Hallo allemaal, ik ben nu 10 weken zwanger en zit toch wel met wat onzekerheden. Begin december kwam ik erachter dat ik zwanger was van mijn vriend, waarmee ik op dat moment 9 maanden samen was. Ik was een maand eerder gestopt met de pil op advies van mijn arts en vriend wist hiervan, en toch wilde hij geen condoom gebruiken. Heb hem toen ook al gevraagd "wat als ik zwanger raak?" waarop hij doodleuk antwoordde "dan houden we het gewoon". Paar maanden eerder had hij aangegeven een kinderwens te hebben en ik had deze al langere tijd, vooral na mijn abortus begin 2013, dus wat hij nu heeft gedaan, vind ik erg vreemd. namelijk het volgende: Ik vertelde hem dat ik zwanger was 2 december. Hij schrok wel, snapte ik ook wel, en daarna gaf hij toch vaag aan achter mijn beslissing, namelijk het kindje te houden, te staan. Later op de avond ging hij met zijn moeder praten, en meteen toen hij klaar was met dat gesprek wilde hij dat ik het liet weghalen. Volgende dag smste hij me of ik al een afspraak had gemaakt met de kliniek, dus heb ik hem even laten weten dat dat niet gaat gebeuren. En sindsdien begon hij met mij negeren. Zijn moeder heeft mij ook nog talloze smsjes en whatsappjes gestuurd met dreigingen en al. Hulpverleners hebben mijn (ex-)vriend opgebeld, en zijn moeder nam het meteen al over. Alleen met kerst heeft hij me me fijne kerst gewenst en met nieuwjaar had hij me op twitter wat gestuurd, ge-smst en zelfs gebeld. Ook volgde hij me tot voor kort nog steeds op twitter en zette veel van mijn tweets bij zijn favorieten en tweette dat hij me miste etc. Nu, ik weet eigenlijk helemaal niet wat ik met hem aanmoet en of ik nog kan verwachten dat hij bijdraait? Wat denken jullie? Sorry voor het lange verhaal, maar moest het ergens kwijt, zit er constant over te piekeren.
oeps zie nu dat ik beter bij "alleen en zwanger" kon plaatsen. nou als het niet goed is wordt het denk ik wel verplaatst..
Beetje kinderachtig gedrag van je partner, en al helemaal dat hij zich laat ringeloren door zn moeder. Hoe oud is hij???? Ik bedoel, jullie waren je bewust van het risico en jullie hebben willens en wetens onveilig gevreeën... ja dan loop je een risico op een zwangerschap. Dan moet hij nu niet ineens verwachten dat jij maar zo even een abortus laat plegen. Anderzijds mannen schrikken vaak heel heftig van de mededeling cq positieve test, ze hebben vaak koudwatervrees, etc. voor mannen wordt het pas werkelijkheid zodra een kindje is geboren. Tot die tijd voelen ze zich nog echt geen vader. Probeer evt het gesprek met hem aan te gaan, ook naar aanleiding van zn tweets. Geef duidelijk aan dat je dit kindje gaat houden en dat hij kan kiezen of hij er bij betrokken wil zijn. zo niet... dan heeft hij "pech"
Dit vind ik onzin (no offense!) Zoals je beschreef, Wellens en wetens is dit gebeurt. Beter gezegd, het is zelfs nog ter sprake gekomen: '' Wat als ik zwanger word?'' Kom op he. Als je er samen voor gaat, ik weet niet hoor maar is mijn partner dan zo apart dat hij een gat in de lucht sprong? anders ga je toch niet samen voor een kindje? Ik vind dit ontzettend kinderachtig gedrag en het getuigd niet van enige volwassenheid op welke manier dan ook. ts, jammer dat dit je overkomt. Ik denk dat je het zelf ook graag anders had gezien en ook anders had ingeschat, gezien hij heeft gezegd dat het mag komen én een kinderwens heeft. Geniet van je zwangerschap en laat het niet weghalen omdat zo'n halve zool ineens 180 graden draait en zijn mama alles op laat lossen. Shame on him!
Ben blij dat die van jou dan zo mooi reageerde... de mijne raakte lichtelijk in paniek hoor, terwijl we gewoon samen het besluit hebben genomen om "er voor" te gaan... hij was alleen getraumatiseerd door zijn scheiding van jaren geleden... Hij dacht alleen maar, zo nu is ze zwanger en over twee jaar sta ik er weer alleen voor. hahaha we zijn inmiddels al weer een aantal jaren verder en het is goed gekomen hoor.
Wij zijn beiden 19. En ja ik had het graag anders gezien, had hem totaal niet zo ingeschat. En tja, als ik hem nu probeer te bellen of een bericht stuur krijg ik geen gehoor, hij zit namelijk weer in de "negeerstand" nadat ik hem had aangesproken op zijn vreemde gedrag.
Zo'n onzin is dat niet hoor. Mijn man (die niet blijer kon zijn dan dat hij was toen ik zwanger bleek te zijn), heeft het echt tegen mij gezegd. Ik voel me pas vader als de kleine er is. Hij was ook echt wel een beetje jaloers omdat ik de hele dag de kleine kon voelen. Ik kan me ook voorstellen als je er niet zo in staat als mijn man en jou partner, dat koudwatervrees zeker wel bestaat. Mannen die schrikken, het is toch een totale verandering van je leven, en opeens staat die op zijn kop... en een kat in 't nauw ... Ze gingen er niet echt samen voor zover ik kan lezen. Het is eens terloops gezegd "nou ja, wat als ik zwanger wordt"... dat lijkt een ver-van-je-bed show tot dat het zich idd aankondigd.
Beetje vreemd dit. Woonde jullie samen of iets? Tja je kunt een kinderwens hebben maar zou zoiets toch wat beter bespreken ipv op deze manier en dan zeggen 'dan houden we het gewoon' tussen neus en lippen door. Dat had je zelf toch ook wel kunnen inzien.
Nee we woonden niet samen en nouja we hadden er al meerdere gesprekken over gehad daarvoor. Eerst wilde hij er wel echt helemaal met me voor gaan, en later weer niet, en toen weer wel, en daarna was het van "nou blijf toch maar aan de pil dan zien we wel hoe het loopt" Erg vreemd en het was inderdaad ook niet verstandig van mij om op zijn acties in te gaan. Maar gebeurd is gebeurd. Wat ik nu eigenlijk alleen nog wil weten is of ik nog moet afwachten of dat ik beter het contact helemaal kan afsluiten voorlopig? Want emotioneel is het ook niet altijd even makkelijk om met vragen te blijven zitten voor hem, en om dan wel wat van hem te horen wanneer het hem uitkomt, maar geen duidelijkheid te hebben over of hij er nog voor het kindje gaat zijn of niet.
Wat zegt je gevoel? T komt op mij over alsof zijn moeder hem zwaar beïnvloed heeft? T zou fijn zijn als je met hem alleen nog hoer over kan praten gewoon face to face. En confronteer hem ook mee met t feit wat hij zelf gezegd heeft! En dat je dit kindje zowiezo dus niet weg gaat laten halen! Dat hij er deel vanuit mag maken maar dat hij zich wel moet bewijzen en niet rennend naar z'n mammie toe gaat. Hij heeft toch zelf een mening? Hij was volwassen genoeg om hem er in te steken terwijl hij wist dat je niet aan A-C was! Dus wie is hij om jou te "dwingen" fat je het weg moet laten halen? Enneuh gefeliciteerd natuurlijk x
ik had hem er al op aangesproken tijdje terug, geen antwoord natuurlijk. En ja, hij wordt zwaar beïnvloed door zijn moeder. Denk dat ik hem eens ga proberen aan te spreken wanneer hij op zijn werk zit, kijken of er dan wat uitkomt.. en dankje voor de felicitatie
... hij heeft me geblokkeerd op whatsapp en bellen lukt niet dus daarop ook geblokkeerd. twitter is hij niet meer actief.. en op facebook ook geblokkeerd.
Nou meid, ik zou geen contact meer zoeken. als ik het zo hoor heb je je best gedaan.. je kan je energie nu beter in jezelf en je kindje steken. Heb je wel steun van familie/vrienden? Zoek anders hulp. Niet omdat je het niet zou kunnen maar voor extra ondersteuning, is altijd fijn. En tuurlijk het is niet leuk om er alleen voor te staan, maar laten we eerlijk zijn, jullie hebben natuurlijk zelf het risico genomen. dus doe je best en maak er jet beste van. Maak keuzes waarbij jij je goed voelt
Ja ik heb voldoende steun van familie en vrienden en heb al een maatschappelijk werkster die mij nu ook bij de zwangerschap begeleidt. Ik ga zeker genieten van de zwangerschap en de vader uit mijn hoofd proberen te zetten. Dank jullie wel in ieder geval voor het luisterend oor en adviezen
Sorry, maar hij lijkt mij echt nog niet helemaal volwassen. En heeft duidelijk niet de gevolgen van zijn daden (geen condoom willen dragen) echt goed beseft. Ik hoop dat jij steun vindt bij jouw familie. Maar als hij echt alles geblockt heeft en totaal geen contact meer wil en dan ook nog es een waarschijnlijk daarop inpratende moeder bij zich heeft, zou ik het voor een stuk zien als een verloren zaak en zou ik het alleen gaan doen (als je dat ziet zitten). Ik hoop alleen dat hij later geen spijt heeft en dat hij zich dan ineens niet als "ideale vader" komt ertussen wringen.
Lastig, zeker omdat jullie nog zo jong zijn. Eigenlijk verbaas ik me niet zo over zijn gedrag door zijn leeftijd. Mannen zijn op hun 19de sowieso een stuk minder volwassen dan vrouwen. Ik denk wel dat zn moeder in dit verhaal een hele dikke vinger in de pap heeft. Wellicht kan je een keer met haar een gesprek aan gaan? Ook met haar zal je de rest van je leven te maken blijven hebben als "oma" zijnde.
Ik heb al meerdere malen een gesprek geprobeerd aan te gaan met haar. Zij is overmand door emotie lijkt mij en zit mij verwijten te maken, me te bedreigen etc. Ook heeft een hulpverlener haar opgebeld en tegen de hulpverlener zat ze ook maar wat te schreeuwen. Dus denk ik niet een gesprek er voorlopig inzit.
Weet je zeker dat er geen sprake is van miscommunicatie? Behalve dat jij het zegt blijkt uit niets dat hij expres aan het proberen was om jou zwanger te krijgen (ipv een keer impulsief geen zin te hebben om een condoom om te doen, wat natuurlijk heel stom is, maar goed).
het is zo dat ik na een eerdere abortus begin 2013 wel een kinderwens had (hoewel ik best nog een paar jaar wilde wachten) en dat wist hij ook. afgelopen zomer zei hij ineens dat hij ook een kinderwens had en dat hij er echt voor wilde gaan, en een maand later zat hij weer van "nee doe toch maar niet, maar als je perongeluk ofzo zwanger zou worden dan zouden we het wel laten komen". Ik heb het er verder nooit meer echt met hem over gehad, en toen ik dus even gestopt was met de pil en hij wilde geen condoom gebruiken, kwam hij daar ook weer op terug toen ik vroeg van "wat als ik zwanger raak?" zijn antwoord: "Daar hebben we het al over gehad, dan houden we het gewoon." beetje raar klinkt het allemaal en hij wist volgens mij zelf niet waar hij mee bezig was denk ik. en ik dacht er op het moment ook niet al teveel over na.
Ik zou zeggen. Lekker laten waaien. Oftewel; jij hebt het geprobeerd maar hij wilt niet, jammer voor hem dan, het is zijn verlies. En wat betreft dat je ook aan oma vastzit (schoonmoeder dus), zolang hij en zij zo blijven doen zou ik ze uit je leven houden, en je hangt niet aan haar vast, dat bepaal je nog altijd zelf.