, dus het was gewoon klaar.. Aan iemand gevraagd waarom het nou uitgelopen was tot ruim drie uur, zegt ze 'Oh nee hoor, na een uur was het klaar, maar we hebben daarna een relatief lange pauze genomen voor de katheter. We hebben buiten gekeken, maar jullie zaten niet in de wachtkamer'. (§$&)"&$) waaat? Twee uur is een relatief lange pauze? WE ZATEN NIET IN DE WACHTKAMER? Tandenknarsend gezegd dat we gebeld zouden worden en dat ons verteld was juist niet alleen maar de hele tijd in de wachtkamer te zitten wachten met niks om handen.. 'Huuuuuh, gebeeeld? Nou daar weten we niets van hoooooor' AAAAAAAAHHHHHHHHH. Maargoed, het was in ieder geval goed verlopen, dat is het allerbelangrijkste natuurlijk.. Zondag was er eigenlijk vrijwel geen nieuws, de drain werkte, ze konden op de scan zien dat de 'kamers' in haar hoofdje niet meer groter werden, dus daaruit wisten we dan inderdaad dat het systeem werkt omdat er genoeg uitloopt dat het niet nog groter wordt.. Maar kleiner was het ook weer niet, dus het 'druppelen' moest een beetje worden opgehoogd, zodat er wel genoeg uit zou lopen dat de kamers ook weer afnemen in grootte en de druk in haar hoofdje eindelijk afneemt.. Maandag is wel duidelijk te zien dat de drain werkt, de kamers zijn al weer wat vernauwd, hetgene wat eruit loopt ziet er roodbruinig uit.. Oud bloed, is juist alleen maar goed want dat betekent dat dat het bloed is van de bloeding.. Nou mooi, helemaal top. 's Avonds een stomme zuster, we zaten gewoon bij Misha, waren aan het voorlezen maar tussendoor een beetje gek aan het doen (tsja, je moet het toch op de een of andere manier volhouden..), maar wel gewoon op normaal gespreksvolume zegmaar, nouuu, het was nachtstilte en dat kon echt niet meer, als we onbedingd ons gesprek verder wilden voeren, moesten we maar even op de gang gaan staan.. Pardon Elk alarm daar is luider, elk kindje dat begint te huilen (en dat beginnen ze, een voor een, ook fijn om tussen te zitten terwijl je eigen kindje dat nog niet kan, net als 's middags tussen de moeders te moeten zitten die al op een stoel mogen liggen en hun kindje lekker vasthouden, terwijl jij nog net met je hand in de enorme 'kooi' mag liggen) is tien maal luider, en hun pauzeruimte zit zo'n drie meter van de eerste couveuses af en tien meter van de onze en daar wordt ook gewoon hard gepraat en gelachen.. Maargoed, we zullen het wel heel slecht doen?? Dinsdag zijn ze gestart met therapie, ze ligt natuurlijk alleen maar de hele tijd compleet stil, dus daar wordt ze enorm stijf van, dus nu komt er elke dag (behalve in het weekend, tsja dan maakt het niet uit?) een therapeut die dan de armen, benen, handjes en voetjes beweegt om het wat 'losser' te maken enzo.. Nou lag onze dame lekker te slapen toen de therapeut kwam en werd dus wakker gemaakt, toen werden tijdens de therapie haar oogjes heel nat en liepen de traantjes zelfs een beetje uit haar ogen.. Later aan een zuster gevraagd (m'n favoriete zuster, die legt alles heel rustig en begripvol uit, neemt echt de tijd, houdt er ook rekening mee dat ik in principe buitenlander ben, is de enige die tegen Misha blijft praten terwijl ze met haar bezig is, enz.) of ze vanuit haar oogjes echt al kan huilen of dat dat nog te vroeg is (ze werd natuurlijk wakker gemaakt, dus misschien was het van de slaap, of zoiets), maar nee, dat kan inderdaad heel goed, als ze er ook uitlopen dan is ze eigenlijk aan het huilen.. Die lieve meis was dus aan het huilen tijdens de therapie (tsja, als je al anderhalve week compleet stil ligt in dezelfde positie en daarna worden je armen en benen weer bewogen, kan ik me inderdaad voorstellen dat dat geen fijn gevoel is, en dat is dan een volwassen lichaam, kan me niet voorstellen hoe dat bij een baby is).. Gadverdegadver, m'n lieve kleine meis huilt en ik kan helemaal niets doen.. Heel erg, maar elke keer dat ik nu daar kom ben ik ook erg blij als ze slaapt, want dan is ze in ieder geval rustig en vredig en kan ze niet huilen.. Elke keer dat er nu iemand aan komt lopen denk ik alleen maar neeeeeee ga weggggg, haha.. Gapen doet ze ook en als ze slaapt blaast ze belletjes uit haar mond, volgens mij ligt ze gewoon te snurken, sjongejonge haha.. Ze maken zich zorgen om haar bloeddruk, omdat ze die zelf nog niet zo goed op peil kan houden (hoewel het elke dag alleen maar gereduceerd is en niet meer weer hoger gezet, en de ene staat op 0,098ml/uur en de ander op 0,60ml/uur, maargoed, ik weet natuurlijk niet wat veel en wat weinig is) en dat ze zich daar zorgen om maken.. Maarja, dan denk ik, er wordt nonstop bloed afgenomen, en ze hebben zelf gezegd dat ze ook medicijnen krijgt die er voor zorgen dat haar bloeddruk lager wordt, dus ja, wat blijft er over als je dat tegen elkaar afweegt.. Wel is de ductus (bij het hartje) nog niet gesloten, dat speelt ook een belangrijke rol bij het behouden van de bloeddruk.. Ze zijn nu bij de derde poging om die met medicijnen te sluiten, ze doen het vier keer en bij uitzondering vijf keer, daarna wordt het een operatie.. Ik hoop enorm dat het dan toch snel gaat lukken, want NOG een operatie.. Ik moet er niet aan denken, arm klein meisje Ook houdt ze sinds maandagavond geen eten meer binnen, ze krijgt elke drie uur melk en dan checken ze hoeveel van de vorige keer er nog 'over' is, en dat was dus elke keer de complete hoeveelheid.. Ik zag het toen ze belletjes aan het blazen was en er opeens bruingroene belletjes kwamen in plaats van doorzichtige, gelukkig heeft ze nu 'gewoon' een slangetje waardoor het er weer uit kan, zodat ze in ieder geval niet hoeft te spugen.. Ze hebben gezegd dat er waarschijnlijk een röntgen van haar buikje gemaakt wordt om te kijken of alles daarbinnen in orde is Vandaag (woensdag) is die röntgen daadwerkelijk gemaakt, was niets ongewoons op te zien dus alles is gelukkig okay, waarschijnlijk verdraagt ze het niet vanwege stress (ze is ook enorm beinvloedbaar, zodra je haar aanraakt schiet haar bloeddruk van 44 naar 50, bijvoorbeeld) of omdat haar darmpjes volzitten, geven ze waarschijnlijk ook een spoeling voor.. Ze krijgt in ieder geval voorlopig even geen melk maar weer een infuus (geen idee wat er precies in zit, is misschien maar beter ook).. Is weer even een domper voor de motivatie van dat rotgepomp, maargoed, het wordt allemaal ingevroren, het gaat niet verloren, het duurt alleen wat langer voor het op gaat, dat probeer ik mezelf maar voor te houden.. Maarja, voor de rest is eigenlijk alles goed, en de voorgaande dagen ook de hele tijd goed geweest.. De beademing wordt steeds een stukje verder gereduceerd (staat nu op 35 per minuut, is zo ongeveer zoals een 'normaal' kind ademt, dus lager gaan ze ook niet tot ze zelf volledig ademt natuurlijk), zuurstof geven ze vrijwel niets meer van, dus dat is super.. Mja, dat was het eigenlijk wel zo'n beetje, geloof ik..
Jeetje meissie toch! Wat fijn dat de keizersnede uiteindelijk toch nog niet hoefde, ik hoop dat je kleine nog heel lang blijft zitten daarbinnen! Knuffel en veel sterkte