Ha meiden, Erg behoegte aan lotgenoten. Korte samenvatting: 3 miskramen verspreid over 2,5 jaar. Eerst een "kleine miskraam" bij 6,5 week. Oke prima, balen, maar komt heel vaak voor, dus vol goede moed weer door. Daarna echter 2x foetale hartdood na initieel goede echo's bij respectievelijk 9+3 en 10+0 weken. Telkens opgewekt met cytotec. Laatste keer lange nasleep met achtergebleven rest waardoor cyclus niet op gang. Uiteindelijk met hysteroscopie verwijderd. Nu 9 maanden later (!) cyclus pas weer op gang. Ohja en testen natuurlijk: Chromosomen bij mij, manlief en laatste foetus waren normaal, stolling en schildklier is goed. Kortom, geen verklaring en "gewoon blijven proberen." Misschien volgende keer dan iets met bloedverdunners doen, dokter? "Nou nee, je hebt geen bewezen stollingsafwijkingen dus gewoon de natuur zijn gang laten gaan, dat is het beste." Oke..... En nu? Nu voel ik me intens verdrietig en bij vlagen diep en diep moedeloos. Ik sluit me af voor mijn vrienden die zwanger zijn en kinderen hebben. Ik trek die contacten heel slecht. Best lastig overigens in een dertigers omgeving. Overal zie ik zwangere vrouwen. ik ZIE ze gewoon, direct. Er kan geen zwangere ongemerkt aan mij voorbij lopen. En dan ben ik zo intens jaloers. Etentjes met vrienden, waarbij er dan weer zo'n stel gaat opstaan "met een blijde mededeling..." Ik zit dan echt te janken op de plee. Ik wens die stellen soms de ergste dingen toe. Erg he. Ja, ik begin het mensen te misgunnen. Vooral de mensen die zonder problemen zwanger worden. Is dit herkenbaar? Ook mensen die al wel een kind hebben maar waarbij de tweede niet wil lukken. Dat telt ook niet voor mij. Of althans, dat is toch anders. Je hebt er tenminste al 1, EN je weet dus dat je lichaam het kan. Ik heb niks. Een lege buik. Geen kind. En een omgeving die het toch niet helemaal begrijpt. Ze zijn lief hoor, maar ze kennen het gevoel niet. Het gevoel om 2 maanden lang elke dag zwanger te zijn. Je droom elke dag meer veiliggesteld te zien en dan opeens weer slecht nieuws te krijgen. WEER. En weer opkrabbelen en herstellen. En weer hoop verzamelen voor de toekomst....
Knuffel voor jou! Heb je al eens gedacht om naar Gent te gaan? Daar doen ze veel meer (bloed)onderzoek en kunnen ze misschien wel iets vinden waardoor je de volgende keer goed zwanger bent. Voor nu veel sterkte.. het is gewoon heel beroerd en helemaal met allemaal zwangeren om je heen, niet om het hen te misgunnen, maar omdat je zelf ook zo graag wilt he.
Lieve Maria, Ik word helemaal stil van je verhaal. Zit ik hier gisteren nog te mauwen over mijn 2 miskramen van het afgelopen jaar, en vervolgens lees ik hier nu jouw (heel begrijpelijke!) verhaal dat je zo verdrietig bent dat het bij jullie helemaal (nog) niet lukt om kinderen te krijgen. Want ja, ik ben inderdaad één van die vrouwen die al wèl een kind heeft. En die eigenlijk ook nog helemaal niet zo lang bezig is voor een tweede (iets meer dan een half jaar nu). Ik schaam me ineens een beetje! Want wij hebben inderdaad al wèl zo'n heerlijk hummeltje rondrennen, en ik weet dus dat 'mijn lichaam het kan', zoals jij zo mooi omschreef. Weet in elk geval dat je je wat mij betreft absoluut niet hoeft te schamen voor je gevoelens, die jaloersheid is heel logisch en menselijk. Zelf heb ik ook een aantal meiden in mijn vriendenkring bij wie het zwanger worden niet lukt, en ik gun het iedereen zo! Zo zie je maar, alles is betrekkelijk. Voor mij persoonlijk zijn mijn 2 miskramen hartverscheurend, maar als ik het tegen andere verhalen afzet valt het weer heel erg mee. Ik ben nu al drie keer snel zwanger geraakt, we zitten niet in de medische molen enz. Ik kan me dus ook slechts deels in jouw situatie verplaatsen, alleen in het stukje over de miskramen. Ik wil je gewoon heel veel sterkte en geluk toewensen, verder weet ik niet zo goed wat ik je nog kan meegeven...ik hoop dat je hier inderdaad lotgenoten vindt! Dikke knuffel!
Join the club. Ik zit helaas in dezelfde situatie en het is maar de vraag of er ooit een kindje komt. Sterkte meis. En je mag me best pm'en,kunnen we samen onze gal spuien Ik misgun het soms mensen ook,schaam me diep maar als het zo makkelijk allemaal is gegaan ben ik soms echt boos.
Ik heb ''maar'' 1 miskraam gehad maar toch voel ik het ook zo Mooi dat iedereen zwanger is, heel normaal dat ze blij zijn.... maar ik kan het gewoon niet Ben zo jaloers.... ik vind het zelfs vreselijk om hier op het forum te lezen dat iemand zwanger is.... Gun het echt iedereen maar IK WIL OOK ZO GRAAG! Dikke knuffel voor jou en hoop dat het snel lukt
Ik herken het heel erg, ik heb twee hele vroege miskramen gehad, en 1 met 8 weken en twee kindjes verloren met 23 en 24 weken zwangerschap. Het is zooo frustrerend, er zijn zoveel mensen in mijn omgeving die na mij zwanger raakte en uberhaupt een kinderwens hadden na mij. Ik kan er niks aan doen, maar ik kan het echt niet hebben bij veel mensen. Gelukig heb ik waarschijnlijk wel een oorzaak gevonden, maar daar heb ik ook eerst twee kindjes voor moeten verliezen en één miskraam voor moeten krijgen, voordat ik daarop getest werd. Als ik jou was zou ik echt heel het internet afstruinen, wie weet vind je nog goede tips. Loop je wel in een academisch ziekenhuis? Ik loop bij het LUMC op de herhaalde miskramen afdeling. Daar ben ik na mijn laatste bevalling naartoe gestuurd. En ik zou voor de zekerheid aspirine (de laagste dosis) slikken de volgende keer, dat werkt ook bloedverdunnend. Heel veel sterkte toegwenst!
Wat toevallig, ik loop ook bij het miskraamspreekuur in LUMC! Mij raadden ze daar de lage aspirine af. Ze hebben het getest en kan eerder kwaad dan dat het goed doet. Hebben ze tegen jou iets anders gezegd, of heb je het er niet over gehad?
Maria, jouw verhaal is heel erg herkenbaar helaas. Jij omschrijft precies zoals ik me voel. Ik ben ook echt de enige in mijn omgeving bij wie het niet wil lukken, het voelt zo oneerlijk... Tot nu toe is er uit mijn bloedtesten ook niet uit gekomen, maar ik wacht nog wel op een paar waardes. Helaas een grote kans dat er niets uitkomt, maar ze willen wel medicatie voorschrijven.
Inderdaad toevallig! Ik heb waarschijnlijk het antifosfolipidensyndroom, daar schijnt aspirine wel bij te helpen. De gynaecoloog zei dat dat als ik officieel de diagnose heb dat ik bij een volgende zwangerschap aan de aspirine moet na 6 weken. En toen ik de vorige keer een hele vroege miskraam had gehad vertelde ik dat ik zelf aan de aspirine was gegaan en de dokter zei dat het geen kwaad kon. Maar goed dat je het zegt, ik denk dat mijn advies dan niet zo verstandig is. Mensen kunnen beter met hun gynaecoloog overleggen!
Ow als ik dat heb moet ik juist gaan spuiten omdat tabletten niet zouden werken. Die gyns hebben dan onderling andere ideeën hierover lijkt wel. Er maar even van uitgaande dat jij een van de andere gyns hierover hebt gesproken.
Wat een vreselijk herkenbaar verhaal... Hier 2 mk en een vroeggeboorte ( onze eerste zoon, trots!) en 3 jaar verder. En nog steeds geen kruimel voor ons. Je jaloezie, het machteloze gevoel. Heel herkenbaar. Mijn man en ik hebben dat gevoel gelukkig allebei. Wij gaan ook al sinds een jaar niet meer op kraamvisites. Doet te veel pijn. In september bleek ik weer zwanger. En wat erg leuk was, was dat we met 5 meiden zwanger waren op het werk. Allemaal rond dezelfde periode uitgerekend. Maar bij wie gaat het mis... Hier natuurlijk. Je bent echt niet de enige die zich zo voelt meis. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Hopelijk snel een ukje voor jullie!
Het is allemaal heel begrijpelijk! Zo voelde ik mij ook na mijn twee miskramen. Aan mijn lange verhaal heb je waarschijnlijk niets maar ik wilde je alleen even sterkte wensen. Ik hoop dat je hoop houdt en dat dat kleintje er toch mag komen voor jullie!
Ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen met het verdriet waar je nu doorheen moet en met het verlies. Ik herken het maar al te goed wij zijn in therapie gegaan omdat ik me zo voelde ik zag nergens meer het plezier van in en alles was te veel 9 miskramen heb ik moeten verwerken waarvan 1 tweeling dit brak me echt op. Ik gaf het niet op maar bleef erin geloven dat er ooit een kleintje zou komen kon het gewoon niet geloven dat ik nooit moeder zou worden de droom is na 6 jaar en 9 miskramen uitgekomen en ik moet zeggen het is het verdriet waard geweest het maakt dat het minder scherp aanwezig is maar helemaal weggaan doe het nooit. Ik wil je niet zeggen kop op ooit lukt het want ik weet hoe ik me voelde maar ik wil je wel laten weten dat als je gaat lezen over herhaalde miskramen dat het bijna bij iedereen goed afloopt en de wens uitkomt. Bij ons was het fragmin spuiten ascal slikken en progesteron hier mee is onze zoon geboren. Nogmaals heel veel sterkte en ik duim voor een mooi wondertje voor iedereen
Ik heb vandaag te horen kregen dat ik dus APS heb. Ik had een positieve test dus moet vanaf maandag (als ik dat red en niet alsnog ongesteld word) heparine gaan spuiten en waarschijnlijk vanaf 6 weken aan de aspirine officieel. Maar wie weet is er al wat wat verandert qua meningen daarover, dus ik vraag het maandag sowieso nog even. Hopelijk krijg jij ook snel antwoorden!
Lieve meiden, SUPERbedankt voor alle berichten. Oh men, dit heeft me echt GOED gedaan!! Gewoon de herkenning, en erkenning. Ik moet zeggen dat voor "partners in crime" ik het wel allemaal gun. Meer gun dan. Uiteraard niet zoveel als dat ik het mezelf gun.... Hey en weten jullie wat ik ook zo bot vind. Die fucking geboortekaartjes, waar dan helemaal niks extra's in staat geschreven. Terwijl de hele wereld ons probleem kent. Ik zou er zelf altijd een oppeppertje bijgeschreven hebben of gewoon iets liefs. Maar dit is allemaal zo in your face. En ook al die walgelijke gezinsfoto-kerstkaarten van vorige maand. Ieuwww!!!! Maar wat een heftige verhalen hebben jullie ook. Zoals minimuis haar verhaal. Poeh. Ik ben nog niet in het LUMC. "Mag" nog niet want dat is pas bij 4 miskramen. Maar mijn gyn hield vol dat natuurlijke manier het beste is. Zo Nederlands he, niks doen. Ik twijfel ook heel erg over wel/niet medicatie bij een eventuele volgende zwangerschap. Ik zat te denken aan....accupunctuur. Om de bloedtoevoer naar je baarmoeder te verbeteren. Klinkt een beetje zweverig en ik ben helemaal niet zo'n typ. Maar wie weet..... iemand ervaring mee? Eerst maar weer eens zwanger worden. Dat grapje wordt ook steeds minder gezellig trouwens. Heb paar dagen geleden Pre-seed gekocht. Kent iemand dat? Zaad bevorderend glijmiddel. Hope it does the trick. Ik wil gewoon weer zwanger worden. Dan is er tenminste weer een beetje actie in de taxi.
Maria, ik las ook op internet dat je pas na 4 miskramen naar het Lumc mag, maar ik kon daar zonder problemen een afspraak krijgen na 3 miskramen, waarvan 1 hele vroege (die misschien niet eens telt?). Niemand heeft gezegd dat ik nog een miskraam moest afwachten. Inmiddels zit ik wel op de 4 helaas. Als je er heen wil, kan dat dus gewoon! Alleen moet je huisarts een verwijsbrief geven. Pre-seed gebruik ik al een jaar, maar ik gebruik niet die applicator. Maar wist niet dat het zaad bevorderend was, dacht dat het gewoon zaad-vriendelijk was. Tja en die kaartjes... bah...
Ik breek even in.... Las toevallig je stukje en je vraag over acupunctuur en ik zeg doen !!! Ik heb er zoveel baat bij gehad, in de zin dat ik me lichamelijk veel beter ging voelen. Hij heeft mij wel doorgemeten met PROGNOS apparatuur, dat doet niet iedere acupuncturist ... Die van mij deed alleen uitzonderlijke gevallen , dat ben ik helaas. maar het heeft veel verklaard en nadat hij me behandeld heeft, voelde ik me een heel ander mens. Ben zelf ook helemaal niet van het alternatieve maar een ding is voor mij zeker: acupunctuur heeft mij geholpen ! Succes en sterkte !. Breekt weer uit....
Hallo Maria32, Oh wat herken ik je verhaal. Wat erg dat je al 3 miskramen hebt gehad. Ik heb 5 maanden geleden een miskraam gehad. Kwam erachter toen ik 11 weken was. Ook ik heb geen kinderen. Ik heb nog steeds erg veel verdriet en heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Een week na mijn miskraam werd er aan me gevraagd of ik er alweer overheen was! Zo vreselijk bot. Het verdriet en de verwerking kwam pas net op gang. Een paar weken later hoorde ik vlak achter elkaar dat 3 kennissen zwanger waren. Eentje kwam zelfs met een taart binnen, zo we hebben wat te vieren. Ze moest zich diep schamen. Ze wist dat ik net mijn kindje was verloren. Want zo voelt het, een echt verlies van een persoontje van eigen vlees en bloed. We hadden het hartje al zien kloppen en al plannen en dromen voor de toekomst gemaakt. Het lijkt hun allemaal niks te schelen hoe ik me voel. Zij zitten op hun roze wolk en iedereen moet hun buik bewonderen. Bah, ik zie nu al op tegen die kraamvisites die er aankomen. Weet niet of ik wel moet gaan. Ik ben ook net als jij vreselijk jaloers en heb inmiddels het contact met hen zo goed als verbroken tot ongenoegen van mijn man, die ook niet meer weet wat hij met de situatie aan moet. Inmiddels ben ik 5 maanden verder en nog niet zwanger. Ik ben zo bang dat er iets mis is. Ik kan dan wel zwanger worden, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ook zwanger kan blijven! Aaaarrrggghh ik ben ook zo boos op de buitenwereld. Sorry, ik moest mijn ei even kwijt. Weet dat je niet de enige bent! Sterkte!