Klinkt ook als een dichtgetimmerde strategie, fijn Als je je vaste lasten kunt blijven betalen en niet steeds van je spaargeld hoeft te gebruiken kun je het een hele tijd uitzingen. Over eenmalige kosten, ja tuurlijk kunnen die hoog zijn, verschrikkelijk. Ik denk alleen dat er veel zijn die niet eens echt uitrekenen wat de eenmalige en lange termijnkosten zijn en waar je dan beter voor kunt kiezen. Eenmalig 20.000 euro schuld die je in kleine beetjes kunt aflossen omdat je dan goedkoper woont kan toch een stuk beter (gek genoeg) zijn dan je kop in het zand en na bijv 1,5 jaar ook al zoveel schuld terwijl je hoge lasten maar door gaan en je dus elke maand meer verliest. Het kan ook de juiste strategie zijn om te blijven zitten, als je toch binnen kortere termijn wel die baan vindt. Maar ja, daar moet je dan wel vertrouwen in hebben, dat wel als redelijke kans zien bedoel ik. Je huis te koop zetten terwijl je niet wanhopig bent kan natuurlijk "best goed" uitpakken: zolang je geen baan hebt is er de kans dat er een okee bod komt en dat je door goedkoper ta gaan wonen een hoop extra schulden kunt voorkomen. Maar met zoiets moet je mi dus wel op tijd zijn, voordat al je buffers op zijn, voordat je ww ophoudt, etc. En je moet niet te gehecht zijn aan de plek waar je woont, of je comfort, etc. Welke offers wil je doen? Hoe bereidt de rest zich voor? (Of als jullie hier liever vooral de ellende willen delen van nu vertrek ik gewoon weer met mijn vragen hoor Is natuurlijk ook fijn, ik baalde ook, de tien maanden met WW en zonder enig zicht op een baan of klus. Maar na alle pogingen kwam toch dit langs. Nu en straks moet ik ook weer verder zoeken )
hier 100% vertrouwen dat mijn man voor juni werk heeft. Goede icter en hij heeft dus in 4 mnd nu ook al 6 gesprekken en 2 tweede gesprekken gehad op 30 sollicitaties dus gaat helemaal goed komen.
wij hebben bespaard op abbo's op het energie verbruik en de boodschappen. Hebben goedkoopste tv en internet abbo. Tijdschriften kranten hebben we niet. En ons spaargeld is op. (lang verhaal man kreeg een baan in alsmeer wij wonen in den haag onze auto was rijp voor de sloop andere aangeschaft oh en geen dure hoor gewoon tweedehands koelkast ging kapot en wasmachine ook. Half jaar terug moest er wat met onze riolering gebeuren onvoldoende in de vve pot dus bij leggen) nja op de dag dat mijn man zijn vast contract zou gaan tekenen belde ze op dat hij niet meer terug hoefde te komen dus auto voor niks gekocht. Nu dus ww maar verder besparen op uitgaves kunnen we niet. Ik ben over gestapt naar goedkopere zorgverzekering en mijn man ook. Als wij mu ons huis moeten verkopen gaan we naar een duurdere huurwoning en moeten we ons huis met 40.000 verlies verkopen en zijn we dus meer kwikt als nu aan hypotheek. Daarom blijven wij nu zitten in ons karige drie kamer apartementje. En ik probeer elke maand iets te sparen ene maand lukt dat wel andere maand niet. Auto doen we niet weg mocht mijn man namelijk weer werk vinden en hij moet weer nachten draaien dan kan hij niet met het ov maar laten hem wel zo veel mogelijk staan. Ik ga dus op de fiets naar mijn werk en doe zoveel mogelijk fietsend of lopend de boodschappen.
Klinkt ook als goed beredeneerd, fijn als het zo lukt! Goh, als je alleen duurder zou kunnen huren ben je idd beter af in je koophuis. Auto zou je nog weg kunnen doen ivm de vaste lasten en weer aanschaffen als het nodig is, desnoods. Fijn om te lezen welke oplossingen/aanpassingen mensen idd wel vinden!
ge;dt voor best veel mensen dat ze duurder zouden huren, dan ze aan hypotheek af lossen. hypotheekverstrekker gaat er ook niet zo maar mee akkoord als je een lager bod accepteert en ook de nhg heeft de regels nu verandert. in geval van nood kun je nog het beste een regeling met je hypotheekverstrekker maken. Veel willen wel voor bijv 2 of 3 jaar een lagere maandbedrag met je afspreken. Hypotheekverstrekkers zijn best meegaand, als je maar op tijd aan de bel trekt.
en mompelientje: ik snap je positieve houding, maar geloof me er is de afgelopen 3 jaar ontzettend veel (negatief) verandert. Mijn vader werkt bij een oudcollega die voor zichzelf was begonnen toen het bedrijf waar ze beiden werkten er mee stopte (productie overgeheveld naar buitenland, philips). Die man had succes, kon het werk alleen niet meer aan, nam mensen in dienst. 6 man hadden ze uiteindelijk, waaronder mijn vader. Ging hartstikke leuk, geen vetpot maar 6 mensen konden hun gezinnen onderhouden! Crisis komt er komen minder opdrachten, iedereen levert wat in. Nog minder opdrachten, 2 mensen eruit. Klanten begonnen niet meer te betalen. Uiteindelijk zijn nu alleen oud collega en mijn vader nog over. Werken van maandag tot zaterdag van 7.30 tot minstens 17.00 voor minimumloon. Werk genoeg voor beide, maar opdrachtgevers gaan 1 voor 1 failliet. Of de opdrachtgevers krijgen zelf geen geld binnen omdat hun opdrachtgevers failliet gaan. het is een vicieuze cirkel. Neem nu aldel in delfzijl, daar gaan 600 mensen nu de ww in. dat heeft niet alleen gevolgen voor die medewerkers, maar ook voor hun leveranciers, voor de winkels in de dorpen, voor de kinderopvang, voor de restaurants noem maar op. Al die mensen gaan nu besparen. Dat ging een aantal jaren geleden ook zo toen philips besloot om een hele boel vestigingen te sluiten en de productie over te hevelen naar china. Van al mijn vader zijn 300 collega's zijn er misschien 20 die weer een vaste baan hebben gekregen. Voor de rest alleen onzekerheid, steeds weer naar de ww moeten, huizen gedwongen verkopen, steeds meer winkels die ermee stopten. En een x aantal jaren geleden kreeg mijn vader nog cursussen en omscholing aangeboden. De man heeft een verzorgende opleiding gedaan, maar dat zit er nu echt niet meer in. sinds 2 jaar is alles met de computer en moet je verplicht naar de groepsbijeenkomsten waar je met anderen kunt praten over je ervaringen met solliciteren. en dan heb ik het er helemaal nog niet over dat de gemeenten je nu al laten werken voor je uitkering. Alleen is dat in de plaats waar mijn ouders wonen een verkapte vorm van bezuinigingen. Een groot aantal mensen moeten nu voor een aannemer aan het werk, die huurt de mensen die in de bijstand zitten van de gemeente. En vervolgens krijgt hij de opdrachten om gemeentewerk te doen. Waardoor er nu bedrijven failliet zijn gegaan omdat hun werk nu door die ene aannemer gedaan wordt. Die mensen moeten nu de bijstand in... *ik ben helemaal voor 'iets terugdoen voor de maatschappij", maar laat het dan vrijwilligerswerk zijn. Extra dingen. Dit is zo'n sigaar uit eigen doos. Want de ene groep mensen die in de bijstand zat, is er nu uit. Maar een nieuwe groep zit er weer in.*
ik mis de vind ik leuk knop.. veel bedrijven hebben mogenlijkheden om betalingen 2 weken op te schuiven , voornamelijk omdat veel mensen van maand loon naar 4 weken uitkering.. Geeft al aan dat veeeeeel mensen hier last van hebben. als je maar even belt voordat er echte problemen zijn is er 9 van de 10 keer best iets af te spreken bij bedrijven.
Ik had gisteren een enorm verhaal getikt, klikte op verzenden kreeg ik een wit scherm... terug... vooruit.. tekst weg. Echt ik was er een beetje chagrijnig van. Ik zal het nog eens proberen in antwoord op de vraag van Moniponi...later.. als het er wat minder gestuiterd wordt hier in huis
Nou, poging twee dus. Wij hebben ons huis verkocht omdat de restschuld in ons geval een betere optie was dan een gedwongen verkoop, die hoe dan ook zou komen. Dat was een kwestie van maanden eigenlijk. Ik had geluk dat ik nog stond ingeschreven in mijn oude woonplaats, al een jaar of acht en we hadden geluk dat hier nog geen inkomstengrens was voor huurwoningen. In principe kunnen we de restschuld nu nog opbrengen met mijn uitkering erbij. Hadden we die niet, was de stress rondom einde uitkering ook niet aanwezig geweest. Ons verhaal is best lang, waarin we keuzes moesten maken om erger te voorkomen, maar ook om het mogelijk te blijven maken onze verantwoordelijkheden te nemen. Hoe dan ook; bij ons is het spaargeld dus op, omdat we in moesten teren op dit geld voor een langere periode. Op sommige dingen heb je geen invloed. Ik werd tijdens mijn zwangerschap ontslagen met als reden de zwangerschap. Dit is een zaak geworden bij de commissie voor gelijke behandeling, waarin ik wel gelijk kreeg, maar waar men ook al aangaf; als je hier een rechtzaak van maakt, wil dat niet zeggen dat de uitkomst gelijk is. Alleen al bij de commissie was ik bijna een jaar verder, een rechtzaak zou langer kunnen duren. Ik had er de kracht letterlijk niet meer voor. Ik had al zo hard gevochten tijdens mijn zwangerschap en ook na mijn bevalling. Ik had geen recht op een uitkering. Dit omdat ik met mijn man was mee verhuisd naar 180 km verderop ivm zijn werk en ik dus een andere baan moest zoeken. Het UWV besloot dus; verwijtbaar werkloos en ik werd ontslagen in de 24e week van die 26 uit 36 weken eis. Ik moest me ziek melden ivm hoge bloeddruk en beginnende zwangerschapsvergiftiging. Pal na die ziekmelding kreeg ik dus dat ontslag. Ik heb nog bezwaar ingediend bij het UWV, maar nee, de verzachtende omstandigheden (die verhuizing 180km verderop dus) en het feit dat ik in mijn recht stond qua discriminatie, dat ook had gewonnen, was voor hen niet genoeg. Heel eerlijk gezegd stortte ik daarna wel even flink in. Ik heb 11 maanden niet kunnen werken en met wat grote reparaties in het huis (CV etc.) is je geld er snel doorheen. Ondertussen hoorden we dus ook berichten op het werk van mijn man, dat de vestiging achteruit ging. Ik vond uiteindelijk werk op basis van nul uren in de avonduren. Wat een geluk, want we konden weer ergens aan gaan werken. Toen werd onze dochter behoorlijk ziek. Ze heeft ruim een maand in het ziekenhuis gelegen in een periode van twee maanden, waardoor ik niet kon werken, ik was ook niet in staat om te werken trouwens. Daar was het hele gebeuren iets te spannend voor geweest. Ik had dus wederom geen inkomsten. Wel mocht ik na deze periode weer terugkeren bij de werkgever, dat was wel fijn. Maar goed, je gaat de min in op zo'n moment. Dat is balen. Uiteindelijk hebben we besloten, na een aantal berekeningen die zeer realistisch waren en een aantal "kans" berekeningen, dat het beter was om uit te kijken naar een vastere toekomst en goedkoper wonen. Want onze spaarpot voor grote reparaties was ook leeg en ik sliep er niet lekker op (ik vind namelijk dat je bij een eigen huis toch ook een potje moet hebben om reparaties op te vangen en niet dat je een lening af moet sluiten voor een cv die stuk is bijvoorbeeld). Een moeilijke keuze om dat bord in de tuin te zetten, want je maakt daarmee een boel onzeker, terwijl je weet; als we hier blijven zitten gaat het absoluut mis. Ik kreeg werk aangeboden in het deel van Nederland waar mijn hart ligt. Voor meer uren en een beter salaris. Een mooie kans om een nieuwe start te maken. Het werd wat heen en weer reizen, maar het ging wel. Mijn man solliciteerde ook en schoot drie keer raak. Hij kon kiezen en dat is ook een heel goede keuze geweest, want de vestiging van het bedrijf waar hij werkte, gaat helemaal niet goed hoorde we pas nog en er zijn al heel veel mensen weg en er is zelfs sprake van sluiten. Het huis werd dus verkocht met een restschuld. Maar we wonen nu in een goedkoper huurhuis. Een stuk kleiner dan het was trouwens, maar dat heeft voordelen met de schoonmaak Maar ook in je stookkosten en als je eens wilt schilderen, kost het ook niet al te veel. Elk voordeel... bovendien is dit echt een thuis voor ons en wonen we op de plek waar we zo graag wilden wonen. Helaas verloor ik dus mijn baan. Ik ben tussendoor nog heel ziek geweest, maar omdat ik zo bang was voor mijn baan, ben ik blijven werken. Ik vraag me nog steeds af hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Maar goed. Mijn man heeft gelukkig nog wel zijn werk en de vooruitzichten zijn goed. Maar in mijn geval is het dus niet zo fijn afgelopen. Dat is erg jammer, maar ook hier kon ik weinig aan veranderen. Dat is nu een jaar geleden. Qua bezuinigen en vooruit denken denk ik dat we het maximaal haalbare eruit halen op dit moment. De auto is noodzakelijk voor mijn mans werk (zit verder ook geen financiering op). We zijn nergens lid van. Ik sport per keer en betaal ook per keer. Dus kan het een keer niet, dan ga ik niet. Uiteraard hebben we internet. Uit eten doen we nooit. We hebben een moestuin waar we steeds meer uit halen. Kleding wordt geruild via een fb site of tweedehands, we eten wat minder vlees en omdat ik geen werk heb, heb ik tijd genoeg om aanbieding af te gaan. Op de fiets. Het enige waar we lid van zijn trouwens is de bieb voor onze dochter, dat is gratis en haar kleuterdans/gym a 10 euro per maand. Je probeert wat geld apart te leggen. Soms lukt dat. Maar daar moeten ook weer het eigen risico van betaald worden en de gemeentelijke belastingen. Kortom; alles is krap aan. Wat ik ook gedaan heb is alvast voorrekenen voor 2015 m.b.t toeslagen en alles. Toch durf ik daar niet vanuit te gaan, omdat daarin steeds een hoop veranderd. In principe zou het met alle toeslagen en de kinderbijslag net haalbaar moeten zijn. Dan kunnen we ook nog gewoon de aflossing blijven doen zoals hij nu is. Maar omdat het geen vast gegeven is, ga ik er niet vanuit. Daarom ga ik komende week alles op een rijtje zetten. Althans; dat staat het al, maar even meer specificeren voor derden en ga ik daar binnen nu en vier weken naar financiele steunpunt in onze gemeente. Kijken of er mogelijkheden zijn tot een stukje begeleiding of dat er wellicht iemand is die met ons mee kan kijken en nog tips heeft die we nu over het hoofd zien. Het laatste plan is Hypocasso aanschrijven en deze situatie uitleggen en vragen of de aflossing met 100 euro naar beneden kan tot dat. Dat zou betekenen dat we niet in vijf jaar aflossen, maar in zes jaar. Ik zie het echt niet zitten, maar stel dat.. ik wil alles gedaan hebben wat ik kon doen. Zou dat dus allemaal spaak lopen en ik kan geen werk vinden, dan kijk ik ook in een zwart gat gok ik. Dan weet ik het namelijk echt even niet meer. In mijn geval is het niet wachten op een wonder, want dat betekent voor mij "achterover leunen, een staatslot kopen en hopen dat je wat gaat winnen...". Maar ik hoop wel dat ik dus die baan ga vinden waarin ik minimaal 300 a 400 euro per maand kan verdienen. En wat ik al eerder zei; dat moet toch niet moeilijk zijn.. maar het tegendeel blijkt waar. En sja.. het allerlaatste scenario is dat ik inderdaad fulltime aan de bak ga. Want ik weiger te verzuipen natuurlijk. Maar goed, er zijn een aantal dingen geweest waarin ik geen regie heb kunnen voeren. Spaargeld was er wel, maar dat is echt zo verschrikkelijk op. Hoewel we over 2012 nog recht hebben op zo'n 1100 euro van de belasting. Ik hoop echt dat ze daar wat mee op gaan schieten en dat we dat dit jaar nog krijgen. Ik denk dat wij in ons geval de beste keuze hebben gemaakt vanuit alle scenarios die er waren. Natuurlijk baal je van je restschuld. Maar een gedwongen verkoop en twee mensen zonder werk, dat was denk ik nog erger geweest. Ik ben van nature een positief ingesteld mens en kan zelfs bedenken dat ik voor 5 euro per kwartier heerlijke voet -en handmassages ga geven (daar ben ik namelijk goed in) en dan bedenk; als ik tien mensen per week doe van een kwartier, heb ik 50 euro, is 200 euro per maand x 12 = 2400 euro per jaar is dus nog binnen de belastingvrije voet.. etc.). Ik zie overal wel werk in en ik wil ook overal wel werken. Tot slot. Ik ben met vrijwilligerswerk begonnen voor zo'n 4 uur per week (uiteraard in overleg met het uwv) om bezig te blijven. Ik merkte dat het me onzeker maakte en dat ik steeds minder durfde. Nu zit ik op een leuk en commercieel project waarbij ik mensen aanspreek, moet luisteren, digitaal dingen in moet vullen en bij klachten weer door kan verwijzen. Op die manier hoop ik mezelf ook goed te kunnen laten zien en hoop ik dat mensen mij onthouden en hopelijk kan ik dan binnen die organisatie ook kans maken op betaald werk. Dit is mijn verhaal. Het voelt ergens kwetsbaar, maar toch wil ik het delen. Ook om te laten zien dat het niet altijd maar aan jou hoeft te liggen. Want je kunt overal rekening mee houden (dat hadden wij ook gedaan), maar soms kom je factoren tegen die buiten jouw schuld om voor problemen zorgen en waar je dus wel iets mee moet (mijn ontslag, de vooruitzichten op het werk van mijn man, daarin hadden we heel onschuldig kunnen gaan afwachten tot het zover was, maar wat ik eerder zei; dan waren we met zijn tweeën werkloos geweest en nu zijn we daarin dus vooruit gegaan). Ik hoop zo dat het voor iedereen hier positief zal verlopen. En meiden; blijf je best doen, kop omhoog, borst vooruit! We kunnen het! (toch?)
Hier een man zonder werk, juni nadert al snel... Ik heb per direct verdubbeling van mn contract gekregen en ik ben dus ook hard op zoek naar extra inkomen om het risico op straks te weinig te krijgen, te verminderen! Heel stressvol, en vooral voor mn man frustrerend!
@justme: ik vind jullie heel dapper. Huis verkocht voor je echt/nog dieper in de problemen komt, chapeau. Veel tegenslag gehad, veel blijven proberen, en nu zelfs hulp zoeken/iemand die meekijkt, en weer: vooruit kijken. Heel rot voor jullie dat het nog steeds financieel zo krap is Vind je ook heel dapper dat je het verhaal hier zo deelt! Inspirerend ook, raar woord misschien voor al die narigheid, maar je begrijpt me hopelijk.
@moniponi; dank je wel en ja, ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Het alternatief was huilend af gaan zitten wachten, maar zo zit ik niet in elkaar en ik heb van huis uit iets teveel van dit soort dingen meegemaakt. Om het kort te zeggen; financieel heb ik geen opvoeding gehad. Ik heb alles zelf moeten leren.
Dat vind ik helemaal knap dan. Daarom is het ook zo goed om dit soort te verhalen te delen denk ik, wat kun en moet je doen als het serieus financieel tegenzit, denk dat er veel zijn die er geen kaas van hebben gegeten. Ik weet niet in hoeverre ik dat heb meegekregen, maar ik ben altijd vrij behoedzaam geweest, gespaard voor ik iets uitgaf. Dat scheelt wel, nu het financieel spannend is.